Australië, dag 93

Omdat het parlement tot nu toe steeds niet open was geweest, zou ik daar vandaag met Keren heen gaan. Gelukkig was het nu wel open en konden we een rondleiding krijgen. Voordat we naar binnen konden, moesten we natuurlijk eerst door een detectiepoortje, maar hier deden ze niet zo moeilijk als in Melbourne. Al heb ik voor de zekerheid zelf mijn zakmes maar afgegeven toen ik merkte dat deze nog in mijn rugzak zat. We moesten even wachten, maar toen konden we dan met de rondleiding beginnen.

We hebben natuurlijk allebei de huizen van het parlement gezien en in tegenstelling tot de meeste parlementen, vond ik hier de kamer van de House of Assembly mooier. Dit kwam omdat de twee kamers in verschillende periodes zijn gebouwd en voor een lange tijd had de Legislative Council helemaal geen eigen kamer in het gebouw.

De gids legde van alles uit over wat we zagen en het grappige is dat heel veel Middeleeuwse symboliek is. Zo hadden ze een rode lijn op het tapijt rond de banken. Dit stelde het bloed voor, omdat ze vroeger blijkbaar nogal vochten in het parlement. Alleen had Australië in die tijd nog helemaal geen parlement. Ook was er een soort van staf, die ook uit de Middeleeuwen stamde. Nu weet ik dat het Australische parlement grotendeels gebaseerd is op het Britse, maar dit vond ik zo dom. Dus stelde ik de vraag waarom ze dit hadden. De gids en de rest van de mensen daar snapte geen bal van mijn vraag. Ze bleven maar vertellen dat dit uit de Middeleeuwen stamde. Uiteindelijk heb ik het maar expliciet gemaakt en gezegd dat Australië toen nog helemaal geen parlement was. In ieder geval konden ze me niet zeggen waarom Australië eeuwenoude tradities, die totaal geen nut meer hadden, over heeft genomen van de Britten.

Ik wilde ook graag het Old Parliament House zien, dus ik vroeg aan de gids of we daar ook naartoe konden gaan. Ze zou dat even navragen en aan het einde heeft ze ons daar ook naartoe gebracht. Dit was het parlementsgebouw voordat ze het grote en rijkversierde gebouw hadden. Dit zag er een stuk ouder uit en de kamer, waar het parlement zitting had, had veel houtwerk. Hier was een vrouw met een suffragettelint spullen aan het klaar leggen voor een lezing over Muriel Matters, een suffragist uit South Australia. Ze zij dat die vandaag was en dat we konden komen als we wilden. Dat leek me wel interessant, dus ik heb nog even in de hal van het parlement gewacht voordat zij ons op kwam halen voor de lezing. Keren wilde nog wat andere dingen doen, dus zij is terug naar het hostel gegaan.

Deze vrouw was een parlementslid en lid van de Muriel Matters Society. De lezing ging dus over Muriel Matters en de suffragist/suffragette beweging. South Australia was de eerste staat met vrouwenstemrecht en dat was waarschijnlijk in precies deze kamer besloten. Muriel Matters heeft ook veel in Londen gedaan en zij had zich vastgebonden aan de railings in het parlement daar. Omdat ze haar met railing en al daar weg moesten halen, kon zij als eerste vrouw in het Britse parlement spreken.

Na de lezing ben ik terug gegaan naar het hostel. Keren had met een paar mensen afgesproken, die naar Alice Springs zouden reizen. Ze was daar erg zenuwachtig over en ze wist niet precies waar ze moest zijn, dus ben ik met haar meegelopen. Ik zou naar Port Adelaide gaan, maar we hadden afgesproken dat als ze het niks vond met die mensen, ze mij zou bellen en ook zou komen. Gelukkig had ze het goed naar haar zin en besloot ze met die mensen naar Alice Springs te gaan.

In die tijd ben ik met de trein naar Port Adelaide gegaan. Dit is het oudste gedeelte van Adelaide, waar de stad ooit is begonnen. Wat voor mij vooral de trekpleister was, waren de dolfijnen. Blijkbaar kun je hier regelmatig dolfijnen in de haven zien. Omdat ik niet precies wist wat er verder allemaal te doen was, ben ik eerst naar de toeristeninformatie gegaan. De man daar zei dat de dolfijnen meestal in de ochtend te zien waren, maar als ik wilde kon ik op een andere dag nog een kayaktocht maken en dan zag je ook dolfijnen. Dit vond ik wel duur en het weer was niet meer zo, dus besloot ik dat deze week niet meer te doen.

Wel was er een wandelroute langs de oude gebouwen, dus heb ik die maar gedaan. Er was een oud hotel en oude kerken, maar het was koud weer en regenachtig en zo speciaal waren de gebouwen nou ook weer niet. In de haven was wel een heel oud houten schip, maar de laatste toegang was al voorbij. Ook heb ik geen dolfijnen in de haven gezien. Na een tijdje had ik het dus wel gezien en de laatste paar dingen op de kaart heb ik dus maar overgeslagen.

Bij het station kon ik nergens een kaartje kopen. Dit vond ik een beetje vreemd, dus vroeg ik het iemand en die zei dat je dat gewoon in de trein kon doen. Handig. Dan mis je tenminste niet de trein als je een beetje laat bent.

Terug in het hostel heb ik 's avonds samen met Keren gegeten. Ik had dus nog ratatouille over en zij had broccoli en tofu, dus samen hebben we daar wat van gemaakt. Gelukkig was ik toen ook wel door de ratatouille heen. Daarna moest Keren haar spullen gaan inpakken en omdat ik niks te doen had, heb ik haar meegeholpen. Ze had echt ontzettend veel, dus ik zei dat dat nooit ging passen, maar wonder boven wonder heb ik alles in de backpack kunnen proppen. Ondertussen hadden we lol over van alles en nog wat. Na een tijdje kwam er een nieuwe kamergenoot binnen, Laura, een Zwitsers meisje. Daar hebben we ook nog even mee gekletst en toen was het bedtijd.