Nieuw-Zeeland, dag 72
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
14 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Ondanks dat ik vannacht heerlijk had geslapen, zonder snurkers, want er lagen alleen meisjes op de kamer, had ik nog steeds hoofdpijn toen ik wakker werd. Dat was rond 5 uur toen er een wekker afging. Ik heb toen een paracetamol gepakt en gelukkig heb ik nog wel even geslapen. Toch had ik nog steeds hoofdpijn toen ik opstond. Ik heb ontbeten en ondertussen uitgezocht waar ik kon tanken. Daarna heb ik mijn was afgehaald, die gelukkig al droog was.
Toen ik klaar was, ben ik eerst gaan tanken en daarna richting het vliegveld gereden. Er was geen papierwerk, dus de auto was zo ingeleverd en toen werd ik weer bij het Sudima hotel afgezet. Daar naast was een supermarkt, dus besloot ik hier maar boodschappen te doen voor de komende dagen, zodat ik ze niet zo ver hoefde te sjouwen. Toen ik naar de bushalte liep, zag ik net de bus weg rijden. Dit vond ik wel balen. Mijn telefoon had namelijk gezegd dat het 27 graden zou worden, dus ik had geen vestje mee genomen. Maar zo warm was het nu nog zeker niet en het waaide ook behoorlijk. Ik had het dus best wel koud. Natuurlijk was deze bus weer laat, maar hij kwam uiteindelijk wel.
In het hostel heb ik de boodschappen weggelegd en daarna ben ik de stad ingegaan. Ik ben langs wat plekken gelopen, waarvan ik nog een foto wilde maken. Daar was ik zo klaar mee. Toen ben ik naar de Art Gallery gegaan. Ik dacht dat het allerlei kunst was en dat was het ook wel, maar het was eigenlijk alleen moderne kunst met een paar verdwaalde oude schilderijen. Een van die schilderijen zag er erg Nederlands uit en het was inderdaad de haven van Rotterdam. Verder was er Een hoop met geluidsgolven. Je kon een koptelefoon opzetten en ernaar luisteren, maar ik kan nu niet zeggen dat het een rustgevend geluid was.
Niet echt kunst, maar wel leuk om naar te kijken, was een filmpje van een Weddellzeehond. Dat is een zeehond uit Antarctica, die super lang onder water kan blijven zodat ie genoeg tijd heeft om gaten in het ijs te vinden of te maken. Het filmpje was van zo'n zeehond, die boven kwam om te ademen. Het duurde in ieder geval niet lang voordat ik klaar was. Bij de balie vroegen ze of ik een enquête wilde invullen. Dat heb ik gedaan en ik heb ze eerlijk vertelt dat ik het niet geweldig vond en dat ik meer oude kunst wil. Terwijl ik dat zat te doen, waren er 2 mensen over de aardbeving in Kaikoura aan het praten. Ook zij vroegen zich op het moment van de aardbeving af wat de schade in Wellington was. Iedereen zit dus gewoon te wachten tot het daar fout gaat en ik hoop dat het niet fout gaat als ik daar ben.
Het was nog geen 12 uur maar ik had al trek, dus ik besloot maar te eten voordat ik naar het Canterbury Museum zou gaan. In de Botanic Gardens heb ik bij de fontein gezeten, die net schoongemaakt werd. Ik had een pizzabroodje, wat erg lekker was als je al maanden geen pizza meer hebt gehad. Daarna had ik een citroen-crumble cupcakeje met lemon curd erin. Die moet ik thuis eens proberen te maken. Het viel me op dat hier weer veel Aziaten rondliepen. Op de een of andere manier zijn die altijd in tuinen en parken geïnteresseerd.
Na mijn lunch ging ik naar het Canterbury Museum, waar Julius von Haast ooit curator was geweest. Het museum was mooi ingericht. Ze hadden een hoop informatie over hoe de Maori leefden voor de Europeanen en dit was gekoppeld aan de moa. Ze gebruikten namelijk veel van de moa. Toen die was uitgestorven moesten ze ander materiaal gebruiken voor sieraden enzo. Dat was veel harder en dus werden de sieraden kleiner. Een van die materialen was de pounamu, de groene steen. Het leuke was dat ze met poppen scènes van het dagelijks leven hadden gemaakt. Ze hadden ook informatie over de Moriori. Dat is een subgroep van de Maori, die naar een paar eilanden zijn verhuisd en bijna zijn uitgeroeid door de Maori en Europeanen. Er wordt vaak gezegd dat ze helemaal niet meer bestaan, maar dat is niet waar.
Na de Maori kwamen de Europeanen. Er was wat algemene informatie, maar ook informatie over het begin van Christchurch, waar niks over was verteld tijdens de stadswandeling. Blijkbaar was Christchurch de oudste stad van Nieuw-Zeeland. In 1851 kwamen er enkele schepen met kolonisten. Ik weet alleen niet hoe dit past in het Verdrag van Waitangi, dat al in de jaren 40 van de negentiende eeuw was getekend. In ieder geval bleven veel kolonisten bij de zee, maar een deel ging ook de heuvels over naar het huidige Christchurch. Ze weten vrij veel over het begin, omdat de enige dokter eigenlijk liever schetste en fotografeerde. Hij woonde met zijn vrouw en kinderen in een super klein huisje en toen zijn vrouw een kind kreeg, stormde het behoorlijk en de hele hut was nat. Ik denk dat ze het toen wel berouwde dat ze haar man was gevolgd. Toen ze na 8 kinderen overleed, is haar man gestopt als dokter en begon hij met fotograferen. Vaak moest hij zelf een camera maken en soms moest hij daar zelfs ramen voor opofferen.
Nu maakte ik een sprong in de tijd naar Bluff. Daar was in de jaren 60 ofzo een oud echtpaar dat een toeristische attractie had gemaakt. De man spaarde Pauaschelpen. Die lagen altijd in de weg bij het stofzuigen en op een gegeven moment hebben ze die maar aan de mij gehangen, dien helemaal vol kwam. Ze besloten hun huis voor toeristen te openen en er kwamen miljoenen mensen en het echtpaar werd zelfs beroemd in Nieuw-Zeeland. Hier hadden ze het huis met de bewuste woonkamer. Eerst kregen we een filmpje te zien en daarna konden we de woonkamer bekijken. Lelijk dat die was. Helemaal vol met Pauaschelpen, maar dat was niet de enige kitsch. Ze hadden opgezette hertjes, nepbloemen en beeldjes van van alles en nog wat.
Verder hadden ze een Christchurch Street. Dat was een voorbeeld van een straat hier in de negentiende eeuw, waar je doorheen kon lopen. Het was wel mooi gemaakt met winkeltjes enzo. Ook hadden ze een hoop oude meubels en oude kostuums. Op de bovenverdieping hadden ze meer algemene informatie, zoals dinosaurussen, geologie, een mummie en Aziatische kunst. Als laatste was er nog informatie over Canterbury nu. Het interessantste daar vond ik de filmtrailers van films, die in Canterbury waren opgenomen.
Omdat ik al hoofdpijn had, was ik nu echt moe en ik ben terug gelopen naar het hostel. Daar heb ik mijn was opgevouwen en niet veel bijzonders gedaan. Ik heb nog even op bed gelegen en ik moet in slaap zijn gevallen, want even later waren er 2 nieuwe meisjes in de kamer. Toen ben ik maar wat gaan eten. De verhouding natte saus en rijst was niet heel goed, waardoor het meer rijst-tomatensoep was, maar wel smakelijk. 's Avonds heb ik niet veel bijzonders meer gedaan en tegen 10 uur lag ik op bed.
Toen ik klaar was, ben ik eerst gaan tanken en daarna richting het vliegveld gereden. Er was geen papierwerk, dus de auto was zo ingeleverd en toen werd ik weer bij het Sudima hotel afgezet. Daar naast was een supermarkt, dus besloot ik hier maar boodschappen te doen voor de komende dagen, zodat ik ze niet zo ver hoefde te sjouwen. Toen ik naar de bushalte liep, zag ik net de bus weg rijden. Dit vond ik wel balen. Mijn telefoon had namelijk gezegd dat het 27 graden zou worden, dus ik had geen vestje mee genomen. Maar zo warm was het nu nog zeker niet en het waaide ook behoorlijk. Ik had het dus best wel koud. Natuurlijk was deze bus weer laat, maar hij kwam uiteindelijk wel.
In het hostel heb ik de boodschappen weggelegd en daarna ben ik de stad ingegaan. Ik ben langs wat plekken gelopen, waarvan ik nog een foto wilde maken. Daar was ik zo klaar mee. Toen ben ik naar de Art Gallery gegaan. Ik dacht dat het allerlei kunst was en dat was het ook wel, maar het was eigenlijk alleen moderne kunst met een paar verdwaalde oude schilderijen. Een van die schilderijen zag er erg Nederlands uit en het was inderdaad de haven van Rotterdam. Verder was er Een hoop met geluidsgolven. Je kon een koptelefoon opzetten en ernaar luisteren, maar ik kan nu niet zeggen dat het een rustgevend geluid was.
Niet echt kunst, maar wel leuk om naar te kijken, was een filmpje van een Weddellzeehond. Dat is een zeehond uit Antarctica, die super lang onder water kan blijven zodat ie genoeg tijd heeft om gaten in het ijs te vinden of te maken. Het filmpje was van zo'n zeehond, die boven kwam om te ademen. Het duurde in ieder geval niet lang voordat ik klaar was. Bij de balie vroegen ze of ik een enquête wilde invullen. Dat heb ik gedaan en ik heb ze eerlijk vertelt dat ik het niet geweldig vond en dat ik meer oude kunst wil. Terwijl ik dat zat te doen, waren er 2 mensen over de aardbeving in Kaikoura aan het praten. Ook zij vroegen zich op het moment van de aardbeving af wat de schade in Wellington was. Iedereen zit dus gewoon te wachten tot het daar fout gaat en ik hoop dat het niet fout gaat als ik daar ben.
Het was nog geen 12 uur maar ik had al trek, dus ik besloot maar te eten voordat ik naar het Canterbury Museum zou gaan. In de Botanic Gardens heb ik bij de fontein gezeten, die net schoongemaakt werd. Ik had een pizzabroodje, wat erg lekker was als je al maanden geen pizza meer hebt gehad. Daarna had ik een citroen-crumble cupcakeje met lemon curd erin. Die moet ik thuis eens proberen te maken. Het viel me op dat hier weer veel Aziaten rondliepen. Op de een of andere manier zijn die altijd in tuinen en parken geïnteresseerd.
Na mijn lunch ging ik naar het Canterbury Museum, waar Julius von Haast ooit curator was geweest. Het museum was mooi ingericht. Ze hadden een hoop informatie over hoe de Maori leefden voor de Europeanen en dit was gekoppeld aan de moa. Ze gebruikten namelijk veel van de moa. Toen die was uitgestorven moesten ze ander materiaal gebruiken voor sieraden enzo. Dat was veel harder en dus werden de sieraden kleiner. Een van die materialen was de pounamu, de groene steen. Het leuke was dat ze met poppen scènes van het dagelijks leven hadden gemaakt. Ze hadden ook informatie over de Moriori. Dat is een subgroep van de Maori, die naar een paar eilanden zijn verhuisd en bijna zijn uitgeroeid door de Maori en Europeanen. Er wordt vaak gezegd dat ze helemaal niet meer bestaan, maar dat is niet waar.
Na de Maori kwamen de Europeanen. Er was wat algemene informatie, maar ook informatie over het begin van Christchurch, waar niks over was verteld tijdens de stadswandeling. Blijkbaar was Christchurch de oudste stad van Nieuw-Zeeland. In 1851 kwamen er enkele schepen met kolonisten. Ik weet alleen niet hoe dit past in het Verdrag van Waitangi, dat al in de jaren 40 van de negentiende eeuw was getekend. In ieder geval bleven veel kolonisten bij de zee, maar een deel ging ook de heuvels over naar het huidige Christchurch. Ze weten vrij veel over het begin, omdat de enige dokter eigenlijk liever schetste en fotografeerde. Hij woonde met zijn vrouw en kinderen in een super klein huisje en toen zijn vrouw een kind kreeg, stormde het behoorlijk en de hele hut was nat. Ik denk dat ze het toen wel berouwde dat ze haar man was gevolgd. Toen ze na 8 kinderen overleed, is haar man gestopt als dokter en begon hij met fotograferen. Vaak moest hij zelf een camera maken en soms moest hij daar zelfs ramen voor opofferen.
Nu maakte ik een sprong in de tijd naar Bluff. Daar was in de jaren 60 ofzo een oud echtpaar dat een toeristische attractie had gemaakt. De man spaarde Pauaschelpen. Die lagen altijd in de weg bij het stofzuigen en op een gegeven moment hebben ze die maar aan de mij gehangen, dien helemaal vol kwam. Ze besloten hun huis voor toeristen te openen en er kwamen miljoenen mensen en het echtpaar werd zelfs beroemd in Nieuw-Zeeland. Hier hadden ze het huis met de bewuste woonkamer. Eerst kregen we een filmpje te zien en daarna konden we de woonkamer bekijken. Lelijk dat die was. Helemaal vol met Pauaschelpen, maar dat was niet de enige kitsch. Ze hadden opgezette hertjes, nepbloemen en beeldjes van van alles en nog wat.
Verder hadden ze een Christchurch Street. Dat was een voorbeeld van een straat hier in de negentiende eeuw, waar je doorheen kon lopen. Het was wel mooi gemaakt met winkeltjes enzo. Ook hadden ze een hoop oude meubels en oude kostuums. Op de bovenverdieping hadden ze meer algemene informatie, zoals dinosaurussen, geologie, een mummie en Aziatische kunst. Als laatste was er nog informatie over Canterbury nu. Het interessantste daar vond ik de filmtrailers van films, die in Canterbury waren opgenomen.
Omdat ik al hoofdpijn had, was ik nu echt moe en ik ben terug gelopen naar het hostel. Daar heb ik mijn was opgevouwen en niet veel bijzonders gedaan. Ik heb nog even op bed gelegen en ik moet in slaap zijn gevallen, want even later waren er 2 nieuwe meisjes in de kamer. Toen ben ik maar wat gaan eten. De verhouding natte saus en rijst was niet heel goed, waardoor het meer rijst-tomatensoep was, maar wel smakelijk. 's Avonds heb ik niet veel bijzonders meer gedaan en tegen 10 uur lag ik op bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
