Australië, dag 14

Vandaag had ik met het Maleisische meisje, Ann, afgesproken bij het ontbijt, dus terwijl ik zat te ontbijten, kwam Ann ook. Na het ontbijt liepen we richting de Botanic Gardens. Ik had een mooie plattegrond bij de receptie gekregen en ik had een route uitgestippeld, maar zoals altijd was het even oriënteren. De eerste bezienswaardigheid op de route was de Polly Woodside. Dit is een oud zeilschip dat je normaal kunt bezoeken, maar dat nu dicht was. Omdat het leek alsof ze een vacature hadden, besloot ik dat ik in het weekend terug moest komen.

Vanf hier liepen we langs de Yarrarivier richting de Botanic Gardens. Omdat de CBD, het centrum, aan de andere kant van de rivier lag, hadden we mooi uitzicht op de skyline met hele moderne, maar ook oude gebouwen. Ook hier zaten ze nog in de viering van het Chinese Nieuwjaar, want ze hadden van alle sterrenbeelden een soort plastic beeld gemaakt met een besc wrijving van de karaktertrekken. Mijn was wel positief, maar sommige waren behoorlijk negatief.

Aan het einde van onze wandeling langs de rivier was de Eureka Tower en twee theaters. De Eureka Tower is het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond, dus dat wilden we wel even zien, al leek het niet zo hoog. We liepen om het theater heen, maar er was geen trap, dus moesten we weer een stuk terug en een andere route vinden. Nu begon de toren er een stuk hoger uit te zien. Je kon helemaal naar boven in de Eureka Tower en in een soort doorzichtige doos naar buiten worden geschoven voor de adrenalinekick. Dit was natuurlijk allemaal erg duur, dus hebben wij het gehouden bij de hoogte bewonderen.

Bij de Botanic Gardens kwamen we eerst bij de Sidney Meyer Bowl, een openluchttheater, waar op woensdagavond een gratis klassiek concert zou zijn. Ann kende de componist niet, maar wilde wel graag mee. In de Botanic Gardens was Government House, waar de gouverneur van het Verenigd Koninkrijk woonde. Dit konden we helaas niet bezoeken.

De Botanic Garden was zo groot dat we maar een route uitstippelden waarbij we zoveel mogelijk konden zien en hier waren we de hele ochtend zoet mee. Er was van alles: een meertje, kassen, een woestijntuin en een rainforest trail. Dat laatste stelde niet zoveel voor, maar in de kas hadden ze hele interessante planten, zoals cacao en koffie. Ze hadden zelfs een plant, die maar eens in de zoveel jaar bloeide en een raflesia. Gelukkig stond die laatste niet in bloei.

Na de Botanic Gardens gingen we naar de Shrine of Remembrance. Ook dit was een gigantisch en indrukwekkend monument, maar dan voor de Eerste Wereldoorlog. Er was ook een klein monument voor de Tweede Wereldoorlog. Vanaf de Shrine had je mooi uitzicht en het bizarre was dat je ook de zee kon zien, terwijl ik echt niet het idee had dat we in de buurt van de zee waren. Ook hier hadden ze een tentoonstelling, maar het was een kleine, die vooral over medailles ging, dus daar zijn we niet lang gebleven.

Ondertussen hadden we ook behoorlijk honger. Zoals altijd als je wat wilt eten, konden we niks vinden. We liepen terug naar het centrum, waar veel eettentjes waren, maar dat was vooral hamburgers en friet. Ann had het wel gehad met sandwiches, dus hebben we vof een soort Aziatisch eettentje gekozen. Ze hadden een lekkere Indische aanbieding, maar die was niet vegetarisch, dus moest ik me met wat anders tevreden stellen. P

N het eten gingen we naar het Australian Centre for the Moving Image gegaan. Dit lag vlakbij Flinders Street Station en Federation Sauare, het hart van de CBD. Het Centre ging over de geschiedenis van de film en ik Australische moving images. Ik dacht dat ik niet veel Australische films kende, maar het was toch meer dan dat ik dacht. Ik had niet aan de tv-programma's gedacht, maar natuurlijk zijn Skippy en Blinky Bill Australisch.

Hierna gingen we naar de Fitzroy Gardens, waar Cook's Cottage stond. Hier waren we net op tijd, want toen we klaar waren, werd het ineens heel druk. Dit was het huisje waar Captain Cook is geboren. En ja, dat was een Engelse ontdekkingsreiziger. Dit huisje stond ooit in Engeland en toen ze het wilden slopen heeft een of andere rijke Melbournian het hier naartoe gebracht. In het huisje lieten ze vooral zien hoe het leven in het huisje was. Je kon ook lezen hoe iemand, die daarna Cook was geboren, zich het huisje kon herinneren. Achter in het huisje was wel wat informatie over Cook en zijn vrouw.

Hierna hebben we nog wat in het park rond gelopen. Volgens de kaart zou er een Tudor huisje moeten zijn, maar dit konden we met geen mogelijkheid vinden, dus hebben we het opgegeven. We waren ondertussen ook behoorlijk moe van al het lopen. Er was een gratis tram, die langs de belangrijkste bezienswaardigheden gaat met audiocommentaar. Daar hadden we nog wel energie voor, dus dat hebben we een tijdje gedaan en in de buurt van het hostel zijn we uitgestapt.

's Avonds hebben we samen gekookt. Ik dacht chili te maken, maar het was veel wateriger dan normaal. Gelukkig had Ann nog pasta, dus hebben we dat maar erbij gekookt. Het was niet verkeerd en tenminste iemand in het hostel vond het lekker ruiken. Natuurlijk was het te veel, maar we konden er verder niet zoveel mee, dus hebben we de rest maar weggegooid.

Ik moest nu nog een nieuw hostel vinden, maar kon niet echt iets vinden. Daarom wilde ik bij het hostel, waar ik gisteren bij de receptie stond, gaan informeren. Toen ik naar buiten wilde lopen, zag ik dat een 6 persoonskamer, direct bij het hostel geboekt, net zo duur was als de 16 persoonskamer online geboekt. En als ik een week bleef, kreeg ik korting. Dus heb ik dat maar gedaan. Dit was dus de laatste nacht in de 16 persoonskamer en gelukkig was de snurker weg.