Nieuw-Zeeland, dag 9

Vandaag was ik al voor mijn wekker wakker, omdat de 2 Vietnamese meisjes op mijn kamer al voor mij op waren. Ik ben dus tegen 10 over 6 opgestaan om mij klaar te maken. Om kwart over 7 liep ik richting het Straykantoor, waar ik opgehaald zou worden voor mijn eerst Stray bustrip. Toen ik daar was stonden er al best wat mensen te wachten. Ik was alleen niet in de meest sociale bui, want ik had nog steeds behoorlijke keel- en hoofdpijn. De chauffeur was ook mooi op tijd, dus om half 8 konden we ook wel gaan. We moesten nog een paar mensen ophalen, waarvoor we onder andere over de steilste weg in Auckland moesten. Ook waren ze een kerstman op een gebouw aan het zetten. Deze stond bekend als de creepy Santa Clause.

Uiteindelijk konden we dan op weg en ook het Nederlandse meisje naast mij kon mee. Zijn stond in de wachtrij, omdat ze pas kort geleden was gaan plannen. Ook het meisje dat aan mijn andere kant zat, kan niet langer in Paihia blijven, doordat de bussen vol zitten. Ben ik blij dat ik alles al helemaal gepland heb. Het eerste deel van de reis was niet heel spannend. Het enige dat ik te weten ben gekomen, is dat Lorde uit Devonport komt en de jongste golfkampioen ter wereld ook van North Shore komt.

Na een tijdje rijden zijn we bij een museumpje gestopt. We zijn hier niet naar binnen gegaan, maar we stopten hier vanwege de kauribomen, meer uitgesproken als kodiebomen. Dat moet ik wel kunnen onthouden. Hier waren er 2, die duidelijk groter waren dan die in Albert Park. Ze heetten McKinney en Simpson, naar de 2 Ierse jongemannen, die in de negentiende eeuw huizen langs zijn gegaan om geld in te zamelen om deze 2 bomen te redden. Ze waren gigantisch, maar dit waren nog niet eens de grootste. De grootste was nog 3 keer zo dik en 25 meter hoger. Dat is moeilijk voor te stellen. De kauribomen hebben een speciale plaats in Maoricultuur en dit idee is ook gebruikt in Avatar. En het idee van de in hars bewaarde insecten uit Jurassic Park komt door het hars dat deze bomen hebben. Dat is een soort bloed dat eruit komt als ze haar verliezen om van schimmel af te komen.

Dat was dus even een interessante stop, al was het wel koud. Het was in ieder geval goed weer om in de bus te zitten, want onderweg hebben we regelmatig wat regen gehad. Toch was de natuur wel mooi met spitse groene heuvels. Net voordat we we bij Whangarei waren, konden we ook de rots zien, waarachter de Poor Knights liggen. Dat is een van de mooiste plekken om te duiken blijkbaar, dus als ik ooit terug ga, moet ik eerst leren duiken. Whangarei wordt uitgesproken als Fangarei. De wh wordt namelijk als een f uitgesproken in het Maori, een officiële taal hier. Deze uitspraak zorgt voor rare gezichten bij neen van de skipistes in Nieuw-Zeeland, Whakapapa. Tja.

In Whangarei zijn we bij de toeristeninformatie gestopt, zodat we mensen konden droppen en mensen konden ophalen. Ondertussen heb ik een kaartje van het stadje gevonden en wat informatie over de omgeving. Vanaf Whangarei was het niet ver meer naar Paihia, anderhalf uur. Het was wel een kronkelige weg door de bergen en soms moest ik echt mijn oren laten ploppen, want dat deden ze niet meer vanzelf door de verkoudheid. Net voor Paihia was er nog een mooi uitzichtpunt over de Bay of Islands, waaraan ook Paihia ligt. Dit heet zo, verassend genoeg, omdat er 144 eilanden in de baai liggen.

In Paihia heeft onze chauffeur, Muesli, een rondje door het dorpje gedaan, wat niet bepaald groot was. Ik had mijn hostel dus al gevonden en dat lag meer in het "centrum" dan het hostel waar de meesten zaten. De naam Paihia is een combinatie van Engels en Maori. Pai betekent "goed" en de Engelsen ei den dus dat het pai hier was, lui uitgesproken paihia. Aan de overkant kon je Russell zien liggen, die eerste hoofdstad, oftewel het hellhole. Dat is het maar voor een jaar geweest en puur omdat hier toen de meeste mensen woonden. Volgens Muesli zou Russell Tortuga, dat piratendorpje uit Pirates of the Caribbean, uitlachen, zo erg was het er daar.

In Paihia zijn we eerst naar het Maritime Building gegaan om onze tripjes te regelen. Daar kregen we ook een korte uitleg over wat we hier konden doen. Om aan te tonen dat iedereen naar het museum in Russell moest, vroeg Muesli wie wist wat een moa, Haastadelaar en kakpo waren. Ik was de enige die ze alledrie kende, dus zijn punt was gemaakt. Daarna zijn we naar het hostel van de rest gegaan, waar vandaan ik 10 minuutjes naar mijn hostel moest lopen. Ik moet zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat ik als enige ergens anders zat, want mijn hoofd stond op ontploffen. Gelukkig kon ik meteen inchecken en ik ben bijna meteen naar bed gegaan voor een paar uurtjes. Daarna voelde ik me nog steeds bagger, maar in ieder geval iets socialer. Ik heb even met een Indonesisch meisje gepraat en zij had heel toevallig familie in Venlo wonen.

Daarna ben ik water gaan kopen in de supermarkt, want het water was hier volgens een Nederlands meisje niet echt te drinken. Ik heb toen ook maar wat tonijn gekocht, om toch wat eiwitten binnen te krijgen. Het is dan geen vlees, maar vis is ook gezond en goed vegetarisch eten is hier niet makkelijk. Toen ik terug kwam, zat er een klein hondje op de oprit. Ik dacht eerst dat het een puppy was, maar toen ikn dichterbij kwam, bleek ie toch ouder te zijn. In ieder geval kon hij wel genieten van wat kriebeltjes op z'n buik. Daarna heb ik maar eten gemaakt en verder heb ik niet meer veel gedaan met mijn hoofdpijn.