Australië, dag 97

De volgende ochtend was het nog steeds baggerweer, maar gelukkig had ik het 's ochtends niet zo koud, dus heb kon ik me er wel toe zetten om te douchen. Daarna ben ik naar de keuken gegaan en heb ik Dee geholpen met alles klaar te zetten voor het ontbijt. Dee houdt wel van koken, dus hij heeft voor een stuk of 20 mensen pancakes staan bakken. Hij had ook van alles meegenomen om erop te doen, zoals Nutella, banaan en pindakaas. Het was in ieder geval een stevig ontbijt en dat had ik eerlijk gezegd echt niet verwacht tijdens een tour voor backpackers.

Na het ontbijt hoefde we nog niet onze spullen in te pakken, omdat we terug zouden komen voor de lunch. We konden dus bijna meteen de bus in springen om weer naar het Flinders Chase Visitor Centre te gaan. Hier waren we voorlopig even droog en warm en ondertussen heeft Dee ons een Aboriginalverhaal verteld. Ze hadden hier namelijk schilderijen hangen, die een Aboriginalverhaal uitbeeldden. Het was natuur, maar in de natuur zag je een mens, de dreamman. Soms zag je hem niet meteen en in andere schilderijen was hij duidelijker te zien.

Het verhaal was dat de dreamman twee vrouwen had, die wegliepen. Toen hij zag dat ze naar Kangaroo Island liepen, liet hij het water stijgen en daardoor verdronken ze. Dit is de reden dat Kangaroo Island een eiland is. De Aboriginals noemden het altijd Eiland van de Doden en er woonden ook al heel lang geen Aboriginals meer toen de Europeanen kwamen.

Toen we klaar waren in het Visitor Centre gingen we naar Admirals Arch. Onderweg zagen we de Kangaroo Island kangoeroe, die weer net wat anders is dan de andere. Ondertussen was het droog, maar het was nog wel stormachtig weer. De golven bij Admirals Arch sloegen echt hoog op de rotsen. Bij Admirals Arch was een boardwalk naar de rand van de rotsen en naar beneden. Hier waren allemaal zeehonden. Ik vond het wel knap dat ze niet mee werden gesleurd door de golven, maar ze zaten allemaal lekker op de rotsen. Vooral toen het zonnetje door kwam, zag je ze lekker van het zonnetje genieten. Er was ook een klein zeehondje in een poel water tussen de rotsen aan het spelen. Laura zag hem zelfs een salto maken. Dat heb ik helaas gemist.

Laura en ik hebben hier zo lang staan kijken, dat een paar mensen van de groep ons kwamen roepen. Ze wilden een groepsfoto maken. De plek, die ze daarvoor uit hadden gekozen, verklaarde de naam van de plek. Het was namelijk echt een boog in de rotsen met allemaal stalactieten. Hier kwam alleen wel zo'n luft vanaf. Dat kwam omdat er allemaal zeehonden lagen te slapen. In eerste instantie leken het natte rotsen, maar dat waren dus gewoon allemaal zeehonden. Blijkbaar is dit een goede plek voor baby zeehondjes om te zwemmen.

Na Admirals Arch gingen we naar de volgende trekpleister van Kangaroo Island, de Remarkable Rocks. Bij de parkeerplaats stond een informatiebord. Grappig om te zien, maar ze hadden een foto van rond 1900 en van nu en dan kun je goed zien hoe ver het is afgesleten sinds die tijd. Verder was er een aangrijpende waarschuwing: kom niet te dicht bij de rand, want je brengt ook andere in gevaar. Een paar jaar geleden was er een toerist te dicht bij de rand gekomen en in de zee gevallen. Twee gidsen probeerden hem te redden en dat is gelukt, maar zelf zijn ze omgekomen.

Toen ik daar was, had ik alleen geen idee hoe ver je nou naar de rand kon lopen. Omdat het nat was door de regen, ben ik maar gewoon ver van de rand gebleven. De Remarkable Rocks lijken een beetje op een kunstwerk, omdat het apart gevormde rotsen zijn. Vandaar de naam. Alleen is het allemaal door de natuur gevormd. Bij het bekendste punt wilde iedereen natuurlijk op de foto, dus ik ook.

Verder kon iedereen hier een beetje rond lopen. Dee zei dat het gezicht van de Dreamman in de rotsen zat. Ik kon wel een gezicht zien, maar dat was meer een heks. Dat was dan ook niet de goede plek. Toen Dee en foto maakte op de juiste manier, kon ik het gezicht daarin zien en als je eenmaal weet wat je moet zien, kun je hem zien. Ook hier moesten we weer een groepsfoto maken en een andere groep toeristen heeft hierbij geholpen.

Na de Remarkable Rocks hebben we nog een korte wandeling gemaakt om koala's te spotten. Dee liep niet echt over het pad, maar wist er ons een heel aantal aan te wijzen. Nu vind ik koala's niet zo heel interessant om in een boom te zien, omdat ze 9 van de 10 keer slapen en zich misschien een keertje omdraaien. Op de terugweg naar het hostel zagen we iets veel interessanters: een koala langs de weg. Dat is een unicum. Een koala, die wakker is en niet in een boom zit. Dee heeft de bus dus meteen gestopt en iedereen stapte uit voor een foto.

Bij het hostel hadden we lunch. Nu het zonnetje scheen, zag het er een stuk mooier uit. Het was een U-vormig gebouw op palen met kamers, die op een veranda uitkwamen. En dat lag allemaal in een bosachtige omgeving. Waarschijnlijk lijkt het op een tropisch resort in de zomer. Voor de lunch hadden we broodjes hamburger met van alles erop en eraan. En het waren niet zomaar hamburgers, maar zelfgemaakte hamburgers van Dee.

Na de lunch moesten we onze spullen inpakken en gingen we weer op weg voor het middagprogramma. Helaas zat het weer niet mee, waardoor we niet konden kayakken, maar in ieder geval zou de boot wel gaan. We hadden al een late lunch gehad en nu was het eigenlijk gewoon op weg naar de ferry. Onderweg zijn we bij een honingzaakje gestopt, waar ze Kangaroo Island honing hadden. Dee raadde ons de honeycombijs hier aan, dus bijna iedereen heeft die gekocht en ik moet zeggen dat ie ook wel lekker was.

Verder kwamen we nog door Kingscote, de grootste stad van Kangaroo Island. Dee wees ons de winkelstraat aan en dit stelde echt niks voor. Ik denk dat het ook niet heeft geholpen dat het zondag was. In Kingscote hadden ze pelikanen op een flonder aan het water. Hier zijn we dus nog even uitgestapt, maar ik moet zeggen dat vogels mij niet zo heel erg boeien en de stank bij deze vogels is echt enorm.

Vanaf Kingscote was het terug naar Penneshaw voor de ferry. Ook nu moesten we onze bagage weer overladen. De reis terug was iets minder comfortabel. Toen we de haven uitvoeren, konden we mooi de zon zien ondergaan, maar even later begon het behoorlijk te schommelen. Eerst heb ik nog twee enthousiaste hondjes zitten aaien, maar na een tijdje ging dat niet echt meer. Ik ben toen maar aan een tafel gaan zitten met de rest. Een paar van onze groep werden zo misselijk dat ze naar de wc moesten en ik moet zeggen dat ik ook wel misselijk was. Gelukkig was het niet zo erg als sommige anderen en ik denk dat ik voor een deel ook moe was, want ik had er ook hoofdpijn bij. Ik vond het in ieder geval niet erg toen we weer op het vasteland waren.

Vanaf nu was het gewoon rechtstreeks terug naar Adelaide. Onderweg heb ik met Laura zitten kletsen. Toen we terug waren in Adelaide was het toch wel tegen 7, 8 uur, dus ik was er wel aan toe om gewoon terug in het hostel te zijn. We reden bijna langs ons hostel, maar eerst maakte de bus nog een rondje langs andere hotels en hostels. Dat was een beetje jammer, want we hadden 10 minuten eerder in het hostel kunnen zijn.

Laura en ik hadden weer dezelfde kamer, dus ik had mijn eigen bed weer terug, en gelukkig was dat gekke mens van vrijdag er niet meer. Die avond heb ik niet meer veel gedaan.