Australië, dag 12

Vandaag moest ik weer vroeg op, want ik had een tour naar Canberra en Melbourne. Ik moest weer op dezelfde plek wachten als de vorige keer en het was weer hetzelfde verhaal: het was chaotisch en ik kon niemand vinden met dezelfde tour. Ook deze keer werd dit weer verklaard toen ik de goede bus had gevonden. De tour ging samen met een dagtour naar Canberra en dat was blijkbaar wat de meesten deden.

Het begin van de reis was niet heel spannend, want het was gewoon snelweg. Gelukkig was er een meisje met wie ik kon praten, maar helaas had zij de dagtrip. We hadden 1 stop onderweg naar Canberra en ondanks dat er gewoon een tankstation was, stopten we bij de McDonald's. Vanaf hier gingen we door naar Canberra. Deze stad zag er heel anders uit dan Sydney. De wegen waren heel breed met veel rotondes en er waren veel bomen en gras langs de wegen. Het gaf mij in ieder geval zeker het gevoel dat de stad volgens een plan was gebouwd. En blijkbaar alleen omdat Melbourne en Sydney het niet eens konden worden over wie de hoofdstadmochtz zijn. De oplossing: trek een lijn tussen de twee en halverwege komt de hoofdstad.

We gingen eerst naar het parlement. Daarvoor moesten we nog Lake Burley Griffin oversteken, een meer dat speciaal voor de stad was gemaakt. Vanaf het parlement kon je het oude parlement zien en daar tussenin lag een grasveld voor demonstraties. Hier ontmoetten we een andere groep. Deze zouden met onze bus terug gaan naar Sydney en ik en twee anderen zouden overstappen naar de andere bus en verder gaan naar Melbourne.

Op het parlementsgebouw stond het wapen van Australië meteen emu en kangoeroe. De reden: deze dieren kunnen niet achteruit liep en Australië zou dus ook alleen vooruit moeten gaan. In het parlement hadden we met de hele groep een rondleiding. We hebben de twee huizen van het parlement gezien, maar er was niet zoveel gaande. Ook hadden ze een galerij met belangrijke vrouwen en aboriginalkunst. Die kunst beelde wat uit, maar ik kon er niet echt uithalen wat het moest zijn. Alleen met de bordjes kon ik het er wel een beetje in zien. Het hoogtepunt was echter het dak met een mooi uitzicht en een vlag, die zo groot was als een dubbeldekkerbus.

Nu moest ik dus overstappen naar de andere bus. We hadden lekker veel ruimte met maar drie mensen, maar ik vond het jammer dat de twee anderen een oudere man uit Canada en een oudere vrouw uit Duitsland waren. We gingen nu naar de War Memorial. Hier kregen we wat tijd om rond te kijken en te lunchen. Het café dat Dale, onze gids, ons aanraadde, was alleen een beetje druk. Ik besloot dus eerst wat rond te kijken. Er was een behoorlijk groot museum over de oorlogen waarin Australië betrokken is geweest. Het grootste deel ging over de Eerste en Tweede Wereldoorlog en omdat ik die ook het interessantst vond, heb ik eigenlijk alleen daar rond gekeken. Ondertussen heb ik nog wat in het museumcafé gegeten, maar ik had de tijd nog makkelijk kunnen gebruiken om rond te kijken, want er was veel interessante informatie. Er was ook meer over de oorlog in de Pacific, waar Nederland nooit zo op focust.

Aan het einde moest ik natuurlijk nog de Memorial zelf zien. Dit was een soort tempel met een onbekende soldaat. Ik vroeg me wel af hoe ze daar wisten dat ie Australisch was. Het meest indrukwekkende vond ik echter de namen van alle gesneuvelde soldaten op de muur, die werden opgelezen. Nadat ik nog wat foto's van de bezoekjes van de koninklijke familie had bekeken, heb ik buiten op de bus gewacht. Daar moest ik wel op zoek naar de schaduw, want het was hier echt heet.

We gingen nu op weg naar de farm, waar we zouden overnachten. Er was genoeg te zien onderweg, omdat we nu niet meer over de snelweg gingen. Er was veel landbouwgrond, die er naar mijn idee heel droog uit zag, maar Dale zei dat het eigenlijk best 'push' was. De plaatsjes, die we passeerden stelden. Iet veel voor, maar een daarvan, Wagga Wagga, was een van de grootste plaatsen in het binnenland. Zoals ik het kon zien, was het nog minder dan Horst. Maar dat kan ook haast niet anders als heel Australië nog minder dan de dubbel zoveel inwoners heeft als Nederland. De rivieren stelden ook al niet veel voor. We kwamen over een van de grootste rivieren van Australië en in Nederland noemen we dat misschien een riviertje.

We stopten bij een hele bekende rustplek, The Dog on the Tuckerbox. Deze was blijkbaar al rond de goldruzh ofzo ontstaan, maar om deze tijd was ie gesloten. Het hoogtepunt onderweg waren de kangoeroe's. Dale was net aan het vertellen dat we hier geen wilde kangoeroe's zouden zien, omdat het te warm was. Even later ging hij zachter rijden en zagen we zo'n 20 kangoeroe's langs de weg. Toen we stopten sprongen ze zo over een hoog hek, maar daar bleven ze. We zijn dus de weg overgestoken om ze beter te kunnen zien. Daar hingen ook mininectarines aan de bomen, die je gewoon kon eten.

Tegen de avond kwamen we bij de farm. Hier had ik een maker met Susanne, de Duitse vrouw, en we hadden onze eigen badkamer met handdoeken. Dat was lang geleden. Eerst gingen we eten. Dit was typisch Australisch, aardappelpuree met twee soorten groenten en vlees, al hadden ze voor mij een omelet. Ook het toetje was lekker, vanilleijs met kersen. Ondertussen rende en klom de jongste dochter van vijf ofzo, Verity, overal rond zonder onderbroek. De andere vier kinderen kwamen soms wel even praten, maar die waren zich meer bewust van ons. Er was ook een hele oude hond, maar die kon nauwelijks overeind komen.

Na het eten kregen we een tour over de farm, dus klimmen we achter in de truck met Verity naast ons. De boerin, Amanda, reed ons rond en het was een flinke lap grond. Ze werkte hier samen met haar broers en ze liet ons zien waar die woonden. Ze liet ons ook zien waar de tractors stonden, John Deereland noemde ze dat. Ondertussen konden we van de zonsondergang genieten.

Toen we terug waren, heb ik nog met Susanne in de tuin thee gedronken en we hebben nog een hele tijd gekletst. We konden alleen niet te laat naar be, want we moesten de volgende dag vroeg op.