Nieuw-Zeeland, dag 69
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
11 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Er zijn echt nog wel mooie gebouwen in Christchurch, alleen staan veel van die gebouwen nu in de steigers. Omdat ik nu zoveel tijd had voor de stadswandeling, besloot ik maar eerst naar de toeristeninformatie te gaan. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want verschillende kaarten gaven verschillende plekken aan. Uiteindelijk waren er ook borden die aangaven dat ze verhuisd waren. Ze zaten nu in een heel mooi gebouw dat op de universiteit in Glasgow leek, maar ook dit stond gedeeltelijk in de steigers en was gedeeltelijk vervallen.
Bij de toeristeninformatie kwam er meteen iemand naar mij toe om te helpen. Ik had zelf al wat ideeën van wat ik wilde doen, maar zij had er nog meer. Ik wilde vooral kijken wat kan en lukt qua tijd. Zij had me graag een super vol programma aangesmeerd, maar daar heb ik nu niet meer zo'n zin in. Uiteindelijk heeft ze wel een paar dingen voor mij geboekt, zodat ik er zeker naartoe kan of korting heb. Ik had ook graag een Lord of the Rings tour gedaan, maar die vond ik toch een beetje duur voor deze keer.Ik was mooi op tijd klaar om op mijn gemak naar Cathedral Square te lopen voor de stadswandeling. In het begin leek de opkomst niet heel groot te zijn, maar toen we eenmaal waren begonnen, kwamen er nog een heel aantal mensen bij.
Christchurch was zo'n beetje de eerste stad, die de Britten in Nieuw-Zeeland hebben gesticht. Veel straten zijn dan ook naar Britse steden vernoemd en vooral bij de rivier de Avon doet het erg Brits aan. Die rivier maakte dat dit een goede plek was om een stad te stichten en nog een reden, die ik goed raadde, was dat het hier heel vlak is vergeleken met de meeste plekken in Nieuw-Zeeland. Dit werd dan ook eigenlijk altijd als het veiligste deel van Nieuw-Zeeland gezien. De gids vertelde dat hij zich tijdens de aardbeving in februari 2011 afvroeg hoe erg het wel niet zou zijn in Wellington, omdat iedereen een flinke aardbeving daar verwacht.
Het grootste deel van de tour ging over de aardbeving. Na de aardbeving in 2010 waren de mensen hier zo gewend aan de naschokken dat de kinderen op school surfden op de bevingen. Ik weet niet precies hoe ik me dat moet voorstellen. Van Cathedral Square zijn we naar Re:START Mall gelopen. Dit zijn allemaal containers met winkeltjes en eettentjes erin. Na de aardbeving is dit vrij snel te voorschijn gekomen. Containers waren goedkoop, makkelijk aan te komen, veilig en vooral makkelijk te verplaatsen. Deze Mall stond eerst namelijk aan de andere kant van de weg en binnen een paar dagen hebben ze het verhuisd. Dit is niet de enige plek met containers. Op veel plekken hebben ze containers gebruikt om te bouwen en in het begin woonden er zelfs mensen in containers.
De volgende stop was de Bridge of Remembrance met een boog ter nagedachtenis aan de Eerste Wereldoorlog. Ik dacht dat deze de aardbeving goed was doorgekomen, maar hij is pas afgelopen jaar op ANZAC day weer geopend. De brug was namelijk gescheurd en de boog was helemaal omgedonderd. Hierna gingen we voor een korte stop naar de Botanic Gardens. Christchurch staat namelijk bekend als de City of Gardens. Dit komt doordat veel mensen echt een tuin hebben bij hun huis. De grootste tuin is echter de Hagley Oval. Deze is de helft van Central Park, dus echt groot voor een stad als Christchurch.
Het Canterbury Museum was een van de weinige oude gebouwen, die zonder kleerscheuren alle aardbevingen is doorgekomen. Dat komt doordat er iemand was, die vond dat ze meer aardbevingproof moesten bouwen. De details zijn me alleen ontgaan, zoals wel vaker tijdens de tour, doordat de gids soms moeilijk te verstaan was. Dat geldt ook voor het volgende gebouw, het Arts Centre. Dit was volgens mij ooit de universiteit geweest, zo zag het er in ieder geval uit en er was een lecture room. Een van de personen die hier lezingen gaf, is een bekende Nieuw-Zeelander, de man die als eerste een atoom splitste. Dit was een van de historische gebouwen, die zwaar beschadigd was, maar die ze ondanks de torenhoge kosten weer opbouwen. Het staat dus nog in de steigers, maar de binnenplaats was sinds kort weer open.
In diezelfde straat was een gebouw van een dyslexieorganisatie met kunst ervoor en hier kwam ik erachter dat Christchurch een tovenaar heeft met 3 leerlingen. Even verderop was de Art Gallery, een modern gebouw van voor de aardbeving. Het gebouw zelf was onbeschadigd de aardbevingen doorgekomen, maar het was toch voor lange tijd gesloten, omdat de grond eronder helemaal schuin was komen te liggen. Dit gebouw had dan ook een soort schokdempers in de ondergrondse parkeergarage, die we hebben bekeken. Ik wil niet weten hoe het eruit zag tijdens de aardbevingen. Voor het museum hadden ze een kunstwerk: een vleugel met een stier erop. Dit heeft de hele wereld rondgereisd en kwam vlak na de aardbevingen naar Christchurch. Voor de mensen hier symboliseerde het de natuur, die de menselijke beschaving controleert, en daarom hebben ze geld ingezameld om het beeld hier te houden.
Nu gingen we weer terug naar Cathedral Square en de kathedraal. Dit is echt een ruïne en laat goed zien hoe vernietigend de aardbevingen waren. De kathedraal was de aardbeving in 2010 goed doorgekomen. In februari 2011 ging het alleen mis en is een groot deel ingestort. Een toren stond nog redelijk overeind en om die te stutten hadden ze een metalen constructie er tegenaan gezet. Bij een volgende aardbeving heeft die constructie niet gestut, maar de hele toren omgeduwd. Het is nu het meest controversiële gebouw van Christchurch. De Anglicaanse Kerk was namelijk songs of begonnen met het afbreken om een nieuwe kathedraal te bouwen toen de bevolking hier begon te protesteren. Uiteindelijk zijn ze 3 keer naar de rechter gegaan totdat de overheid ingreep en een commissie heeft aangesteld. Die zou in december een beslissing moeten hebben genomen, maar heeft dat nog steeds niet gedaan. Ik zou het wel zonde vinden als ze de kathedraal afbreken. Eigenlijk zou ik hem zo laten als een soort monument. Het heeft iets triests, vooral het bordje 'visitor centre' aan de zijkant van de kathedraal.
De volgende stop was niet heel bijzonder. Hier moet ooit een gebouw hebben gestaan, maar nu was er een monument. Waarvoor kon ik weer niet goed verstaan. In ieder geval mochten gebouwen nu niet meer hoog worden gebouwd, dus had een of andere hotelketen het hoge gebouw ernaast gekocht voor 1 dollar. Ik weet niet precies welke gebouw het was, maar volgens mij dit gebouw, waarvan de trappen weg waren gevallen tijdens de aardbeving. De mensen in het gebouw zagen dat een ander gebouw was ingestort. Daarom hadden ze brandblusslangen aan elkaar geknoopt en zijn ze van het dak geabseilt.
Op deze kale plek was ook Dance-o-Mat. Dat is een dansvloer compleet met discobal, waar je voor wat geld je mp3-speler kunt aansluiten en dan kunt dansen. Er waren nu ook wat mensen dom aan het dansen en volgens de gids was het verbazend hoeveel mensen geen schaamtegevoel hebben. Even verderop was Regent Street met allemaal boetiekwinkeltjes in pastel gekleurde gebouwen. Dit is een van de weinige plekken, die er nog net zo uitziet als voor de aardbevingen. Vervolgens liepen we door een soort overdekte straat, die een beetje op een flinke schuur leek. Het leek dus vreemd dat de tramrails hier doorheen rijdt.
Trinity Church was ik gisteren al langs gelopen. Dit is ook een gotisch gebouw, maar hier zat een nachtclub in voor de aardbeving. Na september 2010 hadden ze hem heel snel weer opgebouwd en net voor februari 2011 was hij klaar. Ze hadden beter even kunnen wachten. Nu stond er een houten huisje naast dat ze voor 1 dollar hadden gekocht aan de overkant van de straat. Ze wilden de 2 gebouw en verbinden en er een gemeenschapshuis van maken.
Nu gingen we naar een andere bekende plek, de Cardboard Cathedral. Dit is de vervangende kathedraal, die ze heel snel hebben opgebouwd, onder andere met containers. In plaats van echt glas-in-lood hebben ze voorop met plastic de scherven van het originele glas-in-lood vergroot. Mooi idee. Binnen was het heel licht en modern maar buiten viel me op dat het hek wel oud was. De volgende stop was erg indrukwekkend. Het was een leeg stuk grind met wat bloembakken, maar hier stond ooit het CTV-gebouw. Dat was 6 verdiepingen hoog geweest en in februari 2011 net als de Twin Towers in elkaar gestort. De mensen op de onderste 3 verdiepingen hebben dat niet overleefd en hier zijn dus 115 van de 185 mensen, die door de aardbevingen zijn omgekomen, overleden. De gids las een stukje voor uit een boek van een Japans meisje dat hier Engelse les volgde. Dat was erg indrukwekkend en iedereen was er helemaal stil van.
Schuin hier tegenover was een monument met 185 witte stoelen. De familie van de overledenen had die zelf gekozen, dus het was echt een allegaartje. Ook zaten er een rolstoel, kinderstoel en maxicosi tussen. Toen we weer terug naar het centrum liepen, was er een hotelbord om dat hotel aan te prijzen. Een van die aanrijdingen was dat het grade A seismisch veilig was. Alleen in Christchurch. Vlakbij Cathedral Square kwamen we aan het einde van de stadswandeling, wat goed uitkwam, want ik had ondertussen honger. Ik dacht wat bij de containers te gaan eten, maar een gewoon broodje gezond of iets goedkoops zat er niet bij. Uiteindelijk ben ik ergens in een normaal tentje terecht gekomen. Goedkoop was het niet, maar ik had echt een lekkere stap met pesto en allemaal rauwe groenten, ei, avocado en een notenmix. En toen zat ik ook goed vol.
Vervolgens ben ik naar Quake City gegaan, een museum over de aardbevingen, waarvoor ik vanochtend al een kaartje bij de toeristeninformatie had gekocht. Ik ging eerst naar de wc en in die tijd was het beginfilmpje net begonnen. Ik heb dus met de kassière staan praten. Zij woonde ook in Christchurch tijdens de aardbevingen en ze zij dat het verbazend was wat er allemaal normaal kon worden. Het filmpje was niet echt informatief, maar het Maoriverhaal achter de aardbevingen. Het kind van de lucht en de aarde zit namelijk onder de grond en als die schopt, veroorzaakt dat een aardbeving.
De tentoonstelling begon met een radiobericht van de aardbeving en een tijdlijn van aardbevingen in de streek Canterbury. Er zijn al lange tijd aardbevingen, maar al lang niet meer in Christchurch. Er was wat meer informatie over de aardbeving van 2010. Die was zwaarder dan die van 2011, maar dieper en iets verder weg. Vervolgens was er vooral informatie over de aardbeving van februari 2011. Er was een nieuwsuitzending van die dag. Daarin lieten ze beelden zien van net na de aardbeving, maar ook beelden van een beveiligingscamera tijdens de aardbeving. Dat was indrukwekkend en bizar om te zien. Alle auto2 stonden te schudden en ineens stortte een heel gebouw in. Wat ik ook indrukwekkend vond, waren de foto's van de scheuren in de grond. Er stonden soms gewoon mensen in.
Maar het indrukwekkendste vond ik toch wel de film met interviews van getuigen. Ik heb niet de hele film gezien, want die duurde meer dan een uur, maar ik heb daar toch wel een hele tijd gezeten. Er was een piloot, die zelf een vliegtuig heeft geregeld om naar Christchurch te vliegen en daar 13 uur bij het CTV-gebouw heeft gewacht in de hoop dat zijn vrouw eruit kwam om te horen te krijgen dat er verder geen overlevenden meer waren. Er was een politieagent, die in de kelder van het politiebureau was en zo slim was om de 6 gevangen uit hun cel te halen. De meesten waren helemaal in paniek. Hij heeft op de parkeerplaats een uitspraak van een rechter geregeld om ze vrij te kunnen laten of over te plaatsen. Het eerste verhaal hoorde ik maar half, maar dat was een vrouw die klem had gezeten in een gebouw. Toen ze haar eindelijk los kregen, zag ze haar eigen vingers eraf vallen. Ik vond die verhalen zo verschrikkelijk dat ik echt hoop nooit zoiets mee te maken.
Na de aardbeving kwam er snel hulp vanuit het hele land en zelfs vanuit de hele wereld om mensen uit het puin te redden. Ze gebruikten hierbij ook honden en eentje was Boss, een border collie uit Christchurch zelf. Na de aardbeving was er enkele dagen geen elektriciteit en ook het rioleringssysteem lag plat. Mensen moesten dus in de tuin een wc maken. Dit kwam doordat er een soort modder omhoog kwam tijdens de aardbeving. Christchurch ligt namelijk op natte grond. Dit zorgde ervoor dat de grond nog minder steun gaf aan gebouwen. Al snel na de aardbeving was er een Youtubehit van jongens die over de scheuren en het puin skateboarden. Creatief.
Van de Basilica, de katholieke kerk, en een overheidsgebouw hadden ze maquettes gemaakt. Dit waren historisch belangrijke gebouwen en ze konden maar geen beslissing maken over wat ermee te doen. Ze staan dus nog steeds als ruïnes in de sta, net als de kathedraal. Van een ander gebouw hadden ze 2 beelden af moeten halen. Die waren zo breekbaar geworden door alle schokken, dat ze alleen nog maar konden liggen.
Na Quake City besloot ik nog maar naar de Basilica te lopen. Dat was net zo'n triest gezicht als de kathedraal. Je kunt zien dat het een heel mooi gebouw is geweest, maar het is helemaal in elkaar gestort. De 2 torens aan de voorkant zijn er gewoon niet meer. Na de Basilica was het tijd voor praktische dingen. Ik moest naar de supermarkten pinnen. Daarna was ik het lopen wel moe en ben ik terug gegaan naar het hostel.
In het hostel heb ik dingen voor morgen uit zitten zoeken. Daarna heb ik de restjes van gisteren gegeten en de laatste vriendje. Ik heb gekeken waar ik morgen de bushalte moest hebben en hoe lang dat lopen was en daarna heb ik aan mijn blog gewerkt. Ondertussen hadden we 2 nieuwe kamergenoten uit Amerika, met wie ik heb zitten praten. Tegen 10 uur was ik moe en omdat er niemand meer in de kamer was, kon ik lekker slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley