Australië, dag 21
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
22 Februari 2016 | Australië, Melbourne
Vandaag zouden we om 9 uur de auto gaan ophalen, dus ik was vroeg op en tijdens het ontbijt kwamen de anderen ook ontbijten. Daar hoorden we dat iemand die eerder had gezegd dat ze mee wilde, nu niet meer mee ging. Daar was ik een beetje geïrriteerd over. We hadden het er vaak over gehad en ik was al precies bang ervoor geweest dat mensen in een keer zouden zeggen dat ze niet meer mee wilden en dat ik dan alleen voor de auto kon betalen. Ze had gelukkig een goede reden, want ze had een sollicitatiegesprek. We hebben nog wat mensen gevraagd of ze mee wilden, maar uiteindelijk waren we toch met z'n vieren. Gelukkig ging Shin Yi wel mee, want Bonnie kon amper Engels en ze konden allebei Chinees.
Iets voor 9 ging ik richting het autoverhuurbedrijf, terwijl de rest zich nog ging klaarmaken. Ik heb eerst snel wat lunch gehaald voor ons vieren, want twee keer uiteten vond ik een beetje te veel van het goede. Bij het verhuurbedrijf moesten we de papieren in orde maken en toen konden we naar de auto. Het was een automaat en toen ik kon ermee weg rijden, maar ik heb voor de zekerheid maar nagevraagd waar de L en de 2 voor waren. Die man zei dat ik die niet nodig had, dus dat heb ik maar geloofd.
Het weg rijden vond ik wel spannend, want het was links rijden met een automaat in een drukke stad rond de spits. Gelukkig ging het prima, alleen was de rem super gevoelig, dus stonden we een paar keer heel plots stil voor het stoplicht. We waren al snel Bij de snelweg en daar merkte ik dat de rem minder gevoelig was als je sneller ging. Ik weet niet waarom. Het was ook niet al te druk en je mocht niet al te hard rijden, dus dat vond ik wel fijn.
Na een tijd rijden gingen we van de snelweg af, maar toen waren we er nog lang niet, maar gingen we via allerlei plaatsen over een soort rijksweg. Ik was heel blij dat Karthik niet mocht rijden, want iedere keer als er een auto van een zijweg kwam, was hij bang dat die zomaar door zou rijden. Vrij begrijpelijk aangezien hij uit India komt. Na 2 uur zagen we eindelijk de brug naar Phillip Island en op het eiland zijn we meteen naar de toeristeninformatie gegaan. Daar hebben we een pas gekocht voor 3 attracties, waar we gelukkig korting op hadden dankzij ons hotel, en hebben we gevraagd wat er verder nog te doen was. Karthik wilde nog naar een of ander racecircuit, maar dat kon je alleen met een rondleiding zien, dus dat hoefde niet.
Vanaf de toeristeninformatie zijn we weer terug over de brug gegaan, waar we net het begin van het voeren van de pelikanen hadden gemist. Deze waren echt gigantisch en ze waren helemaal gefocust op de vrouw met de vis. Zij zei dat je even verderop heel goede fish and chips kon krijgen. Ik stelde dus voor om daar te lunchen, omdat we daar nu tijd voor hadden en we dan niet later nog iets moesten gaan zoeken. Hier hadden ze flake, waarvan ik geen idee had wat het was, met chips en potato cake tegen een hele schappelijke prijs. Ik vond het heel lekker, maar vooral Karthik vond het te vet en de rest kon het allemaal niet op.
Daarna reden we naar Churchill Heritage Farm. Dit lag op een soort schiereiland van Phillip Island en we moesten over een bruggetje waarbij ik blij was dat we geen tegenligger hadden. Ook zagen we Schotse hooglanders, dus moesten we even uitstappen om foto's te maken. Bij de boerderij hadden ze in de middag demonstraties, maar voordat die begonnen, hadden we de tijd om rustig rond te kijken. Er was een kalkoen die bijna het eten van de tafel bij een groep mensen at.
Ze hadden hier nog de oude boerderij, maar. Volgens mij was deze meer gebouwd om van de natuur te kunnen genieten. Hier hadden ze het weer ingericht, dus dat was leuk om te zien. Ook lieten ze het washok enzo zien. Ze hadden ook nog koeien en paarden, dus daar hebben we de meeste tijd door gebracht. Daar begonnen ze ook met de demonstraties. De eerste was koe melken. Jammer genoeg mochten alleen de kinderen dat proberen. Ondertussen had ik de baby geitjes gevonden, dus was ik daar even zoet mee.
Daarna was er schaap scheren. Ik kan me voorstellen dat een schaap dit niet heel prettig vindt, want ze worden echt in een houdgreep gehouden. Het is ook heel zwaar werk, want zo'n scheerder moet die schapen uit hun hok sleuren en ze optillen. Dan moet hij het als een stuk allemaal scheren. Het record was in ieder geval behoorlijk indrukwekkend. Ik geloof rond de 2 minuten per schaap, vangen en al inbegrepen. Daarna was er een demon stratie met de zweep. Die man wilde een vrijwilliger, die iets in haar mond moest houden en haar ogen dicht moest houden. Ze begon hem al behoorlijk te knijpen, maar een andere man haalde het gewoon uit haar mond. Daarna mochten mensen het proberen. Sommigen konden hem laten knallen, maar de meeste kletsten de zweep gewoon tegen hun benen, wat me erg pijnlijk lijkt. Vervolgens was er een demonstratie met werkhonden, een border collie en kelpie. Ze werkten heel anders. De border collie was rustiger en de kelpie was hyperactief. Dit blijft altijd mooi om te zien.
Na de boerderij gingen we naar het Koala Conservation Centre. Daar hadden ze wat informatie over koala's, maar het hoogtepunt was natuurlijk om ze te zien. Al vrij snel zag ik er een hoog in de bomen, maar echt goed kon je hem niet zien. Wel zagen we een wallaby en toen ik een foto wilde maken, viel er net een kind op de grond dat begon te huilen, dus die wallaby schrok en mijn fotomoment was voorbij. Verderop hadden ze een soort loopbrug, waardoor je hoger tussen de bomen loopt. Daar zetten ze volgens mij elke dag koala's neer met een hoop bladeren. I ieder geval waren er genoeg te zien. Het blijven schattige beestjes, maar een beetje saai. Ze slapen bijna de hele dag en als je denkt dat er eentje wakker wordt, draait hij zich gewoon om in zijn slaap.
Na het koalaspotten gingen we naar Cowes, een plaatsje op het eiland. De vrouw van de autoverhuur zei dat het daar heel mooi was. Ik weet niet waarom. Misschien als het mooi weer is, is het daar gezellig, maar u was het gewoon een grijs kustplaatsje met een pier. Daar zij we wel naartoe gelopen, maar we hadden het al snel gezien. Vanaf hier gingen we naar de Nobbies. Hier zouden zeehonden zien, maar die kon je blijkbaar alleen zien als je met een boot ging, maar niet vanaf de kust. In ieder geval konden we hier wel een wandeling maken over een loopbrug en tussen de rotsen konden we al wat pinguïns zien. Ook zagen we veel dode konijnen en we vroegen ons af waarom, want ze waren niet aangevreten. In ieder geval konden we naar een blowhole lopen. Dit was niet zo spectaculair als het klinkt, maar de golven waren wel erg spectaculair. En ik kreeg spontaan heimwee naar Schotland, omdat de natuur er hier erg Schots uitzag.
In het Nobbies Centre was nog een of andere Arctic Experience, maar die was een beetje duur, dus nadat we even in het winkeltje hadden rond gekeken, gingen we op weg naar het hoogtepunt van de dag, de Penguin Parade. We gingen via een zandweg langs de kust. Daar was een of andere idiote automobilist, die bij iedere wallaby stil ging staan en natuurlijk konden we niet inhalen. Het duurde dus wat langer voordat we bij de Penguin Parade waren.
Daar hebben we eerst onze 'lunch' gegeten en in het Visitor Centre rond gekeken. Ze waren hier aan het aftellen tot de verwachte tijd dat de pinguïns het strand op zouden komen. Ook hadden ze informatie over de dwergpinguïns. Blijkbaar zijn ze soms voor wel zes weken in het water. Een ranger vroeg of we vragen hadden, dus ik vroeg hem naar de dode konijnen. Blijkbaar hadden ze het Kalysivirus losgelaten, gericht op jonge konijnen. Ik zei hem dat de dode konijnenniet bijzonder jong waren, dus dat vond hij wel interessant om te horen.
Toen was het tijd om naar het strand te gaan. Wij zaten niet op het strand, maar helemaal onderaan de tribunes, in de hoek, net aan het strand. Het was een interessante sfeer, omdat iedereen vol verwachting at te wachten. De tribunes waren zeiknat, dus wij wachten zo lang mogelijk met zitten, maar uiteindelijk moesten we. Vlakbij zat al een baby in z'n hol. De ranger zei dat het goed kon dat zijn ouders niet terug z ouden komen om hem te dwingen om te gaan zwemmen en zijn eigen eten te zoeken. Er werd al lang van tevoren omgeroepen dat je de pinguïns al in groepen kon zien in het water. Ik zag het niet zo, maar dichter bij de aankomsttijd, kon ik inderdaad zwarte hoofdjes langzaam dichterbij zien komen.
Het was heel apart om dan ineens op het strand een groep pinguïns te zien verschijnen, die langzaam en voorzichter steeds dichterbij komt om dan de rotsen op te klimmen naar hun hol. Gelukkig hadden we een goede plek en kwamen er groepjes onze kant van de tribune op gelopen. Er waren een paar hele dikke bij, omdat het moulding season was. Ze vervangen dan hun veren, maar daardoor is hun verenpakniet meer waterdicht. Daardoor moeten ze van tevoren genoeg eten om die periode door te kunnen komen. Die dikkerdjes hadden duidelijk meer moeite om het strand op te komen. Er was er zelfs een, die iedere paarmeter moest uitrusten en zijn groep helemaal kwijt was geraakt. De ranger zei dat het heel belangrijk was dat we stil waren, want als hij schrok zou hij weer helemaal terug naar de zee gaan en dan had hij al die energie verspeelt. Daarom mochten we ook geen foto's maken.
Na een paar groepjes gingen we bovenaan de tribune staan om de pinguïns naar boven te kunnen zien klimmen. Ook daar waren ze voorzichtig en bleven ze regelmatig stil staan om er zeker van te zijn dat het veilig was. Er waren echt overal pinguïns. Er was zelfs een soort pinguïnsnelweg, waar heel veel pinguïns over een strook kaal zand omhoog liepen en op verschillende plekken sloegenze af om naar hun hol te klimmen. Natuurlijk was het hier super druk en er zijn altijd weer mensen die toch foto's moeten maken. Ik kan niet uren naar pinguïns kijken, die vooral stil staan, als er zoveel mensen om je heen lopen om ook wat te zien. Ik probeerde dus langzaam omhoog te lopen maar het was moeilijk om iedereen bij elkaar te houden. Uiteindelijk waren we toch weer terugbij het Visitor Centre.
Na een plasstop, waar ik merkte dat ik tot op mijn onderbroek nat was van het op de tribune zitten, gingen we naar de auto. Het leek me een prima tijd om te gaan. Het was half tien, dus dan zouden we om half twaalf terug zijn. Helaas had de auto andere plannen, want toen ik hem wilde starten deed ie niks. Ik trok dus de conclusie dat de accu leeg was, al had ik geen idee hoe dat kon. We zijn toen dus snel terug gelopen, voordat er niemand meer was. In het Visitor Centre zeiden ze dat we de motorkap open moesten maken en dan zou er een ranger langs komen om ons te helpen. Gelukkig hadden we op weg hier naartoe het knopje voor de motorkap gevonden. Alleen ging hij niet helemaal open. Wij maar proberen, voordat die ranger voorbij zou rijden, maar het wilde niet lukken.
Gelukkig vond hij ons toch en blijkbaar zit er nog een hendeltje onder de motorkap. Hij wilde de batterij opladen met zijn auto, maar als de auto ontplofte, was dat voor ons eigen risico. Nu begon ik me helemaal zorgen te maken. Gelukkig startte de auto daarna gewoon. We moesten alleen ervoor zorgen dat hij niet uitviel. Ik wilde dus snelbeginnen aan de terugweg, maar toen maakte de auto een raar geluid. Bleek dat we de achterklep niet dicht hadden gemaakt nadat we de zaklamp hadden gevonden.
Toen konden we, gelukkig met maar een halfuur vertraging, aan de terugreis beginnen. Ik moet zeggen dat ik heel blij was met Karthik. Hij heeft de hele terugweg met mij zitten kletsen terwijl de twee op de achterbank sliepen. Anders ben ik bang dat we ergens langs de weg waren geëindigd. Ik was heel blij dag er recht voor het hostel een parkeerplaats was. Daarna ben ik meteen naar bed gegaan. Ik was echt heel moe door de lange dag en al het rijden en de volgende dag moest ik de auto weer op tijd terug brengen.
Iets voor 9 ging ik richting het autoverhuurbedrijf, terwijl de rest zich nog ging klaarmaken. Ik heb eerst snel wat lunch gehaald voor ons vieren, want twee keer uiteten vond ik een beetje te veel van het goede. Bij het verhuurbedrijf moesten we de papieren in orde maken en toen konden we naar de auto. Het was een automaat en toen ik kon ermee weg rijden, maar ik heb voor de zekerheid maar nagevraagd waar de L en de 2 voor waren. Die man zei dat ik die niet nodig had, dus dat heb ik maar geloofd.
Het weg rijden vond ik wel spannend, want het was links rijden met een automaat in een drukke stad rond de spits. Gelukkig ging het prima, alleen was de rem super gevoelig, dus stonden we een paar keer heel plots stil voor het stoplicht. We waren al snel Bij de snelweg en daar merkte ik dat de rem minder gevoelig was als je sneller ging. Ik weet niet waarom. Het was ook niet al te druk en je mocht niet al te hard rijden, dus dat vond ik wel fijn.
Na een tijd rijden gingen we van de snelweg af, maar toen waren we er nog lang niet, maar gingen we via allerlei plaatsen over een soort rijksweg. Ik was heel blij dat Karthik niet mocht rijden, want iedere keer als er een auto van een zijweg kwam, was hij bang dat die zomaar door zou rijden. Vrij begrijpelijk aangezien hij uit India komt. Na 2 uur zagen we eindelijk de brug naar Phillip Island en op het eiland zijn we meteen naar de toeristeninformatie gegaan. Daar hebben we een pas gekocht voor 3 attracties, waar we gelukkig korting op hadden dankzij ons hotel, en hebben we gevraagd wat er verder nog te doen was. Karthik wilde nog naar een of ander racecircuit, maar dat kon je alleen met een rondleiding zien, dus dat hoefde niet.
Vanaf de toeristeninformatie zijn we weer terug over de brug gegaan, waar we net het begin van het voeren van de pelikanen hadden gemist. Deze waren echt gigantisch en ze waren helemaal gefocust op de vrouw met de vis. Zij zei dat je even verderop heel goede fish and chips kon krijgen. Ik stelde dus voor om daar te lunchen, omdat we daar nu tijd voor hadden en we dan niet later nog iets moesten gaan zoeken. Hier hadden ze flake, waarvan ik geen idee had wat het was, met chips en potato cake tegen een hele schappelijke prijs. Ik vond het heel lekker, maar vooral Karthik vond het te vet en de rest kon het allemaal niet op.
Daarna reden we naar Churchill Heritage Farm. Dit lag op een soort schiereiland van Phillip Island en we moesten over een bruggetje waarbij ik blij was dat we geen tegenligger hadden. Ook zagen we Schotse hooglanders, dus moesten we even uitstappen om foto's te maken. Bij de boerderij hadden ze in de middag demonstraties, maar voordat die begonnen, hadden we de tijd om rustig rond te kijken. Er was een kalkoen die bijna het eten van de tafel bij een groep mensen at.
Ze hadden hier nog de oude boerderij, maar. Volgens mij was deze meer gebouwd om van de natuur te kunnen genieten. Hier hadden ze het weer ingericht, dus dat was leuk om te zien. Ook lieten ze het washok enzo zien. Ze hadden ook nog koeien en paarden, dus daar hebben we de meeste tijd door gebracht. Daar begonnen ze ook met de demonstraties. De eerste was koe melken. Jammer genoeg mochten alleen de kinderen dat proberen. Ondertussen had ik de baby geitjes gevonden, dus was ik daar even zoet mee.
Daarna was er schaap scheren. Ik kan me voorstellen dat een schaap dit niet heel prettig vindt, want ze worden echt in een houdgreep gehouden. Het is ook heel zwaar werk, want zo'n scheerder moet die schapen uit hun hok sleuren en ze optillen. Dan moet hij het als een stuk allemaal scheren. Het record was in ieder geval behoorlijk indrukwekkend. Ik geloof rond de 2 minuten per schaap, vangen en al inbegrepen. Daarna was er een demon stratie met de zweep. Die man wilde een vrijwilliger, die iets in haar mond moest houden en haar ogen dicht moest houden. Ze begon hem al behoorlijk te knijpen, maar een andere man haalde het gewoon uit haar mond. Daarna mochten mensen het proberen. Sommigen konden hem laten knallen, maar de meeste kletsten de zweep gewoon tegen hun benen, wat me erg pijnlijk lijkt. Vervolgens was er een demonstratie met werkhonden, een border collie en kelpie. Ze werkten heel anders. De border collie was rustiger en de kelpie was hyperactief. Dit blijft altijd mooi om te zien.
Na de boerderij gingen we naar het Koala Conservation Centre. Daar hadden ze wat informatie over koala's, maar het hoogtepunt was natuurlijk om ze te zien. Al vrij snel zag ik er een hoog in de bomen, maar echt goed kon je hem niet zien. Wel zagen we een wallaby en toen ik een foto wilde maken, viel er net een kind op de grond dat begon te huilen, dus die wallaby schrok en mijn fotomoment was voorbij. Verderop hadden ze een soort loopbrug, waardoor je hoger tussen de bomen loopt. Daar zetten ze volgens mij elke dag koala's neer met een hoop bladeren. I ieder geval waren er genoeg te zien. Het blijven schattige beestjes, maar een beetje saai. Ze slapen bijna de hele dag en als je denkt dat er eentje wakker wordt, draait hij zich gewoon om in zijn slaap.
Na het koalaspotten gingen we naar Cowes, een plaatsje op het eiland. De vrouw van de autoverhuur zei dat het daar heel mooi was. Ik weet niet waarom. Misschien als het mooi weer is, is het daar gezellig, maar u was het gewoon een grijs kustplaatsje met een pier. Daar zij we wel naartoe gelopen, maar we hadden het al snel gezien. Vanaf hier gingen we naar de Nobbies. Hier zouden zeehonden zien, maar die kon je blijkbaar alleen zien als je met een boot ging, maar niet vanaf de kust. In ieder geval konden we hier wel een wandeling maken over een loopbrug en tussen de rotsen konden we al wat pinguïns zien. Ook zagen we veel dode konijnen en we vroegen ons af waarom, want ze waren niet aangevreten. In ieder geval konden we naar een blowhole lopen. Dit was niet zo spectaculair als het klinkt, maar de golven waren wel erg spectaculair. En ik kreeg spontaan heimwee naar Schotland, omdat de natuur er hier erg Schots uitzag.
In het Nobbies Centre was nog een of andere Arctic Experience, maar die was een beetje duur, dus nadat we even in het winkeltje hadden rond gekeken, gingen we op weg naar het hoogtepunt van de dag, de Penguin Parade. We gingen via een zandweg langs de kust. Daar was een of andere idiote automobilist, die bij iedere wallaby stil ging staan en natuurlijk konden we niet inhalen. Het duurde dus wat langer voordat we bij de Penguin Parade waren.
Daar hebben we eerst onze 'lunch' gegeten en in het Visitor Centre rond gekeken. Ze waren hier aan het aftellen tot de verwachte tijd dat de pinguïns het strand op zouden komen. Ook hadden ze informatie over de dwergpinguïns. Blijkbaar zijn ze soms voor wel zes weken in het water. Een ranger vroeg of we vragen hadden, dus ik vroeg hem naar de dode konijnen. Blijkbaar hadden ze het Kalysivirus losgelaten, gericht op jonge konijnen. Ik zei hem dat de dode konijnenniet bijzonder jong waren, dus dat vond hij wel interessant om te horen.
Toen was het tijd om naar het strand te gaan. Wij zaten niet op het strand, maar helemaal onderaan de tribunes, in de hoek, net aan het strand. Het was een interessante sfeer, omdat iedereen vol verwachting at te wachten. De tribunes waren zeiknat, dus wij wachten zo lang mogelijk met zitten, maar uiteindelijk moesten we. Vlakbij zat al een baby in z'n hol. De ranger zei dat het goed kon dat zijn ouders niet terug z ouden komen om hem te dwingen om te gaan zwemmen en zijn eigen eten te zoeken. Er werd al lang van tevoren omgeroepen dat je de pinguïns al in groepen kon zien in het water. Ik zag het niet zo, maar dichter bij de aankomsttijd, kon ik inderdaad zwarte hoofdjes langzaam dichterbij zien komen.
Het was heel apart om dan ineens op het strand een groep pinguïns te zien verschijnen, die langzaam en voorzichter steeds dichterbij komt om dan de rotsen op te klimmen naar hun hol. Gelukkig hadden we een goede plek en kwamen er groepjes onze kant van de tribune op gelopen. Er waren een paar hele dikke bij, omdat het moulding season was. Ze vervangen dan hun veren, maar daardoor is hun verenpakniet meer waterdicht. Daardoor moeten ze van tevoren genoeg eten om die periode door te kunnen komen. Die dikkerdjes hadden duidelijk meer moeite om het strand op te komen. Er was er zelfs een, die iedere paarmeter moest uitrusten en zijn groep helemaal kwijt was geraakt. De ranger zei dat het heel belangrijk was dat we stil waren, want als hij schrok zou hij weer helemaal terug naar de zee gaan en dan had hij al die energie verspeelt. Daarom mochten we ook geen foto's maken.
Na een paar groepjes gingen we bovenaan de tribune staan om de pinguïns naar boven te kunnen zien klimmen. Ook daar waren ze voorzichtig en bleven ze regelmatig stil staan om er zeker van te zijn dat het veilig was. Er waren echt overal pinguïns. Er was zelfs een soort pinguïnsnelweg, waar heel veel pinguïns over een strook kaal zand omhoog liepen en op verschillende plekken sloegenze af om naar hun hol te klimmen. Natuurlijk was het hier super druk en er zijn altijd weer mensen die toch foto's moeten maken. Ik kan niet uren naar pinguïns kijken, die vooral stil staan, als er zoveel mensen om je heen lopen om ook wat te zien. Ik probeerde dus langzaam omhoog te lopen maar het was moeilijk om iedereen bij elkaar te houden. Uiteindelijk waren we toch weer terugbij het Visitor Centre.
Na een plasstop, waar ik merkte dat ik tot op mijn onderbroek nat was van het op de tribune zitten, gingen we naar de auto. Het leek me een prima tijd om te gaan. Het was half tien, dus dan zouden we om half twaalf terug zijn. Helaas had de auto andere plannen, want toen ik hem wilde starten deed ie niks. Ik trok dus de conclusie dat de accu leeg was, al had ik geen idee hoe dat kon. We zijn toen dus snel terug gelopen, voordat er niemand meer was. In het Visitor Centre zeiden ze dat we de motorkap open moesten maken en dan zou er een ranger langs komen om ons te helpen. Gelukkig hadden we op weg hier naartoe het knopje voor de motorkap gevonden. Alleen ging hij niet helemaal open. Wij maar proberen, voordat die ranger voorbij zou rijden, maar het wilde niet lukken.
Gelukkig vond hij ons toch en blijkbaar zit er nog een hendeltje onder de motorkap. Hij wilde de batterij opladen met zijn auto, maar als de auto ontplofte, was dat voor ons eigen risico. Nu begon ik me helemaal zorgen te maken. Gelukkig startte de auto daarna gewoon. We moesten alleen ervoor zorgen dat hij niet uitviel. Ik wilde dus snelbeginnen aan de terugweg, maar toen maakte de auto een raar geluid. Bleek dat we de achterklep niet dicht hadden gemaakt nadat we de zaklamp hadden gevonden.
Toen konden we, gelukkig met maar een halfuur vertraging, aan de terugreis beginnen. Ik moet zeggen dat ik heel blij was met Karthik. Hij heeft de hele terugweg met mij zitten kletsen terwijl de twee op de achterbank sliepen. Anders ben ik bang dat we ergens langs de weg waren geëindigd. Ik was heel blij dag er recht voor het hostel een parkeerplaats was. Daarna ben ik meteen naar bed gegaan. Ik was echt heel moe door de lange dag en al het rijden en de volgende dag moest ik de auto weer op tijd terug brengen.
-
27 Mei 2016 - 20:43
Yvonne:
Hoi Kim.
zo te lezen heb je veel te doen en is er genoeg te zien.
ik heb laatst bij een fietstocht van hegelsom naar arcen ook schotse hooglanders gezien. Toen dacht ik aan de vakantie in schotland. Groeten yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley