Australië, dag 272

Vandaag heb ik lekker de hele nacht doorgeslapen, al was het behoorlijk warm toen ik rond half 7 wakker werd. Tegen kwart voor 7 besloot ik op te staan en terwijl ik me aankleedde maakte ik de hele kamer wakker, omdat ik over wat koffers en tassen viel, die nogal in de weg lagen. Ondanks dat de keuken officieel pas om half 8 open ging, kon ik toch al ontbijten. Iemand was nog wel aan het schoonmaken, maar als ik maar af en toe mijn bod ten optilde, was het goed.

Ik wilde vandaag naar Parramatta, een suburb, maar omdat de bezienswaardigheden pas tegen 10 uur open gingen, heb ik nog even zitten lezen. Rond half 9 ben ik naar het station gelopen en heb de trein genomen. In Parramatta kwam de uitgang van het station in een winkelcentrum uit, dus moest ik eerst mijn weg daaruit vinden. Via het centrum ben ik naar het park gelopen, waar Old Government House was. Voor een suburb waren er best wat mooie oude gebouwen, die me soms een beetje aan Duitsland deden denken. Op de kaart zagen de afstanden er een stuk groter uit, dus ik was al snel bij Old Government House, dat mooi op een heuvel lag. Hier moesten ik nog even wachten tot de rondleiding begon, waarvoor ik de enige bleek te zijn.

We begonnen met wat geschiedenis van Parramatta. Toen de eerste gevangenen in Sydney aankwamen, bleek de grond niet echt geschikt voor landbouw, dus zijn ze de rivier opgevaren en ze kwamen hier uit. Dit was wel geschikt voor landbouw, omdat de Aboriginals hier bos verbrandden als jaagtechniek. Omdat ze hier dus eten konden verbouwen, woonden hier dus eigenlijk meer mensen dan in Sydney. De eerste gouverneur heeft hier dus een huis laten bouwen. Dit was comfortabeler dan wat ze in Sydney hadden tot Government House daar klaar was, dus de vrouw en kinderen woonden in Parramatta. Dat verklaarde hoe de informatie van gisteren inpaste. Ook hier had Macquarie een grote invloed gehad op het huis, dus ze hadden alles naar die tijd ingericht.

Na de algemene informatie konden we het huis in. Het slot was op de kop, omdat ze blijkbaar vanuit Engeland een slot voor de andere kant van de deur hadden gestuurd. In echt Australische geest hebben ze het dus gewoon omgedraaid en in de deur gemonteerd in plaats van 2 jaar op het juiste slot vanuit Engeland te wachten. Ook de vloer was geïmproviseerd met wat ze hadden. Het was hout, maar in zwarte en witte blokken geverfd, zodat het van veraf op marmer leek. Hier kwam er nog een ander meisje bij de rondleiding, die net voor een vrijwilligerspositie had gesolliciteerd.

Vanaf de hal gingen we eerst naar de dining room en vanaf daar naar de drawing room. In de drawing room had de vrouw van een van de gouverneurs een tijd haar slaapkamer gehad, omdat ze zo ziek was dat ze niet naar boven kon toen ze in Australië aankwam. Die heeft het dus ook niet lang volgehouden. Deze 3 ruimtes waren het originele huis. De rest was door Macquarie aangebouwd. Dat was het bediendegedeelte, waar ze een stukje van de originele muur hadden. Dat moest op een soort steen lijken, dat in Engeland populair was in die tijd, maar de lijnen hadden ze gewoon in het materiaal gebrand. In de keuken hebben we wat interessant keukengerei bekeken en er was een sugarloaf, een torentje van suiker dat ze vroeger maakten. Nu zijn een aantal namen van heuvels logisch.

Het privégedeelte vond ik mooier, omdat die er veel meer uitzag als een huis. Daar hadden we de breakfast room. Omdat ze vroeger nog geen stofzuigers hadden, legden ze een doek onder de tafel tijdens het eten en na het eten werd die buiten uitgeklapt. Dat is nog een slim. Daarachter was de slaapkamer met nog een gigantisch bed. Hiernaast was de dressing room met een reis bed dat helemaal uit elkaar kon worden gehaald. Ook hadden ze hier een ouderwetse wc: een soort kastje met een pot erin. Dat andere meisje had nog nooit van zo'n pot gehoord. Het viel op dat de deuren hier een stuk kleiner waren. Dat kwam omdat het geld een beetje op begon te raken bij het bouwen van dit deel. Deuren waren in die tijd duur, dus dan maak je gewoon kleinere deuren.

Op de bovenverdieping hadden ze meer een tentoonstelling van meubels uit een wat latere tijd, dus veel sierlijker. Ook hadden ze hier wat spullen van Lady Fitzroy, de vrouw van een van de gouverneurs. Zij was heel geliefd bij de mensen in de kolonie, maarn toen ze een keer op weg gingen met de koets, viel de koets om en werd ze tegen een boom geslingerd en overleed. De gouverneur wilde daarna niet meer hier zijn, dus dat was het begin van de overgang naar Government House. Verder was er hier een nursery, maar wat op speelgoed leek, was waarschijnlijk gemaakt als model bij een opdracht om wat te laten maken of als test voor de nieuwe vakmensen.

De rondleiding had wat langer geduurd dan gepland, maar dit was de laatste kamer. Daarna heb ik in het park geluncht. Toen ik het park uitliep, zag ik het gedenkteken voor Lady Fitzroy met een eikenboom, die op de plek stond van de originele. Er is al 3 keer een nieuwe geplant en die van nu is uit 1996. Interessant dat ze dat nu nog steeds bijhouden. Vanaf hier ben ik langs de rivier naar Elizabeth Farm park gelopen. Het was een rivier, maar ik had wat groters verwacht. Ik kwam ook langs de plek waar de eerste gouverneur aan was gekomen en vanaf daar liep een weg naar Government House, zoals ik op tekeningen had gezien.

Ook bij Elizabeth Farm Park moest ik even op de rondleiding wachten. Het meisje dat de rondleiding deed, was nieuw en dat kon je wel merken, maar toch was het interessant. Deze boerderij was door John Macarthur gebouwd, die met zijn vrouw en zoontje, met de tweede vloot naar Australië was gekomen. Onderweg hadden ze van boot moeten wisselen omdat John ruzie kreeg met de officieren. De gouverneur hier was wel tevreden over hem, dus hij kreeg een stuk land en daar hebben ze een simpel huis gebouwd. Na een paar jaar kwam er een veranda bij toen ze merkten dat het hier wat warmer is dan in Engeland en zo hebben ze het huis uitgebreid. Van de grond is niet veel meer over en ook de meubels waren niet origineel. Na John en Elizabeth is de familie namelijk ergens anders gaan wonen en veel spullen zijn geveild. Dat betekent wel dat ze weten wat er in het huis stond en dat hebben ze nagemaakt, dus in tegenstelling tot veel andere oude huizen mocht je hier van alles aanraken en zelfs op het bed zitten.

Ik vond de boerderij er heel gezellig uit zien met de tuin en de veranda. De kamers waren niet heel indrukwekkend, maar ik heb wel wat kunnen pingelen op een nagebouwde reispiano. Die mist 1 octaaf en zou daardoor makkelijker te vervoeren zijn. Ik weet niet of dat echt veel verschil maakt. Er hingen schilderijen van Elizabeth en John, al is die van Elizabeth waarschijnlijk niet echt Elizabeth. Ze leek in ieder geval geen 80 en de vorm van het gezicht was heel anders dan van een echt portret van haar. Er waren ook schilderijen van de zoons. Er was wat verwarring over hoe de dochter van de derde zoon alles kon erven, maar de gids dacht dat de oudste niet geïnteresseerd was en de tweede viel dood neer aan tafel. Toen we later de stamboom zagen, dacht ik dat dit keer kwam doordat de oudste zoon geen kinderen leek te hebben. In ieder geval hebben de nakomelingen nog steeds een huis van de Macarthurfamilie.

De familie heeft had maar 2 slaapkamers en in een daarvan heeft John een tijd gezeten omdat hij volgens die tijd gek was, maar waarschijnlijk bipolaire. Uiteindelijk hebben ze hem in een van hun andere huizen gestopt. Ook hier hebben we weer de keuken gezien. De keuken was een apart gebouw vanwege brandgevaar, maar het eerste gebouw was van hout. Rond 1820 brandde dit dan ook af en pas 4 jaar later ofzo hadden ze een nieuwe keuken. Dat was waarschijnlijk waarom ze ook een oven in de scullery hadden. Onder de keuken was de kelder. Op de trap moesten we uitkijken voor possumpoep. In de kelder was iets dat volgens kinderen een openhaard was. De gids wist wel dat het dat niet was, maar ze wist niet wat het wel was.

Na de rondleiding heb ik nog even in de tuin rondgekeken en op de veranda gezeten. Daarna ben ik terug richting het station gelopen. Eerst moest ik nog naar de supermarkt en het was niet makkelijk om die in het gigantische winkelcentrum te vinden. Bij het station werd ineens omgeroepen dat de trein van een ander perron zou vertrekken, dus gingen ik en een paar mensen op weg naar dat perron, maar in de hal stond op het bord dat het het oude perron was. De trein die aankwam, ging in ieder geval naar Central, dus ik ben maar ingestapt, maar het was niet de trein die ik had gewild. In ieder geval kwam ik zo ook terug bijn mijn hostel. Daar heb ik zitten lezen, wat gegeten en wat met andere mensen gepraat. Na het eten heb ik naar huis gebeld en dat was het wel voor de dag.