Nieuw-Zeeland, dag 11
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
14 November 2016 | Nieuw Zeeland, Waitangi
Ik heb vannacht heerlijk geslapen en rond 7 uur werd ik lekker uitgerust wakker. Ik besloot maar meteen op te staan, zodat ik de was alvast in de wasmachine kon stoppen. Toen ik de was in de machine had zitten, bleek dat je een muntje bij de receptie moest kopen en die was pas over een uur open. Ik hoopte dus maar dat niemand gisteren een muntje had gehaald om vandaag de was te doen. Ondertussen heb ik ontbeten en me klaargemaakt en door Ria's reactie op mijn blog kwam ik erachter dat er een flinke aardbeving in Christchurch was geweest. Niks van gemerkt, maar die Nederlandse jongen zei dat er vannacht een uur lang een autoalarm was afgegaan. Misschien dat dat daardoor kwam. In ieder geval besloot ik maar eens mijn Wi-Fi aan te zetten en jawel, er waren verschillende mensen die ernaar vroegen.
Rond 9 uur was mijn was klaar en opgehangen en kon ik gaan. Vandaag wilde ik naar de Waitangi Treaty Grounds, de meest historische plaats van Nieuw-Zeeland. Dat was een halfuurtje langs het strand lopen met een mooi uitzicht op de baai. Bij de ingang bleek dat ik met mijn hostelkortingskaart ook hier korting had. Vond het wel aardig dat die vrouw daar zelf naar vroeg. In de Lonely Planet stond dat het voor buitenlanders moeilijk was om een idee te krijgen van het verdrag zonder de rondleiding, maar die was nu bij de prijs inbegrepen. Om 10 uur hadn ik een rondleiding, dus ik had nog even de tijd om het nieuwe museum in te gaan. Ik ben niet veel verder gekomen dan de belangrijkste ontdekkers van Nieuw-Zeeland. Vanuit het westen waren dat Abel Tasman, James Cook en een vermoorde Fransman. Voor de Maori was dat in de eerste plaats Kupe, die met een groep Aotearoa had ontdekt.
Daarna ben Ik naar buiten gegaan, waar we een oortje kregen voor de rondleiding, zodat daarmede rond konden kijken tussendoor. Onze gids stamde rechtstreeks af van een van de stamhoofden, die de Treaty of Waitangi had getekend. Onze eerste stop was bij de grootste oorlogen ANP ter wereld, Ngatokimarawhaorua. Dit woord hebben we even geoefend om uit te spreken. Deze kano is in 1940 gebouwd uit 3 stukken kauri ter ere van het 150-jarig bestaan van het verdrag. Het is nu officieel ook een oorlogsschip van Elizabeth II, dus zoals de gids zei, als ze erg een meer hebben daar, kunnen ze deze gebruiken om een land binnen te vallen. Ieder jaar wordt ie op 6 februari te water gelaten, op Waitangi Day. De Maori waren wel slim, want de kano is nIet helemaal glad, zodat ie sneller gaat. Dit hadden ze gebaseerd op de schubben van vissen. Met 120 man kunnen ze nu wel 25 km/h gaan. Dit was alleen niet de boot waarmee ze hier zijn gekomen. Daarvoor gebruikten ze een soort catamaran en ze volgden een vogel, die ieder jaar met duizenden voorbij kwam.
Vanaf hier zijn we naar Hobson Beach gelopen, waar de eerste gouverneur, Hobson, aan land kwam. Toen we weer verder liepen, wilde de gids wat over ons land weten. Omdat niemand zich meldde, heb ik hem maar wat over Nederland verteld. Ondertussen waren we op een flink grasveld terecht gekomen met een super mooi uitzicht op de Bay of Islands en een vlaggenmast met 3 vlaggen, de Nieuw-Zeelandse, de Britse en de 'Maorivlag'. Dit was waar het daadwerkelijke verdrag was getekend. De gids vroeg ons wat we wisten over het verdrag en aan de hand daarvan heeft hij wat verteld. Een interessant punt was hoe verschillend de Britse aanpak was tussen Australië en Nieuw-Zeeland. De Maori werden veel meer als gelijken gezien, waarmee je een verdrag kon sluiten.
Na de rondleiding heeft de gids ons naar de marae gebracht. Een marae is een soort gemeenschapshuis van de Maori dat heel mooi is versierd. Normaal is het van een bepaalde stam, maar deze hier was voor iedereen. Aan de versieringen kun je goed zien dat ze van de Polynesische eilanden komen en het heeft zelfs wat weg van de Piranha in de Efteling, maar volgens de gids zijn de Polynesiërs zelfs in Zuid-Amerika geweest.
Bijn de marae hadden we een culturele performance. Eerst moesten we weten hoe we moesten groeten, dat is dus kia ora en dat is hier heel normaal om te zeggen. Daarna was er een welkomsceremonie, waarvoor we een 'opperhoofd' nodig hadden, dus een man bood zich aan. Toen kwamen er wat halfnaakte, soms behoorlijk dikke mannen naar buiten, dien met speren zwaaiden en nogal gevaarlijk klinkende kreten uitstootten. Ik vond het knap dat ons opperhoofd geen spier vertrok. Daarna moest hij het welkomstgeschenk oprapen en vervolgens konden we de marae in, nadat we onze schoenen hadden uitgedaan.
Binnen volgde de rest van de performance. Het was vooral muziek met zang, maar ze legden klimaat dingen uit. Zo hadden de vrouwen een poi, een soort bolletje stof, en als dat tegen je huid kletst, kun je dat ook in muziek gebruiken. Verder hadden ze lange en korte stokken, die ze in een soort dans gebruikten, en de korte mochten ze niet laten vallen. Ook hebben de mannen wat aanvals- en verdedigingstechnieken laten zien met een soort speer. Het was in ieder geval erg interessant en volgens mij vonden meer mensen dat, want na de show was er een hele rij voor een foto.
Na de show heb ik het Treaty House bekeken. Dit huis was er ook echt al toen het verdrag werd getekend en hier is het verdrag voorbereid. Dit was het huis van James en Agnes Busby. Busby was vanuit Australië naar Nieuw-Zeeland gezonden als Resident om de orde een beetje te handhaven rond 1835, met alm het schorriemorrie in Russell. Hij heeft toen dit huis gebouwd voor hem en zijn familie en dit is het vierde oudste huis in Nieuw-Zeeland. Het was nu weer ingericht zoals het toen kon zijn geweest, maar het was erg in verval geraakt toen gouverneur Bledisloe en zijn vrouw het kochten om aan het volk te geven. Het was een leuk klein huisje, maar vooral het tuintje vond ik mooi.
Hierna ben ik terug naar het Visitor Centre gelopen. Bij het winkeltje zou een film draaien, maar de deur ging alleen open als hij bijna begon en het scherm dat de tijd aangaf, was kapot. Ik heb het dus nagevraagd en terwijl daarvoor iemand kwam, ben ik blinde Carving Workshop gaan kijken. Daar waren 2 mannen bot- en houtsnijwerk aan het maken en eentje was heel blij dat ik eens geen Duitser was. Nadat ik hier even had gekeken, heb ik nog de film gekeken, maar het was vooral het museum dat veel informatie gaf.
Ik was dus gebleven bij de ontdekkers. Nadat de Europeanen kwamen, was er verschillend contact tussen de Maori en de Britten. Er was handel, omdat beide iets hadden dat de ander wilde, en er waren missionarissen. Er was een Brit, die samen met Maori in Cambridge de eerste stappen heeft gezet om Maori op Schrift te stellen en er waren zelfs 2 Maoriopperhoofden, die naar Engeland kwamen om de koning te ontmoeten. Dat ging allemaal prima.
Alleen was er nogal wetteloosheid en al het uitschot zat in Russell. Daaronder waren ook veel ontsnapte veroordeelden uit Australië. Dit leidde soms tot problemen voor de Maori, zoals toen de ene stam naar een andere stam werd gebracht door handelaars om te vechten. Maar ook de missionarissen vond en Russell maar niks. Zij drongen dus aan bij de Maori om een petitie naar de koning te sturen. Die stuurde Busby, maar die had eigenlijk geen macht en kon de orde dus niet herstellen.
Toen de Fransen zich soeverein over Nieuw-Zeeland verklaarden, heeft Busby ervoor gezorgd dat er een Declaration of Independence was, die verschillende opperhoofden uit het noorden tekenden. Zo was er een Confederatie van Maoristammen en daar hoorde een echte vlag bij. En op 6 februari was daar het verdrag, zodat de Britten echt een voet tussen de deur kregen. Veel opperhoofden hebben de Maoriversie get mens, die door het land ging daarvoor. De meesten zagen hier wel heil in, omdat de handel goed voor hen was. Alleen had de geestelijke, die het had vertaald, bepaalde woorden gebruikt, zodat de kans groter zou zijn dat ze zouden tekenen.
Nadat het verdrag was getekend, legden de Britten het dus wat anders uit met hun Engelse versie dan de Maori hadden verwacht aan de hand van hun versie. De begon dus frictie te ontstaan en er is zelfs gevochten. Er was ook een beweging, die een Maorikoning wilde en daar zijn er een paar van geweest. In eerste instantie kregen ze geen stemrecht, maar dat is eind negentiende eeuw recht getrokken. Toch is er in de twintigste eeuw veel tegen het verdrag geprotesteerd. Uiteindelijk heeft Elizabeth een formeel excuus gemaakt en is het verdrag in een wet verwerkt. Daardoor moesten Maori gelijke rechten krijgen. Het verdrag is dus een groot discussiepunt en nog steeds verschillen de meningen erover. Maar hierop is Nieuw-Zeeland wel gebaseerd, dus het was interessant om er meer over te weten te komen.
Nu ik zo'n beetje alles bij de Waitangi Treaty Grounds had gezien, besloot ik nog naar de Hararu Falls te lopen. Het was niet ver naar het begin van de ge wil, die anderhalf uur moest dure . De wandeling was prima te doen. Het was een mooi bospad door kiwigebied. Ik kwam een Nederlands en Zwitsers meisje tegen, die een stuk langzamer liepen, maar het was wel zo gezellig om samen te lopen. Het Zwitserse meisje had vannacht wel de beving gevoeld in Auckland. We moesten water oversteken, maar het was duidelijk eb, want de rivier lag aardig droog. We gingen ook een stukje door mangrovebos en na anderhalf uur waren we er eindelijk. Ik moet zeggen dat ik zeker mooiere watervallen heb gezien, maar voor een waterval zo langs de weg was ie toch wel mooi.
De andere twee wilden terug liften,maant met de auto ben je zo in Paihia. Ik liep liever terug, wat nu een stuk sneller ging. Maar ik was wel behoorlijk moe toen ik eenmaal terug in het hostel was. Daar heb ik meteen mijn eten klaargemaakt en ondertussen heb ik nog met het Sloveense meisje gepraat. Daarna heb ik mijn was afgehaald en weer een poging gedaan om te pinnen. Verder heb ik nog wat praktische dingen gedaan en toen was het bedtijd.
Rond 9 uur was mijn was klaar en opgehangen en kon ik gaan. Vandaag wilde ik naar de Waitangi Treaty Grounds, de meest historische plaats van Nieuw-Zeeland. Dat was een halfuurtje langs het strand lopen met een mooi uitzicht op de baai. Bij de ingang bleek dat ik met mijn hostelkortingskaart ook hier korting had. Vond het wel aardig dat die vrouw daar zelf naar vroeg. In de Lonely Planet stond dat het voor buitenlanders moeilijk was om een idee te krijgen van het verdrag zonder de rondleiding, maar die was nu bij de prijs inbegrepen. Om 10 uur hadn ik een rondleiding, dus ik had nog even de tijd om het nieuwe museum in te gaan. Ik ben niet veel verder gekomen dan de belangrijkste ontdekkers van Nieuw-Zeeland. Vanuit het westen waren dat Abel Tasman, James Cook en een vermoorde Fransman. Voor de Maori was dat in de eerste plaats Kupe, die met een groep Aotearoa had ontdekt.
Daarna ben Ik naar buiten gegaan, waar we een oortje kregen voor de rondleiding, zodat daarmede rond konden kijken tussendoor. Onze gids stamde rechtstreeks af van een van de stamhoofden, die de Treaty of Waitangi had getekend. Onze eerste stop was bij de grootste oorlogen ANP ter wereld, Ngatokimarawhaorua. Dit woord hebben we even geoefend om uit te spreken. Deze kano is in 1940 gebouwd uit 3 stukken kauri ter ere van het 150-jarig bestaan van het verdrag. Het is nu officieel ook een oorlogsschip van Elizabeth II, dus zoals de gids zei, als ze erg een meer hebben daar, kunnen ze deze gebruiken om een land binnen te vallen. Ieder jaar wordt ie op 6 februari te water gelaten, op Waitangi Day. De Maori waren wel slim, want de kano is nIet helemaal glad, zodat ie sneller gaat. Dit hadden ze gebaseerd op de schubben van vissen. Met 120 man kunnen ze nu wel 25 km/h gaan. Dit was alleen niet de boot waarmee ze hier zijn gekomen. Daarvoor gebruikten ze een soort catamaran en ze volgden een vogel, die ieder jaar met duizenden voorbij kwam.
Vanaf hier zijn we naar Hobson Beach gelopen, waar de eerste gouverneur, Hobson, aan land kwam. Toen we weer verder liepen, wilde de gids wat over ons land weten. Omdat niemand zich meldde, heb ik hem maar wat over Nederland verteld. Ondertussen waren we op een flink grasveld terecht gekomen met een super mooi uitzicht op de Bay of Islands en een vlaggenmast met 3 vlaggen, de Nieuw-Zeelandse, de Britse en de 'Maorivlag'. Dit was waar het daadwerkelijke verdrag was getekend. De gids vroeg ons wat we wisten over het verdrag en aan de hand daarvan heeft hij wat verteld. Een interessant punt was hoe verschillend de Britse aanpak was tussen Australië en Nieuw-Zeeland. De Maori werden veel meer als gelijken gezien, waarmee je een verdrag kon sluiten.
Na de rondleiding heeft de gids ons naar de marae gebracht. Een marae is een soort gemeenschapshuis van de Maori dat heel mooi is versierd. Normaal is het van een bepaalde stam, maar deze hier was voor iedereen. Aan de versieringen kun je goed zien dat ze van de Polynesische eilanden komen en het heeft zelfs wat weg van de Piranha in de Efteling, maar volgens de gids zijn de Polynesiërs zelfs in Zuid-Amerika geweest.
Bijn de marae hadden we een culturele performance. Eerst moesten we weten hoe we moesten groeten, dat is dus kia ora en dat is hier heel normaal om te zeggen. Daarna was er een welkomsceremonie, waarvoor we een 'opperhoofd' nodig hadden, dus een man bood zich aan. Toen kwamen er wat halfnaakte, soms behoorlijk dikke mannen naar buiten, dien met speren zwaaiden en nogal gevaarlijk klinkende kreten uitstootten. Ik vond het knap dat ons opperhoofd geen spier vertrok. Daarna moest hij het welkomstgeschenk oprapen en vervolgens konden we de marae in, nadat we onze schoenen hadden uitgedaan.
Binnen volgde de rest van de performance. Het was vooral muziek met zang, maar ze legden klimaat dingen uit. Zo hadden de vrouwen een poi, een soort bolletje stof, en als dat tegen je huid kletst, kun je dat ook in muziek gebruiken. Verder hadden ze lange en korte stokken, die ze in een soort dans gebruikten, en de korte mochten ze niet laten vallen. Ook hebben de mannen wat aanvals- en verdedigingstechnieken laten zien met een soort speer. Het was in ieder geval erg interessant en volgens mij vonden meer mensen dat, want na de show was er een hele rij voor een foto.
Na de show heb ik het Treaty House bekeken. Dit huis was er ook echt al toen het verdrag werd getekend en hier is het verdrag voorbereid. Dit was het huis van James en Agnes Busby. Busby was vanuit Australië naar Nieuw-Zeeland gezonden als Resident om de orde een beetje te handhaven rond 1835, met alm het schorriemorrie in Russell. Hij heeft toen dit huis gebouwd voor hem en zijn familie en dit is het vierde oudste huis in Nieuw-Zeeland. Het was nu weer ingericht zoals het toen kon zijn geweest, maar het was erg in verval geraakt toen gouverneur Bledisloe en zijn vrouw het kochten om aan het volk te geven. Het was een leuk klein huisje, maar vooral het tuintje vond ik mooi.
Hierna ben ik terug naar het Visitor Centre gelopen. Bij het winkeltje zou een film draaien, maar de deur ging alleen open als hij bijna begon en het scherm dat de tijd aangaf, was kapot. Ik heb het dus nagevraagd en terwijl daarvoor iemand kwam, ben ik blinde Carving Workshop gaan kijken. Daar waren 2 mannen bot- en houtsnijwerk aan het maken en eentje was heel blij dat ik eens geen Duitser was. Nadat ik hier even had gekeken, heb ik nog de film gekeken, maar het was vooral het museum dat veel informatie gaf.
Ik was dus gebleven bij de ontdekkers. Nadat de Europeanen kwamen, was er verschillend contact tussen de Maori en de Britten. Er was handel, omdat beide iets hadden dat de ander wilde, en er waren missionarissen. Er was een Brit, die samen met Maori in Cambridge de eerste stappen heeft gezet om Maori op Schrift te stellen en er waren zelfs 2 Maoriopperhoofden, die naar Engeland kwamen om de koning te ontmoeten. Dat ging allemaal prima.
Alleen was er nogal wetteloosheid en al het uitschot zat in Russell. Daaronder waren ook veel ontsnapte veroordeelden uit Australië. Dit leidde soms tot problemen voor de Maori, zoals toen de ene stam naar een andere stam werd gebracht door handelaars om te vechten. Maar ook de missionarissen vond en Russell maar niks. Zij drongen dus aan bij de Maori om een petitie naar de koning te sturen. Die stuurde Busby, maar die had eigenlijk geen macht en kon de orde dus niet herstellen.
Toen de Fransen zich soeverein over Nieuw-Zeeland verklaarden, heeft Busby ervoor gezorgd dat er een Declaration of Independence was, die verschillende opperhoofden uit het noorden tekenden. Zo was er een Confederatie van Maoristammen en daar hoorde een echte vlag bij. En op 6 februari was daar het verdrag, zodat de Britten echt een voet tussen de deur kregen. Veel opperhoofden hebben de Maoriversie get mens, die door het land ging daarvoor. De meesten zagen hier wel heil in, omdat de handel goed voor hen was. Alleen had de geestelijke, die het had vertaald, bepaalde woorden gebruikt, zodat de kans groter zou zijn dat ze zouden tekenen.
Nadat het verdrag was getekend, legden de Britten het dus wat anders uit met hun Engelse versie dan de Maori hadden verwacht aan de hand van hun versie. De begon dus frictie te ontstaan en er is zelfs gevochten. Er was ook een beweging, die een Maorikoning wilde en daar zijn er een paar van geweest. In eerste instantie kregen ze geen stemrecht, maar dat is eind negentiende eeuw recht getrokken. Toch is er in de twintigste eeuw veel tegen het verdrag geprotesteerd. Uiteindelijk heeft Elizabeth een formeel excuus gemaakt en is het verdrag in een wet verwerkt. Daardoor moesten Maori gelijke rechten krijgen. Het verdrag is dus een groot discussiepunt en nog steeds verschillen de meningen erover. Maar hierop is Nieuw-Zeeland wel gebaseerd, dus het was interessant om er meer over te weten te komen.
Nu ik zo'n beetje alles bij de Waitangi Treaty Grounds had gezien, besloot ik nog naar de Hararu Falls te lopen. Het was niet ver naar het begin van de ge wil, die anderhalf uur moest dure . De wandeling was prima te doen. Het was een mooi bospad door kiwigebied. Ik kwam een Nederlands en Zwitsers meisje tegen, die een stuk langzamer liepen, maar het was wel zo gezellig om samen te lopen. Het Zwitserse meisje had vannacht wel de beving gevoeld in Auckland. We moesten water oversteken, maar het was duidelijk eb, want de rivier lag aardig droog. We gingen ook een stukje door mangrovebos en na anderhalf uur waren we er eindelijk. Ik moet zeggen dat ik zeker mooiere watervallen heb gezien, maar voor een waterval zo langs de weg was ie toch wel mooi.
De andere twee wilden terug liften,maant met de auto ben je zo in Paihia. Ik liep liever terug, wat nu een stuk sneller ging. Maar ik was wel behoorlijk moe toen ik eenmaal terug in het hostel was. Daar heb ik meteen mijn eten klaargemaakt en ondertussen heb ik nog met het Sloveense meisje gepraat. Daarna heb ik mijn was afgehaald en weer een poging gedaan om te pinnen. Verder heb ik nog wat praktische dingen gedaan en toen was het bedtijd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
