Nieuw-Zeeland, dag 64

Vanochtend kon ik lekker rustig aan doen, want ik hoefde pas om 10 uur bij de toeristeninformatie te zijn om naar Larnach Castle te gaan. Ik heb dus rustig ontbeten en me klaargemaakt en toen heb ik nog even met pap gebeld. Toen besloot ik maar aan te lopen, al was ik nog wel aan de vroege kant. Ik heb dus maar even bij de toeristeninformatie gekeken naar een bus naar het busstation voor morgen en dingen om in Christchurch te doen. Rond kwart voor 10 liep Ik naar buiten en het busje was er al en blijkbaar de rest van de groep ook. Ik mocht weer voorin zitten en toen konden we ruim op tijd gaan.

We moesten naar de Otago Peninsula, een stuk land dat heel heuvelachtig was. Ergens halverwege dit schiereiland lag Larnach Castle. Onderweg heeft de gids van alles over de familie verteld. Dit keer was het de familie Larnach met Schotse roots. William Larnach was vooral bankier, maar hij kocht ook stukken land en had allerlei ondernemingen en zat uiteindelijk zelfs in de politiek. Het ging dus allemaal voor de wind.Hij en Eliza hadden 5 kinderen en toen de oudste in Engeland naar school ging, ging de hele familie naar Engeland vanwege zaken. Daar werd hun zesde kind geboren. Later gingen hij, Eliza, Eliza's halfzus Mary en de jongste dochter terug naar Nieuw-Zeeland.

Een paar jaar later overleed Eliza en William heeft een gigantische tombe voor haar laten maken. De soort Taj Mahal van Nieuw-Zeeland. Het was eigenlijk een kleinere versie van First Church. Maar William had nu een probleem. Hij had een jonge dochter, zijn zaken liepen niet meer zo goed en hij woonde samen met een ongetrouwde vrouw, Mary. Hij besloot dus met Mary te trouwen. Omdat een politicus geen faillissementen mocht hebben, besloot hij al zijn zaken op Mary's naam te zetten onder de voorwaarde dat alles bij haar dood naar zijn kinderen zou gaan. Niet veel later bleek Mary een tumor te hebben en toen ze daarvoor werd geopereerd liep ze bloedvergiftiging op en overleed.

Nu zat William weer met een probleem. Hij moest al zijn zaken terug zien te krijgen van zijn kinderen, maar dat is gelukt. Ondertussen trouwde hij met vrouw nummer 3, Constance. Zij was 20 jaar jonger en ongeveer zo oud als de kinderen. Nu ging het allemaal bergafwaarts. Kate, de oudste dochter, die als verpleegster werkte, overleed aan tyfus. De zaken liepen nog steeds niet goed. En om het allemaal nog erger te maken, er waren geruchten dat de jongste zoon een relatie had met Constance. In ieder geval ontving William tijdens een vergadering een brief en niemand weet wat erin stond, maar hij pleegde zelfmoord. Of er daadwerkelijk een relatie was tussen de zoon en Constance is niet zeker, maar wel opvallend was dat hij vlakbij haar ging wonen en toen de kinderen de erfenis van Constance aanvechten, steunde hij Constance.

Toen we dit hele verhaal hadden gehad, zijn we nog gestopt voor een foto van het uitzicht. Hier zag ik 2 honden lopen, die verdacht veel op Kodie en Tigo leken. Het waren een border collie en een bearded collie ofzo. Vanaf hier was het niet ver meer naar het 'kasteel', dat meer een flink landhuis was. Officieel heette het dan ook The Camp, maar de omwonenden hadden het Larnach Castle genoemd. We gingen via de koetsroute en werden recht voor de deur afgezet. Daarna hadden we een rondleiding door het kasteel. Ook hier moest je weer aanbellen en werd de deur voor je opengemaakt, wat niet echt handig is,m want er zijn hier aardig wat bezoekers.

We begonnen op de veranda. William Larnach was in Australië opgegroeid en had dus een veranda laten bouwen om de hitte buiten te houden. Dat was hier alleen niet nodig en het was dus veel te koud op de veranda. Daarom heeft hij glas helemaal uit Europa laten komen o het dicht te maken. Dit geeft het huis een aparte stijl. De muziekmarkt was vrij donker, maar had wel een mooi houten plafond, dat goed boven een altaar had gepast. In de dining room hadden ze weer een houten plafond, dat erg knap was gemaakt met allemaal figuren. Hier was ook een meubelstuk dat waarschijnlijk origineel was. In de jaren 60 had een echtpaar het kasteel namelijk gekocht voor waarschijnlijk de prijs van een normaal huis. Ze waren op huwelijksreis en terwijl ze hier waren, had de man gezegd dat hij best zo'n huis zou willen. Zij hebben het helemaal opgeknapt en vooral Margaretha, de vrouw, heeft veel moeite gedaan om originele spullen of spullen uit die tijd te vinden om het in te richten. Zelf woonde ze tot voor kort in wat ooit de keuken was.

De drawing room vind ik meestal een hele mooie kamer, maar hier viel het wel mee. Maar ik vond de meeste kamers hier niet heel spectaculair. Komt misschien ook doordat het later allemaal bij elkaar is gezocht. In de bibliotheek waren niet heel veel boeken, maar ze hadden wel een foto van de familie. Wat ook grappig was, was het snorrenkopje. Een kopje met een speciaal stukje erin zodat de snor niet nat werd. De hal vond ik dan wel weer mooi. Ze hadden mooie tegels en glazen panelen en met het houtsnijwerk op het plafond was het een statig geheel. We hebben even stil gestaan bij de panelen. Volgens de gids stond er Latijn op, maar ik was er vrij zeker van dat het Frans was. Op de panelen stonden allemaal emblemen. Bovenaan was een embleem van een kat met de spreuk 'dans peur'. Met het embleem van een kat komt dat nogal humoristisch over.

Nu gingen we via de trap naar boven. Die was indrukwekkend op zichzelf. Hij was helemaal van hout en de balustrade was van kaurihout. Om dat rond te krijgen, moet je het helemaal zo uitsnijden. Boven waren de slaapkamers van William, Mary en de kamer van Eliza en Constance. Vooral Wiliams ma er lag erg mooi. Helemaal voorin, eigenlijk in de toren, met grote ramen. In Constance kamer was geen bed. Constante had haar trouwjurk bewaard en haar familie ook na haar dood. Die hebben het terug gegeven aan Margaret en die heeft het hier tentoongesteld met wat informatie overmoed in de negentiende eeuw. Verder naar boven was een badkamer met een marmer bad. Die maakte het water zo snel koud dat ze hem beneden er al vrij snel uit hadden gesloopt.

Nu kregen we nog even de tijd om zelf rond te lopen. Ik moest wel opschieten. Eerst ben ik helemaal naar boven in de toren gegaan, waar je een mooi uitzicht op het schiereiland had. Daarna heb ik nog snelm wat andere kamertjes bekeken, die niet heel bijzonder waren. Helemaal beneden was een beetje dezelfde informatie als wat de gids al had verteld. Daarna heb ik even door de tuin gelopen, waar de bloemen heel mooi in bloei stonden. De balzaal was Nu een café, maar William had die voor Kate gebouwd. Toen had ik nog wat tijd over en heb ik nog maar even door de tuin gelopen. Bij de fontein zat een musje dat maar bleef zitten. Ik dacht dat ie een gebroken pootje had en toen ik hem wilde oppakken, vloog ie weg. Ik hoop maar dat ie gewoon niet bang aangelegd was.

Op de terugweg naar Dunedin zijn we onder langs het schiereiland gereden. Dat was vlak langs de zee. Deze weg was gebouwd door een groep Maori, die geweldloos protesteerden tegen de Britten. Toch werden ze opgepakt en moesten ze voor straf deze weg bouwen. De gids had al verteld dat de grote cruiseschepen ergens anders aanleggen dan in Dunedin zelf. Dat kwam doordat het water hier zo ondiep was dat je erin kon lopen. Toch hadden ze Dunedin in deze baai gebouwd, omdat het vlakker was hier.

In Dunedin zouden we nog een stadsmuur krijgen met de middag groep, maar die mensen waren een beetje te laat, dus begonnen wij maar alvast. Dunedin was een geplande stad. De presbyterians in Schotland waren het niet over alles eens en dus is een groep gewoon hier naartoe gelopen. Ze wilden de stad dus op Edinburgh laten lijken, maar door de tijd waarin het was gebouwd, deed het mij meer aan Glasgow denken. De straten zijn allemaal naar straten in Edinburgh geroemd, maar omdat de stad niet voor auto's is gemaakt, zijn sommige straten nu erg onlogisch. Ooit was dit de grootste en rijkste stad van Nieuw-Zeeland. Dat komt doordat de meeste steden pas in de jaren 60 begonnen te groeien. Dit kun je ook terug zien in de gebouwen. De kustlijn was vroeger anders, omdat ze stukken grond hebben drooggelegd. In South Dunedin hebben ze nu het probleem dat alles langzaam wegzakt.

Met de tour zijn we eerst langs First Church en het treinstation gegaan. Toen hebben we de andere groep opgehaald. Daarna gingen we naar Baldwin Street. Dat is de steilste straat ter wereld. Het ligt alleen niet echt in het centrum, dus nu hoefde Ik er zelf niet helemaal naartoe te lopen. Dat was maar goed ook, want als je het even gezien hebt, heb je het ook wel gezien. Daarna gingen we naar Signal Hill, waar een oude begraafplaats is. Hier was de tombe voor Eliza, waar nu ook William zelf en Kate liggen. Ook was er een aparte tombe voor de Maori, die overleden terwijl ze hun straf uitvoerden. Dit was een hoofd van steen. Ook was er een gedenksteen voor een stewardess van een schip dat ergens gezonken is.

We zouden nu naar de universiteit gaan. Het is nu zomervakantie, dus het is heel rustig. De studentenwoningen bij de universiteit waren ook weer wat opgeknapt. De beruchte straat is Castle Street. De huizen zien er mooi uit, maar hier wonen dus allemaal studenten. Als ze in de winter een feestje willen, maken ze gewoon een kampvuur op straat en als ze geen hout hebben, gebruik en ze gewoon een oude bank. Bij de universiteit waren ze ook onderhoud aan het plegen, dus konden we die niet echt zien. Daarna zijn we naar Olveston House gereden, waar een paar mensen moesten zijn. We kwamen nu vlakbij mijn hostel, dus kon kon hier uitstappen.

In het hostel heb ik geluncht en daarna ben ik nog naar de universiteit gelopen. Dat was een mooi gebouw, beetje Gotisch. Daarna ben ik langzaam weer terug naar het hostel gelopen met een stop in een tweedehands boekenwinkel en de supermarkt. In het hostel heb ik nog extra's van She's the Man gekeken. Daarna heb ik wat gegeten en toen heb ik de tweede film van Lord of the Rings gekeken. Toen die af was, was het wel bedtijd.