Australië, dag 218

Vanochtend was ik vroeg wakker, maar deze keer niet door de kou. Ik had het eerder warm. Om half 6 heeft Sam ons weer wakker gemaakt. Voor het ontbijt vandaag was Sam pancakes met chocolate chips aan het bakken en die waren erg lekker. Om half 7 gingen we weer op weg, maar gelukkig was het nu maar een halfuurtje voordat we er waren. We gingen vandaag naar Kings Canyon, waar we een wandeling van zo'n 3 uur zouden doen. Carmel en Adrian zouden een makkelijkere wandeling doen, maar de rest ging voor de Rim Walk. Dit betekende dat we al vrij snel omhoog moesten. Het waren rotsige traptreden, dus ik vond het wel meevallen, maar Sam noemde het Heart Attack Hill. Bovenaan kon je recht de canyon inkijken.

Vanaf hier hoefden we niet meer echt te klimmen. Wat we hier vooral zagen waren beehives, versteende zandduinen. Ik vond het landschap op een Aziatisch tempelcomplex lijken. Dit kwam ook door de kleur, die roodachtig was. Dit komt door ijzer. Als je de rotsen splitst, is het wit van binnen. In de verte kon ik dan wel weer zien waarom ze deze rotsen beehives noemden. Bij een lookout konden we weer de canyon inkijken. De overkant was heel glad en er waren cirkels op te zien. Sam meende dat dit door aliens was gedaan. Even verderop moesten we Kings Creek oversteken. Hier was het echt een oase met veel planten en water en zelfs palmbomen. In dit stukje van de canyon lag dan ook de Garden of Eden. Dit is waterpoel tussen hoge en indrukwekkende rotsen, dus er was genoeg schaduw.

Toen we weer de trappen omhoog waren gelopen en op de rand van de canyon stonden, kwamen we aan de andere kant uit. Nu konden we de kant zien waar we al gelopen hadden. Daar was in 1930 een groot stuk van de rotsen afgebroken. Dit moet volgens Sam enorm veel herrie hebben gemaakt, omdat hij een keer op de parkeerplaats was toen er een klein stuk afbrak. In ieder geval kon je goed zien hoe het langzaam rood begon te moeite . Uiteindelijk kwamen we aan de rand van de aangrenzende gorge, die volgens Sam geen naam had omdat er zoveel gorges zijn. Ik heb hem daarom Beehive Gorge genoemd, omdat hier ook veel beehives te zien waren. Vanaf hier gingen we naar beneden en na ongeveer 3 uur waren we weer terug bij de parkeerplaats.

Nu moesten we naar Kings Canyon Ressort om te tanken. Onderweg zag ik een beest de weg oversteken dat te groot en te licht was voor een vos en duidelijk op poten liep. Dit kon volgens Sam wel een dingo zijn. Gelukkig konden we bij het ressort wel diesel krijgen, dus zaten we niet hier vast. We zijn terug gereden naar de camping, waar we geluncht hebben en daarna moesten we op weg naar Uluru. Na een tijd rijden kwamen we Mt. Conner tegen, oftewel Foulurun omdat de meeste mensen denken dat dit Uluru is, al is het een stuk platter bovenop. Ook vandaag moesten we weer hout zoeken. Hier was het wat lastiger en toen ik een splinternieuw in mijn vinger had, heb ik het opgegeven en heeft Carmel mij geholpen om hem eruit te krijgen. Daarna zijn we verder gereden naar Yulara, het dorpje/ressort bij Uluru. Bij het tankstation heb ik de voorruit weer gewassen en daarna zijn we naar de camping gereden.

Bij de camping hebben we de swags gedumpt en daarna zijn we meteen doorgereden naar het National Park. Uluru was meteen te zien en ik vond dit heel bijzonder om te zien. Dat komt denk ik ook doordat ik het al jaren wilde zien en het nu eindelijk in het echt zag. Het was in ieder geval groot en indrukwekkend. Bij het Sunset Viewing Point voor bussen zijn we gestopt. Hier zouden we avondeten hebben. Ik ben eerst naar een viewing point gelopen en langs het pad stonden allemaal tafeltjes met champagne en mosselen voor de mensen die decadent willen doen. Na het viewing point heb ik meegeholpen met koken, terwijl er steeds meer bussen kwamen. We hadden behoorlijk luxe eten voor op een parkeerplaats, gniffel, en het was nog lekker ook. De bedoeling was dat het zonlicht van achter ons op Uluru reflecteert, maar het was bewolkt aan de kant van de zonsondergang. Terwijl we zaten te eten piepte de zon onder de wolken door. Dit gaf Uluru een nog elders kleur. Na het eten was de zonsondergang zelf ook nog mooi, doordat de zon op de wolken reflecteerde. Daarna moesten we nog alles opruimen in het donker en ondertussen was iedereen al weg. Wij waren dus den eersten daar en de laatsten weg. Terug bij de camping ben ik vrijwel meteen naar bed gegaan, omdat ik behoorlijk hoofdpijn had en gewoon heel erg moe was.