Australië, dag 13

Vandaag hadden we om 7 uur ontbijt en omdat ik ook nog moest douchen, moest ik dus vroeg op. Na het ontbijt en nadat we afscheid hadden genomen van Amanda, gingen we weer op weg. De eerste stop was Beechworth. Dit was een klein plaatsje dat er nog echt uit zag als negentiende eeuws, behalve dan de auto's. Er was hier een oude gevangenis met een museum, maar omdat ik het plaatsje wat meer wilde bekijken, ben ik daar niet in gegaan.

Ik ben samen met Susanne de hoofdstraat op gelopen. Daar was een honingwinkeltje met wel 50 smaken honing. Susanne zou in Mansfield bij haar dochters schoonouders blijven en ze wilde honing voor hen kopen, dus dat was een goed excuus om de honing te proeven. Ik heb er heel wat geproefd en ik wist niet dat er zoveel verschil in honing kon zitten. Uiteindelijk had Susanne wat honing gekozen. Er was ook een museum bij de winkel, maar omdat we ook naar de bakery wilden, hadden we daar geen tijd voor.

Er was een leuk kerkje, maar omdat er een mis was, zijn wen iet naar binnen gegaan. De boekwinkel in Beechworth zag er heel verleidelijk uit, maar daar heb ik geen ruimte voor. Bij de bakery was het behoorlijk druk en het zag er ook allemaal heel lekker uit. Ik had een karamel slice en Susanne had een cupcakeje met een hele mooie doos gekocht. Nadat we die hadden opgegeten was het tijd om terug te gaan naar de bus.

De volgende stop was Powers Lookout, dat in een nationaal park lag. Deze plek heette zo omdat een bushranger, Harry Power, deze plek gebruikte om in de gaten te houden wanneer de autoriteiten naar hem op zoek waren. Harry is volgens mij vooral bekend omdat hij Ned Kelly schijnbaar het vak had geleerd en Ned Kelly is de soort van Robin Bood van Australië. We moesten een stuk naar de Lookout lopen, maar toen was het ook duidelijk waarom Harry deze plek had gekozen. Nadat ik van het uitzicht had genoten, ging ik terug naar de bus, want de zon brandde behoorlijk en ik had me nog niet ingesmeerd.

Hierna gingen we naar Mansfield voor lunch. Ik heb met Susanne bij een soort bakery/café gegeten. Ik had een vegetarische pastry besteld, maar ik kreeg een andere. Deze was ook vegetarisch en lekker, dus heb ik het maar zo gelaten.

Toen gingen we naar Mansfield Zoo. Ik kon me hier niet echt een dierentuin voorstellen, maar het was ook niet een dierentuin zoals in Nederland. Het was veel kleinschaliger. Je kon voer voor de dieren kopen, maar daar had ik geen zin in. Dale liep met ons mee en vertelde wat over de dieren en even later was ook Dave, de zoo keeper, er, die nog meer kon vertellen. Ondanks het bordje 'dingos bite' aaide hij ze toch door het hek heen. Ook opende hij het hok van de wombats zodat we ze konden aaien. Dale vond mijn beschrijving van grote, slaperige cavia's wel een goede.

Bij de wallabies was er een die er uit zag als een bodybuilder. Deze was volgens niet aan de steroïden, maar hij het te wel Arnie, naar Arnold Schwarzenegger. Dave had een snack voorde leek een meegenomen, zodat wij ze in actie konden zien. De gewone leeuw probeerde op ons te plassen, maar gelukkig had Dave daar al voor gewaarschuwd. De witte leeuw was heel erg groot en sprong tegen het hek op. Dave zei dat hij nu gewoon tegen het hek kon leunen, omdat de leeuw de klauwen introk. Ondertussen aaide Dave de meeuwen ook gewoon door het hek.

Na onzerondleiding pratten we nog even bij de uitgang. Dave vroeg wat mijn plannen waren en toen ik zei dat ik op zoek ging naar werk, zei hij dat ze weleens backpackers daar hadden. Ik besloot Mansfield Zoo dus in mijn achterhoofd te houden, want ik vond de sfeer hier heel leuk. Ik kreeg nog een emuveer, die blijkbaar de enige was met 2 veren uit 1 pen, en toen moesten we gaan.

We moesten Susanne afzetten bij het busstation in Mansfield, maar hetbleek dat haar dochters schoonouders de buren van de Zoo waren. Bij het busstation zat iemand te wachten met wie Dale tijdens lunch had zitten praten. Hij had blijkbaar een kapitte auto en moest nu nog een hele tijd op de bus naar Melbourne wachten, dus bood Dale hem een lift aan. Onderweg waren die twee ons af en toe allerlei verhalen aan het vertellen.

In Melbourne werd ik bij mijn hostel afgezet. Omdat er twee hostels naast elkaar waren, was ik alleen de verkeerde ingelopen. Dat verklaarde waarom die persoon mijn reservering niet kon vinden. Nadat ik had ingecheckt bij het goede hostel en mijn spullen had gedumpt, ging ik op zoek naar eten. Al snel had ik een Italiaans restaurant gevonden en omdat ik het allemaal maar duur vond en niet zo'n honger had, had ik allen potato wedges met sour cream en sweet chili saus. En die waren niet eens heel lekker. Ondertussen belde ik maar naar huis, omdat ik me nu wel weer alleen voelde.

Na het eten heb ik beneden nog de kaart van Melbourne en de bezienswaardigheden zitten bestuderen. Ondertussen raakte ik aan de praat met een Maleisisch meisje. Uiteindelijk sprak ik af om met haar de volgende dag naar de Botanic Gardens te gaan. Na een tijd kletsen ging ik naar bed. De eerst nacht hier was weer rampzalig. Het was hier een stuk kouder, dus ik had het best koud in bed en ik lag op een kamer met 16 mensen, waarvan er tenminste 1 snurkte.