Nieuw-Zeeland, dag 55
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
28 December 2016 | Nieuw Zeeland, Te Anau
Vandaag was echt een waardeloze dag. Ik had dus spullen kunnen lenen om fatsoenlijk te kunnen slapen en ik heb heerlijk geslapen. Iets voor 7 werd ik wakker, maar ik had nog geen zin om op te staan, want ik had alleen maar brood om te ontbijten en rond deze tijd was er waarschijnlijk nog niemand die mij iets kon lenen. Drie kwartier later ben ik toch maar opgestaan. Er was volgens mij nog niemand van de bus in de keuken, maar gelukkig mocht ik wat pindakaas van een oud echtpaar lenen. Met de cocoa pops daarna was het best oké. Later kwam het Belgische meisje en zij had nog wat yoghurt over, dus heb ik die ook gegeten.
Via via kregen we te horen dat we om 12 uur opgehaald zouden worden. Zoiets hadden we al gedacht, omdat we volgens de planning sowieso rond die tijd in Te Anau zouden zijn. Niemand wist echt wat we konden doen, dus heeft een heel stel de bagage in de keuken gedumpt en met hen heb ik in de keuken zitten kletsen. Toen het dichter bij 12 uur kwam, werd ik een beetje zenuwachtig. Als we namelijk niet onze eigen bus kregen, schatte ik de kans niet groot dat mijn bagage er zou zijn. Om 12 uur was er nog geen bus, dus heeft iemand gebeld en om half 1 zou de bus er pas zijn. Om half 1 kwam er een andere bus aangereden voor ons en ik heb als eerste de chauffeur gevraagd of hij extra bagage had en natuurlijk wist hij van niks. Ik heb dus nog bij de receptie na vraag gedaan en daar wisten ze ook niks.
Ik moest dus toch in de bus en Stray bellen. Mijn telefoon was alleen bijna leeg. Gelukkig kon ik van iemand de telefoon lezen. Nu werd het helemaal mooi. De vrouw aan de telefoon zei doorkruist mijn tas morgen in Invercargill zou zijn. Ik zei dat ik daar morgen niet was, maar daar had ze geen boodschap aan. Toen ik zei dat er medicijnen in mijn bagage zaten, zei ze dat ik dan maar beter op mijn tas had moeten letten en uiteindelijk zei ze dat iedereen zelf de tas uit de bus had gehaald. Met andere woorden, het was mijn eigen schuld. Ze praatte gewoon over mij heen en ik heb dus maar gewoon opgehangen. De hele bus was verontwaardigde mij en het huilen stond me nader dan het lachen. Even later heeft Lesley, de Canadese vrouw, van wie ik een shirt had geleend, nog gebeld om te zeggen dat niemand de tas had overgebracht en zij zei ook dat ze gewoon totaal geen begrip toonden.
De rest van de weg naar Bluff heb ik dus niet veel meer gedaan dan gepiekerd over mijn bagage. Gelukkig besloot Lesley nog met de buschauffeur te praten en die heeft blijkbaar naar Bobby gebeld en geregeld dat mijn tas morgen met de ferry naar Stewart Island wordt gebracht als de bus is gemaakt. Alleen heb ik er totaal geen vertrouwen meer in, dus ik hoop dat mijn bagage komt, maar ik ben half sceptisch. In Bluff werden we met een groepje afgezet om naar Stewart Island te gaan. Daar hadden we nog ruim een uur in de terminal, dat gewoon een kantoortje aan het water was. Ik ben dus nog maar met een Nederlandse man naar het supermarktje gelopen om wat te eten te halen.
Iets na vijven konden we op de ferry. Het was maar een klein bootje en de golven waren hoog. Af en toe was het een soort vrije val van een golf af en ik had moeite met een gesprek voeren. Veel mensen waren behoorlijk zeeziek en ik weet niet zeker of er mensen hebben overgegeven. Er zaten er genoeg met een zakje. In het begin was ik vooral bang dat de boot zou kantelen op een golf, maar na een tijdje begon ik toch echt misselijk te worden. Als ik had kunnen overgeven, had ik het zeker op de boot gedaan. Ik was dus blij toen we in Oban, de volgens mij enige plaats op Stewart Island, en het leek niet veel voor te stellen. Dat betekende gelukkig ook dat het niet ver was naar het hostel, want het was niet bepaald warm hier.
In het hostel heb ik mijn paar spullen in mijn kamer gelegd en ik heb mijn kant-en-klare lasagne in de magnetron gedaan, die stelde niet veel voor en daarna had ik dus nog honger, dus heb ik nog maar een boterham gepakt. Ondertussen had Sybille, van wie ik ook al de telefoon had geleend, een shirt voor mij klaargelegd, dat ik als pyjama kan gebruiken. Gelukkig zijn al mijn medereizigers super behulpzaam. Na het eten heb ik niet veel meer gedaan en omdat ik de dag wel zat was, lag ik vroeg op bed.
Via via kregen we te horen dat we om 12 uur opgehaald zouden worden. Zoiets hadden we al gedacht, omdat we volgens de planning sowieso rond die tijd in Te Anau zouden zijn. Niemand wist echt wat we konden doen, dus heeft een heel stel de bagage in de keuken gedumpt en met hen heb ik in de keuken zitten kletsen. Toen het dichter bij 12 uur kwam, werd ik een beetje zenuwachtig. Als we namelijk niet onze eigen bus kregen, schatte ik de kans niet groot dat mijn bagage er zou zijn. Om 12 uur was er nog geen bus, dus heeft iemand gebeld en om half 1 zou de bus er pas zijn. Om half 1 kwam er een andere bus aangereden voor ons en ik heb als eerste de chauffeur gevraagd of hij extra bagage had en natuurlijk wist hij van niks. Ik heb dus nog bij de receptie na vraag gedaan en daar wisten ze ook niks.
Ik moest dus toch in de bus en Stray bellen. Mijn telefoon was alleen bijna leeg. Gelukkig kon ik van iemand de telefoon lezen. Nu werd het helemaal mooi. De vrouw aan de telefoon zei doorkruist mijn tas morgen in Invercargill zou zijn. Ik zei dat ik daar morgen niet was, maar daar had ze geen boodschap aan. Toen ik zei dat er medicijnen in mijn bagage zaten, zei ze dat ik dan maar beter op mijn tas had moeten letten en uiteindelijk zei ze dat iedereen zelf de tas uit de bus had gehaald. Met andere woorden, het was mijn eigen schuld. Ze praatte gewoon over mij heen en ik heb dus maar gewoon opgehangen. De hele bus was verontwaardigde mij en het huilen stond me nader dan het lachen. Even later heeft Lesley, de Canadese vrouw, van wie ik een shirt had geleend, nog gebeld om te zeggen dat niemand de tas had overgebracht en zij zei ook dat ze gewoon totaal geen begrip toonden.
De rest van de weg naar Bluff heb ik dus niet veel meer gedaan dan gepiekerd over mijn bagage. Gelukkig besloot Lesley nog met de buschauffeur te praten en die heeft blijkbaar naar Bobby gebeld en geregeld dat mijn tas morgen met de ferry naar Stewart Island wordt gebracht als de bus is gemaakt. Alleen heb ik er totaal geen vertrouwen meer in, dus ik hoop dat mijn bagage komt, maar ik ben half sceptisch. In Bluff werden we met een groepje afgezet om naar Stewart Island te gaan. Daar hadden we nog ruim een uur in de terminal, dat gewoon een kantoortje aan het water was. Ik ben dus nog maar met een Nederlandse man naar het supermarktje gelopen om wat te eten te halen.
Iets na vijven konden we op de ferry. Het was maar een klein bootje en de golven waren hoog. Af en toe was het een soort vrije val van een golf af en ik had moeite met een gesprek voeren. Veel mensen waren behoorlijk zeeziek en ik weet niet zeker of er mensen hebben overgegeven. Er zaten er genoeg met een zakje. In het begin was ik vooral bang dat de boot zou kantelen op een golf, maar na een tijdje begon ik toch echt misselijk te worden. Als ik had kunnen overgeven, had ik het zeker op de boot gedaan. Ik was dus blij toen we in Oban, de volgens mij enige plaats op Stewart Island, en het leek niet veel voor te stellen. Dat betekende gelukkig ook dat het niet ver was naar het hostel, want het was niet bepaald warm hier.
In het hostel heb ik mijn paar spullen in mijn kamer gelegd en ik heb mijn kant-en-klare lasagne in de magnetron gedaan, die stelde niet veel voor en daarna had ik dus nog honger, dus heb ik nog maar een boterham gepakt. Ondertussen had Sybille, van wie ik ook al de telefoon had geleend, een shirt voor mij klaargelegd, dat ik als pyjama kan gebruiken. Gelukkig zijn al mijn medereizigers super behulpzaam. Na het eten heb ik niet veel meer gedaan en omdat ik de dag wel zat was, lag ik vroeg op bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
