Nieuw-Zeeland, dag 60

Weer werd ik 's nachts wakker en lag er iemand te snurken. Ik had het daar nu wel echt mee gehad. Gelukkig ging die man weg de volgende dag. Tijdens het ontbijt heb ik even mijn hart gelucht bij pap en dat hielp om de moed er nog even in te houden. Ik zou om half 10 opgehaald worden om naar Arrowtown te gaan, dus heb ik tot die tijd maar wat in het centrum rond gelopen. Helaas waren een heleboel zaakjes nog dicht. Dat kwam blijkbaar doordat ze hier de vrije dag een dag opschuiven als de feestdag in het weekend valt. Dat mogen ze in Nederland ook wel doen.

Ik was iets voor half 10 al bij de ophaalplek, maar even later kwam het busje al aangereden. Ik was de enige, dus we konden meteen gaan. Eerst stelde de gids wat vragen over mij, maar even later begon hij wat over de geschiedenis te vertellen. Queenstown was dus gesticht door William Rees en toen hij hier kwam, was er eigenlijk helemaal niks. Er waren geen bomen en dus geen vogels en geen eetbare vis in de meren. Rond 1863 vonden 2 mannen in 2 weken tijd een miljoen dollar aan goud in een van de rivieren hier. Dat bracht een gold rush op gang, maar er was hier dus helemaal niks. Rees had een boerderij en zorgde dat er ten minste iets te eten was voor de goudzoekers.

Op de weg naar Arrowtown kwamen we langs een meer, waar de lokale bevolking zwemt. De huizen hier kosten in de miljoenen, maar ze staan bijna altijd leeg, omdat het alleen vakantiehuizen zijn. Het is hier dus heel moeilijk en duur om woonruimte te vinden. Even later reden we Arrowtown in, dat in eerste instantie op een normaal dorpje leek. De chauffeur heeft even een rondje gereden om te laten zien waar alles zo'n beetje was en toen werd ik bij de parkeerplaats afgezet om zelf rond te lopen. Toen vond ik Peter Pans wel afzetters. Ik had nog gevraagd of ik dit wel met een tour moest doen en toen zei dat meisje dat het juist om het commentaar ging. Nu bleek dus dat ik eigenlijk geen echt commentaar kreeg, behalve op de weg er naartoe en ik was beperkt in de tijd.

In ieder geval heb ik gevraagd of ik alles in een uur kon zien en de chauffeur zei dat dit wel moest lukken. Ik ben toen maar begonnen met de 2 locaties van Lord of the Rings. Eentje was langs de Arrow rivier, waar was gefilmd dat iemand de ring vindt. Er was nergens een bordje en het was nou niet zo'n herkenbare scène, maar het was wel mooi langs het riviertje. Wat het vooral mooi maakte, waren de lupine's, die nu echt overal bloeien. Ze groeiden ook al bij de Dart rivier met het paardrijden en hier dus ook. De volgende lokatie was weer terug richting het historische dorpje. Dat was de scène waarin Arwen de Zwarte Rijders mee laat voeren door de rivier. Daarvoor moest ik de rivier oversteken en dat leek toch een beetje moeilijk te worden.

Ik ben dus maar naar de Chinese Settlement gegaan, want ik wilde geen tijd verliezen aan het proberen een riviertje over te steken. En ik had geen zin in natte voeten. De Chinese Settlement waren een paar minihuisjes, die van de Chinese goudzoekers waren geweest. Het was meer een hokje dan wat anders. Sommige waren zo slim geweest om de rotsen als beschutting te gebruiken. In de negentiende eeuw werd het hier namelijk wel -25 graden in de winter en een stuk warmer in de zomer. De Chinezen waren uitgenodigd door de Nieuw-Zeelandse overheid, maar toen er meer kwamen, werden ze met de nek aangekeken door de lokale bevolking. De man van het winkeltje kon zowel Chinees als Engels en hij was dus een belangrijke tussenpersoon. Ze moeten een zwaar leven hebben gehad en velen kwamen toch weer terug vanuit China toen ze oud waren, omdat ze daar niks meer hadden. Toch hadden ze in Nieuw-Zeeland geen recht op pensioen. Ik vond het dus maar zielig voor die mensen.

Toen ik hier klaar was, zag ik een bruggetje de rivier over. Ik kon dus toch nog een klein stukje richting de filmlokatie lopen. Toch ging er niet meteen een belletje rinkelen. Ik denk dat de begroeiing ook wel verandert na meer dan 10 jaar. In ieder geval had ik het gezien en nu kon ik nog snel door de oude winkelstraat lopen. Dit waren vooral winkeltjes met souvenirtjes enzo, maar het zag er wel leuk uit. Even verderop was ook een wat rustigere straat, waar de Britten allemaal bomen hadden geplant om het meer op thuis te laten lijken. Hier wonen nu nog steeds mensen. Ik ben nog naar het museum gelopen, maar ik had alleen maar tijd om er snel doorheen te lopen en aangezien ik toegang moest betalen, heb ik dat maar niet gedaan. Op een plattegrond zag ik dat er nog een cottage van Mary McKillop was. Ik ben er volgens mij naartoe gelopen, maar op het huisje stond verder niks. Toen heb ik nog maar even in de winkeltjes rond gekeken, want ik had geen tijd om ook nog naar de begraafplaats te lopen. Toen ik net voor half 12 nog naar de wc ging, was er een heel irritant kind, maar dat komt volgens mij door zijn moeder. Die bleef hem maar laatste kansen geven om naar de wc te gaan. Als je een kind 10 laatste kansen geeft, weet die ook wel dat je hem ook nog een elfde gaat geven.

De chauffeur was er weer op tijd, dus we konden meteen gaan. We zijn een andere weg teruggereden. Dit was meer door een toe te of eigenlijk gewoon een rivierbed. Blijkbaar liep hier eerst een rivier naar Lake Wakatipu maar door een aardbeving in een ver verleden is dat verandert. Ook staken we de Shotover rivier over. Hier is een hele bekende jetboat, omdat die met hoge snelheden door een smalle gorge scheurt. We kwamen via de andere kant Queenstown in en toen ik was afgezet, heb ik eerst in het hostel geluncht.

Na de lunch ben ik naar Perer Pans gegaan om nu eindelijk Kaikoura te regelen. Er was maar 1 persoon aan het werk en die was echt uitgwbreid een planning aan het maken met 2 meisjes. Ik had mijn foto's allemaal overgezet en nog was hij niet klaar. Uiteindelijk heb ik daar zo'n anderhalf uur zitten wachten. In ieder geval heb ik toen de kn lol doorgehakt en Kaikoura gecanceld, omdat het gewoon te moeilijk is om daar te komen zonder eigen vervoer. Het was voor mij wel een opluchting om daar een beslissing over te hebben. Daarna moest ik nog even ontbijt voor morgenochtend halen en toen kon ik eindelijk naar de Queenstown Gardens. Dat lag op een schiereiland in het meer en was eigenlijk gewoon een park. Ik ben daar dus doorheen gelopen. Ze hadden een monument voor een Poolexpeditie, die niet helemaal goed is gegaan. Wat ik wel mooi vond, was dat ze een stuk uit een verslag van een van de leden op de steen hadden gezet. In het park hadden ze ook frisbeegolf. Daarbij moet je een frisbee in een soort net zien te gooien.

Toen ik de Gardens wel zo'n beetje had gezien, ben ik via de waterkant terug richting het hostel gelopen. Het was echt vol met mensen hier, maar het was dan ook lekker weer. In het hostel heb ik wat gegeten en daarna mijn tas ingepakt. Verder moest ik nu weer wat regelen met de hostels, maar de Wi-Fi werkte niet echt. Uiteindelijk heb ik dat maar opgegeven. Ik had weer nieuwe kamergenootjes, een paar Engelse en Amerikaanse meisjes die met elkaar reisden. Daar heb ik nog even mee gepraat. Ze vroegen of ik mee ging naar de karaokebar. Dat had me best grappig geleken, maar ik was nu al moe en ik moest morgen op tijd op. Toen zij gingen, ben ik dus naar bed gegaan.