Australië, dag 24-79, deel 2
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
26 Februari 2016 | Australië, Mansfield
Na de possum waren de kapucijnaapjes aan de beurt. Deze waren altijd een van mijn favorieten. In het begin renden ze weg als ik het hok in kwam, maar al vrij snel waren ze niet meer zo bang. In de eerste week heb ik ook hun hok schoongemaakt en toen hebben ze, denk ik, goed aan mij kunnen wennen.
Uiteindelijk was er altijd een routine. Hobbs, de zoon, en Kelvin, de vader, zaten rechts op een boomstam en probeerden altijd als eerste het eten van mij aan te pakken. Vooral Kelvin was daarin brutaal, want als hij het niet lekker genoeg vond, greep hij m'n vinger, zodat ik automatisch het eten liet vallen. Sebastian, de moeder, zat altijd links op een boomstam en ik gaf haar daarna wat te eten. Daarna legde ik op verschillende plaatsen wat te eten. Er was ook een soort kinderquad, waar ze nog aan moesten wennen, dus daar legde ik ook altijd wat te eten op. Ze waren er nog niet aan gewend, want ze gristen er alleen het eten van af.
Ik begon Hobbs ook wat uit de emmer laten zoeken. Je zag hem dan echt kijken naar wat hij lekker vond en dan laadde hij zijnhanden vol en rende weg. Later durfde Kelvin ook dichtbij te komen. Een keer was ik zelfs te langzaam voor hem en duwde hij in mijn rug, maar meestal gedroegen ze zich netjes. Toch had ik liever niet dat Kelvin en Hobbs aan de emmer stonden te trekken om het lekkerste te krijgen, terwijl ik erbij stond. Na een tijdje had ik ook wel door wat ze lekker vonden. Met stip op nummer 1 stond hardgekookt ei. Sebastian en Hobbs gooiden het eiwit altijd weg en verpulverde het eigeel op een boomstam en pikten het dan op. Ook iced buns waren favoriet, vooral het glazuur, dat ze eerst opaten. Daarna aten ze de rozijnen en dan pas het brood. Verder vonden ze watermeloen ook lekker.
Na de aapjes kwamen de twee oude herten, Miss Greedy en Girlywhirly. Dat begon ik pas later te doen. Miss Greedy had haar hele leven in de dierentuin rond gelopen en was nu ongeveer 17 jaar. Ze was heel erg dun en had erg veel last van arthritis. Daarom kreeg ze van mij altijd wat extra fruit en brood. Girlywhirly was iets jonger en zij had altijd in de wei bij de veranda rond gelopen. Toen ik nog niet lang daar was, merkte Bronwen dat Girlywhirly waarschijnlijk zwanger was, maar ze was heel dun. Daarom probeerden we haar extra te voeren, maar de mannetje jaagden haar iedere keer weg. Daarom strooide ik meestal voer rond, terwijl Bronwen Girlywhirly brood gaf. Uiteindelijk besloten we haar in de zoo te laten rond lopen. In het begin was ze heel bang en schrikachtig, maar na een paar dagen kwam ze heel voorzichtig naar me toe gelopen, met de voeten stampend. Als ik geen rare bewegingen maakte, ging het dan goed. Uiteindelijk werd ze zo hebberig dat ik haar met moeite weg kon jagen als ik Miss Greedy voerde.
De andere herten, die in de zoo rond liepen, waren het er niet zo mee eens dat zij niks extra's kregen. Maar zij waren al behoorlijk vet door al het voer van de bezoekers. Ik bleef ze heel consistent wegjagen als ik de andere twee voerde en alleen als ze geen aandacht aan mij schonken, kregen ze soms wat. Uiteindelijk waren ze zover dat ze niet naar mij toe kwamen als ik de twee oudjes voerde en dat verbaasde Sam, de andere WWOOF'er.
Volgende stop waren de dingo's. In het begin deed Dave dat, maar na een tijdje ging hij niet meer mee. Ik vond het alleen vies om rauw vlees aan te pakken, dus nam ik maar altijd rubber handschoenen mee. Gelukkig had Sam daar geen probleem mee, dus toen hij er was, nam hij dat over. In het begin gooide ik het vlees voor Bombala en Paroo over het hek, omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren als ik met vlees naar binnen kwam. Dave vertelde mij dat een van de WWOOF'ers ze had geleerd om te zitten voor hun eten. Dat probeerde ik, maar dat werkte in het begin absoluut niet. Ik heb het toen een tijd niet meer geprobeerd, maar uiteindelijk besloot ik aan te houden. Meestal ging het dan goed, al waren ze soms nog koppig. Een keer bleef Paroo op maar weglopen en ik wilde bijna gaan zonder hem te voeren toen hij toch eindelijk ging zitten.
Angel, de oude dingo, had een apart verblijf om ervoor te zorgen dat zij en Bombala niet zouden gaan uitvechten wie de baas was. Zij had een klein verblijf en zat daar alleen, dus meestal als ik daar kwam, wilde ze even spelen. Dit was wel leuk, maar ook pijnlijk. Ze had namelijk hele scherpe nagels en ze ging met haar poten tegen je benen aan hangen.
Naast Angel zaten de twee wombats, Jenny en Marshall, moeder en zoon. Meestal zaten ze in hun binnenverblijf, maar soms kwamen ze naar buiten om te eten. Ze schonken alleen weinig aandacht aan mij, zelfs niet als ik ze aaide. Hun kont is merkwaardig hard, omdat daar een bot zit om ze te beschermen tegen roofdieren.
Hier tegenover waren de emu's, Ernie en Esme, en de lama, Deli. Ik vond de emu's een beetje eng, maar na een tijdje wist ik dat ze niet in mijn vinger zouden pikken, maar toch had ik liever dat ze niet te dichtbij waren als ik ze eten gaf. Ik wilde een keer proberen om ze van mijn hand te laten eten, maar op het laatste moment durfde ik dat toch niet. Deli at van dezelfde bak. Hij had het niet op mensen met een grote zonnebril, dus als ik hem wilde aaien, zette ik die maar even af. Hij was wel lekker zacht, maar hij zag er een beetje vreemd uit, alsof zijn rug was ingezakt of zijn poten te kort waren. Casper, de rode albino kangaroe had zijn eigen hoekje om ervoor te zorgen dat hij ook eten kreeg. Niemand wist hoe oud hij was, behalve dat hij al oud was toen Bronwen de zoo kocht 10 jaar geleden.
Volgende keer: een spugende alpaca.
Uiteindelijk was er altijd een routine. Hobbs, de zoon, en Kelvin, de vader, zaten rechts op een boomstam en probeerden altijd als eerste het eten van mij aan te pakken. Vooral Kelvin was daarin brutaal, want als hij het niet lekker genoeg vond, greep hij m'n vinger, zodat ik automatisch het eten liet vallen. Sebastian, de moeder, zat altijd links op een boomstam en ik gaf haar daarna wat te eten. Daarna legde ik op verschillende plaatsen wat te eten. Er was ook een soort kinderquad, waar ze nog aan moesten wennen, dus daar legde ik ook altijd wat te eten op. Ze waren er nog niet aan gewend, want ze gristen er alleen het eten van af.
Ik begon Hobbs ook wat uit de emmer laten zoeken. Je zag hem dan echt kijken naar wat hij lekker vond en dan laadde hij zijnhanden vol en rende weg. Later durfde Kelvin ook dichtbij te komen. Een keer was ik zelfs te langzaam voor hem en duwde hij in mijn rug, maar meestal gedroegen ze zich netjes. Toch had ik liever niet dat Kelvin en Hobbs aan de emmer stonden te trekken om het lekkerste te krijgen, terwijl ik erbij stond. Na een tijdje had ik ook wel door wat ze lekker vonden. Met stip op nummer 1 stond hardgekookt ei. Sebastian en Hobbs gooiden het eiwit altijd weg en verpulverde het eigeel op een boomstam en pikten het dan op. Ook iced buns waren favoriet, vooral het glazuur, dat ze eerst opaten. Daarna aten ze de rozijnen en dan pas het brood. Verder vonden ze watermeloen ook lekker.
Na de aapjes kwamen de twee oude herten, Miss Greedy en Girlywhirly. Dat begon ik pas later te doen. Miss Greedy had haar hele leven in de dierentuin rond gelopen en was nu ongeveer 17 jaar. Ze was heel erg dun en had erg veel last van arthritis. Daarom kreeg ze van mij altijd wat extra fruit en brood. Girlywhirly was iets jonger en zij had altijd in de wei bij de veranda rond gelopen. Toen ik nog niet lang daar was, merkte Bronwen dat Girlywhirly waarschijnlijk zwanger was, maar ze was heel dun. Daarom probeerden we haar extra te voeren, maar de mannetje jaagden haar iedere keer weg. Daarom strooide ik meestal voer rond, terwijl Bronwen Girlywhirly brood gaf. Uiteindelijk besloten we haar in de zoo te laten rond lopen. In het begin was ze heel bang en schrikachtig, maar na een paar dagen kwam ze heel voorzichtig naar me toe gelopen, met de voeten stampend. Als ik geen rare bewegingen maakte, ging het dan goed. Uiteindelijk werd ze zo hebberig dat ik haar met moeite weg kon jagen als ik Miss Greedy voerde.
De andere herten, die in de zoo rond liepen, waren het er niet zo mee eens dat zij niks extra's kregen. Maar zij waren al behoorlijk vet door al het voer van de bezoekers. Ik bleef ze heel consistent wegjagen als ik de andere twee voerde en alleen als ze geen aandacht aan mij schonken, kregen ze soms wat. Uiteindelijk waren ze zover dat ze niet naar mij toe kwamen als ik de twee oudjes voerde en dat verbaasde Sam, de andere WWOOF'er.
Volgende stop waren de dingo's. In het begin deed Dave dat, maar na een tijdje ging hij niet meer mee. Ik vond het alleen vies om rauw vlees aan te pakken, dus nam ik maar altijd rubber handschoenen mee. Gelukkig had Sam daar geen probleem mee, dus toen hij er was, nam hij dat over. In het begin gooide ik het vlees voor Bombala en Paroo over het hek, omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren als ik met vlees naar binnen kwam. Dave vertelde mij dat een van de WWOOF'ers ze had geleerd om te zitten voor hun eten. Dat probeerde ik, maar dat werkte in het begin absoluut niet. Ik heb het toen een tijd niet meer geprobeerd, maar uiteindelijk besloot ik aan te houden. Meestal ging het dan goed, al waren ze soms nog koppig. Een keer bleef Paroo op maar weglopen en ik wilde bijna gaan zonder hem te voeren toen hij toch eindelijk ging zitten.
Angel, de oude dingo, had een apart verblijf om ervoor te zorgen dat zij en Bombala niet zouden gaan uitvechten wie de baas was. Zij had een klein verblijf en zat daar alleen, dus meestal als ik daar kwam, wilde ze even spelen. Dit was wel leuk, maar ook pijnlijk. Ze had namelijk hele scherpe nagels en ze ging met haar poten tegen je benen aan hangen.
Naast Angel zaten de twee wombats, Jenny en Marshall, moeder en zoon. Meestal zaten ze in hun binnenverblijf, maar soms kwamen ze naar buiten om te eten. Ze schonken alleen weinig aandacht aan mij, zelfs niet als ik ze aaide. Hun kont is merkwaardig hard, omdat daar een bot zit om ze te beschermen tegen roofdieren.
Hier tegenover waren de emu's, Ernie en Esme, en de lama, Deli. Ik vond de emu's een beetje eng, maar na een tijdje wist ik dat ze niet in mijn vinger zouden pikken, maar toch had ik liever dat ze niet te dichtbij waren als ik ze eten gaf. Ik wilde een keer proberen om ze van mijn hand te laten eten, maar op het laatste moment durfde ik dat toch niet. Deli at van dezelfde bak. Hij had het niet op mensen met een grote zonnebril, dus als ik hem wilde aaien, zette ik die maar even af. Hij was wel lekker zacht, maar hij zag er een beetje vreemd uit, alsof zijn rug was ingezakt of zijn poten te kort waren. Casper, de rode albino kangaroe had zijn eigen hoekje om ervoor te zorgen dat hij ook eten kreeg. Niemand wist hoe oud hij was, behalve dat hij al oud was toen Bronwen de zoo kocht 10 jaar geleden.
Volgende keer: een spugende alpaca.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
