Australië, dag 1-3

Dag 1/2

Ik zal eindelijk maar eens beginnen met mijn blog. Een week te laat, maar dat scheelt waarschijnlijk een hoop schrijf- en leeswerk. Ik zal maar bij het begin beginnen.

Op 2 februari begon ongeveer een maand later dan gepland mijn reis naar Australië. Ondertussen keek ik er vooral meer tegenop, doordat afscheid nemen niet mijn hobby is en omdat de Australische douane blijkbaar heel streng is. Nadat ik van iedereen afscheid had genomen, ging ik met Manon naar Schiphol. Daar heb ik eerst mij tas ingecheckt. Ik was best trots op mezelf, want die woog maar iets meer dan tien kilo. Nadat ik met Manon nog even had geluncht, kwam het moeilijkste gedeelte: ik moest van Manon afscheid nemen en alleen verder gaan.

Bij de gate heb ik pap en Niek nog even gebeld en me ondertussen staan verbazen over het vliegtuig. Dat was zo groot dat er twee verdiepingen waren. Daarna heb ik gewoon zitten wachten, omdat ik nergens zin in had. Eigenlijk stond het huilen me nader dan het lachen.

In het vliegtuig was ik helemaal verbaasd. Er was een trap in het vliegtuig en de stewardessen zagen er behoorlijk chique uit. Ook de zitplaatsen waren luxer dan normaal. Volgens mij had je veel meer ruimte en ze hadden wel 500 films en tv-series. We hadden ongeveer een halfuur vertraging, maar de piloot zei dat hij die tijd wel in kon halen. Dat is hem nog gelukt ook, want we waren er zelfs een halfuur eerder. Wat wel vet was, was dat er camera's op het vliegtuig zaten. Daardoor kon ik eindelijk een keer zien hoe het er ongeveer uit moetzien voor een piloot bij het opstijgen en landen. Alleen als het donker is, is de camera niet heel duidelijk.

Iedereen kreeg een menukaart voor de vlucht. Ik had doorgegeven dat ik vegetariër ben en dat wil ik wel altijd doen. Je krijgt dan als allereerste eten en tegen de tijd dat de rest heeft, lig je alweer te pitten. Ik had mijn eten dus vrij snel, maar het stond dan ook niet op de menukaart. Daarna heb ik Testament of Youth zitten kijken. Die wilde ik laatst ook al in de bioscoop zien, dus dat kwam goed uit. Daarna heb ik geprobeerd wat te slapen. Ondanks dat een plaats naast mij vrij was, lukte dat niet echt.

Toen ik in Dubai was aangekomen, moest ik overstappen. Daar had ik alle tijd voor, maar dat was maar goed ook, want ik moest nog wel een eind naar de goede gate toe lopen. Eerst moest ik weer door de douane, daarna moest ik met een lift omlaag, toen met een soort en daarna weer met de roltrap omhoog. Bij de gate moest ik nog even wachten, maar dat was wel te overzien. Gelet op hoe de mensen eruit zagen, zou het vliegtuig vol zitten met backpackers.

Ik zat weer in eenzelfde soort vliegtuig en alleen het schermpje leek wat ouder. Verder kregen we een tasje met sokken, oogmasker, oordopjes en een setje om je tanden te poetsen. Wat een luxe! Ik kwam naast een Schots meisje te zitten. Ze was naargeestig naar iets op zoek en haalde de hele boel overhoop. Met haar heb ik eerst een tijd zitten praten. Doordat ik zo moe was en zij zo'n zwaar Schots accent had, was het lastig te volgen. In ieder geval ging zij oom backpacken dus hebben we egegevens uitgewisseld.

We begonnen dit keer met ontbijt. Volgens welke tijd weet ik niet, maar ik kreeg het weer voor de rest. Daarna ben ik gaan slapen. Gelukkig weest het meisje naast mij me erop dat je de hoofdsteun wat kon buigen. Dat lag stukken beter. Volgens mij he. Ik wel wat geslapen. Ikmerkte in ieder geval dat dat meisje op een gegeven moment over mijn benen sprong om mij niet wakker te maken toen ze naar de wc moest.

Toen ik weer wakker was, wilde ik iets gaan kijken. Er waren zoveel leuke films en tv-series-series. Ik ben aan Pan en Poldark begonnen, maar ik was toch te moe, dus heb ik maar weer half liggen slapen. Ondertussen kwamen ze nog een stukje pizza brengen, maar die was niet zo lekker als het lijkt. Niet lang voor we gingen landen, kregen we ook nog een keer lunch.

Na zo ongeveer 24 uur gevlogen te hebben, was ik eindelijk in Sydney. De douane viel allemaal reuze mee. Ik heb maar voor de zekerheid aangegeven dat ik wat mee had, maar toen mocht ik zo doorlopen. Deshuttlebus vinden was niet zo makkelijk. Ik had de plek gevonden, waar die moest gaan, maar er stond niet of er nog iets ging zo laat. Toen ben ik het gaan vragen en die persoon zei dat ik beter de trein kon nemen. Die bleek dan weer 17 euro te kosten, wat ik weer erg veel vond als de shuttlebus eigenlijk al betaald was. Toen ik terug liep, kwam ik gelukkig een meisje tegen dat heel toevallig in hetzelfde hostel als ik moest zijn. Omdat ik problemen had met mijn nieuwe SIM-kaart, heeft zij het hostel gebeld. Bleek dat er zo laat geen shuttlebussen meer waren. Toen hebben we samen een taxi genomen. Hij wilde eerst meer hebben, maar uiteindelijk waren we nog minder kwijt dan als we met de trein waren gegaan.

In het hostel duurde het een hele tijd voordat ik in kon checken, wat ik nogal vreemd vind ook 12 uur 's nachts, maar ja, er leek ook een feestje aan de gang te zijn. Daarna moest ik nog betalen om wat Wi-Fi te krijgen, zodat ik het thuisfront kon laten weten dat ik er was en zodat ze zich geen zorgen gingen maken. Toen moest ik mij bed nog vinden, wat niet makkelijk is als het donker is in de maker. Uiteindelijk lag ik dan in mijn bed, maar slapen deed ik nog lang niet. Er was een hoop herrie en uiteindelijk begon er nog iemand zo hard te snurken dat zelfs oordopjes niet hielpen. Gelukkig ging hij de volgende ochtend weg, maar ik had wel heel erg veel zin om gewoon naar huis te gaan.

Ik heb uiteindelijk ongeveer drie uur slaap gehad, dus mijn eerste nacht in Australië was niet direct top te noemen.

Dag 3

De volgende ochtend kon ik eindelijk een beetje orde in de chaos scheppen en mijn spullen op een handige plek leggen. Nadat ik had gedoucht, ben ik naar de eerst de beste convenience store gegaan, want ik verging van de dorst en de Commonwealthadapter werkt niet in Australië. Daar tegenover heb ik maar ontbijt gehaald, maar omdat ik niet echt honger had en het even schrikken was hoe duur alles is, was het alleen toast met aardbeienjam voor vier dollar.

Om half tien moest ik in de lobby zijn voor de start van het Ultimate Oz startpakket. Bleek dat een meisje bij mij op de kamer daar ook bij zat. Na een inleidend praatje, gingen we naar de bank om onze bankpas op te halen. Ondertussen begon het behoorlijk hard ge regenen. De bank duurde allemaal heel lang, maar daardoor kon ik mooi gebruik maken van de Wi-Fi daar en kon iemand voor mij vaststellen dat mijn nieuwe provider het niet doet hier.

Toen ik de bankpas had, had ik niet echt veel tijd meer voordat de city walking tour begon. Gelukkig wasnheg nu droog. We liepen eerst via Chinatown naar Darling Harbour en omdat het bijna Chinees Nieuwjaar was, was de boel behoorlijk versierd. In Darling Harbour waren vooral veel restaurants en café's en een Belgisch meisje van Ultimate Oz legde ons uit hoe we daar een rijke vent aan de haak konden slaan. In Darling Harbour hebben we ook meteen geluncht. Als vegetariër is de keuze niet reuze, dus wa het een vegvieburger voor mij. De Engelse meisje bij mij aan tafel hadden wel zo'n plat accent dat ik er niks van kon maken. Hier troffen we ook weer de mensen die nog langer bij de bank waren geweest.

Na de lunch liepen we langs de Westfield Tower en naar Hyde Park. Vervolgens vingen we naar de Botanical Garden. Hier was een wensboom waar je rondjes omheen moest lopen, wat sommigen heel enthousiast deden. Via de Botanical Garden kwamen we bij het beroemdste gebouw van Australië, het Sydney Opera House. Het lijkt altijd heel wit, maar in het nr valt dat zat mee. Het schijnt dat er in het dak een systeem zit om het schoon te houden. Ander leuk weetje van een van onze begeleiders: de architect zou het niet af hebben gezien, omdat hij toen Australië niet meer in mocht omdat het bouwproject zo erg buiten het budget ging.

Naast het Sydney Opera House ligt Harbour Bridge, waar je met een excursie op kunt klimmen. Vanaf hier konden we zelf weten wat we wilden doen. Ik en een paar anderen wilden wel een rondleiding in het Opera house, maar helaas was alles voor die dag al vol. Daarom besloten we maar terug te lopen naar het hostel, wat soms nog best wel zoeken was. Gelukkig ligt ons hostel op de kruising van twee lange straten, dus toen we daar een van hadden gevonden, was het makkelijk.

Later op de avond moesten we in de Sidebar zijn, de bar bij het hostel. Daar kregen we eten en een gratis drankje. Ik kwam erachter dat potato wedges met crème fraîche een hele lekkere combinatie is. Ik ben niet al te lang gebleven, omdat ik super moe was, aan gezien ik niet meer fatsoenlijk had geslapen sinds ik thuis was. Helaas sliep ik ook die nacht niet zo goed. Ik werd van alles wakker, maar er kwamen ook twee luidruchtige types binnen om de snurken te vervangen. Ze probeerden stil te zijn, maar het lukte ze niet echt. En waarschijnlijk ben ik 's nachts. sowieso minder moe door de Nederlandse tijd.