Australië, dag 227

Ik had lekker geslapen in een fatsoenlijk bed, alleen werd ik ’s nachts wakker omdat het warm was en omdat Valérie nogal luid ademde. Toen ik om 6 uur opstond om mij klaar te maken, deed html water het niet. Zal wel komen doordat we gisteren nogal et regen hebben gehad. Ik ben toen maar eerst gaan ontbijten. Ik had het een beetje gehad met wachten totdat de thee afgekoeld en dan alsnog mijn tong aan de tinnen beker verbranden, dus heb ik maar melk gedronken. Toen ik mijn tanden wilde poetsen, begon de wc rare geluiden te maken en toen deed het water het weer. Daarna moest alles nog opgeruimd worden. Het brood dat over was gebleven, kon aan Nigel, de stier, worden gevoerd. De paarden mochten geen brood, maar die pestten Nigel weg. Niclas en ik moesten dus samenwerken om de paarden af te leiden, al vond ik dat de paarden het beter konden gebruiken. Valérie was zelfs foto’s aan het maken, omdat ze die ergens naar op wilde sturen, dus ik zei haar dat het eerlijker was om eerst naar mensen hier te gaan.

Onze eerste stop vandaag was heel praktisch. We zouden een nieuwe bus krijgen, die wel airco had. We hoefden daar gelukkig niet al te lang op te wachten en toen konden we echt beginnen aan onze trip door Litchfield National Park. We gingen eerst termietenheuvels bekijken. Er waren hier 3 soorten. De eerste was een hele grote. Deze was ruim 100 jaar oud en bijna 6 meter hoog, maar hij groeide nog steeds. Tweederde deel hiervan zat zelfs nog onder de grond. We konden zo’n heuvel ook voelen en sommige stukken klonken meer naar hard papier maché. Een andere heuvel was een stuk minder groot en groeide tussen de bomen. Deze termieten eten de hele boom hol en de Aboriginals gebruiken dit dan om een didgeridoo van te maken. De laatste is heel slim en leeft alleen in dit gebied. Deze bouwt in het moeras, dus ze hebben een soort slotgracht en zijn niet te zien door het gras in het regenseizoen. Alleen loopt er soms een buffalo een stuk van hun huis af. Zij bouwen een soort scherm, waardoor ze in de ochtend en avond zon op het brede stuk hebben en in de middag, als het te heet is, alleen op een rand.

Hierna gingen we naar de eerste waterval, de Florence Falls. Hiervoor moesten we heel wat traptreden aflopen, wat prima was. Omhoog was alleen zo heet. Het was een stukje door de jungle en toen waren we er. Ook hier konden we zwemmen, maar daar had ik geen zin in omdat we nog de hele dag voor ons hadden. Ik heb dus voorzichtig door het water gelopen, wat niet makkelijk was met de scherpe rotsen. Ook heb ik even met een familie uit Queensland staan praten en dat meisje van 10 ofzo was er heel trots op dat ze wat Nederlands had geleerd van haar vriendinnetje.

De volgende stop waren de Wangi Falls. In de Aboriginalcultuur hier moet je hierin zwemmen als je als vrouw kinderen wilt en mannen mochten hier dan ook niet komen. In de westerse cultuur is het gewoon een populaire plek om te zwemmen en het was ook een flinke poel om te zwemmen. De watervallen waren ook echt mooi. Ze waren allebei heel hoog, maar koesterden tussendoor op de rotsen, samen met het bos er omheen en de rondvliegende kakatoes, zag het er heel tropisch uit. Terwijl de rest aan het zwemmen was, wilde ik een stukje wandelen, maar het pad was afgesloten omdat er een bosbrand was geweest. Ik heb dus tevergeefs geprobeerd om een plekje in fatsoenlijke schaduw aan de waterkant te vinden en zitten lezen. Na een tijdje ben ik teruggegaan, omdat Sam de lunch klaar zou hebben. Dit trok ook behoorlijk ondeugende vogels aan. Eentje bleef mij maar ontwijken door naar de andere kant te lopen. Uiteindelijk heb ik een stukje hout naar hem toegegooid en dat deed het hem. Voor lunch hadden we hamburgers en nog wat steaks. Niclas en James, de Ierse jongen, hebben samen meer dan de rest van ons samen gegeten, waardoor bijna alle 20 hamburgers en 8 steaks ofzo op waren.

De laatste stop in Litchfield was bij Buleys Rockhole. Deze zijn vernoemd naar een niet zo vriendelijke man, maar het fijne ervan heb ik niet kunnen horen, omdat de microfoon slecht werkte. Buleys Rockhole zijn verschillende etages van watervalletjes met tussenin hele diepe poelen, die niet heel groot zijn. Hier besloot ik wel te zwemmen. Voordat ik erin zat, was ik al uitgegleden op de rotsen, die super glad waren. Ik ben toen maar snel het water ingedoken dat iets kouder was dan het aan d voeten leek. In eerste instantie ben ik langs de waterval gaan zitten, wat niet makkelijk was. Selina, het Oostenrijkse meisje zei dat je er als een walvis op moest glijden en zo kwam je er ook weer vanaf. Alleen maar in het water zitten, vind ik niks, dus ik was de enige die op en neer zwom. Na een tijdje al de ik ook de Lower Pool zien en omdat hier schaduw was, ben ik uiteindelijk daar gaan zitten lezen.

Om 3 uur moesten we weer terug bij de bus zijn. Ik was op tijd, maar ik was de enige. Dat was wat minder, omdat de parkeerplaats en de bus super heet waren. Sam was zelfs maar gaan zwemmen omdat het te het was. Uiteindelijk was zelfs Valérie er en konden we gaan. We hebben nog een ijsstop gemaakt op dezelfde plek als vanochtend, maar ze hadden niet het ijs dat ik wilde. Daarna zijn we terug gereden naar Darwin, waar we op tijd aankwamen.

Later hadden we afgesproken om naar de avondmarkt op Mendill Beach te gaan. Iedereen behalve Valérie was er. Het was een behoorlijk stuk lopen en dat was nog steeds behoorlijk warm. Er was een man didgeridoomuziek aan het maken het maken en dit klonk echt goed. We hadden de zonsondergang gemist, maar we hebben toch nog even op het strand gezeten en naar de muziek geluisterd. Totdat we honger kregen. Er waren allemaal eetkraampjess en ieder kon dus iets naar zijn zin uitzoeken en daarna hebben we dit op een grasveldje zitten eten. We wachtten op een vuurshow, maar die was voorbij. We hebben nog even kraampjes bekeken, maar toen zijn we terug gelopen. De meesten gingen nog naar de bar waar Sam zou zijn, maar ik ben naar mijn hostel gegaan. Ik bleek een Japanse vrouw als kamergenoot te hebben. Ik heb nog even met haar gepraat, maar toen ben ik gaan slapen.