Australië, dag 233

Vanochtend moest ik weer op tijd op, omdat ik om kwart over 7 bij de Reef Fleet Terminal moest zijn voor mijn trip naar het Great Barrier Reef. Dit was een tijdje lopen, maar het was langs de zee, dus het was wel een leuke wandeling. Een groot deel lag droog en ook hier kon je niet zwemmen vanwege krokodillen, maar ze hadden een soort zwembad gemaakt. Ik was zoals gewoonlijk te vroeg, dus ik kon niet meteen inchecken. Toen ik in kon checken, kreeg ik een formulier dat ik in moest vullen, en ik kon meteen naar de boot.

Ik ben dus meteen naar de boot gelopen, die tussen allerlei andere boten voor uitjes naar het Great Barrier Reef lag. Aan boord moesten we onze tassen en schoenen opbergen en daarna ben ik het formulier gaan invullen. Ondertussen konden we fruit en viennoiserie eten. Het formulier was vooral medisch en over aansprakelijkheid, omdat ik vandaag een introduik zou doen. Ik werd er in ieder geval behoorlijk zenuwachtig van. Nadat ik het had ingevuld, hadden ze nog wat vragen daarover en toen moest mijn formulier toch nog worden besproken met een dokter, omdat ze neit zeker waren van mijn oren.

Toen we eindelijk op weg gingen, kregen we eerst een introductiepraatje. Daarna kregen alle duikers een safety briefing. Dit was een heleboel informatie, maar het belangrijkste was om te blijven ademen. Het maakte dus niet uit als je zenuwachtig was, want dan adem je in ieder geval. Ook legde die man uit dat je niet je mond te ver open moest doen met ademen, maar een 'duck face' moest maken. Verder kregen we ook een hoop handsignalen, maar een deel daarvan was gewoon om te laten weten welke dieren je zag. Ondanks de zenuwen kon ik in ieder geval wel lachen met het praatje.

Toen we bijna bij de eerste plek waren, moesten de eerste duikers zich gaan klaarmaken. De rest kreeg weer een safety briefing, maar dan over snorkelen. Toen we er waren, ging ik als eerste op de glass bottom boat, omdat ik daar later waarschijnlijk geen tijd meer voor had. Dit was mooi om te zien, omdat het koraal goed kon zien, al was er ook veel dood koraal. Dit is blijkbaar heel normaal. Ook kregen we wat leuke informatie. Zo zijn sommige schildpadden blijkbaar high van hun eten en had Nemo's vader in zijn moeder moeten veranderen. Daarna wilde ik gaan snorkelen. Ondanks dat het water 25 graden was en dat het de beste dag in 3 maanden was, omdat de zee heel kalm was, besloot ik een wetsuit en zwemvest aan te trekken. Dat eerste omdatik niet 10 minuten het trapje wilde bezetten voordat ik in het water zat en het tweede omdat ik dan een stuk langer in het water kan blijven.

Met mijn masker, luchpijp, flippers en onderwatercamera ben ik toen het water in gegaan. In het begin was dit een beetje eng, omdat het allemaal zo zwaar voelde en iedere keer als ik door mijn neus wilde ademen, lukte dat niet. Gelukkig hadden ze crewmensen met reddingsbanden in het water, zodat zelfs mensen, die helemaal niet konden zwemmen, het water in konden. Ik heb dus gewoon aan zo'n band gehangen en heb me een beetje rond laten leiden. Het voelde ook erg onwennig met de flippers, omdat ik iedere keer gewoon wilde zwemmen, maar dat is veel te zwaar. De crew wist een hoop interessante dingen aan te wijzen en er was zelfs een kleine haai ergens in een grotje. Die kon ik niet zien, maar de crewman heeft er voor mij foto's van gemaakt. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn masker vol begon te lopen, maar dat kwam juist doordat ik lachte.

Uiteindelijk moest ik terug, omdat duikgroep 8 en 9 bijna aan de beurt waren. Ik zat in groep 8, maar ik wist nog niet zeker of ik wel moctht. Bij de boot hing ik te klungelen met mijn flippers, maar gelukkig kreeg ik hulp. En ik kreeg te horen dat ik mocht duiken. Tegen die tijd wist ik alleen niet meer zeker of dat goed nieuws was, omdat ik behoorlijk zenuwachtig was. De 3 andere meisjes in groep 8 waren ook Nederlanders en met z'n vieren zaten we op een rijtje te wachten. Eerst kregen we een gewichtsriem met zware stenen en daarna kregen we het vest met de zuurstoffles aan. Het werd hoe langer, hoe oncomfortabeler. Uiteindelijk kregen we de maskers op om eraan te wennen. Als laatste moesten we oefenen met de zuurstof en 2 skills: water uit het masker krijgen en het mondstuk in en uit doen.

Toen waren we aan de beurt. Ik mocht als eerste het water in, dus ik kwam met veel moeite overeind en met wat hulp met de zuurstoffles tillen, kwam ik aan de rand van de boot, waar ik een grote stap het water in moest maken. Ik kon me niet voorstellen dat ik weer boven zou komen, dus ik heb het voor de zekerheid nagevraagd. Er zat wel lucht in mijn vest, maar het was toch een eng idee. Op de derde tel zat ik nog niet in het water, maar toen heb ik mijn tanden toch op elkaar gezet en ben op goed gelukt in het water gestapt en ik kwam weer boven water ook. Ik kreeg mijn fototoestel terug, omdat ze me overgehaald hadden om die toch mee te nemen. Toen moest ik bij de boot aan een stang hangen om te wennen aan het ademhalen, maar ik raakte helemaal in paniek en begon zowat te hyperventileren. Dus iemand heeft tegen mij staan praten en ik kreeg mijn ademhaling weer onder controle. Maar zodra hij wilde proberen om de skills onder water te doen, raakte ik weer helemaal in paniek en sloeg mijn ademhaling op hol.

Uiteindelijk heeft iemand anders het overgenomen. Het ademhalen onder water lukte wel, maar zodrag hij een stang lager en onder water wilde gaan, raakte ik weer in paniek. Dus wilde hij het proberen met zwemmen, zodat ik niet al de bubels zag met uitademen. Bij een introduik moet je altijd hand in hand met een begeleider gaan. Normaal zijn er 2 duikers met 1 begeleider, maar ik had ondertussen 1 op 1 begeleiding. Samen zijn we in ieder wat onderwater gaan zwemmen. Dit ging op zich wel, maar omdat ik al half paniekerig was, werd ik weer angstig als ik water in mijn ogen kreeg of als ik niet zeker wist of ik mijn oor kon laten ploppen, ook omdat ik niet wist of ik dat zou kunnen communiceren als ik verder naar beneden ging. En zodra ik het idee had dat we dieper gingen, wilde ik weer naar boven.

Die man zei het zo nooit ging lukken, dus ik probeerde me over de kleine dingen heen te zetten. We zijn toen weer onder water gegaan en als hij vroeg hoe het ging, gaf ik aarzelend, maar toch, het oké-teken. Uiteindelijk zijn we blijkbaar zo'n 10 minuten onder water geweest, maar ik denk niet dat het diep was, want ik heb m'n oren niet gevoeld, al ploppen ze bij mij volgens mij door te slikken, wat ik automatisch doe. Ik kon in ieder geval een beetje ontsnappen en zelfs foto's maken. Ergens zou er ook een schildpad moeten zijn geweest als ik het signaal goed heb gelezen, maar ik kon hem niet zien. Toen ik weer boven kwam na die 10 minuten zijn we snorkelend terug naar de boot gegaan en ik was blij om weer op het droge te zijn, want ik stond te trillen van de zenuwen.

De lunch stond al klaar, dus dat kwam goed uit. Ik heb wat lekkere salades gepakt en ben bij een ouder echtpaar gaan zitten, waar ik eerder al mijn handdoek enzo bij in de buurt had gelegd. Dit waren vriendelijke mensen, dus daar heb ik een beetje mee zitten praten. Nu ik rustig tijd had om na te denken, realiseerde ik mij dat de paniek meer kwam door een claustrofobisch gevoel dan het ademen. Maar toen ze vroegen of ik nog een keertje wilde, wist ik zonder twijfel dat het antwoord 'nee' was. Toen ik later mijn certificaat kreeg, zei dat meisje dat dat vaker voorkwam en dat je het dan gewoon vaker moet doen. Na de lunch hebben ze nog een barracuda gevoerd met wat stukjes vis. Er waren ook andere vissen, maar meestal pakte hij het. Deze barracuda was blijkbaar heel vriendelijk en ik had hem ook al met het snorkelen gezien, maar nu leek hij toch een stuk groter.

Daarna zijn we naar een andere plek gevaren. Hier kon je met de glass bottom boat verderop worden gedropt om terug te snorkelen. De boot was vol tegen de tijd dat ik al mijn spullen weer aan had, dus ben ik met een paar andere met de speedboot gedropt. Nu kon ik niet langzaam van een trapje af, maar toch had ik geen moeite met me in het water later vallen. Ook heb ik nu wel de crewman weer gevolgd, maar dat was meer voor de interessante plekjes. Ik had eindelijk in de gaten hoe de flippers werkten en het was verbazend hoe snel je dan vooruit kwam. We zijn op zoek gegaan naar Nemo en ik besloot dat ik die film toch maar eens moet gaan kijken, want iedereen had het telkens over personages. Ook hd de crewman laten zien hoe zo'n grote schelp sluit als je er boben zwaait. Uiteindelijk heb ik zelf nog wat rondgedobberd en gezwommen, maar na een tijde ben ik terug naar de boot geflipperd, waar allemaal grote vissen zwommen, die heel dichtbij kwamen.

Ze hadden ons gezegd dat je niet voorover in eht water van het uitzicht moest genieten zonder af en toe je hoofd op te steken, omdat ze je dan met de speedboot kwamen halen. Vanaf de boot kon ik me dat goed voorstellen. Het leek wel Titanic met allemaal lichamen, die in het water ronddobberden, alleen staken deze af en toe hun hoofd op. Sommigen waren naar de zandbank gezwommen. Deze stond net onder water, dus ze konden hun Jezusfoto's maken.

Uiteindelijk was het tijd om terug te varen, nadat de speedboot en glass bottom boat weer op de goed plek voor anker lagen. We hoefden geen honger te lijden, want ze hadden allerlei fruit, crackertjes met kaas en gedroogd fruit en aan het einde zelfs plakjes cake. Onderweg moesten we nog omdraaien voor een reddingsoefening van een reddingsband, die zelfs lucht toegediend kreeg. De crew bleef heel serieus tot het lucht toedienen. Rond half 5 waren we weer terug in Cairns en bij het uitstappen stond de hele crew klaar om iedereen de hand te schudden. Ik vond het een hoop handen en voor hen was het nog meer.

Daarna moest ik terug lopen naar het hostel. Daar heb ik mijn onderwatercamera terug gebracht, voordat ik heb gedoucht en boodschappen heb gedaan. Het was heerlijk om een keer terug te komen als het nog licht was. Ik had eindelijk wat 'quiet time' 's avonds, al moest ik nog wel mijn tas inpakken en weer op tijd naar bed.