Nieuw-Zeeland, dag 74

Vannacht waren er weer mensen luid aan het praten, maar met het raam dicht en oordoppen in, kon ik wel slapen. Het werd alleen warm met het raam dicht, dus iemand had het weer opengezet en toen werd ik weer wakker van het gepraat, dus heb ik het raam maar weer dichtgemaakt. Zo kwam ik de nacht wel door, maar ik besloot in de ochtend om een waaier voor in de kamer te vragen. Ik zou vandaag naar Willowbank Wildlife Reserve gaan, maar ik moest dus in ieder geval wachten tot de receptie openging. Ik heb naar huis gebeld en toen heb ik pap, mam en Niek gesproken, dus ik besloot Manon ook nog maar even te bellen. Om kwart over 9 waren er al mensen aanmoet uitchecken, dus toen heb ik ook maar 0m de waaier gevraagd. Een van die meisjes heeft mijn naam zelfs onthouden. Komt misschien doordat ik zo vaak mijn reservering heb veranderd.

Nu kon ik echt aan de dag beginnen. Van de toeristeninformatie had ik een briefje gekregen met welke bussen ik moest hebben en gelukkig kwam de bus hier vlakbij langs, dus hoefde ik niet helemaal naar het centrum te lopen. Bij het overstappen hoefde ik gelukkig niet lang op de volgende bus te wachten. Ik was de enige in die bus en de buschauffeur heeft me recht voor de deur afgezet in plaats van bij de bushalte. Loon heeft hij mij de tijden gegeven voor de bus terug. Hij was heel vriendelijk en toen ik uitstapte, riep hij vrolijk 'tot ziens'. Blijkbaar is mijn Nederlandse accent wel sterk.

In de dierentuin hadden ze een heel programma omdat het zomervakantie was. Voordat ik begon met lopen, heb ik dus eerst de tijden op de plattegrond gezet. Ik begon bij de eels, slijmerige,melange vissen met creepy ogen. Sommige mensen hadden voer voor ze gekocht en ze kronkelden over de rotsen om er bij te kunnen komen. Ze hadden de dierentuin globaal ingedeeld in geïntroduceerde dieren, erfgoeddieren en native animals. Een van de geïntroduceerde dieren is het hert en hier hadden ze dus fallow deer. Omdat het zomer is, waren er veel babydieren en zo ook bij de fallows. Ik dacht dat de pukeko een native was, maar die hadden ze bij de geïntroduceerde dieren rondlopen, maar dat kan ook doordat hier gewoon de eendenvijver was. Ook hier waren jongen, al dachten een paar kinderen dat die juist heel oud waren. Die kinderen kwamen even later schreeuwend de hoek ongeremd omdat er ganzen zaten. Die ganzen waren in de rui, maar wel heel rustig.

Ze hadden hier wallaby's, die vanuit Australië hier naartoe zijn gebracht, al weet ik niet waarom. Het waren andere wallaby's dan in Mansfield, maar ik weet niet wat voor soort. Toen ik uit het wallabyverblijf kwam, waren er schildpadden. Eentje bleef maar proberen ergens op een stuk hout te klimmen, terwijl een ander op een ander plekje er veel sneller op zat. Toen ik later terug kwam, was het hem toch gelukt. Hier hadden ze zwarte capucijnaapjes. Als ik eerlijk ben, vind ik die mooier dan die in Mansfield. Ze hadden een mooi eiland en ze waren met een flinke groep. Een paar waren tikkertje aan het doen in de bosjes, dus dat was leuk om naar te kijken. Wat me opviel, was dat deze aapjes ook graag hun eten ergens op pletten.

Net voor de otters hadden ze papegaaien en een verlegen Taiwanese fazant, waarvan ik een glimpje heb kunnen opvangen. Er waren 3 otters aan het ravotten in het water en toen ze daar klaar mee waren, kwamen ze mij even inspecteren. Ze waren absoluut niet bang en kwamen recht voor mij staan. Daarna hadden ze weer papegaaien en kaketoes. De lemuren zaten lekker in de zon te genieten. Blijkbaar gaan alle lmsuren graag met hun buik in de zon zitten. Nu heb ik even een stuk afgesneden, omdat het kiwi breeding house alleen in de ochtend open was. Er was alleen weinig te zien binnen. Niemand was aan het werk en ik zag geen kiwi's. De enige kiwi's, dien ik zag, waren die op foto's op een beeldscherm. Daar zag ik ook Willem-Alexander en Máxima voorbij komen, die een kiwi aaiden.

Nu ik zo goed als bij het begin weer was, ben ik gewoon van daar weer begonnen te lopen. Nu besloot ik bij de capucijnaapjes op een bankje te gaan zitten en te lunchen. Helaas waren ze nu niet meer zo actief, maar toch een leuk uitzicht. Na de lemuren heb ik een hele tijd bij de gibons zitten kijken. Na een tijdje zag ik er een helemaal achter in de hoek en langzaam, langzaam kwam ie dichterbij. Toen bleek ze ook nog een baby bij zich te hebben. Die was echt nog heel klein. In ieder geval trok ze nu een stuk meer bekijks dan toen ze in de hoek zat.

Het volgende deel was erfgoeddieren op een soort boerderijterrein. Dat waren dan ook vooral boerderijdieren, die je kon aaien, maar een hoop van die dieren waren in het wild gaan leven en een nieuwe soort geworden. Veel waren bijna uitgestorven op een moment en daarom zijn er nu programma's om er weer meer van te krijgen. Eentje daarvan is het Kunepune varken. Super dik continueert me toch lelijke tanden. Op een gegeven moment begonnen ze ook nog naar elkaar te schreeuwen. Ze hadden een paard en allerlei soorten kippen. Eentje leek een beetje op onze kip Shots en er stond bij dat die goede pleegmoeders zijn. Dat verklaard waarom ze daar zo goed in was bij Evelien. Bij de groentetuin hadden ze een schildpad, die een van de grootste ter wereld kan worden, maar deze waren dat nog lang niet.

Ze hadden hier ook kleine koeien uit Sri Lanka. Eentje kwam meteen naar mij toe en kon ik zo aaien. Hij was echt heel zacht. De lama's vertrouwde ik niet helemaal, want ze zagen er uit alsof zekerst moment konden spugen. Even later hoorde ik ze ook spugen. Hier hadden ze ook Ivan, het emukuiken. Die zag er echt leuk uit. En nu heb ik eindelijk een emukuiken gezien. De geit vond het erg fijn om achter zijn oren gekrabd te worden, dus dat heb ik een hele tijd gedaan, al stonken mijn handen daarna ontzettend. Ze hadden 2 soorten schapen en eentje hoefde niet gescheerd te worden, omdat die vanzelf zijn vacht verloor. Zoals op een echte boerderij liepen er aardig wat kippen rond en eentje had een hoop kuikentjes. Een jongen, die ik eerder al achter een wallaby had zien rennen, probeerde nu een kuikentje te vangen. De kuikentjes wilden dat natuurlijk niet en liepen weg, maar die jongen bleef ze maar volgen. Uiteindelijk heb ik er maar wat van gezegd, want de moeder zei er niks van. Ik dacht eerst dat ze stopten, maar even later zag ik ze er weer achteraan lopen. Gelukkig liep de kip toen achter een hekje, maar ik had dat jong echt een draai om z'n oren willen geven.

Ze hadden ook konijnen, maar wel hele grote. Eentje was dan ook een Vlaamse Reus. In dit schuurtje hadden ze ook kuikentjes onder een warme lamp. Eentje lag met z'n ogen open en z'n nek in een vreemde hoek. Hij bewoog niet meer en zag er behoorlijk dood uit. Ik ben toen naar de plek gegaan waar kinderen op een ezel konden rijden. Daar was iemand, maar bij het cafeetje wel. Dat meisje is met mij mee gelopen, maar toen was het kuikentje er niet meer. Ik weet niet of hij nu toch niet dood was of een andere verzorger hem al eruit had gehaald, maar in ieder geval stelde ze het op prijs dat ik het haar was komen zeggen.

Even verderop hadden ze een heel zeldzaam konijn. Blijkbaar waren er in totaal nog maar 50 vrouwtjes van over. Ik heb nog wat informatie zitten lezen over al die zeldzame, verwilderde boerderijdieren. Het is wel een gedoe om ze allemaal te redden. Ze hadden nog een shetlandpony, maar die was vooral geïnteresseerd in eten, ondanks dat er stond dat je hem niet mocht voeren. Nu kon ik nog even aan het native deel beginnen voordat het voeren begon. Ik ben niet ver gekomen, voordat ik weer naar de eels moest. Er waren een hoop mensen weer aan het voeren. De mensen van de dierentuin waren iets te laat en toen ze er waren, gaven ze alleen het voer en verder geen uitleg ofzo.

Bij de varkens zou ook iets zijn, maar daar kwam maar niemand en uiteindelijk ben i naar de otters gegaan. De otters waren ruim op tijd en toen ik aan kwam gelopen, stonden ze me alledrie aan te kijken of ik geen voer had. Ze bleven maar geluiden maken, die een beetje klonken als een baby. Ze waren behoorlijk onrustig, maar kwamen iedere keer weer terug naar de hoek waar ik en wat andere mensen stonden te wachten. Uiteindelijk kwam er een verzorger. Hij stuurde de otters terug naar hun boomstam en toen pas gooide hij de scrambled egg in het verblijf. Ook hij legde helemaal niks uit, dus ik was al snel uitgekeken.

Toen ben ik naar de gibons gelopen. Hier was een meisje aan het voeren en die vertelde welm wat over de dieren. Sue was de aap met de baby. Dit was haar derde baby en ze wisten nog niet zeker of het een jongen of een meisje was. Bij de eerste baby had ze wat moeite met de borstvoeding, dus hadden ze wat vrouwen met baby's laten komen om het haar te leren en het is gelukt. De vader was er ook. Hij was al een oude man en begon behoorlijk grijs te worden. Toch was Sue de baas over het eten en ze gaf hem nu minder aandacht. Hij zat er dus een beetje ongelukkig bij. De verzorgster gaf hem dus wat extra aandacht en toen ze een stukje appel naar hem gooide, ving hij het wel, maar legde het daarna netjes naast zich neer.

Vervolgens gingen we naar de lemuren. Eentje ging op haar schouder zitten. Dit was de King Julian uit Madagaskar van hier, maar dan de vrouwelijke versie. Bij de lemuren staan de mannen namelijk heel laag in rang. Deze ringstaarten komen overal op Madagaskar voor en als je een documentaire over andere lemuren ziet, rennen deze blijkbaar altijd rond in de achtergrond. Na het voeren van de lemuren moest ik snel naar de kea's, de enige alpiene papegaaien. Daar was verder niemand en het voeren op zich stelde niet zoveel voor. Ze kregen een blok ijs met van alles erin en zaten daar dus aan te pikken. Katie, de mea die zijn snavel miste, was de rest behoorlijk aan het wegjagen. Hij was zijn snavel in het wild verloren en was nu dus hier ondergebracht. Iemand had gedacht dat het een vrouwtje was, ondanks zijn dominante gedrag, maar een test wees uit dat het een mannetje was, die nu dus Katie heet. Af en toe komen wetenschappers hier spelletjes met ze doen, omdat ze blijkbaar zo slim zijn als een vierjarige.

Nu moest ik door naar de kiwi's, de reden dat ik hier naartoe was gekomen. Ze zouden namelijk een kiwi gaan wegen, dus de perfecte kans om er een te zien. Er waren kiwi's buiten en ze moesten hem dus uit zijn doos halen. Dat vond hij echt niet tof en hij spartelde behoorlijk. Iemand moest hem vasthouden en de ander deed de medische check, die ze iedere maand doen. Ze lieten de neusgaten aan het einde van de snavel zien en de oren. De oren zijn heel belangrijk, want ze zien erg slecht. De veren lijken een beetje op die van een emu, maar ze zijn ook van dezelfde familie. De kiwi heeft behoorlijk grote poten en die gebruikt hij ook om zich te beschermen. Nadat ze hem hadden gewogen, hebben ze hem weer laten slapen, maar wij konden nog vragen stellen. Bij kiwi's is het vrouwtje groter dan het mannetje en dat is maar goed ook, want het ei is 25% van het lichaam. Relatief gezien het op een na grootste ei voor een vogel. Daarna zit het mannetje op het ei. In het wild hebben de baby's maar 5% kans om te overleven door de honden, poesjes, katten enzo. Daarom halen ze veel eieren uit het wild om ze te beschermen. Bijkomend voordeel is dat de kans groot is dat moeders nog een ei legt. Als ze een gebied roofdieren hebben gemaakt, laten ze de eieren liggen en dan hebben de baby's aanzienlijk meer kans om te overleven, maar langzaam komen de roofdieren weer terug. Het is dus veel werk om de kiwi te beschermen.

Nu had ik alleen nog het native deel om af te maken. Ik was bij het Maoridorpje gebleven en vanaf daar ben ik weer door het keaverblijf gelopen. Daarna hadden ze weer een kunepune varken en wat duiven. Een soort was blijkbaar door de Tamils in Nieuw-Zeeland gekomen. Ze hadden een huis met de tuatara en nog wat andere reptielen en een mooie kikker. Voor dit huis hadden ze ook een bedreigde eend, die 's nachts wakker was en vooral op het land leefde. Apart. Ook hadden ze een blue duck, maar die heb ik niet kunnen vinden.

Even verderop kwam ik bij het kiwihuis. Hier hadden ze alleen wat rood licht, zodat je de kiwi's kon zien. Bij binnenkomst kon je er al eentje horen. Door het rode licht kon je nog best goed zien en al snelm had ik een kiwi gevonden, maar deze was stil. De piepende kon ik alleen niet vinden. Net achter mij zaten allemaal kinderen, die natuurlijk niet stil konden zijn, dus ben ik niet erg lang gebleven. Nu waren er nog kaka's, een uil, die ik niet kon vinden, en een watervogel, de heron, die zichzelf in Nieuw-Zeeland heeft geïntroduceerd. Hier hadden ze ook een grote spin blijkbaar of in ieder geval een informatiebordje erover. Bij de vijver hier kon je door een raam onder water kijken naar zalm en rainbow geput. Helemaal aan het einde hadden ze nog een tui, die blijkbaar mooi kunnen zingen.

Nu had ik alles echt uitgebreid gezien en hetn was tijd om terug te gaan. Het kwam mooi uit met de bus, waar ik niet lang op hoefde te wachten. De buschauffeur was volgens mij nieuw, want ze had er iemand naast zitten en ze wist niet meteen hoe het met het kaartje zat, waardoor ik haar moest vertellen hoe duur het was. De volgende bus zat net voor ons en doordat mijn chauffeur de bus eerst bij de verkeerde stop neerzette, moest ik snel naar de volgende bus rennen, maar ik heb het net gehaald.

In het hostel heb ik niet heel veel bijzonders meer gedaan. Ik heb weer een beetje op internet rondgekeken en met mensen gepraat. Na het douchen stond er ineens toch nog een waaier in de kamer. Ik dacht alm dat ze die waren vergeten. Toen we op onze kamer zo'n beetje allemaal wilden gaan slapen, ging de muziek bij de buren weer aan. Ik heb doorn het raam maar gevraagd of het wat zachter kon. Ze zeiden 'ja', maar deden 'nee', dus toen heb ik toch maar gebruik gemaakt vann de waaier en het raam dicht gemaakt. Met het geluid van de waaier was de muziek niet meer goed te horen en al snel lag ik te slapen.