Nieuw-Zeeland, dag 50

De snurker heeft van iets van 11 uur 's avonds tot 7 uur 's ochtends liggen snurken. Mijn oordoppen hielpen voor geen meter en ondanks dat ik hem een keer heb wakker gemaakt om te zeggen dat ie zich om moest draaien, ging ie gewoon door. Ik had dus het idee dat ik maar half had geslapen en rond half 7 was ik het zo zat dat ik maar op ben gestaan. Toen ik zag dat Christina en de Amerikaanse gozer wakker waren, boeide het me ook niet meer zoveel hoeveel herrie ik maakte.

Ik ben naar de ontbijtruimte gegaan en heb daar aan mijn blog gewerkt totdat Christina kwam. We hadden namelijk afgesproken om nog een keertje samen te ontbijten. De Amerikaanse gozer kwam een tafeltje verderop zitten en met z'n drieën hebben we weer een hele tijd zitten kletsen totdat ik zag hoe laat het was en ben gaan inpakken. De rest moest ook inpakken en toen we alledrie uitgecheckt hadden, hebben we daar nog even staan kletsen. Daarna zijn we aangelopen. Ik moest bij de parkeerplaats tegenover het hostel zijn, de rest in het centrum. Toen we afscheid van elkaar namen op de parkeerplaats dacht de Amerikaanse gozer er pas aan om onze namen te vragen. Zijn naam was blijkbaar Seth. Dat had ik niet geraden.

Toen Christina en Seth net weg waren, kwam de Straybus aangereden. Ik had gedacht dat ik de laatste zou zijn, maar ik was de eerste. Nu moesten we nog de rest ophalen. Daarna zijn we naar Puzzling World gereden. Je kon of daar naar binnen gaan of Mount Iron oplopen. Ik had geen zin om de toegang te betalen, dus besloot met de Duitse jongen, die naast mij in de bus zat, Mount Iron op te lopen. Volgens de borden was het 45 minuten naar de top en het ging behoorlijk steil omhoog. De Duitse jongen had dus niet zo'n zin om helemaal naar boven te lopen en na een tijdje zijn we maar omgedraaid en hebben we bij Puzzling World op het gras zitten kletsen. Net voordat we gingen, ben ik nog naar de wc gegaan. Daar hadden ze een muurschildering van Romeinse wc's met houten versies daarvan. Er stond wel bij dat ze niet voor gebruik waren.

Rond kwart voor 11 gingen we weer verder op weg naar Queenstown. Nu viel mij nog meer op hoe droog het hier wel niet was. Volgens Motors, de chauffeur, werd het hier dan ook aardig warm tijdens de zomer. Daarom groeiden hier dan wel weer veel fruit en we zijn dus bij een fruitzaakje gestopt. Ze hadden hier een proeftafel en daar heb ik echte Nieuw-Zeelandse groene en gele kiwi geproefd en een heleboel gedroogd fruit. Ik blijf dat lekker vinden. De gedroogde aardbeien zagen er wel grappig uit, letterlijk verschrompelde aardbeitjes. Het is dan nu wel kersenseizoen, maar ze zijn nog aardig duur. Toch besloot ik nu toch maar kersen te kopen, want ik had er al een hele tijd zin in.

Nu gingen we door de Kawarau Gorge met de Kawarau rivier. Waar Wanaka al een stuk makers rotsen had dan de meeste plekken in Nieuw-Zeeland, was het hier echt kaal. Op sommige plekken leek het wel Tongariro. In de Kawarau rivier is in de negentiende eeuw ontzettend veel goud gevonden en je kon nu nog af en toe oude hutjes zien van de mannen, want vrouwen en kinderen waren niet toegestaan. Ik heb hier dus lekker uit het raam zitten kijken. Ergens onderweg vertelde Motors nog dat een stukje van de gorge hier in de Lord of the Rings was gebruikt. Ze wist er niet veel vanaf, maar hoe ze het beschreef, moet het de 'begrafenis' van Boromir zijn geweest. Ondanks dat het er hier heel droog uit zag, was het verbazend genoeg ook een wijnstreek. Het kan hier alleen behoorlijk koud worden en blijkbaar hadden ze vorige week nog sneeuw gehad. Wat ze dan doen om de nieuwe druifjes te beschermen, is de hele nacht met een helikopter rondvliegen om de lucht in beweging te houden.

De laatste stop voor Queenstown was bij het oudste bungyjumpbedrijf. Hier kregen we een filmpje over bungyjumpen te zien en zij hadden in de jaren 80 het bungyjumpen gebaseerd op een of ander ritueel op Fiji ofzo. De Kawarau Bridge, een historische brug uit de goudkoortstijd, was de eerste plek ter wereld waar je commercieel kon bungyjumpen. Het was niet zo'n heel hoge brug, maar het was best grappig om mensen er vanaf te zien springen. Als je wilde, kon je zelfs in het water gaan. Er waren best wel wat mensen die dat wilden doen, maar ik had het al vrij snel gehad en ik vond het dan ook zonde dat we hier zo lang bleven.

Toen we eindelijk weer verder gingen, was het nog een halfuurtje rijden, maar Motors verwachtte veel verkeer. We hadden alleen geluk. Er was een omleiding, maar Motors heeft die genegeerd, terwijl de meeste die blijkbaar wel volgden. Het viel dus zat mee met het verkeer. We kwamen nog langs de Remarkables, een bergketen. Dat is de reden dat piloten een speciaal certificaat moeten hebben om hier op het vliegt p veld te mogen vliegen. Blijkbaar is er niet veel ruimte. In het centrum van Queenstown was het drukker dan ik in lange tijd heb gezien. Laurentien ligt aan Lake Wakatipu. Het verhaal is dat de dochter van een stamhoofd werd ontvoerd door een reus. Toen ze haar hadden gevonden, besloten ze de reus te verbranden. Ze hakten dus alle bomen van een berg, die nu nog kaal is, om en verbrandden de reus. Het werd zo heet dat alle sneeuw van de bergen smelt en zo zou het meer, dat de vorm zou hebben van iemand die slaapt, zijn gevormd. Ik heb op de kaart gekeken, maar ik zie die vorm niet.

We werden bij het Basehostel afgezet en van daar moest ik aardig wat trappen oplopen met mijn bagage en toen heb ik voor de zekerheid maar ergens bij een hotel gevraagd waar ik naartoe moest voor mijn hostel. Het was zwaar, maar ik heb het gehaald. Toen ik al mijn spullen had afgezet, ben ik terug naar het centrum gelopen. Ik moest nog even langs het kayakkantoor voor morgen en langs Peter Pans om na te vragen hoe het zat met Kaikoura. Dat wisten ze daar ook nog niet, dus moest ik 1 of 2 januari terugkomen. Ik heb nog even rondgesnuffeld in een souvenirwinkeltje en daarna nog brood gekocht. In het hostel heb ik nog gecontroleerd of Barbara vandaag samen nog wat wilde eten, maar toen ik daar niks van had gehoord, heb ik maar eten klaargemaakt. Toen ik net mijn eten op had, stuurde ze een berichtje. Helaas, net te laat. Ik heb toen nog maar wat aan mijn blog gewerkt, met mam gebeld en zitten lezen.