Australië, dag 92

Vandaag had ik een dagje sightseeing in Adelaide op het programma staan. Ik besloot te beginnen bij West Terrace Cemetry. Ik dacht hier eventjes overheen te lopen, maar ik heb er de hele ochtend rondgelopen. De begraafplaats is aardig groot, maar lang niet zo groot als bijvoorbeeld Père Lachaise. Wel was het naar Australische begrippen een oude begraafplaats. De reden dat ik hier zo lang heb kunnen rondlopen, was dat ze bij de ingang foldertjes met een rondleiding hadden. Ze hadden allerlei thema's. Ik had de folder met in het algemeen interessante graven en heb er nog een paar van een andere rondleiding bijgezet.

De rondleiding ging langs graven, die eigenlijk een beeld van de geschiedenis van Adelaide en South Australia gaven. Zo waren er anonieme graven van schipbreukelingen, waarbij ze een verhaal van iemand in een foldertje gaven, maar ook van mensen die belangrijk zijn voor de geschiedenis van Adelaide, zoals een politicus of suffragette. Ook waren er aangrijpende graven. Zo was er een graf van een klein jongetje dat zichzelf met het geweer van zijn vader per ongeluk doodschoot net nadat de vader was omgekomen in de oorlog. Ook was er een graf van een echtpaar dat een stuk of 16 kinderen had, waarvan er maar drie volwassen zijn geworden.

Terwijl ik daar rondliep, begon het langzaam steeds harder te regenen totdat het zo erg was dat ik onder een boom moest schuilen. Toch ben ik gewoon verder gegaan toen het weer wat minder werd. Wat me opviel was dat ze hier veel graven van Italianen en Grieken hadden en je kon die er goed uitpikken. Ze waren behoorlijk opzichtig. Ook hadden ze een deel met islamitische graven en ze hadden een klein gedenkteken voor kinderen die nooit begraven zijn, omdat ze dood waren geboren ofzo. Het punt was dat deze kinderen nu een plekje hadden waar hun naam wel werd genoemd, omdat dit voorheen altijd stil werd gehouden.

Tegen de tijd dat ik hier klaar was, had ik wel honger, wat op zich niet zo gek was omdat het zo'n beetje lunchtijd was. Nadat ik in het hostel had geluncht, bleek dat ik een nieuwe kamergenoot had. Dit was een Israëlisch meisje, Keren. Ik vertelde haar wat ik die middag wilde gaan doen en zei haar dat als ze zin had ze mee kon gaan. Zij moest eerst nog lunchen, maar daarna wilde ze wel mee. Terwijl ze dus lunch aan het maken was, hebben we gekletst en daarna zouden we de Nieuw-Zeelandse jongen ontmoeten, die zij op het vliegveld die ochtend had ontmoet. Die wilde ook wel mee. Ik was eigenlijk wel verbaasd, want normaal zijn niet zoveel mensen geïnteresseerd in mijn culturele uitstapjes.

We gingen eerst naar de kathedraal, waar we wat hebben rondgekeken. Niemand van ons was religieus, dus we keken er in ieder geval een beetje op dezelfde manier naar. In Europa is een kathedraal meestal wel wat groter en rijker versierd dan een gewone kerk. Deze kathedraal was niet veel bijzonders en we hebben er dus ook niet heel lang rondgekeken.

Daarna gingen we naar de Town Hall. Van buiten zag ie er heel mooi uit. Van binnen was er niet zo heel veel te zien. De enige mooie zaal, die we konden bekijken, was een soort concertzaal, waar ze iets aan het opzetten waren. Wel was er een standbeeld van de Engelse koniging naar wie de stad is vernoemd. Dat was een tante van Queen Victoria. Toen we weer wilden gaan, vroeg de portier of we met een 3D-bril een concert wilden bekijken. Dat leek ons wel grappig om eens te proberen. Ik moest eerst even uitvogelen hoe het werkte, maar daarna heb ik naar een concert van Strauss zitten kijken. Ik heb niet al te lang gekeken, zodat de andere twee ook konden kijken.

Na de Town Hall wilde Keren naar de reisorganisatie, Peter Pans, naast het hostel, omdat ze wilde kijken hoe ze naar Uluru kon. Ik ben toen met die jongen naar het parlement gelopen, dat weer niet open was. Vandaar zijn we naar de Adelaide Gaol gelopen. Dit was een behoorlijk stuk lopen, dus toen we daar waren wilden we het ook wel bekijken.

Het was een oude gevangenis, die nog behoorlijk lang in gebruik is geweest. De toeganspoort zag er ook echt uit als zo'n gevangenispoort, die je soms in films ziet. Ze vertelden over de gevangenis rond de jaren '60, '70, maar ook hoe het in de negentiende eeuw was. We hebben de bezoekersruimte gezien en de praktijk van de dokter. Ook hadden ze de mannen en de vrouwen afdeling, maar later gingen de vrouwen naar een andere gevangenis.

Ze hadden ook een tentoonstelling over leven in de gevangenis en daar kon je proberen om een slot open te krijgen met een haarpin en dat soort dingen. Dat is mij niet gelukt. Buiten hingen bordjes, omdat je uit moest kijken voor vallende bakstenen. Dit was een manier om ontsnappingen te voorkomen. Ze hadden losse bakstenen bovenop de muur, dus als je probeerde te ontsnappen, zouden deze naar beneden vallen.

Diezelfde pief, die Belair National Park had gekocht, had deze gevangenis laten bouwen. En ook hier had hij niet veel oog voor kostenbesparing. Hij wilde een gevangenis, die er mooi uitzag, of in ieder geval die er uitzag volgens een Middeleeuwse gevangenis. Er waren dan ook twee buitenmuren en in de buitenste muur, waren torens gebouwd. In een van die torens was de galg, waar ze mensen ter dood hadden gebracht. Dit was wel een interessant idee, dat je in de ruimte stond waar ze mensen hadden geëxecuteerd. Iets verderop waren al die mensen begraven. Hier lag maar 1 vrouw tussen. Het nieuwste gedeelte, dat ze pas aan het einde erbij hadden gebouwd, zag er een beetje uit als een stal ofzo. Hier hadden ze ook iets luguber. Namelijk poppen, die een andere pop gingen 'ophangen'.

Vanaf de Gaol zijn we terug richting het hostel gelopen. Ondertussen begon het heel erg te regenen, dus ik was blij toen ik weer in het hostel was. Ik heb 's avonds weer mijn ratatouille gegeten en daarna hebben Keren en ik de film The Prestige van de receptie geleend. Zij raadden ons die aan en het was een beetje als Inception: denk niet na totdat de film is afgelopen. Het was soms ook een beetje moeilijk te volgen, omdat er andere mensen in de keuken aan het praten waren. In ieder geval was het een gezellige avond en we hadden iets om over na te denken.