Australië, dag 100-213
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
17 Juni 2016 | Australië, Hawker
Mick en Jenny hadden verschillende keren gezegd dat ze ons voor lunch mee naar Blinman wilden nemen en toen het dan een keer fatsoenlijk weer was en het niet druk was, gingen we dan eindelijk. We hadden een briefje op de deur gehangen voor degene, die voor die dag geboekt had, en toen gingen we op weg. Eerst gingen we langs Wilpena Pound Resort. Wilpena Pound is eigenlijk de bekendste plek in Flinder Ranges National Park. Het is een soort kom gevormd door bergen en het ziet eruit als een meteorietkrater, wat het niet is. Bij Wilpena Pound Resort hebben we even koffie/thee gedronken en wat rondgekeken. Behalve units hebben ze hier ook een camping en die ziet er eigenlijk best gezellig uit.
Vanaf Wilpena Pound Resort zijn we door gereden naar Blinman, dat aan de andere kant van Flinders Ranges National Park ligt. Ondanks dat er behoorlijk wat regenwolken waren, was het uitzicht onderweg erg indrukwekkend. Ze hadden zelfs een Great Wall of China, maar dan gevormd door de natuur en niet in China.
In Blinman zijn we eerst naar de kopermijn gereden, maar hier zijn we niet ingegaan. Daarna zijn we naar de pub gereden, waar we lunch hadden. Ivy had het nog weken daarna over de Blinman Burger, die ze daar had gegeten, en allebei hadden we 's avonds niet echt honger meer. De pub was echt een oud gebouw en kan zo gebruikt worden in een historische film. Op de terugweg zijn we nog bij een lookout gestopt. Wat me opviel, was dat er zo ontzettend veel dode kangoeroe's op de weg lagen, zelfs kangoeroe's, die er op de heenweg niet lagen.
Ivy en ik hadden een paar keer minder succes met onze uitstapjes. Een daarvan was de Kanyaka Ruins. Hier was ik langs gekomen op de weg naar Hawker, het werd in de Lonely Planet genoemd en Mick zei dat het de moeite waard was. Dus op een middag gingen we op weg. We hadden alleen niet zoveel benzine. Toen er dus een bordje 'Kanyaka Historic Site' was, maar geen afslag, durfde ik niet veel verder te gaan. We zijn toen uitgestapt en hebben gezocht naar een afslag, maar konden niks vinden. Daarom zijn we maar terug gereden en onderweg hebben we even bij Wilson gekeken. Dit was ooit een dorpje, maar nu zijn er alleen nog een paar ruïnes over. Het was alleen behoorlijk koud, dus we zijn niet lang gebleven.
Gelukkig konden we een paar dagen later nog een poging wagen om de Kanyaka Ruins te vinden en deze keer lukte het en het was ook nog een stuk mooier weer. De Kanyaka Ruins is wat is overgebleven van de Kanyaka Homestead. Dit was een van de 4 grote properties hier in de omgeving en ooit hadden die hele omgeving hier. Later zijn ze opgedeeld, waardoor een grote homestead niet meer nodig was. Kanyaka had ooit duizenden schapen. Dat was rond 1860 toen het hier goed ging en er voldoende regen viel. Daarna kwam het normale weer, dus weinig regen, en veel boeren gingen daardoor failliet. Daardoor zie je hier behoorlijk wat ruïnes. Bij Kanyaka verloren ze een heleboel schapen.
Ik vond de Kanyaka Ruins erg interessant om te zien, omdat dit een stukje geschiedenis van de omgeving hier is. Je kon ook echt nog wel zien dat het ooit een huis was geweest. Even verderop hadden ze de het gebouw waar ze ooit schapen schoren. Dit was echt een behoorlijk groot gebouw en ik kon me er goed een voorstelling maken hoe dat moet zijn gegaan.
Vanaf deze schuur kon je naar Death Rock wandelen, dus dat hebben we gedaan. Volgens Mick was dat de plek waar werd geofferd door de Aboriginals. We wisten niet precies waar Death Rock was, maar ineens zagen we een beekje met zowaar water. Hier waren we behoorlijk verbaasd over. Aan de overkant was een behoorlijk opvallende rots, dus we namen aan dat dat het was. Verderop waren ook nog wat rotsen en als je daar naar keek, leek het alsof er gezichten in zaten. Toen we terug waren bij de Ruins, zijn we nog een droge creek overgestoken naar het begraafplaatsje, waar zo'n 10 mensen begraven lagen.
Een ander uitje dat de eerste keer niet zo'n succes was, was de Moralana Scenic Drive. Dit stond op Ivy's en mijn lijstje sinds het paddestoelen plukken. We moesten lunch meenemen, dus ik had snel een boterham gesmeerd. Ik had er alleen niet op gerekend dat Ivy helemaal ging koken. En dan ook nog eens aardappels en pompoen. Tegen de tijd dat we weg konden, was het al bijna lunchtijd. In ieder geval waren we op weg, maar ik merkte dat we niet erg veel benzine hadden. Ik hield het een beetje in de gaten, maar toen we op de Drive waren, ging de wijzer ineens een stuk sneller naar beneden. We besloten dus maar om om te keren. En wat denk je? Zitten we weer op de verharde weg en dan gaat het wijzertje weer omhoog.
De volgende poging ging wel goed. Deze keer konden we ruim voor de lunch weg, dus hadden we niet echt een lunch gemaakt. We hadden meer wat kleins meegenomen. Op de Drive zijn we verschillende keren gestopt voor een foto. De Elders Ranges zagen er echt indrukwekkend uit. Mick had ons verteld dat er onderweg een wandeling vanaf Black Gap was, dus daar zijn we uitgestapt. Dit was een behoorlijk ruige weg en 1 keer dacht ik dat ik misschien de band kapot had gereden. Het was wel een weg met heel mooi uitzicht.
Bij de soort van parkeerplaats hebben we de auto neergezet en toen zijn we gaan wandelen in wat we dachten dat de goede kant op was van de Heysen Trail. In eerste instantie liepen we door een creek. Er was wel wat water, maar hij was grotendeels leeg. Ik blijf het verbazingwekkend vinden hoe diep de creeks hier zijn uitgesleten en hoeveel grote omgevallen bomen er liggen. En dan te bedenken dat dit komt door een flinke regenbui een paar keer per jaar. Daar moet toch een kracht achter zitten.
Uiteindelijk liepen we de creek uit en richting de bergen. Hier zijn we een stuk omhoog gelopen, maar uiteindelijk zei ik dat we terug moesten. Ik had namelijk met Jenny afgesproken hoe laat we terug zouden zijn, zodat ze wist wanneer ze zich zorgen moest gaan maken en naar ons op zoek moest. Ivy wilde toch verder, maar ik zei dat we dat niet konden maken, dus zijn we omgekeerd en zijn verder over de Moralana Scenic Drive gereden. Het bleef spectaculair. De weg was soms echt bagger en ik had verschillende plekken waar ik flink moest afremmen om de auto niet in de prak te rijden.
Aan het einde van de Drive werd het landschap heel vlak. Dit komt omdat aan die kant Lake Torrens ligt. Vanuit de achteruitkijkspiegel zag ik dan ineens die bergen oprijzen en dat was echt mooi om te zien. We waren uiteindelijk pas tegen het einde van de middag terug, dus de koekjes, die ik mee had genomen, waren bijna op.
Vanaf Wilpena Pound Resort zijn we door gereden naar Blinman, dat aan de andere kant van Flinders Ranges National Park ligt. Ondanks dat er behoorlijk wat regenwolken waren, was het uitzicht onderweg erg indrukwekkend. Ze hadden zelfs een Great Wall of China, maar dan gevormd door de natuur en niet in China.
In Blinman zijn we eerst naar de kopermijn gereden, maar hier zijn we niet ingegaan. Daarna zijn we naar de pub gereden, waar we lunch hadden. Ivy had het nog weken daarna over de Blinman Burger, die ze daar had gegeten, en allebei hadden we 's avonds niet echt honger meer. De pub was echt een oud gebouw en kan zo gebruikt worden in een historische film. Op de terugweg zijn we nog bij een lookout gestopt. Wat me opviel, was dat er zo ontzettend veel dode kangoeroe's op de weg lagen, zelfs kangoeroe's, die er op de heenweg niet lagen.
Ivy en ik hadden een paar keer minder succes met onze uitstapjes. Een daarvan was de Kanyaka Ruins. Hier was ik langs gekomen op de weg naar Hawker, het werd in de Lonely Planet genoemd en Mick zei dat het de moeite waard was. Dus op een middag gingen we op weg. We hadden alleen niet zoveel benzine. Toen er dus een bordje 'Kanyaka Historic Site' was, maar geen afslag, durfde ik niet veel verder te gaan. We zijn toen uitgestapt en hebben gezocht naar een afslag, maar konden niks vinden. Daarom zijn we maar terug gereden en onderweg hebben we even bij Wilson gekeken. Dit was ooit een dorpje, maar nu zijn er alleen nog een paar ruïnes over. Het was alleen behoorlijk koud, dus we zijn niet lang gebleven.
Gelukkig konden we een paar dagen later nog een poging wagen om de Kanyaka Ruins te vinden en deze keer lukte het en het was ook nog een stuk mooier weer. De Kanyaka Ruins is wat is overgebleven van de Kanyaka Homestead. Dit was een van de 4 grote properties hier in de omgeving en ooit hadden die hele omgeving hier. Later zijn ze opgedeeld, waardoor een grote homestead niet meer nodig was. Kanyaka had ooit duizenden schapen. Dat was rond 1860 toen het hier goed ging en er voldoende regen viel. Daarna kwam het normale weer, dus weinig regen, en veel boeren gingen daardoor failliet. Daardoor zie je hier behoorlijk wat ruïnes. Bij Kanyaka verloren ze een heleboel schapen.
Ik vond de Kanyaka Ruins erg interessant om te zien, omdat dit een stukje geschiedenis van de omgeving hier is. Je kon ook echt nog wel zien dat het ooit een huis was geweest. Even verderop hadden ze de het gebouw waar ze ooit schapen schoren. Dit was echt een behoorlijk groot gebouw en ik kon me er goed een voorstelling maken hoe dat moet zijn gegaan.
Vanaf deze schuur kon je naar Death Rock wandelen, dus dat hebben we gedaan. Volgens Mick was dat de plek waar werd geofferd door de Aboriginals. We wisten niet precies waar Death Rock was, maar ineens zagen we een beekje met zowaar water. Hier waren we behoorlijk verbaasd over. Aan de overkant was een behoorlijk opvallende rots, dus we namen aan dat dat het was. Verderop waren ook nog wat rotsen en als je daar naar keek, leek het alsof er gezichten in zaten. Toen we terug waren bij de Ruins, zijn we nog een droge creek overgestoken naar het begraafplaatsje, waar zo'n 10 mensen begraven lagen.
Een ander uitje dat de eerste keer niet zo'n succes was, was de Moralana Scenic Drive. Dit stond op Ivy's en mijn lijstje sinds het paddestoelen plukken. We moesten lunch meenemen, dus ik had snel een boterham gesmeerd. Ik had er alleen niet op gerekend dat Ivy helemaal ging koken. En dan ook nog eens aardappels en pompoen. Tegen de tijd dat we weg konden, was het al bijna lunchtijd. In ieder geval waren we op weg, maar ik merkte dat we niet erg veel benzine hadden. Ik hield het een beetje in de gaten, maar toen we op de Drive waren, ging de wijzer ineens een stuk sneller naar beneden. We besloten dus maar om om te keren. En wat denk je? Zitten we weer op de verharde weg en dan gaat het wijzertje weer omhoog.
De volgende poging ging wel goed. Deze keer konden we ruim voor de lunch weg, dus hadden we niet echt een lunch gemaakt. We hadden meer wat kleins meegenomen. Op de Drive zijn we verschillende keren gestopt voor een foto. De Elders Ranges zagen er echt indrukwekkend uit. Mick had ons verteld dat er onderweg een wandeling vanaf Black Gap was, dus daar zijn we uitgestapt. Dit was een behoorlijk ruige weg en 1 keer dacht ik dat ik misschien de band kapot had gereden. Het was wel een weg met heel mooi uitzicht.
Bij de soort van parkeerplaats hebben we de auto neergezet en toen zijn we gaan wandelen in wat we dachten dat de goede kant op was van de Heysen Trail. In eerste instantie liepen we door een creek. Er was wel wat water, maar hij was grotendeels leeg. Ik blijf het verbazingwekkend vinden hoe diep de creeks hier zijn uitgesleten en hoeveel grote omgevallen bomen er liggen. En dan te bedenken dat dit komt door een flinke regenbui een paar keer per jaar. Daar moet toch een kracht achter zitten.
Uiteindelijk liepen we de creek uit en richting de bergen. Hier zijn we een stuk omhoog gelopen, maar uiteindelijk zei ik dat we terug moesten. Ik had namelijk met Jenny afgesproken hoe laat we terug zouden zijn, zodat ze wist wanneer ze zich zorgen moest gaan maken en naar ons op zoek moest. Ivy wilde toch verder, maar ik zei dat we dat niet konden maken, dus zijn we omgekeerd en zijn verder over de Moralana Scenic Drive gereden. Het bleef spectaculair. De weg was soms echt bagger en ik had verschillende plekken waar ik flink moest afremmen om de auto niet in de prak te rijden.
Aan het einde van de Drive werd het landschap heel vlak. Dit komt omdat aan die kant Lake Torrens ligt. Vanuit de achteruitkijkspiegel zag ik dan ineens die bergen oprijzen en dat was echt mooi om te zien. We waren uiteindelijk pas tegen het einde van de middag terug, dus de koekjes, die ik mee had genomen, waren bijna op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
