Australië, dag 100-213
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
08 Augustus 2016 | Australië, Hawker
Op 7 augustus zou Kaitlyn, het nieuwe meisje, komen. Zij is Australisch en moest helemaal vanuit Melbourne komen, dus we hadden geen idee hoe laat ze er zou zijn. Uiteindelijk was ze er 's avonds. Alleen was ze ook vrij snel weer weg, omdat vrienden van haar toevallig die dag door Hawker reisden en ze had afgesproken om met hen bij de pub te gaan eten. Die avond heb ik dus niet echt kennis kunnen maken met mijn nieuwe huisgenootje.
De volgende dag had Jenny voor mij geregeld dat ik met een wandelgroepje mee kon. Dat is een groepje dames tussen de 50 en 70 ofzo, die iedere maand bij een property gaan wandelen, zodat ze wat meer zien van de omgeving en van elkaars properties. Dit was begonnen door een tante van Jenny, Mary. Die tante is niet veel ouder dan Jenny, maar zij is met een oude oom van Jenny getrouwd en woont achter het hek in Willow Waters Gorge. Zelf komt ze uit Amerika.
's Ochtends bracht Jenny mij naar de afgesproken plek, maar er was nog helemaal niemand. Gelukkig kwamen er na een paar minuten toch wat mensen aan en deze keer liepen er ook wat mannen mee, onder andere de broer van Mary. Toen iedereen er was, moesten we de auto's regelen en ik ben bij Mary en haar broer ingestapt. Daarna gingen we op weg naar Edeowie, een property dat zo'n beetje tegen Wilpena Pound aan ligt. Daar waren nog meer wandelaars en hier hebben we morning tea gehad. Verschillende mensen hadden wat gebakken en Jenny had apricot slices gebakken, zodat ik die mee kon nemen. Die waren erg populair en met een reden, want ze waren erg lekker.
Na de morning tea zijn we met 3 auto's op weg gegaan naar Bunyeroo Gorge over de property. Het was maar goed dat Mary zo'n flinke auto had, want het was behoorlijk hobbelig. Al vond ik dat de auto er te goed uit zag om op zo'n pad te rijden. Onderweg moesten we af en toe stoppen, zodat de hekken open konden worden gemaakt. Na een tijdje waren we bij de wandeling bij Bunyeroo Gorge, die ik 2 weken geleden met Jenny en Ivy had gedaan, maar dan van de andere kant.
Het was gezellig om met deze groep dames te lopen. Tijdens het wandelen heb ik met jan en alleman een praatje gemaakt, al kan ik natuurlijk niet echt meepraten over alles. Wat mij opviel, was dat de creek nu een stuk droger was. Op een plek waar we de vorige keer van de route af moesten wijken omdat we het water niet over konden steken, was de creek nu helemaal droog. Het was dan ook erg lekker weer, dus we hadden de perfecte dag, niet te heet, niet te koud. Sommige dames waren niet heel goed in bordjes volgen, maar omdat ik de route al een keer had gelopen, wist ik de bordjes makkelijker te vinden.
Toen we bijna aan bij de parkeerplaats aan de andere kant waren, hebben we met z'n allen op wat omgevallen bomen geluncht. Daarna zijn we doorgelopen. Op de terugweg heb ik een tijdje met de eigenaar van Edeowie gelopen. Die kon aardig wat vertellen over de geologische verschijnselen en de planten hier. Dus dat was wel interessant.
Toen we weer terug waren bij de auto's zijn we via een andere route over de property terug gereden. Er was een oude ruïne ergens, maar dat was niet veel meer dan een hoop stenen. Na een tijdje werd het landschap erg vlak en hier kwamen we een heleboel schapen tegen. Deze hadden lammetjes, waarvan de staart nog niet zo lang geleden afgesneden was. We moesten dus een beetje voorzichtig doen, maar die stomme schapen bleven over de weg voor ons uit rennen. Uiteindelijk waren we weer terug, maar we zijn niet nog gebleven om wat te drinken.
Toen we weer terug waren in Hawker heeft Mary mij thuis afgezet. Jenny en Kaitlyn hadden die dag de kamers schoongemaakt en Kaitlyn had kennis gemaakt met de mensen die kamelentrektochen doen. Zij had namelijk met kamelen gewerkt bij Uluru. Die avond was ik dus weer alleen, omdat zij bij de kamelenmensen zou eten.
De volgende ochtend moest ik naar de dokter, omdat ik het idee had dat mijn oren bijna dicht zaten en ik moest wat recepten hebben van de dokter. De dokters hier spuiten niet zo gemakkelijk uit als in Nederland, maar ze zij dat het waarschijnlijk de druk was en dat ik mijn neusspray juist wel iedere dag moest gebruiken.
Toen ik terug was van de dokter heb ik nog snel een kamer schoongemaakt. Kaitlyn was met de was bezig ofzo. In de middag was Kaitlyn vertrokken en ik had geen idee waar naartoe. Toen heb ik Mick en Jenny maar gebeld, want ik had geen zin om iedere keer in m'n eentje de receptie te bemannen, terwijl Kaitlyn de hort op was. Mick en Jenny hebben toen aan Kaitlyn uitgelegd hoe het werkt en daarna hield ze daar rekening mee, al gaat Kailtyn er nog steeds graag in haar eentje op uit met haar fiets.
Het eerste uitstapje dat Kaitlyn en ik samen hebben gedaan, was Bridle Gap. We zijn samen naar Moralana Scenic Drive gereden en bij de Black Gap Car Park hebben we dezelfde wandeling gedaan als ik met Ivy had gedaan. Alleen hadden we er nu voor gezorgd dat we genoeg tijd hadden. Met Ivy was het best een ontspannen wandeling geweest, maar we waren nog niet ver genoeg gekomen. Het laatste stuk van de wandeling was weer klimmen. Als je terug naar beneden keek, kon je het hele pad tussen de bergen door zien slingeren. Ik voelde me toen om de een of andere reden een beetje een hobbit, die op avontuur gaat, met die natuur om ons heen.
Toen we bovenop de berg waren, stond er nergens een bordje dat dit Bridle Gap was. We wisten dus niet zeker of we er waren, maar volgens de tijd, zou het daar moeten zijn. We hebben toen nog even geprobeerd om de bordjes te volgen, maar die raakten we naar een tijdje kwijt. En toen we terug wilden, konden we de bordjes niet meer vinden,. We besloten daarom richting een bepaalde boom te lopen, die aan de rand van de berg leek te staan. Dit was even zoeken en ondertussen waren we nog steeds geen bordje tegen gekomen. Gelukkig hadden we allebei een aardig richtinggevoel en vanaf de boom konden we weer een bordje zien. Later zei Kaitlyn dat ze zich toch wel een beetje zorgen had gemaakt toen we maar geen bordje zagen.
In ieder geval zijn we heelhuids en voor zonsondergang terug bij de auto gekomen. Vanaf daar zijn we verder over de Moralana Scenic Drive gereden, omdat Kaitlyn die nog niet had gezien. Tegen de tijd dat we daar vanaf kwamen, begon de zon onder te gaan. Dit zag er heel mooi uit, maar ik kon er niet echt van genieten, omdat het meer schuin achter mij was. Toen we in de buurt van Hawker kwamen, belde Jenny om te controleren of we nog niet verdwaald waren. Tegen de tijd dat we thuis waren, was het al aardig donker, maar gelukkig hebben we geen kangoeroe gezien.
De volgende dag had Jenny voor mij geregeld dat ik met een wandelgroepje mee kon. Dat is een groepje dames tussen de 50 en 70 ofzo, die iedere maand bij een property gaan wandelen, zodat ze wat meer zien van de omgeving en van elkaars properties. Dit was begonnen door een tante van Jenny, Mary. Die tante is niet veel ouder dan Jenny, maar zij is met een oude oom van Jenny getrouwd en woont achter het hek in Willow Waters Gorge. Zelf komt ze uit Amerika.
's Ochtends bracht Jenny mij naar de afgesproken plek, maar er was nog helemaal niemand. Gelukkig kwamen er na een paar minuten toch wat mensen aan en deze keer liepen er ook wat mannen mee, onder andere de broer van Mary. Toen iedereen er was, moesten we de auto's regelen en ik ben bij Mary en haar broer ingestapt. Daarna gingen we op weg naar Edeowie, een property dat zo'n beetje tegen Wilpena Pound aan ligt. Daar waren nog meer wandelaars en hier hebben we morning tea gehad. Verschillende mensen hadden wat gebakken en Jenny had apricot slices gebakken, zodat ik die mee kon nemen. Die waren erg populair en met een reden, want ze waren erg lekker.
Na de morning tea zijn we met 3 auto's op weg gegaan naar Bunyeroo Gorge over de property. Het was maar goed dat Mary zo'n flinke auto had, want het was behoorlijk hobbelig. Al vond ik dat de auto er te goed uit zag om op zo'n pad te rijden. Onderweg moesten we af en toe stoppen, zodat de hekken open konden worden gemaakt. Na een tijdje waren we bij de wandeling bij Bunyeroo Gorge, die ik 2 weken geleden met Jenny en Ivy had gedaan, maar dan van de andere kant.
Het was gezellig om met deze groep dames te lopen. Tijdens het wandelen heb ik met jan en alleman een praatje gemaakt, al kan ik natuurlijk niet echt meepraten over alles. Wat mij opviel, was dat de creek nu een stuk droger was. Op een plek waar we de vorige keer van de route af moesten wijken omdat we het water niet over konden steken, was de creek nu helemaal droog. Het was dan ook erg lekker weer, dus we hadden de perfecte dag, niet te heet, niet te koud. Sommige dames waren niet heel goed in bordjes volgen, maar omdat ik de route al een keer had gelopen, wist ik de bordjes makkelijker te vinden.
Toen we bijna aan bij de parkeerplaats aan de andere kant waren, hebben we met z'n allen op wat omgevallen bomen geluncht. Daarna zijn we doorgelopen. Op de terugweg heb ik een tijdje met de eigenaar van Edeowie gelopen. Die kon aardig wat vertellen over de geologische verschijnselen en de planten hier. Dus dat was wel interessant.
Toen we weer terug waren bij de auto's zijn we via een andere route over de property terug gereden. Er was een oude ruïne ergens, maar dat was niet veel meer dan een hoop stenen. Na een tijdje werd het landschap erg vlak en hier kwamen we een heleboel schapen tegen. Deze hadden lammetjes, waarvan de staart nog niet zo lang geleden afgesneden was. We moesten dus een beetje voorzichtig doen, maar die stomme schapen bleven over de weg voor ons uit rennen. Uiteindelijk waren we weer terug, maar we zijn niet nog gebleven om wat te drinken.
Toen we weer terug waren in Hawker heeft Mary mij thuis afgezet. Jenny en Kaitlyn hadden die dag de kamers schoongemaakt en Kaitlyn had kennis gemaakt met de mensen die kamelentrektochen doen. Zij had namelijk met kamelen gewerkt bij Uluru. Die avond was ik dus weer alleen, omdat zij bij de kamelenmensen zou eten.
De volgende ochtend moest ik naar de dokter, omdat ik het idee had dat mijn oren bijna dicht zaten en ik moest wat recepten hebben van de dokter. De dokters hier spuiten niet zo gemakkelijk uit als in Nederland, maar ze zij dat het waarschijnlijk de druk was en dat ik mijn neusspray juist wel iedere dag moest gebruiken.
Toen ik terug was van de dokter heb ik nog snel een kamer schoongemaakt. Kaitlyn was met de was bezig ofzo. In de middag was Kaitlyn vertrokken en ik had geen idee waar naartoe. Toen heb ik Mick en Jenny maar gebeld, want ik had geen zin om iedere keer in m'n eentje de receptie te bemannen, terwijl Kaitlyn de hort op was. Mick en Jenny hebben toen aan Kaitlyn uitgelegd hoe het werkt en daarna hield ze daar rekening mee, al gaat Kailtyn er nog steeds graag in haar eentje op uit met haar fiets.
Het eerste uitstapje dat Kaitlyn en ik samen hebben gedaan, was Bridle Gap. We zijn samen naar Moralana Scenic Drive gereden en bij de Black Gap Car Park hebben we dezelfde wandeling gedaan als ik met Ivy had gedaan. Alleen hadden we er nu voor gezorgd dat we genoeg tijd hadden. Met Ivy was het best een ontspannen wandeling geweest, maar we waren nog niet ver genoeg gekomen. Het laatste stuk van de wandeling was weer klimmen. Als je terug naar beneden keek, kon je het hele pad tussen de bergen door zien slingeren. Ik voelde me toen om de een of andere reden een beetje een hobbit, die op avontuur gaat, met die natuur om ons heen.
Toen we bovenop de berg waren, stond er nergens een bordje dat dit Bridle Gap was. We wisten dus niet zeker of we er waren, maar volgens de tijd, zou het daar moeten zijn. We hebben toen nog even geprobeerd om de bordjes te volgen, maar die raakten we naar een tijdje kwijt. En toen we terug wilden, konden we de bordjes niet meer vinden,. We besloten daarom richting een bepaalde boom te lopen, die aan de rand van de berg leek te staan. Dit was even zoeken en ondertussen waren we nog steeds geen bordje tegen gekomen. Gelukkig hadden we allebei een aardig richtinggevoel en vanaf de boom konden we weer een bordje zien. Later zei Kaitlyn dat ze zich toch wel een beetje zorgen had gemaakt toen we maar geen bordje zagen.
In ieder geval zijn we heelhuids en voor zonsondergang terug bij de auto gekomen. Vanaf daar zijn we verder over de Moralana Scenic Drive gereden, omdat Kaitlyn die nog niet had gezien. Tegen de tijd dat we daar vanaf kwamen, begon de zon onder te gaan. Dit zag er heel mooi uit, maar ik kon er niet echt van genieten, omdat het meer schuin achter mij was. Toen we in de buurt van Hawker kwamen, belde Jenny om te controleren of we nog niet verdwaald waren. Tegen de tijd dat we thuis waren, was het al aardig donker, maar gelukkig hebben we geen kangoeroe gezien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
