Nieuw-Zeeland, dag 14

Vandaag zou ik weer verder reizen, dus ik moest weer op tijd op. Elena ging vandaag met dezelfde bus, maar om 7 uur had ik haar nog steeds niet gezien. Ik heb dus maar aan iemand uit die kamer nagevraagd of er daar nog iemand wakker was en dat was gelukkig zo. Rond half 7 ben ik weer naar het Straykantoor gelopen, waar ik opgehaald zou worden. De bus was een beetje te laat en gelukkig was het een grote bus. Er stonden namelijk heel wat mensen te wachten en er zaten ook al mensen in de bus. Gelukkig paste alles, al duurde het toch even voor we op weg waren.

In het begin stonden we soort van in de file bij Auckland, dus het duurde even voordat we goed en wel de stad uit waren. Op de kaart leek het dan ook niet echt op te schieten. Ondertussen stelde onze nieuwe gids, Weka, zich voor. Dit was zijn tweede Straytrip, dus het was nog behoorlijk nieuw voor hem. Hij had de bijnaam Weka gekregen, omdat hij telkens de pen van zijn trainer meenam en deze vogel neemt ook van alles mee. Nadat hij zich had voorgesteld moesten wij ons ook allemaal voorstellen en hij had op een spiekbriefje voor zichzelf en voor ons opgeschreven wat we moesten vertellen. Ik zat helemaal voorin op de suicide seat zonder gordel, dus ik moest me als eerste voorstellen, maar ik wat niet echt veel te vertellen. Daarna heeft de rest van de bus zich voorgesteld, zo’n 40 mensen. Ze praatten allemaal richting de rest van de bus en blijkbaar moet je oefenen om in een microfoon te praten, dus ik heb alleen maar vlagen opgevangen. Ik heb me na een tijdje vooral op het landschap gericht.

Volgens ons schema zouden we tegen half 12 in Thames, op de Coromandel, aankomen, maar het was meer 10 uur. We stopten hier om mensen te droppen en om boodschappen te doen, aangezien er bij onze stop geen echte supermarkt was. Omdat we niet te vroeg in Hahei konden aankomen, hebben we toch half 12 aangehouden en we zouden bij de toeristeninformatie opgehaald worden. Ik hoefde eigenlijk maar weinig boodschappen te doen, dus ik was al snel bij de toeristeninformatie. Daar was een meisje op zoek naar de Straybus en ze was bang dat ze hem had gemist, dus ben ik daar maar naartoe gegaan. Ik heb een hele tijd met haar zitten kletsen daarna nog met het meisje op de weg naar Whangarei. Om half 12 liep iedereen weer naar de parkeerplaats van de supermarkt, omdat de bus toch daar stond.

Nadat Weka 2 keer heeft moeten tellen of hij iedereen had, konden we op weg. We gingen dwars door het Coromandelschiereiland. Het was een hele mooie route door de bergen met een riviertje en veel groen. Onderweg begonnen ze achterin de bus ineens te roepen dat we meteen moesten stoppen. Bleek dat het bagageruim open was gesprongen en we een tas waren verloren. Een paar mensen begonnen dus terug te rennen, maar een bus van de concurrent kwam langs en had de tas voor ons opgepikt. Het viel dus allemaal wel mee, maar hierdoor waren we wel wat later in Hahei.

In Hahei moesten we eerst naar de Strayaccommodatie, ook omdat Weka niet echt wist waar Tatahi Lodge was, waar ik en een paar anderen zaten. Hij zou ons wegbrengen als de rest had ingecheckt. Dit duurde alleen allemaal zo lang dat we niet genoeg tijd hadden om in te checken als we mee naar Hot Water Beach wilden. Uiteindelijk stelde ik dus maar voor dat hij ons pas afzette als we daarvan terug waren. Dus terwijl iedereen zijn kamer zocht, stonden wij te wachten en uiteindelijk zijn we maar ergens gaan zitten. Gelukkig hoefden we niet al te lang te wachten en om 3 uur gingen we dan.

Hot Water Beach was ongeveer 10 minuutjes rijden. We hadden 2 keuzes: via een beekje over het strand lopen of droog blijven en over een pad lopen. De meesten gingen via het strand, maar ik en 2 andere gingen over het pad, omdat Weka niet wist hoe diep het stroompje was. Toch was het niet moeilijk om de rest terug te vinden, want er waren allemaal mensen rond dezelfde plek. Hier had iedereen een flink gat gegraven met een muurtje van zand er omheen en dan kwam het warme water naar boven. Iedereen zat hier dus in z'n eigen hot pool, vandaar de naam.

Wij hadden ook wat schoppen meegenomen, dus wat mensen van de groep gingen druk aan de slag op een veelbelovend plekje. Ze waren behoorlijk enthousiast en uiteindelijk hadden ze de grootste pool van allemaal. Daar hebben ze een tijdje ingezeten, maar ze kwamen er allemaal met rode billen en benen uit en uiteindelijk stonden we er allemaal maar naar te kijken. Ze waren zo succesvol geweest dat het water veel te heet was. Ik heb geprobeerd om erin te staan, maar ik verbrande zowat mijn voeten. Een surfer kon er langzaam wel aan wennen, maar die was de hele dag in de koude oceaan geweest. Ze moesten dus weer een nieuw gat graven. Ik ben er niet in gegaan, want was nou niet bepaald strandweer. Het was behoorlijk koud en gelukkig was ik niet de enige die dat vond. Ik heb dan ook de hele tijd in hetn warme water gestaan om ervoor te zorgen dat mijn tenen niet bevroren.

Na iets van anderhalf uur kletsen met de andere niet-baders zijn we weer gegaan en deze keer ben ik wel door de beek gegaan omdat die absoluut niet diep was. Nu zouden we afgezet worden, maar het probleem was dat ik morgen als enige van de Tatahi Lodge mensen zou kayakken en de kayakman zou naar de andere accommodatie komen. Weka heef toen geregeld dat die ons alle vier naar Tatahi Lodge zou brengen. Het was wel handig dat ik erbij was, want het was even wat anders dan normaal. We zouden om kwart voor 6 beginnen, ik hoefde m'n badpak niet aan te trekken en ik kon mijn fototoestel meenemen.

Bij het hostel konden we meteen inchecken en de backpackers hadden een grote bungalow, met een mooie lichte keuken en veel ruimte. Ook de tuin was mooi aangelegd. Ik had behoorlijk honger, dus ik heb meteen gegeten. 's Avonds heb ik nog met een Frans meisje op mijn kamer zitten praten, maar ik ben vroeg naar bed gegaan, omdat ik dus behoorlijk vroeg weer op moest.