Australië, dag 216
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
04 September 2016 | Australië, Coober Pedy
Door het gekookte water in mijn waterfles en mijn eigen slaapzak in de andere heb ik redelijk goed geslapen. In ieder geval was ik toasty warm toen ik wakker werd. Dat was helaas een uur voor de wekker, dus om half 5, doordat Pam en Russell nogal luid door hun maker liepen. Om 20 over 5 heb ik me er maar toe gezet om op te staan. Dit kostte woensdag moeite, want het was echt koud, zo'n 1 graad. Nadat ik me had aangekleed heb ik ontbeten met mijn nieuwe groep, die grotendeels buiten in swags had geslapen. Het ontbijt was ook buiten en de pindakaas en pasta waren zo hard door de kou dat ik mijn brood niet echt kon smeren.
Om half 7 gingen we op weg met de 3 dames van de vorige groep en Pam en Russell. De 3 dames hebben we in Port Augusta afgezet, omdat die zelf met een huurauto naar Coober Pedy zouden rijden, en Pam en Russell gingen met ons mee en met een gewone bus terug. Na een korte stop begonnen we aan de Stuart Highway, die in Port Augusta begint en helemaal naar Darwin gaat. Ondanks dat ik Lake Eyre niet heb kunnen zien, ben ik redelijk aan mijn trekken gekomen wat zoutmeren betreft. In deze omgeving zijn een heleboel zoutmeren te vinden en regelmatig konden we langs de weg een klein, naamloos meer zien liggen. De meeste hadden een beetje water, maar ze waren voor het grootste deel droog en zagen er een beetje roze uit.
Na een tijd rijden zijn we bij Island Lagoon gestopt, een zout meer met een eiland erin, al kun je gewoon naar het eiland lopen. Hier begon ook de Prohibited Area. Dit is een gebied zo groot als Engeland, waar je niet mag komen. Dit wordt gebruikt door het leger en de Amerikanen om bommen en dat soort dingen te testen, ook atoombommen in het verleden. Na een stop in Pimba, dat er op de Plattegrond uitzag als een grotere plaats, maar waar volgens Sam, de gids, maar 10 mensen woonden, gingen weer verder.
Bij Lake Hart konden we uitstappen en naar het meer lopen. Het was helemaal wit met een klein beetje roze en het was bijna zonde om over de zoutkristallen te lopen. We zijn helemaal naar het water gelopen. Dat leek een normale diepte, maar was gewoon een dun laagje, waardoor sommigen net als Jezus op water leken te lopen. Wat apart was, was dat het net vloed leek, maar dan heel snel. Er waren geen golven, maar je kon het water duidelijk op zien komen. We hadden hier eigenlijk 15 minuten, maar we waren wel 45 minuten weg gebleven. Sam heeft de bus dus streng toegesproken en zei dat hij niet wist of we de mijntour nog konden halen. Later zei hij tegen mij dat we gewoon een latere tour konden doen toen ik vroeg of hij dacht dat we het gingen halen. Hiervoor moesten we wel een snelle lunch doen en dat hebben we prima gedaan, al waren mijn vrienden, de vliegen, er ook weer. Daarna was het snel door naar Coober Pedy. We hebben nog een snelle plasstop gemaakt net voordat de bomen stopten.
Uiteindelijk waren we tegen half 4 in Coober Pedy. Hier is het super kaal en overal zie je hopen zand. Het is net alsof je in een bouwput terecht komt. Sam heeft ons met de bus een tour door het ‘getto' gegeven, maar wist al snel de weg niet meer en is omgedraaid. Hij bleef maar zeggen dat we met niemand oogcontact moesten maken en om ervoor te zorgen dat iedereen het zou onthouden, liet hij het een van de Deense jongens, een van de Vikings zoals hij ze noemt, herhalen. Na de ‘getto' zijn we naar een lookout gegaan. Onderweg zagen we spullen die gebruikt waren in een film. Blijkbaar worden hier nogal wat films opgenomen, die zich in de ruimte afspelen, en veel spullen worden gewoon hier achtergelaten. Vanaf de kookpunt kon je wel zien waarom ze hier naartoe komen, want het is hier super kaal, nergens bomen. Ook deed het me een beetje aan Hobbiton denken, maar dan na een oorlog ofzo, omdat er overal luchtpijpen uit de heuvels steken, waar mensen wonen.
Wij verbleven ook in een heuvel. Zoals Sam ons liet herhalen: Over the hill is home. Er was een gang uit de rotsen gehouwen en in de inhammen stonden stapelbedden. Hier hadden we even wat tijd en daarna hadden we onze mijntour. We kregen een film te zien over hoe opaal ontstaat en ze deze plek hadden gevonden. Ook vertelden ze dat de mensen, die hier opaal kwamen zoeken, gewend waren om te graven en ondergronds te leven tijdens de Eerste Wereldoorlog, dus dat deden ze hier. De naam Coober Pedy komt daar vandaan. Het betekent ‘Witte Man onder de Grond'. Ook liet de vrouw zien hoe ze de opaal polijsten enzo. Alleen de steen die ze gebruikte glinsterde helemaal niet.
Daarna liet ze de mijn zien. Eerst was er een woongedeelte. Vroeger gingen ze gewoon in hun eigen mijn wonen. Hun vakken ze de woning uit met machines. Het liefst doen ze dat zelf, omdat ze er niet op vertrouwen dat de graver gevonden opaal afgeeft. Dit is dus de enige plaats waar je rijker kunt zijn, nadat je je huis hebt gebouwd. Het is hier ook veel voordeliger om onder de grond te wonen, omdat het daar zomer en winter tussen de 20 en 24 graden is. En als het een keer te heet of te koud is buiten, kun je je eigen meubels uitpakken.
Daarna zijn we naar de mijn zelf gegaan, die daaronder was. Ze denken dat hier behoorlijk wat opaal is gevonden, maar niemand vertelt dat omdat je dan ineens buren vlak langs je hebt. Toen het drukker werd in de stad, mocht je daar geen mijn meer hebben, omdat er overal gaten in de grond zaten. Maar de buurman woonde in z’n eentje in een huis met 20 kamers. Buiten de stad kun je voor minder dan 200 dollar beginnen met graven op je zelf uitgekozen plekje. Je hebt dan alleen nog machines nodig. Het deed me in ieder geval aan het Wilde Westen denken.
Na de tour heb ik nog even in het winkeltje gekeken, maar ik wilde nog naar hert kerkje toe. Pam en Russell wilden ook wel mee, maar het duurde even voordat ze zover waren. Eindelijk konden we naar de kerk. Die was ook in een heuvel gebouwd. Het was er donker, maar wel open. We moesten alleen nog even het licht aan doen. Het was een knus kerkje, omdat hetgeen grotje was. Door het kerkbezoek kwamen we op het onderwerp religie en Pam was zeker gelovig, dus op weg naar de pizzeria probeerde ze me over te halen om in God te geloven of in ieder geval om een keer te bidden om God te vragen of hij me een teken kon geven. Russell vond het maar onzin en ik was blij toen de rest van de groep kwam.
Nadat we al onze pizza’s op hadden, konden we nog naar een kangoeroeweeshuis. We zijn dus met een groep die kant op gelopen, maar het was helemaal donker daar. Nadat we wat om het gebouw hadden gelopen, heeft iemand het telefoonnummer op de deur gebeld. Toen werd de deur pas opengemaakt. Er was een winkeltje met mooie Aboriginalkunst, maar ik wilde de kangoeroes zien. Na een tijdje gingen we naar buiten waar we de oudere joeys bananenchips en wasabi-erwtjes konden geven. Ze waren heel zacht. Eerst heb immer een gevoerd die telkens bijna een velletje erbij pakte, maar Shauni was heel voorzichtig. Bella is wereldberoemd, omdat ze kanker herkent en dan gaat likken. Daarna heeft die man Beryl nog een flesje melk gegeven. Zij was 6,5 maand oud, maar toen hij haar op de grond zette, wilde ze toch snel terug in de tas. Daarna mocht iedereen haar om de beurt aaien en ik heb iets interessants geleerd: kangoeroes hebben een oor tussen hun tenen.
Na het weeshuis heb ik nog snel gedoucht en ben naar bed gegaan. Ik deelde de ‘kamer' met Alex, een Duits meisje met wie ik overdag al regelmatig had gekletst en gelukkig ging zij ook niet laat naar bed.
Om half 7 gingen we op weg met de 3 dames van de vorige groep en Pam en Russell. De 3 dames hebben we in Port Augusta afgezet, omdat die zelf met een huurauto naar Coober Pedy zouden rijden, en Pam en Russell gingen met ons mee en met een gewone bus terug. Na een korte stop begonnen we aan de Stuart Highway, die in Port Augusta begint en helemaal naar Darwin gaat. Ondanks dat ik Lake Eyre niet heb kunnen zien, ben ik redelijk aan mijn trekken gekomen wat zoutmeren betreft. In deze omgeving zijn een heleboel zoutmeren te vinden en regelmatig konden we langs de weg een klein, naamloos meer zien liggen. De meeste hadden een beetje water, maar ze waren voor het grootste deel droog en zagen er een beetje roze uit.
Na een tijd rijden zijn we bij Island Lagoon gestopt, een zout meer met een eiland erin, al kun je gewoon naar het eiland lopen. Hier begon ook de Prohibited Area. Dit is een gebied zo groot als Engeland, waar je niet mag komen. Dit wordt gebruikt door het leger en de Amerikanen om bommen en dat soort dingen te testen, ook atoombommen in het verleden. Na een stop in Pimba, dat er op de Plattegrond uitzag als een grotere plaats, maar waar volgens Sam, de gids, maar 10 mensen woonden, gingen weer verder.
Bij Lake Hart konden we uitstappen en naar het meer lopen. Het was helemaal wit met een klein beetje roze en het was bijna zonde om over de zoutkristallen te lopen. We zijn helemaal naar het water gelopen. Dat leek een normale diepte, maar was gewoon een dun laagje, waardoor sommigen net als Jezus op water leken te lopen. Wat apart was, was dat het net vloed leek, maar dan heel snel. Er waren geen golven, maar je kon het water duidelijk op zien komen. We hadden hier eigenlijk 15 minuten, maar we waren wel 45 minuten weg gebleven. Sam heeft de bus dus streng toegesproken en zei dat hij niet wist of we de mijntour nog konden halen. Later zei hij tegen mij dat we gewoon een latere tour konden doen toen ik vroeg of hij dacht dat we het gingen halen. Hiervoor moesten we wel een snelle lunch doen en dat hebben we prima gedaan, al waren mijn vrienden, de vliegen, er ook weer. Daarna was het snel door naar Coober Pedy. We hebben nog een snelle plasstop gemaakt net voordat de bomen stopten.
Uiteindelijk waren we tegen half 4 in Coober Pedy. Hier is het super kaal en overal zie je hopen zand. Het is net alsof je in een bouwput terecht komt. Sam heeft ons met de bus een tour door het ‘getto' gegeven, maar wist al snel de weg niet meer en is omgedraaid. Hij bleef maar zeggen dat we met niemand oogcontact moesten maken en om ervoor te zorgen dat iedereen het zou onthouden, liet hij het een van de Deense jongens, een van de Vikings zoals hij ze noemt, herhalen. Na de ‘getto' zijn we naar een lookout gegaan. Onderweg zagen we spullen die gebruikt waren in een film. Blijkbaar worden hier nogal wat films opgenomen, die zich in de ruimte afspelen, en veel spullen worden gewoon hier achtergelaten. Vanaf de kookpunt kon je wel zien waarom ze hier naartoe komen, want het is hier super kaal, nergens bomen. Ook deed het me een beetje aan Hobbiton denken, maar dan na een oorlog ofzo, omdat er overal luchtpijpen uit de heuvels steken, waar mensen wonen.
Wij verbleven ook in een heuvel. Zoals Sam ons liet herhalen: Over the hill is home. Er was een gang uit de rotsen gehouwen en in de inhammen stonden stapelbedden. Hier hadden we even wat tijd en daarna hadden we onze mijntour. We kregen een film te zien over hoe opaal ontstaat en ze deze plek hadden gevonden. Ook vertelden ze dat de mensen, die hier opaal kwamen zoeken, gewend waren om te graven en ondergronds te leven tijdens de Eerste Wereldoorlog, dus dat deden ze hier. De naam Coober Pedy komt daar vandaan. Het betekent ‘Witte Man onder de Grond'. Ook liet de vrouw zien hoe ze de opaal polijsten enzo. Alleen de steen die ze gebruikte glinsterde helemaal niet.
Daarna liet ze de mijn zien. Eerst was er een woongedeelte. Vroeger gingen ze gewoon in hun eigen mijn wonen. Hun vakken ze de woning uit met machines. Het liefst doen ze dat zelf, omdat ze er niet op vertrouwen dat de graver gevonden opaal afgeeft. Dit is dus de enige plaats waar je rijker kunt zijn, nadat je je huis hebt gebouwd. Het is hier ook veel voordeliger om onder de grond te wonen, omdat het daar zomer en winter tussen de 20 en 24 graden is. En als het een keer te heet of te koud is buiten, kun je je eigen meubels uitpakken.
Daarna zijn we naar de mijn zelf gegaan, die daaronder was. Ze denken dat hier behoorlijk wat opaal is gevonden, maar niemand vertelt dat omdat je dan ineens buren vlak langs je hebt. Toen het drukker werd in de stad, mocht je daar geen mijn meer hebben, omdat er overal gaten in de grond zaten. Maar de buurman woonde in z’n eentje in een huis met 20 kamers. Buiten de stad kun je voor minder dan 200 dollar beginnen met graven op je zelf uitgekozen plekje. Je hebt dan alleen nog machines nodig. Het deed me in ieder geval aan het Wilde Westen denken.
Na de tour heb ik nog even in het winkeltje gekeken, maar ik wilde nog naar hert kerkje toe. Pam en Russell wilden ook wel mee, maar het duurde even voordat ze zover waren. Eindelijk konden we naar de kerk. Die was ook in een heuvel gebouwd. Het was er donker, maar wel open. We moesten alleen nog even het licht aan doen. Het was een knus kerkje, omdat hetgeen grotje was. Door het kerkbezoek kwamen we op het onderwerp religie en Pam was zeker gelovig, dus op weg naar de pizzeria probeerde ze me over te halen om in God te geloven of in ieder geval om een keer te bidden om God te vragen of hij me een teken kon geven. Russell vond het maar onzin en ik was blij toen de rest van de groep kwam.
Nadat we al onze pizza’s op hadden, konden we nog naar een kangoeroeweeshuis. We zijn dus met een groep die kant op gelopen, maar het was helemaal donker daar. Nadat we wat om het gebouw hadden gelopen, heeft iemand het telefoonnummer op de deur gebeld. Toen werd de deur pas opengemaakt. Er was een winkeltje met mooie Aboriginalkunst, maar ik wilde de kangoeroes zien. Na een tijdje gingen we naar buiten waar we de oudere joeys bananenchips en wasabi-erwtjes konden geven. Ze waren heel zacht. Eerst heb immer een gevoerd die telkens bijna een velletje erbij pakte, maar Shauni was heel voorzichtig. Bella is wereldberoemd, omdat ze kanker herkent en dan gaat likken. Daarna heeft die man Beryl nog een flesje melk gegeven. Zij was 6,5 maand oud, maar toen hij haar op de grond zette, wilde ze toch snel terug in de tas. Daarna mocht iedereen haar om de beurt aaien en ik heb iets interessants geleerd: kangoeroes hebben een oor tussen hun tenen.
Na het weeshuis heb ik nog snel gedoucht en ben naar bed gegaan. Ik deelde de ‘kamer' met Alex, een Duits meisje met wie ik overdag al regelmatig had gekletst en gelukkig ging zij ook niet laat naar bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
