Australië, dag 271

Ik heb vannacht niet heel erg goed kunnen slapen. Eerst waren er mensen buiten, die heel erg veel lol hadden, dus nogal veel herrie maakten, en daarna lag er iemand te snurken. Maar gelukkig hoefde ik niet vroeg op en kon ik lekker tot half 8 slapen. Daarna heb ik ontbeten en mij rustig klaargemaakt en rond half 9 kon ik op stap. Vandaag wilde ik naar de wijk The Rocks. Eerst moest ik richting het centrum lopen. Dit was via een woonwijk met leuke rijtjeshuizen, die niet allemaal hetzelfde waren en veranda's hadden. Daarna moest ik de snelweg oversteken. Gelukkig hadden ze een loopbrug.

Voordat ik naar The Rocks ging wilde ik eerst naar Mrs Macquaries Point en Chair. Dat is een uitsteeksel in de baai, dus dat was een stukje lopen. Ik had gelezen dat je vanaf hier goed uitzicht had op de baai, maar ik vond dat op het punt zelf wel meevallen. Mrs Macquaries Chair zou voor de vrouw van een van de gouverneurs zijn gebouwd, zodat ze naar de haven kon kijken, maar nu stond er in ieder geval een dikke boom voor. Onderweg had je wel mooi uitzicht op Sydney Opera House en Sydney Harbour Bridge en aan de andere kant waren allemaal marineschepen te zien.

Vanaf hier ben ik naar de Royal Botanic Gardens gelopen. Hier ben ik eerst maar naar het informatiepunt gelopen om te vragen wat de hoogtepunten waren, omdat het behoorlijk groot was. Hiervoor was de Main Pond, waar eels zaten en blijkbaar aten die soms de eendjes in de vijver. Ondanks dat ze regen hadden voorspeld en de dag bewolkt was begonnen, scheen de zon ondertussen behoorlijk fel, dus heb ik me maar ingesmeerd. Ik ben eerst naar de rozentuin en de kruidentuin gelopen. De rozen roken heel lekker, maar het was niet echt een bijzondere tuin. De Oriental Garden was niet heel groot en ondertussen moeten de botanische tuinen wel bijzonder zijn, wil ik echt uitgebreid rondkijken. In iedere stad hier hebben ze er wel een. Maar toch is het wel leuk om er even rond te lopen, omdat het gewoon een groot park is.

Interessanter vond ik de tropische tuin, waar ze gember hadden. Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan hoe de plant eruit ziet. Grappig was dat gemberkoekjes voor het eerst werden gemaakt voor Elizabeth I in de vorm van haar gasten. Ook was er een tuin met allemaal cactussen en een Aboriginaltuin, al had ik geen zin om dat allemaal te lezen. Er was ook de eerste Europese boerderij, maar volgens mij was daar niet meer veel van over, want ik kon geen boerderij zien. De varens waren heel groot, maar ik had zoiets ook al in Melbourne gezien.

Ondanks dat er niks spectaculairs was, heb ik toch lekker even door het park gewandeld en tegen de tijd dat ik klaar was, was Government House open en hier kon je gelukkig wel naar binnen in tegenstelling tot al de andere. Het was een heel mooi gotisch gebouw. Voorheen woonden de gouverneurs in een tent en daarna in een gammel huis, maar eindelijk kregen ze toestemming om een mooi huis te bouwen. De rondleiding was erg interessant, omdat we uitleg kregen over de rol van de gouverneur. Lijkt me eigenlijk wel een leuke baan. Hij moet alle wetten controleren of ze constitutioneel zijn en hij bezoekt allerlei plekken in New South Wales. Ook zijn er regelmatig feestjes of recepties voor buitenlandse gasten, zoals laatst Willem-Alexander en Maxima. Ook vertelde de gids waarom Engeland veroordeelden helemaal naar Australië stuurden om een kolonie te starten. Dat was grotendeels omdat ze bang waren voor een revolutie en de omstandigheden in Londen nogal slecht waren. Voorheen gingen ze naar Amerika, maar sinds de onafhankelijkheid kon dat niet meer, dus werden ze maar naar Australië gestuurd.

In de hal hingen allemaal portretten van gouverneurs. Een daarvan was een vrouw, maar de rest was voor het grootste deel militaire mannen. Macquarie was een gouverneur met een visie geweest. Hij wilde echt status geven aan New South Wales. Hij heeft dus vanalles laten bouwen, een hoop mooie gebouwen, en een hoop heeft hij naar zichzelf vernoemd. Na een tijdje is hij terug geroepen naar Engeland omdat hij te veel geld uitgaf. Het grappige is dat ze hier ook heel erg van de standen en klassen waren. Er waren maar weinig mensen en ze wisten dus precies wie wie was en of ze afstamden van veroordeelden. Die mensen werden namelijk als minder gezien. Het waren dus de lage soldaten, die naar Australië werden gestuurd, maar niet veroordeeld waren, die hier dus de aristocratie werden.

Na de hal hebben we de dinerzaal gezien en 2 drawing rooms, een kleine en een grote. In de kleine was ooit de zoon van Victoria, de eerste royal in Australië, geholpen toen hij was neergeschoten. Hij was daarvoor zo dankbaar dat hij geld doneerde, zodat ze een fatsoenlijk ziekenhuis konden opzetten. Iedereen was achteraf de schutter dus wel dankbaar. De grote drawing room werd nu nog regelmatig gebruikt. Er stonden allerlei spulletjes van een vorige gouverneur, die van alles had meegenomen, maar geen zin had om het allemaal weer mee terug naar Engeland te nemen. De laatste kamer was de balzaal, waar ze afgelopen jaar voor het eerst in jaren weer een bal hadden. Dat was voor de goede doelen van de gouverneur. Van ieder goed doel waren 2 mensen uitgenodigd, maar dan wel de echte werkmensen. Ik vond de balzaal heel mooi. Er was veel geel en een soort podium aan het uiteinde. Er hingen ook portretten van Victoria en Albert en haar zoon en zijn vrouw. Normaal gesproken hing er ook een portret van George V en zijn vrouw, maar nu hingen 2 portretten van Victoria's oudste dochter. Ik vond dat al een beetje random.

Na Government House heb ik op het grasveld geluncht. Dit was vlakbij het conservatorium, gebouwd door Macquarie als een soort kasteel, en buiten waren allemaal kinderen aan het oefenen, dus ik had ook wat om naar te luisteren. Daarna ben ik meer het echte centrum ingelopen om naar het Justice & Police Museum te gaan. Dit was in het oude politiekantoor en -rechtbank en het was een interessant museum. Van tevoren hadden ze al gewaarschuwd dat er gruwelijke foto's konden zijn en in de eerste kamer waren er allemaal foto's van crime scenes, dus met lijken en al. Interessant. Het gaf wel een beeld van hoe een gemiddeld huis er in die tijd uit zag.

Toch was het lang niet allemaal moord en doodslag. Het hele museum was gebasseerd op foto's van de politie. Dat kon ook gewoon van een auto-ongeluk of mensen op de plaats delict zijn. In oude cellen hadden ze verschillende onderwerpen. Iets over bushrangers, maar ook over forensisch onderzoek. Zo was er ooit een geval geweest van een gekidnapt jongetje, dat dood terug was gevonden. Ze hadden haren van een hondje op hem gevonden en toen dat hondje dood ging, hebben ze de haren vergeleken. Dat hondje stond nu dus opgezet in het museum. Ook hadden ze nog de rechtbank, waar een soort kooi was voor de verdachten, die daar met 15 tegelijk in konden. Ik denk dat deze rechtbank vooral voor kleine dingen was.

In het hele museum waren er verhalen over mensen, maar aan het einde stonden een paar verhalen over belangrijke criminelen. Natuurlijk waren er genoeg mensen in de onderwereld, maar er waren ook 2 mannen die gewoon mensen vermoorden voor wat geld. Ook was er een vrouw, van wie de 2 echtgenoten aan buikklachten overleden. Ze bleek ze vergiftigd te hebben. Zij was de laatste vrouw in NSW, die is opgehangen. Een interessant geval was een oude vrouw, een oma, die op een dag begon met haar familie te vergiftigen. Ze maakte allemaal lekker eten, maar stopte er vergif in. Niemand weet waarom ze dat ineens begon te doen.

Na het museum ben ik naar Circular Quay gelopen. Hier was het een drukte van jewelste. Dat kwam denk ik ook door het Sydney Opera House, waar ik nog even naartoe ben gelopen, en omdat hier de ferry terminals waren. Aan de andere kant van Circular Quay begon pas The Rocks. Dit is waar ooit de stad begon en er stonden nog aardig wat oude gebouwen. Het was een leuke wijk om doorheen te lopen, omdat er allemaal kleine steegjes met trappetjes waren. Het gebouw waar Police Office op stond, was de plek van het eerste ziekenhuis in Sydney. Hier in de omgeving was ook de Nurses Walk. Ik weet niet precies waarom die zo heette, maar er was wel een herdekkingsteken voor de leidinggevende van de eerste zusters in Sydney, die door Florence Nightingale waren gestuurd. De gids in Government House had al verteld dat het daarvoor gewoon improvisatie was, maar dat zij echt georganiseerd waren en de kolonisten leerden om de handen te wassen tussen operaties enzo. Het zal in ieder geval moeilijk zijn geweest voor de eerste zusters.

Ik wilde naar Susannah Place, maar dat was pas om 2 uur open, dus heb ik wat in de buurt rondgelopen en ben een stuk Sydney Harbour Bridge opgelopen. Daarna heb ik bij Susannah Place wat zitten lezen totdat het open ging. Susannah Place was rond 1840 gebouwd door een Iers koppel en waarschijnlijk naar hun dochter vernoemd. Het waren 4 rijtjeshuizen, die hier terraces genoemd worden. Zij verhuurden 3 van die huizen aan andere. Het waren echt kleine huisjes en ondanks dat ze er wat armoedig uitzagen, was het blijkbaar toch wel middenklasse. Tijdens de rondleiding hebben we de huisjes bekeken. Allemaal hadden ze een kelder, waar in het begin de keuken was, een zondagskamer en een normale woonkamer en 2 slaapkamers boven. In de achtertuin was een soort badkamertje en een plek om de was te doen. Het was in ieder geval allemaal erg krap met een groep van 11 mensen. Rond 1900 nam de staat de huisjes over, omdat ze vanwege een epidemie een hoop huizen sloopten, die niet aan de eisen voldeden. Deze huizen werden nu sociale woningen.

De huisjes waren nog ingericht, maar de verhalen maakten het interessant. De familie Cunningham was een van de eerste huurders en hun dochter was waarschijnlijk de eeste baby, die hier geboren is. Daarnaast had in de jaren 30 een Grieks gezin gewoond. De moeder was later overgekomen en omdat ze geen Engels sprak, waren haar kookkunsten een manier van communiceren met de buren, en die waren voor veel mensen in de buurt nieuw. Zo herinnerde een meisje zich dat ze op die manier voor het eest sesamzaad had gehad. Via de kleinkinderen van deze Griekse vrouw was er veel bekend over hoe het leven daar was.

Tot 1990 heeft een koppel in een van de huizen gewoond. Zij hadden hier 40 jaar gewoond en de vrouw heeft later nog gecontroleerd of alles wel goed was ingericht in het museum. Het vriendinnetje van hun dochter woonde daarnaast en zij hadden een systeem bedacht om elkaar bij wc buiten te ontmoeten als een van hen huisarrest had via klopsignalen op de muur. Dit koppel heeft jaren voor de huizen gezorgd, omdat er verder niemand meer woonde. Zij zorgden voor gordijnen en elektriciteit en de tuin om vandalisme te voorkomen. Daarvoor had er de familie gewoond van het meisje van de sesamzaadjes. Dit was een aparte familie in de jaren 30, want de moeder is pas getrouwd met de stiefvader toen ze al een zoon hadden. De stiefvader had ook PTSS en was blijkbaar een nogal moeilijk geval. De moeder heeft in ieder geval op een gegeven moment een dekentje naar de pub gebracht, omdat hij daar vaker was dan thuis, en uiteindelijk is ze hem gepeerd met de kinderen. Toch heeft ze nog wel voor de stiefvader gezorgd.

In het laatste huis, waar een Zweedse familie had gewoond, was een winkeltje. De vrouw des huizes runde dit winkeltje best succesvol. Ze waren in ieder geval redelijk goed af, want ze hadden een piano en een ouderwetse ijskast. Ze hadden 3 zoons en 1 dochter en na een tijdje sliep de man bij de zoons en de vrouw bij de dochters. Ze zijn dan ook uiteindelijk gescheiden en toen heeft de man het winkeltje fulltime overgenomen. De vrouw is ergens anders een winkeltje gestart. Nog een grappig verhaaltje. De dochter is uiteindelijk met een pianostemmer getrouwd, die geen piano kon spelen, dus moest zij dat doen om te controleren of hij goed gestemd had. Ook hier konden we de kelder zien, die een schuilkelder was in de Tweede Wereldoorlog. Maar toen er Japanse duikboten de haven in kwamen varen, stond iedereen buiten om te zien wat er aan de hand was.

Na Susannah Place ben ik richting The Rocks Discovery Centre gelopen. Nu kon ik zien waarom het The Rocks heette, want op verschillende plekken zag je dat de huizen tegen de rotsen aan waren gebouwd. Het Discovery Centre ging over de geschiedenis van deze buurt. Voor de Britten woonden er Aboriginals, maar door de pokken is er niks van de cultuur over gebleven en er zijn nog maar weinig mensen die van deze Aboriginals afstammen. Verder was er niet heel erg veel nieuws, omdat ik veel al in de loop van de dag had gehoord. Wel was er nog een kleine tentoonstelling over mensen uit The Rocks, die in de Eerste Wereldoorlog hadden gevochten. Dit vond ik wel interessant.

Hierna ben ik nog over de weekenmarkt hier gelopen. Ik had gedacht dat het echt een markt voor lokale mensen was, maar het was meer sieraden en zeep en dat soort spul. Ik heb er dus ook niet heel lang overheen gelopen, ook omdat hij niet zo groot was. Daarna was ik wel heel moe van al het lopen vandaag, maar ik moest nog terug naar het hostel lopen. Dat ging sneller dan ik had gedacht. In het hostel heb ik gekookt en daarna heb ik gewoon rustig aan gedaan.