Nieuw-Zeeland, dag 21

Vandaag kon ik 's ochtend rustig aan doen, want ik hoefde pas om 9 uur in het centrum te zijn. Toen we ons allemaal klaar aan het maken waren, kwam Yanné's broer weer binnen gelopen. Hij was weer behoorlijk aan het wauwelen en leek wel dronken, maar toen Yanné dat vroeg, zei hij van niet. Toch had ik het wel met die vent gehad en om de een of andere reden voel ik me heel slecht op mijn gemak als hij hier rondhangt. Toen ie mij dus een kift aanbood, dacht ik bij mezelf dat hij wel de laatste was, waarbij ik in de auto zou stappen. Maar vanochtend hing hij vooral bij Jago rond, die dat volgens mij ook niet zo tof vond.

Toen ik nog niemand bij Hobbiton kon bereiken om mijn grip voor morgen te bevestigen, besloot ik dus eerder naar het centrum te lopen. Bij de Hobbiton shop ben ik maar gewoon naar binnen gelopen om het op die manier te bevestigen, maar er bleek iets vreemds aan de band te zijn met mijn boeking, want die was rood in hun systeem. Die man moest dus bellen, maar daar wisten ze ook niet wat dat was. Dat moesten ze dus uitzoeken, maar ik werd om 9 uur opgehaald om naar Wai-o-Tapu en Waimangu te gaan, dus sprak ik af dat ik aan het einde van de dag terug zou komen.

Om 9 uur werden we netjes opgehaald. Ik had met een meisje staan praten, die snel terug naar haar hostel was gerend om fatsoenlijke schoenen te halen, maar ook zij was op tijd. Bij de toeristeninformatie moesten we nog even wachten, want er zouden mensen in de bus komen, van wie er brand in het hotel was geweest, dus die hadden wat meer tijd nodig. Daarna moesten we mensen in Waimangu afzetten, voordat we door gingen naar Wai-o-Tapu. Beide zijn 2 geothermische gebieden/parken en bij Wai-o-Tapu zou om kwart over 10 een geiser zijn. Ik zat dus een beetje op hete kolen, want erg veel tijd hadden we niet meer en ik wilde dit wel graag zien.

Toen we dan eindelijk in Wai-o-Tapu waren, besloot de chauffeur ook nog eerst naar de modderpoelen te gaan. Dit was wel grappig om te zien, want het was behoorlijke dikke bubbelende modder. We zaten wel op een tijdschema, maar een Indisch echtpaar moest door de chauffeur gehaald worden. Daarna zijn we naar de Lady Knox Geyser gegaan, waar ik snel ben uitgestapt. Hier hadden ze een hele tribune, die al vol zat, dus het was moeilijk om een goede plek te vinden. Maar mensen schuiven niet goed aan, dus ben ik gewoon tussen 2 mensen op de eerste rij gaan zitten. Eerste rang zitplaats.

Het was een soort show zoals in een pretpark, want er kwam iemand van het park die een praatje begon te houden. Hijn legde uit dat hier vroeger een heleboel geisers waren, maar nu was deze dus nog over. Zo'n 150 jaar geleden was er hier een warmwaterbron en een gevangenis en de gevangenen besloten de warmwaterbron te gebruiken om hun kleren te wassen. Daarvoor gebruikten ze dus zeep en terwijl ze halfnaakt waren, werden hun kleren de lucht ingespoten, doordat de zeep de geiser activeerde. Dat gebruikten ze nu dus weer, maar dan biologisch verantwoorde zeep. Eerst begon er schuim uit de geiser te komen en langzaam steeds meer water totdat het omhoog spoot als een gek. En hij bleef maar water spuiten. Na ongeveer 5 minuten ben ik maar terug gelopen naar de bus, maar de geiser spoot nog steeds water de lucht in.

Na de geiser werden we afgezet bij het park zelf. We kregen een plattegrond en zo'n 2,5 uur de tijd. De langste wandeling zou ongeveer een uur en een kwartier duren, dus dat moest lukken. Overal waren bordjes met namen voor de formaties en vaak was de duivel of de hel hierbij betrokken. Soms was dat ook wel te begrijpen, want het was apart om te zien en vaak waren er hoge temperaturen. Op de plattegrond stond wat meer uitleg, maar vaakn was het volgens mij ook een soort chemisch verschijnsel. Ik denk dat mam het hier dus wel interessant zou vinden. Ik kwam een meisje van de b is tegen waarmee ik aan de praat raakte en met haar heb ik rondgelopen.

Er waren wat ingestorte kraters en bubbelende modderpoelen of water. Ook was er veel gele aanslag op de rotsen door de sulfur. Er waren ook terrassen, die sinds de Pink and White Terraces vernietigd waren de grootste hier zijn. Ik vond het meer een soort heuvel dan echte terrassen, al was het wel wit zoals in Pamukkale. Wat erg mooi was, waren de Champagne Pools. Dit was een soort meertje, waar de damp vanaf kwam, maar aan de randen was het rood en geel door de stoffen in het water. Het was alleen moeilijk om er een goede foto van te maken, omdat er zoveel damp was.

Verderop liepen beekjes met watervalletjes en heet water en dan bedoel ik wel 100 graden warm. Dit liep dan weer in meertjes en met de rotsformaties zag het er allemaal mooi uit. Helemaal achterin het park was een groen meer. Dit zag er apart uit en het uitzicht vanaf hier was ook mooi. Het leek zelfs alsof je in de verte een besneeuwde bergtop kon zien. Vanaf hier zijn we weer terug richting de ingang gelopen. Nu waren er heel wat minder bezienswaardigheden, maar helemaal aan het einde was wel nog een heel aparte, de Devil's Bath. Dit was een meertje, maar dan met een soort geel fluorescerend water. Ik weet niet precies wat erin zat, maar het was niet door mensen gemaakt. Het zag er toch niet echt gezond uit en ik vroeg me af of je dit 's nachts zou kunnen zien als je er overheen zou vliegen.

We waren netjes in een uur terug bij de ingang. Hier hebben we nog even in het winkeltje gekeken en daarna zijn we naar de bus gelopen. Ik bleek nu in een andere bus te zitten om naar Waimangu te gaan en nadat de chauffeur iedereen had gevonden, gingen we op weg. Het was alleen maar om een vulkaan heen, dus ver was het niet. Waimangu is het jongste geothermische gebied hier en het is ontstaan toen Mount Tarawera uitbarstte. Dat heeft toen ook de Pink and White Terraces verwoest. Door die uitbarsting, in de negentiende eeuw, is deze vallei met geothermische activiteit ontstaan. Het meer in de vallei is toen ook ineens super groot geworden en daar liggen nu de Pink and White Terraces, ooit het achtste wereldwonder, in.

Bij de ingang zeiden ze welke wandeling we konden doen. Dat was helemaal naar het meer in een uur en 45 minuten en dan met de shuttlebus terug. Ik kwam een ander Duits meisje tegen en we zijn samen gaan wandelen. Eerst liepen we naar beneden, de vallei in. Daar was Frying Pan Lake, waarschijnlijk zo genoemd omdat het zo heet is. Aan de oever van dit meer was een mooie rots, die wel begroeid was, maar waar stoom uitkwam. Dit zag er een soort van sprookjesachtig uit en die is dus vaak op de foto gegaan.

Vanaf dit meer liep een beekje met kokend heet water en er was een domme toerist, die blijkbaar dacht dat de bordjes niet voor haar gold en. Zij was over het hekje gestapt en stelde vast dat het water kokend heet was. Ruw, daarom hebben ze dus die bordjes. Het was een mooie vallei, maar er waren niet zo veel spectaculaire verschijnselen als in Wai-o-Tapu. En eigenlijk was het ook wel erg heet om in de zon te sjouwen. Wat wel mooi was, was een krater met helder blauw water. In ieder geval waren Nele en ik binnen een uur al bij het meer, waar je met de boot kon, maar wat erg duur was. We moesten dus nog zelfs op de bus eerder wachten. Met die bus zijn we terug naar de ingang gegaan, waar we in het cafeetje hebben gezeten en ik een lekkere muffin heb gegeten.

Rond kwart over 3 werden we weer met de bus opgehaald en rond 4 uur was ik weer netjes iN Rotorua, wat mij genoeg tijd gaf om nog naar de Hobbiton shop te gaan. Daar bleek dat ik wel mee kon morgen, maar dat ik maar voor een enkele reis vervoer had en ik moest dus 15 dollar bijbetalen, wat we allemaal nogal vreemd vonden. In ieder gegaan waren ze heel aardig hier en hebben ze mij goed geholpen, maar ik ben dus eerst naar Peter Pans gegaan om eens navraag te doen. Daar had iedereen het druk, dus zou dat meisje het in een uur voor mij uitgezocht hebben. Ik ben dus maar naar een ander kantoor gelopen om het uitstapje van zaterdag te bevestigen. Daarna ben ik terug naar Peter Pans gegaan om daar dan maar de computer te gebruiken, maar ze had het al uitgezocht en ik kreeg gewoon een nieuwe voucher.

Toen ben ik terug naar huis gelopen, waar Yanné gestresst was, omdat ze al de hele dag van hot naar het was gereden en nu een uur had om eten klaar te maken voordat ze de kinderen naar hun vader moest brengen, een uur verderop. Ik heb dus meegeholpen om snel wat op tafel te zetten, zodat we op tijd klaar waren. Ze vroeg of ik zin had om mee te gaan. Ik had eigenlijk aan mijn blog willen werken, maar ik besloot maar mee te gaan, zodat ze niet helemaal alleen terug hoefde te rijden. Volgens mij vond ze dat wel fijn. We hebben het onderweg over van alles en nog wat gehad, zoals over de geschiedenis van Nederland, maar ook over haar broer, die blijkbaar allerlei psychische klachten had. Zelfs Yanné voelde zich niet echt veilig bij hem, dus mijn ongemakkelijke gevoel als hij thuis rondhangt, ligt dus niet alleen aan mij. Thuis kwam Angela nog langs om wat met Yanné te bespreken, maar ik was ondertussen behoorlijk moe, dus rond 11 uur ben ik naar bed gegaan.