Australië, dag 253

Omdat het meisje boven mij weer lag te snurken, heb ik niet de hele nacht door kunnen slapen, maar in ieder geval heb ik tot bijna 8 uur uit kunnen slapen. Ik kon mijn yoghurt vandaag dus gewoon aan een tafel eten. Ik heb daarna maar alles ingepakt om uit te kunnen checken. Toen ik mijn natte kleren van de waslijn wilde halen, bleken ze zowat nog natter dan gisteren te zijn. Blijkbaaar was het te vochtig hier.

Rond 9 uur lag al mijn bagage in de bagageruimte en had ik tijd voor een wandeling naar Cape Byron. Ik kon gewoon achter bij het hostel het strand oplopen, wat een leukere route was dan langs de weg. Het zag er vandaag nogal stormachtig uit met donkere wolken en woeste golven. Het was mooi om te zien hoe die een muur van water werden en hoe de top dan omkrulde. Vandaag waren er een hoop surfers op pad, maar sommige vielen ook weer snel van hun surfbord af. Ik heb het hele strand afgeslopen tot ik bij de rotsen kwam. Ik kwam ook weer langs het vertrekpunt met de kayak, maar vandaag leken ze aan land te blijven.

Bij de rotsen was er een losstaande hoge rots met een uitkijkpunt. Ik ben wel de trap op gelopen, maar in plaats van walvissen waren er alleen surfers te zien. Nu was ik bij Cape Byron en moest ik omhoog langs de rotsen en ondanks dat het absoluut niet zonnig was, was het toch behoorlijk warm. Ik kwam bij een strand, waar dolfijnen woonden, maar er was niks te zien. Even verderop moest ik weer omhoog en daar wees een man mij op de dolfijnen. Er waren behoorlijk wat dolfijnen te zien en regelmatig sprong er eentje helemaal omhoog. Dat was echt mooi om te zien, omdat je dat normaal gesproken alleen op foto's of in films ziet. Ik heb een tijdje met die man staan praten en hij vertelde dat ze dat gewoon voor de lol deden. Ook zei hij dat dolfijnen erg nieuwsgierig zijn, want vaak kwamen ze bij de walvissen kijken, vooral als er een kalf was. Hij vertelde dat ze zelfs een keer met z'n allen om een pasgeboren kalf zwommen om het tegen haaien te beschermen. Nu snapte ik waarom mensen altijd zo fan zijn van dolfijnen.

Na een tijdje ben ik weer doorgelopen en het ging weer flink omhoog. Na een tijdje kwam ik bij Easterly Point. Dit was niet spectaculair, maar het was wel het meest oostelijke punt van het vasteland van Australië. Vanaf hier had je dan wel weer mooi uitzicht op een mooi, rotsig uitsteeksel. Ik moest weer verder omhoog en uiteindelijk kwam ik bij de vuurtoren uit, die uit 1901 was. Hier zou je normaal walvissen moeten kunnen zien, maar het was daar niet het beste weer voor. Vanaf de vuurtoren liep ik door een soort regenwoud terug naar het dorp en onderweg kreeg ik nog spontaan een complimentje over mijn jurk.

In het dorp heb ik eerst boodschappen gedaan, zodat ik te eten had voor in de bus. Daarna wilde ik ergens gaan lunchen. Ik wist alleen niet goed waar ik zin in had. Uiteindelijk besloot ik bij een Portugees burgertentje te eten. Ik moest even wachten en tegen de tijd dat mijn veggieburger met aioli klaar was, was het begonnen met miezeren en de wind was ook behoorlijk koud. Omdat er alleen buiten onder een afdakje een tafeltje was, liet ik de frietjes maar zo lang mogelijk in de zak en heb ik maar snel doorgegeten. Dat werkte en vooral de frietjes waren lekker, omdat ze er een soort kruiden op hadden gedaan. Ondertussen zag ik met een Australische jongen te praten, die hier op bezoek was bij vrienden, die allemaal aan het werk waren. Hij verveelde zich nogal, dus ging maar weer surfen.

In het hostel lag het internet eruit en wifi werkte ook niet echt. Ik kon dus niet veel anders doen dan lezen. Ik heb nog 2 interessante boeken gevonden, eentje over walvissen en dolfijnen en eentje over Nieuw-Zeeland. Die heb ik dus door zitten kijken. Om half 5 zouden we naar de bushalte worden gebracht, maar omdat er te veel mensen waren, moesten ze 2 keer rijden. We waren een uur te vroeg en terwijl ik op de tassen paste van de rest, die nog wat te eten moest kopen, heb ik maar wat gegeten. Daarna heb ik nog met een Nederlandse jongen staan praten, waar ik de dag ervoor ook al mee had gepraat.

De bus was redelijk op tijd, wat betekende dat ik mijn telefoontje met Manon miste. De busreis was niet bepaald spannend. Om 8 uur hadden we een verplichte pauze en om 3 uur in de nacht weer, wat ik wat minder vond. Ik had mijn nieuwe slaappil geprobeerd, die prima werkte, maar toen was ik weer helemaal wakker. Gelukkig heb ik volgens mij daarna ook nog wel wat kunnen slapen. Ondanks dat het voelde alsof ik de hele tijd zat te draaien, ging de tijd veel te snel daarvoor. In ieder geval had ik 2 stoelen voor mezelf, dus ik had lekker veel ruimte.