Nieuw-Zeeland, dag 1

Vanochtend moest ik om 20 over 4 opstaan, omdat ik om 5 uur de bus naar het vliegveld moest hebben. Ik was dus aardig geïrriteerd toen de avond ervoor iedereen over de gang stond te schreeuwen en er heel luide muziek was op de binnenplaats. Uiteindelijk ben ik naar de receptie gegaan en gelukkig was het daarna een stuk rustiger en kon ik eindelijk in slaap vallen. 's Ochtends had ik besloten om pas in de bus te ontbijten en mijn tanden niet te poetsen en om kwart voor 5 stond ik netjes ruim op tijd buiten te wachten. Om 5 uur was er nog niks en na 5 minuten heb ik geprobeerd het bedrijf te bellen. Pas na 3 keer proberen werd er pas opgenomen en toen zei ie dat het kwart over 5 was. Om 20 over 5 was er nog niemand, dus heb ik weer gebeld en na nog een paar zeer gefrustreerde telefoontjes werd ik ei de lijk om kwart voor 6 opgehaald. Je kunt je wel voorstellen dat ik ondertussen stond te trillen van de spanning.

Gelukkig hoefde ik niet 3 uur van tevoren op het vliegveld zijn, zoals hier vaak is met internationale vluchten, dus vonden ze op het vliegveld dat ik ruim de tijd had. Ik moest alleen zelf nog helemaal onthaasten. Gelukkig lukte dat tegen de tijd dat ik bij de veiligheidscontrole was en daarna ben ik rustig naar de gate gelopen, waar ik met pap heb gebeld. Daarna heb ik mijn Australische dollars omgewisseld voor Nieuw-Zeelandse en geprobeerd om mijn pensioenrekening hier nog te regelen. Tot mijn verbazing is dat ook gelukt voor zover ik weet. Daarna belde pap weer en heb ik nog even met mam gepraat, maar toen moest ik toch echt ophangen voor het boarden.

Het vliegtuig was niet helemaal vol, dus tussen mij en mijn buurman was een plaats vrij. Maar ondanks dat ik nu al hoofdpijn had, had ik geen zin om plat te liggen. We leken ruim op tijd te gaan, maar omdat er maar zoveel vliegtuigen per uur op mochten stijgen, hadden we toch nog een paar minuten vertraging. Ik heb eventjes de Legend of Tarzan zitten kijken, maar ik kon er niet veel van horen, dus toen het eten kwam, heb ik hem maar uitgezet. Ik kreeg nog een ontbijt al was het in Nieuw-Zeeland al 12 uur. Ik kreeg ei, baked Jean een hash browns. Best lekker. Verder kreeg ik een soort noten-zadenbal, die zo op de health foodafdeling had kunnen liggen. Ook kreeg ik kokosyoghurt, ook weer met noten en zaden. De vleeseters kregen wat ongezonder, namelijk een muffin.

Na het eten heb ik wat muziek zitten luisteren en gewoon in mijn stoel gehangen, omdat ik te lam was om wat anders te doen. Iemand schuin voor mij was eerst een kookprogramma en daarna een documentaire met springende eendenkuikentjes aan het kijken. Daarom besloot ik ook een dierendocumentaire te kijken. Het waren geen springende kuikentjes, maar extreme babies uit Australië, alleen moest ik het laatste stuk doorspoelen om nog te kunnen zien wie er op nummer 1 stond.

Tegen 2 uur landden we en het was maar 2 uur tijdsverschil. Ik had er niet aan gedacht dat mijn telefoon vanaf Greenwichtijd rekent, dus is het maar 12 uur verschil met Nederland in plaats van 13. Normaal gesproken kan ik niet echt het verschil vertellen tussen een Australisch en Nieuw-Zeelands accent, maar toen ze wat omroep en op het vliegveld kon ik meteen het verschil horen. Het was even wennen. Ik was weer behoorlijk zenuwachtig voor de douane, omdat ze hier ook nogal bang zijn voor ziektes in planten enzo. Ik had dus maar alles waarover ik twijfelde aangekruist op het formulier en de douanedame zei dat ik dat goed had gedaan. Toch was ik nog steeds zenuwachtig bij de laatste controle. Natuurlijk kon ik toen mijn stenen niet meer vinden, maar ikn denk omdat mijn schoenen en slaapzak er zo sc hoon uitzagen, geloofde ze het wel. Toch moest ik daarna mijn tassen nog door een scan doen en liep er een hond rond te snuffelen.

Tegen 4 uur stond ik buiten, waar ik begroet werd door een beeld dat verdacht veel op een beeld uit Lord of the Rings leek. Eerst ben ik toen naar de toeristeninformatie gegaan voor een kortingskaart voor hostels te kopen. Daarna ben ik naar de shuttlebus gegaan, die al bijna meteen kwam. In het centrum moest ik overstappen op een gratis shuttlebus, die door het centrum gaat en bij het treinstation moest ik uitstappen. Daar heb ik gevraagd hoe ik bij het hostel moest komen en die man heeft alles heel goed uitgelegd, alleen wist de buschauffeur niet welke halte ik bedoelde en ze is er dus voorbij gereden. Ik moest dus nog een stukje terug lopen, maar gelukkig niet al te ver. De weg die ik in moest ging behoorlijk steil naar beneden en omhoog en toen zag ik nog steeds niet de goede weg, dus besloot ik het maar eens na te vragen. Dat waren toeristen, die het toen aan iemand anders vroegen. Daarna vroegen ze voor hunzelf de weg.

Ik was er bijna, dus ik had het nu zo gevonden. De receptie was dicht, maar toen ik belde kwam er na een tijdje iemand. Nadat ik had betaald, kreeg ik een korte rondleiding. Het was eigenlijk gewoon een wol huis in den woonwijk, dus het lijkt me een lekker rustig hostel. Toen ik mijn kamer binnen kwam, kwam er meteen een meisje naar mij toe om zich voor te stellen, Marlin uit Zweden. Zij was een paar uur eerder aangekomen. Daarom zijn we samen op zoek gegaan naar een supermarkt en gelukkig was het niet al te moeilijk om die te vinden. Alleen terug lopen met alle boodschappen is niet ideaal omdat er behoorlijk wat af wilde heuvels zijn.

Na een tijdje hebben we samen gekookt en daarna heb ik zitten uitzoeken wat ik in Auckland wil zien. Het fijne hier is dat er een soort woonkamer met fijne banken is. Het lijkt een beetje op op kamers zitten, waar iedereen komt en gaat, maar wat toch kleinschaliger is dan de meeste hostels. Mijn avond was dus vooral praktisch. Ik merkte alleen niet dat het al wat later was dan ik dacht. De half 8, die mijn tablet aangaf, voelde best logisch. Kleine jetlag.