Nieuw-Zeeland, dag 78

Vannacht heb ik zo goed als de hele nacht doorgeslapen, maar ik was wel alweer vroeg wakker. Het ontbijt zou pas om 8 uur klaarstaan, dus ik had geen zin om al vroeg op te staan, maar tegen 7 uur kon ik niet meer in bed blijven liggen. Toen ik naar de wc ging, rook ik toast, dus toen ben ik toch maar gaan kijken of er al ontbijt was en warm was er. Ik kon dus gewoon rond 7 uur ontbijten. Nadat ik me had klaargemaakt, ben ik bij de receptie gaan vragen of het de hele dag zou blijven regenen. Daar zeiden ze van wel, dus besloot ik mijn plan om te gooien en een dagje in het Te Papa Museum rond te hangen, nadat ik een rondleiding bij het parlement had geboekt.

Voor 8 uur stond ik al buiten. Ik ben eerst naar de supermarkt gelopen om lunch te halen en daarna ben ik naar Old St. Paul's gelopen, die helaas nog niet open was. De kathedraal was ook nog niet open, maar na wat op en neer geloop bleek de bibliotheek open te zijn. Daar heb ik dus mijn foto's weer overgezet. Het leek nu allemaal goed te gaan, maar toen ik het nog controleerde, bleek de USB weer niks opgeslagen te hebben. Ik heb echt geen idee hoe ik dit kan oplossen, dus nu moet ik maar heel zuinig zijn met de SD-kaart. Daarna kon ik de kathedraal in. Dat was een vreemd gebouw. De buitenkant deed me een beetje aan het Midden-Oosten denken en de binnenkant was vrij modern met allemaal pastelkleuren.

Nu kon ik naar het parlement om te kijken of ik vandaag nog een tour kon doen. Ik wist dat de Beehive, een soort bijenkorfvormig gebouw, bij het parlement hoorde, maar er waren nog 2 andere gebouwen in een heel andere stijl. Eentje was meer geel en Gotisch en de ander was groter en donkerder. Ik was nog te vroeg, maar bij de bewaking lieten ze me al naar binnen en bij de receptie bleek ik niet eens de eerste te zijn. Ik kon gewoon om 10 uur met de tour mee, dus dat kwam allemaal mooi uit. Ze hadden hier een kleine tentoonstelling met voorwerpen uit het parlement en informatie over het parlement en de Beehive. Het interessantste vond ik de petitie van Kate Sheppard voor het vrouwenstemrecht. Zijn had handtekeningen verzameld op vellen papier en die allemaal aan elkaar geplakt en opgerold. Het parlementslid dat de petitie onder de aandacht van het parlement bracht, liet de rol in de kamer afrollen tot hij tegen de muur botste. Blijkbaar heeft dat ze overgehaald.

Voor we met de rondleiding begonnen, kregen tekenfilmpjes te zien over hoe het parlement hier werkt. Dit vond ik vooral reclame voor het parlement. Ze zeiden dat Ze een van de oudste parlementen ter wereld waren. Het ligt er natuurlijk aan hoe je telt, maar bij mijn weten zijn Groot-Brittannië, België en Nederland in ieder geval al ouder. We begonnen onze tour in de Beehive. Dit is een van de 4 parlementsgebouw. Het Gotische gebouw is de bibliotheek, het donkere gebouw is het wetgevende deel, een ander gebouw, dat wordt gehuurd, is voor kantoren en de Beehive is het uitvoerende deel. Hier zitten de meeste ministers. Ze hebben er hier wel 27. Het kabinet bestaat uit de belangrijkste, zo'n 20 ministers. Dan kun je beter zeggen dat de andere gewoon niet belangrijk zijn.

In de Beehive hebben ze ook de bekende Bunker. In noodsituaties kunnen ze vanaf daar het land besturen. Ik weet niet precies waarom maar tijdens de aardbeving in Kaikoura zaten ze daar ook. Het is wel een echte bunker, want er is eten en alles om het daar enkele weken vol te houden. Wij zijn niet de Bunker in geweest. We hebben alleen de Banquet Hall gezien, die een beetje rondliep, dus de belangrijkste persoon moet in het midden zitten om te kunnen zien wat er allemaal gaande is.

Vervolgens zijn we naar het parlement gelopen. In de kamer was nog een andere groep, dus moesten we in de hal blijven wachten. Hier stonden vroeger biljarttafels enzo voor de kamerleden. Het duurde zo lang dat we eerst naar een andere ruimte zijn gegaan. Het systeem hier is gebaseerd op het Britse systeem. De ruimte waar we nu waren, was vroeger de kamer van het 'House of Lords', maar dan zonder lords. Nu hebben ze deze kamer niet meer. Nu werd het interessant en begon ik veel vragen te stellen. Hier zaten councelors. Deze werden eerst voor het leven en daarna voor 7 jaar door de verkozen kamer aangesteld. De controle door die de kamer was dus zon goed als nihil, want ze waren aangesteld door dezelfde partij als die de wet maakte. Een premier was dus sterk tegen deze kamer en toen hij aan de macht kwam, heeft hij zijn eigen mannetjes aangesteld en zo de wet erdoor gekregen om deze kamer af te schaffen. Er is dus een unicameraal systeem.

We gingen nu dus naar de enige Kamer, die is overgebleven. Ook hier hadden ze plaats voor een mooie mace, die nooit relevant is geweest. Hier werd het interessant en begon ik nog meer vragen te stellen. Hier hebben ze net als Nederland een systeem van proportionele vertegenwoordiging. Er zijn dus kleinere partijen vertegenwoordigt. Omdat de ene kant voor de regering is en de andere voor de oppositie, vroeg ik mij af hoe dat paste als de grootste partij met een grotere partij wilde samen werken. Volgens mij snapte de gids de vraag niet helemaal, want hij bleef hem maar interpreteren als de andere grote partij van de oppositie en die werkten nooit samen. Volgens mij vond hij mijn vragen wel leuk, want hij zei dat we een intelligente groep hadden en dat hij graag verder wilde praten na de tour.

We gingen nu naar de lobby waar de media zich vaak verzameld. Voor Nieuw-Zeelanders is het dus een bekende hal. Het was in ieder geval een mooie hal met een mooie oude lift. Vervolgens gingen we naar de bibliotheek, die van binnen net zo mooi was als van buiten. Vooral de hal was mooi, met een heleboel versiering. Het was wel een slecht verlichte hal. Ze waren in die tijd nogal bang voor vuur en aardbevingen en daarom hadden ze hier metalen muren gemaakt. Na 2 branden konden ze het dus weer makkelijk opbouwen. Omdat ze hier maar 1 kamer hebben, hebben ze hier comittees, die het wetsvoorstel doorpluizen. Ze hebben hier verschillende kamers voor. Eentje voor Maori's, eentje voor vrouwen, enzovoorts. Lijkt me niet echt bevorderlijk om de eenheid aan te moedigen, maar goed. Wat ik wel goed vond, is dat iedereen brieven kan schrijven met zijn ideeën over het wetsvoorstel en dan uitgenodigd kan worden om zijn praatje te doen. Zo zijn er weleens hele schoolklassen voor het comité gekomen. Als laatste hebben we nog de schokdempers voor een aardbeving bekeken. Dat is blijkbaar een techniek, die in Nieuw-Zeeland is uitgevonden en nu ook in Japan en Californië wordt gebruikt. Ze namen het zo serieus dat er ook een stuk uit de trapleuning is gehaald om dat bewegen toe te laten.

Nu waren we aan het einde van de tour en omdat ik nog een hoop te doen had voor vandaag, ben ik maar gegaan. Ik heb eerst wat geluncht voor het parlement en toen ben ik op weg gegaan naar Katherine Mansfield Birthplace, omdat de zon nu volop scheen en voorlopig leek te blijven schijnen. Nu was Old St. Paul's wel open, dus ben ik daar naar binnen gegaan. Ze hadden deze kerk bijna willen slopen, maar het is maar goed dat ze dat niet hebben gedaan. De kerk was helemaal van hout. Het was binnen dus wel don met, maar het was wel weer wat anders dan je normaal ziet en het past echt bij eerste kolonisten. Daarna ben ik naar Thorndon Quay gelopen. Op de plattegrond leken daar mooie huizen te staan, maar dat bleek niet het geval te zijn.

Uiteindelijk was ik dan bij Katherine Mansfield Birthplace. Katherine Mansfield is een bekende schrijver van rond 1900. Het was rond vrij normaal huis en ook van binnen was het een vrij normaal Victoriaans huis, middenklasse. Ik heb wat rondgekeken en in de informatie stonden herinneringen van Katherine Mansfield over verschillende kamers, die in haar verhalen verwerkt zitten. Die had ze geschreven toen haar broer haar kwam opzoeken voordat hij naar het front ging en later toen hij gesneuveld was. Ze hadden het nog een beetje ingericht, al weet ik niet zeker of dit originele spullen waren. Op de bovenverdieping hadden ze in een kamer wel wat originele spullen, onder andere Katherine's typemachine. Wat ik echter het interessantste vond, was de documentaire over Katherine Mansfield, die ik helemaal in het begin heb gekeken. Zonder die zou ik nog niet echt iets over Katherine weten.

Katherine werd in 1888 in dit huis geboren als Kathleen als Kathleen Mansfield Beauchamp. Ze had 3 zussen, maar ze kon het beste overweg met Lesley, haar broertje. Toen ze 5 was ofzo verhuisde de familie naar een ander huis, dus ze heeft hier eigenlijk maar kort gewoond. Haar moeder was een beetje een social climber en ik denk dat Katherine dus niet echt goed in haar plan paste. Katherine vond de Nieuw-Zeelanders maar bekrompen. Twee jaar nadat ze terug kwam van haar school in Engeland, haalde ze haar vader over om haar naar Engeland te laten verhuizen. Een jonge Katherine kwam daar aan en al snel was ze getrouwd met een man en zwanger van een ander. Ze is toen naar Duitsland gegaan, waar ze van haar ervaringen een boek schreef. Hier kreeg ze een miskraam.

Ze ging weer terug naar Engeland waar ze met allerlei artiesten omging. Loon leefde ze haar toekomstige tweede echtgenoot kennen, Murry. Ze hadden een tijdje een experiment om met een ander koppel samen te leven, maar dat werkte niet echt. Toen ze eenmaal van haar eerste echtgenoot was gescheiden, kon ze met Murry trouwen. In plaats van een gelukkig leventje samen te leiden, bleek ze niet veel later tuberculose te hebben. Ze moest dus vaker naar warm klimaat reizen en ze had graag wat meer support van haar man gehad. Wel was er altijd een goede vriendin, die voor haar zorgde. Er werd weleens gezegd dat ze een relatie met elkaar hadden. Nu Katherine rustig aan moest doen, kon ze veel schrijven, maar het heeft allemaal niet mogen baten. In 1923, toen ze 34 jaar oud was, overleed ze in Frankrijk. Een bewogen, maar kort leven dus.

Nu wilde ik gewoon wat gebouwen bekijken, die op de plattegrond interessant leken. Eerst was het Old Government Building aan de beurt. Van buiten zag het er niet zo spectaculair uit totdat ik op een infnormatiebord las dat het helemaal van hout was en dat viel me nu pas op. Ik wist niet zeker of je naar binnen kon, maar de deur was open, dus heb ik maar even rondgelopen in het publieke deel. In het andere deel zat de rechtenfaculteit. Het hele gebouw was van binnen natuurlijk ook van hout. Dat heb je wel in meer gebouwen, alleen dan is het niet het alles. Het hout is wel een goede schokdemper en daarom staat het nog overeind.

Nu ben ik naar een shopping arcade gelopen. Van daar wilde ik naar een klooster lopen, maar ik dacht dat het misschien handiger was om eerst te vragen of het vandaag wel open was, omdat het niet echt in het centrum was. Het was een hele zoektocht om de toeristeninformatie te vinden, omdat die was verplaatst. Ik was toch blij dat ik even langs was gegaan, want het was alleen op zaterdag en dinsdag open. Change of plans dus maar weer. Ik ben eerst langs een paar theaters gelopen, maar die zagen er niet heel bijzonder uit. Daarna dacht ik naar de Art Gallery te gaan. Nergens stond er dat het een Modern Art Gallery was, maar dat was het volgens de balie wel. Ze hadden nu alleen een betaalde tentoonstelling. Dus ben ik maar weer gegaan.

Vervolgens wilde ik naar de Portrait Gallery gaan, maar die was niet heel duidelijk aangegeven op de plattegrond. Ik kwam dus bij een gallerij uit. Die vrouw daar heeft mij uitgelegd waar ik moest zijn, maar ze zei dat hier ook mooie kunst was. Dus heb ik maar even een rondje gemaakt. Vooral de schilderijen van een Iraniër vond ik mooi. Het was in ieder geval stukken beter dan de Portrait Gallery. De meeste vond ik maar lelijk en het waren naar mijn idee veel portretten van random mensen. Ik was hier dus heel snel klaar.

Dit gaf mij nog ruim de tijd om naar het Wellington Museum te gaan. Zit naar in een gebouw dat vroeger aan het water lag en waar goederen werden opgeslagen tot de invoerrechten waren betaald. Dit hadden ze aan de hand van een ingerichte ruimte duidelijk gemaakt. De volgende ruimte was totaal anders. Eigenlijk was het gewoon een tijdlijn rond de ruimte voor volgens mij ieder jaar van de twintigste eeuw. Op die tijdlijn stonden allemaal belangrijke gebeurtenissen in Wellington. In het begin heb ik alles gelezen, maar langzaam werd het steeds minder. Ik wist niet dat ze hier in 1913 flinke stakingen hadden. Dit waren de meest gewelddadige opstanden in Nieuw-Zeeland ooit.

Op de tweede verdieping ging het vooral over de maritieme geschiedenis van Wellington. Het interessantste vond ik 2 schipbreuken. Blijkbaar is Cook Strait, tussen het Noorder- en Zuidereiland behoorlijk gevaarlijk en er zijn in de loop der jaren heel wat boten gezonken. Gelukkig had ik de bootreis er net op zitten. De Penguin zonk in 1909 en dat is de ergste schipbreuk bij Wellington.

De andere was de Wahine, een ferry. Hiervoor had en ze een aparte tentoonstelling. Deze zonk ik 1968. Het was toen echt noodweer met windstoten van 100 knopen. De radar viel uit en ze kwam op een rif terecht. Ze kwam wel weer los, maar ze kwam weer op een rif ofzo terecht. Het was in de baai bij Wellington, maar door het noodweer hadden andere boten moeite om te hulp te kunnen schieten. Uiteindelijk zijn er toch boten naar de Wahine gegaan met gevaar voor eigen leven. De reddingsboten die de Wahine uiteindelijk te water liet, waren niet echt succesvol, want het water klotste er gewoon in. Sommige mensen, die het water insprongen, kwamen op de rotsen terecht. Uiteindelijk waren er zo'n 51 doden.

Wat ik interessant vond, was dat ze een film hadden met beelden van die ramp. Je zag het noodweer die dag. Je zag hoe het schip kapseisde en de golven er tegenaan sloegen. In het schip zaten passagiers met reddingsvesten te wachten tot duidelijk was wat er ging gebeuren. Het vreemde was dat het eigenlijk op een ferry van nu lijkt. Het is niet zoals de oude schipbreuken, toen een schip vaker zonk. Ze vroegen ook mensen, die net van een reddingsboot kwamen om hun reactie. Een man besloot met een vriend met 2 kinderen te springen. Hij was het kind kwijtgeraakt en zijn vriend had hij niet meer gezien. Er was ook een foto van de tatoeages van een vrouw. Ik vond de tatoeages lelijk, maar ik snapte het wel. De vrouw was aan boord geweest van de Wahine met naar 4 kinderen. Haar dochtertje was omgekomen en haar zoon had hersenschade opgelopen door de ramp. Het was dus erg indrukwekkend.

Ze hadden ook wat over 3 dieren die belangrijk waren geweest voor de zeelui hier. Eentje was een dolfijn. Zo gauw als boten de sound bij het Zuidereiland invoeren, begeleidde deze dolfijn de boot naar Picton. Helaas verdween hij in 1912 en niemand weet wat er met hem is gebeurd. Een andere was Mrs Chippy, een kat. Dit was eigenlijk een Mr, maar zijn baasje was dat al. Mrs Chippy ging mee op de boot en zelfs mee op een poolexpeditie. Daar kwamen ze in problemen en nadat Mrs Chippy mee was gegaan om hulp te halen, is hij daarna omgekomen. De laatste was een hond, die hier altijd op de kade rondliep. Waarschijnlijk was hij van de dochter van een zeeman geweest, die was overleden. Daarna werd hij een soort van Red Dog van Wellington, want hij ging mee op verschillende boten en mensen waren helemaal van slag toen hij uiteindelijk dood ging.

De rest van het museum was niet heel interessant meer. Op de zolder hadden ze een tentoonstelling met allemaal random spullen uit de geschiedenis van Wellington. Zo waren er 2 opgezette leeuwen uit Wellington Zoo, denk te uit de negentiende eeuw en eentje uit 1993 ofzo. Ook hadden ze muziek van een componist. Hij was een Joodse Duitser, maar toen Hitler aan de macht kwam, werd hij niet meer geaccepteerd. Toen hij naar Nieuw-Zeeland vluchtte, was de oorlog uitgebroken en werd hij daar ook niet meer geaccepteerd en pas na zijn dood werd hij bekend. Op de zolder hadden ze ook een tijdmachine, of dat moest het in ieder geval voorstellen. Daarmee lieten ze stukjes uit de geschiedenis van Wellington zien, te beginnen met een hoop vuur en water en via de moa naar de Maori en de Europeanen.

Toen ik hier klaar was, had ik behoorlijk honger. Ik wilde naar de nachtmarkt op Cuba Street, dus ik was daar precies Toen het open ging, maar de meesten waren nog aan het opzetten. Het was maar een klein marktje ineen zijstraatje van Cuba Street, maar nadat ik even had rondgekeken wat er allemaal was, had ik wat te eten gevonden. Ik had een gebakken dumping met groenten erin. Dat is eigenlijk gewoon een broodje bapao. Daarna had ik nog wel trek en aangezien ik vlakbij een sushizaakje zat, besloot ik dat eens te proberen. Ik legde aan die man uit dat ik nog nooit sushi had gehad en niet zo'n fan ben van garnalen enzo. Toen heeft hij voor mij een sushi gemaakt met avocado. Ik kreeg er 2 en ik hoefde er niet eens voor te betalen. Echt aardig. Het was een aparte smaak, maar na een paar happen kon ik die wel waarderen. Daarna heb ik nog Thaise gebakken banaan met chocoladesaus als toetje gehad en toen ben ik terug naar het hostel gelopen. Toen was ik ook wel echt moe. Ik heb nog een hele tijd met 2 meisjes op mijn kamer zitten praten en uiteindelijk ben ik naar bed gegaan.