Australië, dag 83

Vandaag moest ik vroeg opstaan, want om half 8 zouden Virginia en ik voor het hostel opgehaald worden voor onze Great Ocean Road tour. Nadat ik had ontbeten en mijn tas had ingepakt, was ik beneden nog even al mijn baggage aan het checken. Het was nog geen half 8, maar onze gids/chauffeur was er al en kwam ons in het hostel ophalen. Dat is nog eens service en daardoor konden we ook weer eerder verder met de rest ophalen. We hadden nog maar 1 ophaalpunt en daar konden we ook nog koffie ofzo kopen, wat ik niet nodig had. Nadat onze gids, Steve, al onze namen had doorgenomen, konden we op weg.

Het begin was niet heel spannend, want dat was gewoon door Melbourne. Toch merkte ik dat ik enthousiast was om weer verder te reizen. Onze gids had in ieder geval humor. Hij zei dat hij als een 'granny' reed, wat best mee viel en dat hij al twee weken geen ongeluk hadden gehad, dus dat we ons geen zorgen hoefden te maken.

Toen we zo'n beetje de suburbs van Melbourne achter ons hadden gelaten, wees Steve ons erop dat een aantal van de bergen, die we konden zien, eigenlijk vulkanen waren. Ergens rond Torquay waren we eindelijk bij de kust. We gingen naar een uitzichtpunt, waar we morning tea hadden. Dit stelde niet heel veel voor, maar een chocoladekoekje gaat er bij mij altijd wel in.

Vanaf toen waren we op de Great Ocean Road. Dit is een mooie kustroute en een belangrijke toeristische attractie voor Melbourne. We kwamen door kleine kustplaatsjes, waar de huizen volgens mij ontzettend duur zijn, maar het uitzicht en de stranden wel heel mooi. Tussen de plaatsjes in, was het ook heel mooi, omdat de kustlijn heel rotsig is en met die hoge golven hier, gaf dat een mooi effect.

De volgende stop was meer een fotostop. Er is namelijk een Memorial Arch op de Great Ocean Road. Ik dacht dat dit een mooie rotsconstructie was, maar het was gewoon gebouwd door mensen met houten palen. Het was dus een beetje een anticlimax, maar zoals iedere goede toerist, ben ik hier ook op de foto gegaan. Ook zijn we door het plaatsje Lorne gereden. Dit schijnt een bekende kustplaats te zijn en toevallig had ik ook al wat van het plaatsje gezien tijdens de Today Show in de zoo.

Omdat we vanochtend op tijd waren begonnen en iedereen telkens netjes op tijd weer bij de bus was, heeft Steve nog een extra stop gemaakt. Hier zijn we dichter naar het water gelopen, waardoor de golven nog hoger leken. We konden zo beter van het uitzicht genieten. De rotsen hier waren duidelijk afgesleten door de zee, want ze waren helemaal ribbelig.

De volgende stop was in Kennet River. Hier was een camping en in de bomen daar zitten allemaal koala's, dus de camping trok veel bekijks, ook van mensen die daar niet verbleven. Het was gemakkelijk om een koala te vinden, want daar stonden allemaal mensen omhoog te kijken en te wijzen. Om hem dan ook nog echt te zien, was wat lastiger, want ze zitten vrij hoog in de bomen. Het is natuurlijk leuker als je er zelf een kunt vinden, dus ben ik met Florine, een Nederlands meisje dat nooit in Nederland heeft gewoond, rondgelopen en we hebben zowaar zelf koala's gevonden. Sommige met de hulp van Steve, maar sommige waren ook moeilijk te missen, omdat ze zo laag zaten. Een paar campinggasten zeiden zelfs dat er die ochtend een koala naar beneden was geklommen.

Volgens Steve hadden ze bij het café hier lekkere pasteitjes, maar ik kon niet echt iets vinden. Virginia had een perzikgebakje gekocht, maar dat vond ze niet lekker, dus hebben Florine en ik het zitten eten, want wij vonden het wel lekker en hadden honger. Blijkbaar waren wij niet de enige, want een paar anderen in de groep begonnen over lunch. Die zouden we eigenlijk pas bij de volgende stop hebben, maar Steve zei dat we ook hier konden lunchen en nu hadden we een picknicktafel bemachtigt. Iedereen was het daarmee eens, dus hadden we hier een lunch. Dit waren broodjes gezond, dus het was een prima lunch.

Daarna gingen we op weg naar Apollo Bay. Dit was ook een kustplaatsje en verder niet heel veel anders dan de rest, al zag het er wel uit als een gezellige vakantiebestemming. Ook hadden ze hier een ijssalon, die al veel prijzen had gewonnen, en Steve raadde ons aan om hier ijs te kopen en er stond ook een behoorlijke rij. Ze hadden echt allerlei soorten ijs, zoals dropijs enzo. Ik ben niet voor zo'n bijzondere smaak gegaan, maar mijn ijs was in ieder geval heel lekker, al was het wel duur.

Na ons ijs zijn we nog even ergens gestopt, zodat we wat foto's van het landschap konden maken. De kust hier was vooral strand, maar als je landinwaarts keek, deed het me een beetje aan het landschap in Hawaii in Lost denken. Steve had hier ook weer een weetje voor ons. Apollo Bay was vernoemd naar een schip.

Vanaf hier gingen we meer landinwaarts. Hier had Steve nog een weetje. Na de Eerste Wereldoorlog moesten alle veteranen werk hebben, dus besloot de overheid om ze maar een weg te laten bouwen. Dit werd de Great Ocean Road. Sommige stukken waren vrij snel klaar, maar er was ook een stuk dat heel moeilijk was om te bouwen en dat ze dus tot het laatst hebben overgelaten en toen pas na een lange tijd af hadden.

De volgende stop was ook meer landinwaarts. Dit was het Otway Rainforest. Dit was een gematigd regenwoud, omdat hier veel regen viel. Op mijn vraag waarom dit dan een regenwoud was en de bossen in Nederland niet, wist hij geen antwoord te geven. We hebben hier een korte wandeling gemaakt. Het deed me een beetje aan Jurassic Park denken, al wist ik niet of dat kwam door de tentoonstelling in Melbourne. Blijkbaar toch niet, want Steve zei dat dit planten waren, die in de tijd van de dinosaurussen groeiden. Er waren varens, die zo groot als bomen waren en honderden jaren oud. Het leek alsof ze een boomstam hadden, maar dat was gewoon zachte plant. Ook waren er interessante boomconstructies. Dit waren wortels, die heel hoog en in allerlei bogen groeiden. Dit kwam doordat er ooit een boom was omgevallen, waar omheen deze boom was gegroeid en met de tijd was de omgevallen boom vergaan, waardoor de wortels nu zo raar vervormd waren. Steve wist ook nog een mooi plekje, waar je over het regenwoud heen kon kijken. Daarvoor moest je op een overgevallen boomstam klimmen en er overheen lopen. Dit ging voor mij heel langzaam met mijn hoogtevrees.

Na het Otway Rainforest moesten we een hele tijd reizen. Ondertussen heb ik met Steve zitten kletsen, omdat ik vrij ver vooraan zat. Hij was een oudere man, maar deed dit werk nog niet zo lang, maar had gewoon op goed geluk gesolliciteerd omdat hij reizen leuk vond. Het landschap hier zag er een beetje Engels uit, met glooiende grasvelden, die een stuk groener waren dan dat ik hier gewend was.

Na een hele tijd rijden waren we dan bij de bekendste plek van de Great Ocean Road: de Twelve Apostles. Dit waren rechtopstaande rotsen en iemand heeft ze de twaalf apostelen genoemd, terwijl er niet eens twaalf zijn. Er zijn er een stuk of acht. Vroeger waren er iets meer, maar een paar zijn in het water gedonderd, maar er zijn er nooit twaalf geweest. Virginia had hier een helicoptervlucht en ik ben met Florine naar de Twelve Apostles gelopen. Het was super druk, dus het was dringen om zicht te krijgen zonder allemaal mensen ervoor. Een foto maken was helemaal een uitdaging omdat de zon al aardig laag hing. We hadden nog wat tijd over, dus hebben we nog even over een ander pad gelopen en weer terug en toen zat iedereen al in de bus te wachten, terwijl we nog tijd over hadden. Virginia was helemaal vol van de piloot. Ze had wel een foto van hem, maar zijn telefoonnummer had ze niet durven vragen.

Hierna gingen we naar Loch Ard Gorge. Dit was een inham en deze heette zo omdat het schip de Loch Ard hier ooit was vergaan tijdens een storm. Het verhaal erbij vond ik nog het interessantst. Op het schip zat een jongedame met haar familie en haar hele familie kwam om toen het schip zonk. Een matroos was het gelukt om naar de kant te zwemmen, maar hij hoorde het meisje om hulp roepen en heeft haar gered. Daarna hebben ze de hele nacht in een grot doorgebracht en die grot hebben we dus gezien, evenals de plek waar het schip was vergaan. Op zich was dat niet zo verbazinwekkend, omdat het een en al rotsen is hier en je wilt er echt niet in een storm terechtkomen.

In ieder geval had die matroos het meisje blijkbaar ten huwelijk gevraagd, maar zij wilde niet trouwen. Toen ze waren gered, was hij een held in Australië en iedereen vond dat ze maar moesten trouwen. Zij is uiteindelijk terug gegaan naar Schotland en getrouwd. Later leed de matroos weer schipbreuk, maar nu voor de kust van Schotland en niemand minder dan dit meisje redde nu hem. Dit verhaal maakte de plek zoveel interessanter. De grot waar ze hadden geschuild, was eigenlijk best mooi met allemaal stalactieten en het strandje was mooi geweest als het warmer was geweest. Er was ook een rots waar veel mensen op wilden klimmen voor een foto. Aan de andere kant van Loch Ard Gorge was de Razorback. Dit was een lange, smalle rots, vandaar de naam.

Vervolgens gingen we naar London Bridge. En deze is 'has fallen down'. Blijkbaar met mensen erop. London Bridge is weer een rots in de zee. Vroeger waren er twee bogen, maar eentje is in 1992 ofzo ingestort. De eerste boog was verbonden met het land en je kon er toen dus overheen lopen en blijkbaar waren er twee mensen op dat moment. Ik vroeg hoe lang het duurde voordat ze waren gevonden, maar Steve zei dat er toevallig iemand was, die niet mee was gelopen. Deze mensen hebben nooit echt de media opgezocht en het verhaal was dat dit was omdat ze een affaire hadden. Wat je al niet leert tijdens een tour.

Bij de London Bridge hebben we de zonsondergang gezien. De laatste stop, waar we nog net wat konden zien, was een lookout voor de Bay of Islands. Hier waren weer allemaal rotsige eilandjes in de zee en de zon die net onder was gegaan gaf een mooi effect. Vanaf hier was het nog een stukje naar Warrnambool, waar we eerst stopten voor het avondeten. We konden kiezen uit Thais of hamburgers en de hamburgers stonden blijkbaar in de top 50 beste hamburgers ter wereld. Ik weet niet waarom, maar dat kan ook zijn omdat ik de veggieburger had. Ik had ook een normale portie friet erbij besteld, maar toen ik die kreeg, kreeg ik het een beetje warm. Dit was echt een gigantische portie. Ik heb het allemaal opgekregen en ik zat in ieder geval zo vol dat ik geen toetje meer hoefde.

Na het eten moesten een paar mensen nog iets te drinken kopen, dus zijn we nog even naar de supermarkt gegaan en daarna was het weer in de bus en op naar ons hostel, waar ze een kat hadden, die het wel fijn vond als ik hem aaide. De bedden daar waren heel hoog en moeilijk om in te klimmen. Ik had in eerste instantie een bed beneden, maar dan moest een oudere Duitse man bovenin slapen, dus heb ik met hem geruild. Ik had hem wel gewaarschuwd dat als hij een hoop gestommel hoorde midden in de nacht, ik waarschijnlijk uit mijn bed was gevallen. Het was in ieder geval een hele klim om in en uit het bed te komen. Ik was hartstikke moe van alle indrukken de hele dag, dus nadat ik nog even met wat mensen had gepraat, ben ik gaan slapen.