Nieuw-Zeeland, dag 5

Vandaag wilde ik om 7 uur opstaan, omdat ik om kwart over 9 de boot naar Rangitoto wilde nemen. Dat was wel wat vroeg, maar ik wist dus niet zeker of de keuken wel open was of dat ik daar weer voor moest bellen. Ik heb dus meteen gecontroleerd of de keuken open was en tot mijn verassing was dat zo. Dat betekende dat ik ruim op tijd klaar was. Ik ben dus op mijn gemak naar de ferry terminal gelopen, waar de Noordam lag. Dit was een gigantisch Nederlands cruiseschip, maar het zal wel niet dezelfde zijn als die de Titanic voor ijsbergen had gewaarschuwd. Bij het kantoor van de ferry heb ik mijn kaartje gekregen. Ook werd me uitgelegd dat de boot vanaf een andere pier vertrok en bij een andere pier aan zou komen vanwege de wind.

Toen ik bij de pier stond de wachten was het ook wel erg winderig en doordat het bewolkt was, was het best fris. Ondertussen raakte ik aan de praat met een Japans meisje en even later ook haar vriend, die hier voor een paar maanden werkte. Zij vliegt 10 uur op en neer om een paar dagen hier te zijn. Dat is wel fanatiek. Bij de pier waren schoenborstels, omdat ze de native animals op het eiland willen beschermen tegen ziektes. Bijna niemand gebruikte ze, maar ik heb mijn schoenen maar even geborsteld. Ik dacht dat de boot maar 20 minuten zou duren, maar tegen die tijd waren we net in Devonport, de stop onderweg. Tegen kwart over 10 waren we dan toch op Rangitoto.

Rangitoto is een vulkanisch, dat ongeveer 600 jaar geleden uit de zee omhoog is gekomen. Het is dus nog een relatief nieuw eiland en blijkbaar zijn er plekken, waar voetafdrukken van mensen en honden in de steen staan. Op het eiland ernaast, Motutapu, woonden namelijk Maori, dus die zijn even een kijkje gaan nemen. Deze 2 eilanden liggen dus ook zo goed als tegen elkaar aan. Rangitoto bestaat eigenlijk uit de vulkaan en al het afgekoelde lava en je kunt het verschil tussen de 2 eilanden goed zien. Rangitoto is helemaal bebost en Motutapu is meer een glooiend grasland.

Toen we van de boot kwamen wilden ik uitzoeken welke bordjes ik moest volgen en hoe laat de laatste boot terug ging, dus tegen de tijd dat ik begon te lopen, waren de meeste mensen al op weg. Alleen de mensen die een tour hadden met een auto, waren nog bij de wharf. Hier bij de kust stonden allemaal huisjes, baches. Ooit hadden mensen hier vakantiehuisjes, maar vanaf de jaren 30 mocht er niet meer gebouwd worden en in de jaren 70 werd de pacht ofzo niet meer verlengd. Nu woont er dus niemand meer.

Het pad was niet moeilijk, gewoon over een zandweg. Door alle stenen moest je alleen toch uitkijken waar je liep. Toch kon ik genoeg van het landschap zien. Er was dus veel bos op het eiland, maar dit groeide volgens mij op de vulkanische rotsen. Dat was namelijk de enige grond die je kon zien. Soms leken de rotsen meer op omgeploegde grond, doordat het van die zwarte rotsen waren, die heel luchtig lijken. En overal groeide korstmossen. Hele bomen zaten er vol mee.

Het leek een heel stuk naar de top van de vulkaan en het eerste deel ging niet echt omhoog. Dat baarde me nogal soften, want uiteindelijk moest ik wel bij de summit uitkomen. Na een tijdje ging het wel omhoog en toen haalde ik wat meer mensen in. Uiteindelijk was er een trap met boardwalk voor het laatste deel. Dat was dan ook het steilste stuk, maar het viel eigenlijk best mee. Ondertussen was het wel zonnig en langzaam maar zeker had ik dus laagjes kleren uitgetrokken, totdat ik in een hemdje rondliep.

Bovenaan was er een uitkijkpunt in de krater, die helemaal vol gegroeid was met bomen. Hier was ook een informatiebord met een verslagje van de eerste Europese vrouw, die naar de top is geklommen. Dat was nog een wat anders, want die moest door de bush. Vanaf hier kon je om dekratern heen lopen. De meeste gingen meteen het laatste stuk je naar het hoogste punt, maar ik ben eerst om de krater heen gelopen, wat mooie uitzichten gaf op Auckland, maar ook op Motutapu en de blauwe zee. Op de summit was een soort uitkijkpost, die over was gebleven na de Tweede Wereldoorlog. Die heeft 1 man in z'n eentje nog 5 jaar na de oorlog bemand. Ik denk dat ze hem gewoon een beetje waren vergeten.

Op de top hadden ze een hoop bankjes, maar dit was dan ook de logische plek voor lunch. Iedereen zat hier dan ook te lunchen, maar de meesten wilden de boot van kwart voor 1 terug hebben, dus die gingen al weer sneller terug. Ik heb rustig geluncht en eindelijk had ik normaal, lekker brood dat ze ook bij de Albert Heijn zouden kunnen hebben. Ondertussen had ik alle laagjes weer aangedaan, want het waaide super erg hier. Op die manier kon het ook niet wegwaaien.

Daarna ben ik op weg naar beneden gegaan en nu was er niemand meer te zien. Onderweg was er nog een pad naar de Lava Caves, dat ik heb genomen. Dit was heel anders. Het was echt een paadje met ritsen en boomwortels, dus soms wat klauteren, en alles was overdekt met mooie groene mos, die ik toch even moest voelen, omdat het er zo zacht uitzag. Hier kon je echt goed de lavastromen zien. Ik dacht eerst bij de caves te zijn. Dit was een soort overhangende rots, maar vanaf hier ging het pad nog verder. Uiteindelijk kwam ik bij een donkere tunnel, waar je inderdaad wel een zaklamp voor nodig had. Dat vond ik toch een beetje donker en krap, dus daar ben ik niet ingegaan. Ik ben wel naar de andere kant gelopen en weer terug. Dat was weer omhoog, dus de laagjes gingen weer uit.

Op de weg was het gewoon dezelfde weg weer terug. Dat betekende dat ik veel te vroeg terug zou zijn. Er was nog wel een andere route, waar ik over had zitten denken en waar je scheepswrakken kon zien, las ik later, maar daar had ik dan weer niet ten oef tijd voor en mijn voeten waren ondertussen ook behoorlijk moe. Onderweg kwam ik een volgende bootlading tegen. Een paar mensen vroegen hoe ver het naar de top was. Ik denk dat het voor hen best wel krap is. Het viel me ook op dat in deze groep meer jonge mensen zaten.

Bij de wharf heb ik even zitten lezen en naar 2 meeuwen zitten kijken. Ondertussen was er een Duitse jongen bij de wharf aangekomen, dus heb ik even met hem zitten praten. Hij had de lange route terug gelopen, waarvan ze bij het kantoor hadden gezegd dat ik die niet kon halen. Even later kwam er nog een Duits meisje bij zitten en uiteindelijk kwam de boot. Ik wilde in eerste instantie buiten zitten om foto's te maken, maar het was erg koud in de wind. Zelfs de prullenbak bleef maar tegen mij aan saaie . Gelukkig was hij leeg. Ik ben dus maar naar binnen gegaan en dat was maar goed ook, want even later vloog al het water over het achterdek.

Terug in Auckland moest ik nog langs Peter Pans om de laatste voucher met de goede datum op te halen, maar die was er nog niet. Daarna ben ik naar het YHA hostel gelopen, omdat ik wist dat ze daar een kaart van Nieuw-Zeeland hebben, wat ik leuk vind voor onderweg. Verder ben ik nog naar de supermarkt gegaan om zonnebrandcrème en keelpastilles te kopen, want ik had al de hele dag keelpijn.

Toen ik terug was in het hostel heb ik meteen gegeten, want ik had echt honger van al dat wandelen en ondertussen probeerde ik mijn Wi-Fi aan de praat te krijgen, wat nog niet lukte, dus heb ik maar gevraagd aan de manager of ze er wat aan kon doen. Na het eten heb ik wat zitten lezen. Ik moest ook nog Marlin toevoegen op Facebook en toen kwam ik erachter dat het eigenlijk Malin is. Er waren ook 2 Nederlandse jongens in de woon kamer, die speculaas hadden, dus heb ik eindelijk weer een speculaasje gehad.