Australië, dag 236

Vanochtend ben ik om half 6 opgestaan uit mezelf, omdat ik om 6 uur de Forts walk wilde doen. Dus om 6 uur ben ik naar de Forts parkeerplaats gelopen. Omdat ze hier overal wandelroutes van dorpje naar dorpje hebben, was het in ieder geval niet alleen maar langs de weg. Ik wilde zo vroeg gaan, zodat het nog niet te heet was, maar het was al behoorlijk warm en vochtig en toen ik terug was, hoorde ik dat het bijna 30 graden was geweest 's nachts.

Tegen de tijd dat ik bij de trailhead was, wilde ik meer zo snel mogelijk de wandeling doen dan alle bordjes lezen, dus ik ben meteen begonnen en ben stug doorgelopen. Bij de Arthur Bay Lookout heb ik nog wel gekeken, maar omdat de zon nog niet ver op was, was het water nog niet zo mooi blauw. Ook ben ik gestopt om mijn water bij te vullen en wat in mijn mijn gezicht te plensen. Op een plek hoorde ik geknor niet ver weg en met de wilde vakers in Australië in mijn hoofd, ben ik snel doorgelopen, voordat ik zou worden aangevallen. Later zei een vrouw tegen mij dat dit een mannetjes koala was.

Net voordat ik bij de trappen kwam, waren er verschillende bordjes, die naar ruïnes van een keuken en latrines enzo wezen. Dit moet allemaal bij het fort hebben gehoord, dat ze hier tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden gebouwd om Australië tegen de Japanners te verdedigen, maar ze hebben nooit een schot gelost, behalve toen er een onaangekondigd Amerikaans schip aankwam. Bij de trappen kwamen er al mensen naar beneden, die mij een koala aanwezen. Deze had een baby, die er echt heel schattig uitzag. Even verderop stond een kleine boom vlak langs het pad en daar zat ook een koala in, maar dan op ooghoogte. Bijna bovenaan wees een vrouw mij op een koala met baby. Deze koala's waren in ieder geval wakker, maar nog steeds niet echt actief.

Vlakbij de laatste koala was een interessante ruïne, namelijk van de kanon. Het leek een soort klein amfitheater. Helaas was het uitzicht hier niet zo goed door de bomen. Daarna waren er nog 2 uitkijkposten. De eerste had een rots precies voor Florence Bay, maar bij de tweede werd ik beloond met een mooi uitzicht over Florence Bay en andere delen van het eiland. Het viel me op hoe rotsig het eiland was en hoe droog de natuur was, ondanks de vochtigheid. Na de tweede controlepost was het gewoon terug naar beneden lopen.

Terug bij de bungalow heb ik maar weer gedoucht, omdat mijn shirt helemaal nat was. Daarna wilde ik aan mijn blog werken, wat niet helemaal ging zoals ik wilde. Om 9 uur heb ik mijn spullen ingepakt en uitgecheckt en om 20 voor 11 zijn Sara en ik samen met de bus naar de ferry terminal gegaan. Daar konden we vrijwel meteen op de boot en moesten we afscheid nemen van Magnetic Island. Het is een mooi eiland, maar toch niet het paradijs dat sommige het noemen, misschien als je echt van de stranden en snorkelen bent.

Terug in Townsville hebben Sara en ik maar in de terminal geluncht. Het was te heet buiten en onze tassen pasten niet in de kluisjes. Maar ik heb wel eindelijk weer een verse salade gehad met meer dan tomaat en komkommer. Tegen 1 uur moest ik naar buiten om op de bus te wachten en Sara is meegelopen. Zij moest later met de bus de andere kant op. De bus was mooi op tijd, dus ik heb afscheid genomen van Sara en heb mijn spullen in de bus gezet.

Deze keer was de buschauffeur een stuk vriendelijker en soms vertelde hij wat over een plaatsje, waar we doorheen reden. Ik heb bijna de hele rit wat naar muziek zitten luisten, omdat ik te moe was voor iets anders. Uitiendelijk kwamen we in Airlie Beach aan, waar de buschauffeur ons heeft laten zien waar het centrum is en hoe we daar moesten komen vanaf het busstation. Dit was alleen een beetje moeilijk te volgen, maar ik ben goed uitgekomen. Het was alleen een beetje ver lopen met mijn bagage. Ik was dus blij dat ik eerst bij het kantoor voor de Whitsunday trip kon stoppen om in te checken. Daarna wilde in knaar mijn hostel lopen,maar degene die Nomads erop had staan, was niet de goede, dus moest ik weer terug lopen naar de echte Nomads. Ik had het dus wel behoorlijk gehad met tassen sjouwen en in het hostel moest dat weer, omdat het net een klein dorpje was met gebouwen met kamers, en ik zat vrij ver achterin.

Voor het avondeten had ik sowieso geen zin om nog uitgebreid te koken en toen bleek dat je weer borg moest betalen voor bestek enzo, heb ik maar mijn zakmes gebruikt. Daarna wilde ik wifi aan de praat krijgen, omdat ik zou proberen om oma te bellen. Dit was nogal een gedoe en toen ik het eindelijk aan de praat had, zei mam dat omat niet zo goed kon horen, dus heb ik maar met pap en mam gebeld en aan mijn blog gewerkt. Daarna wilde ik naar bed, maar 2 meisjes in de kamer waren aan het kaarten. Na een tijdje gingen ze naar buiten, maar de muziek gin aan, dus uiteindelijk moest ik gaan vragen of dat zachter kon en toen liet iedereen weer de deur open staan. Toch ben ik uiteindelijk in slaap gevallen.