Nieuw-Zeeland, dag 23

Vandaag hoefde ik niet echt ergens te zijn tot 's avonds en omdat ik gisteren pas laat sliep, heb ik echt uit kunnen slapen tot iets voor achten. Nadat ik had ontbeten, heb ik eerst wat aan mijn blog gewerkt. Yanné stond iets van een uur later op, maar ging al snel weer terug naar bed. Ik heb toen maar gedoucht. Na een uur stond Yanné weer op en toen moest ze haar spullen pakken, omdat ze 's middags moest schminken op een feestje. Ik wilde 's middags naar het centrum gaan en Yanné wilde mij wegbrengen, dus rond 2 uur werd ik in het centrum afgezet.

Ik ben eerst gaan informeren naar een huurfiets, toen bij de toeristeninformatie voor een walking trail en daarna wilde i mijn White Island tour voor morgen bevestigen bij Peter Pans, maar volgens die jongen kon dat pas 's avonds. Toen besloot ik maar weer terug naar huis te lopen, zodat ik mijn telefoon nog even op kon laden voordat ik weg moest. Om 5 uur moest ik bij het hotel op den hoek zijn om opgehaald te worden voor Tamaki Maori Village, maar net voordat ik moest gaan, besloot ik zelf maar naar de White Island tour te bellen. Toen bleek dat ze niet zeker wisten of ze morgen konden gaan, dus om de een of andere reden zou er daarom geen shuttle vanuit Rotorua gaan. Ik moest de tour dus weer verzetten, dus ik zei dat ik vrijdag of zaterdag kan en dan moeten ze donderdag maar bellen.

Ik was ruim van tevoren bij het hotel, maar gelukkig werd ik ook netjes op tijd opgehaald. Er zat nog 1 Amerikaans meisje in het busje en we haalden nog een jonger Amerikaans koppel op. Toen konden we bij het kantoor inchecken en wat informatie lezen en daarna heb ik met het Amerikaanse meisje zitten kletsen. Na een tijdje moesten we onze bus, genaamd Moa, in. Daar kregen we wat uitleg en heeft onze gids een opperhoofd van de lijst gepikt.

We begonnen met de welkomstceremonie, die we serieus moesten nemen, dus niet lachen enzo. Dat is niet altijd makkelijk als ze allerlei rare gezichten maken. Deze keer mama en ze zelfs in een kano aangevaren. Na het welkomstgeschenk moesten de opperhoofden van de 3 bussen het opperhoofd van Tamaki begroeten met een hungi, de neuzen tegen elkaar drukken. Ondertussen was er een nogalmirritante vrouw, die precies deed wat ze van tevoren hadden gezegd niet te doen.

Na de welkomstceremonie mochten we weer lachen en konden we het dorpje in. In het dorpje werden we opgedeeld in groepen en gingen we langs huisjes waar ze ons onderdelen van de Maoricultuur lieten zien. Eerst hadden we de haka, de beroemde oorlogsdans, die het Nieuw-Zeelandse rugbyteam ook doet. De mannen moesten meedoen en hetn was wel grappig om te zien. De meeste mannen zijn gewoon een bestialiteit en hebben melk te met de stappen. Daarna kregen we wat uitleg over de kano en hebben we een demonstratie gehad van de poi. Ik was benieuwd of het echt zo ingewikkeld waren, want de vrijwilligers waren er niet zo goed in.

Vervolgens hebben ze weer de long en short sticks laten zien. Daar hadden we ook 4 vrijwilligers om een spelletje te doen, waarbij je door moest schuiven naar een volgende stok zonder dat ie op de grond viel. Als laatste hebben we nogn wat uitleg gekregen over de moko, de gezichtstatoeages. De mannen hebben een tattoo over het hele gezicht en dat verteld over hun identiteit. Links geeft informatie over de moeder en rechts overn de vader en alles onder de ogen over de vaardigheden, dus het is een soort cv.

Ondertussen begon het te regenen, maar tegen de tijd dat het echt begon, moesten we verder naar de hangi. Een hangi is een Maori feestmaaltijd. Daarbij stoppen ze withete stenen in een kuil en daar boven op komt het vlees en dan de groenten en dan het dessert. Daarna leggen ze er jute zakken op en dan gooien ze het dicht en zo kookt het eten voor 4 uur ofzo. Ons eten werd nu uit de grond gehaald en terwijl ze het gingen snijden hadden wij nog een show, waarin werd gedanst en gezongen. Ook hier steken ze veel de tong uit, maken ze enge gezichten en grote ogen. Sommigen vonden het heel leuk om dat speciaal voor de camera te doen. Het Amerikaanse meisje wilde aan het einde nog een zelf is met 3 mannen en daarvan wilde ze een kerstkaart maken.

Nu was het eindelijk etenstijd en gelukkig zat ik aan dezelfde tafel als het Amerikaanse meisje en toevallig zaten we tegenover het Amerikaanse koppel en ik zat ook nog naast een Schots meisje. Ik had een pompoenlasagne in plaats van al het vlees, maar er waren nog voldoende groenten en vooral de vulling van het vlees vond ik lekker. Ook het brood was lekker, maar de aioli paste er niet zo goed bij, want het was een beetje lastig. Ik moet zeggen dat de groenten wel een lichte rooksmaak had, wat wel lekker was. Aan het einde hebben de gidsen nog wat gezongen en hebben onze opperhoofden nog een keer de haka gedanst.

Toen was het tijd om weer terug te gaan. In de bus wilde onze gids dat iedere nationaliteit een liedje zong en natuurlijk was Nederland eerst. Ik was volgens mij de enige Nederlander en ik heb geweigerd om in m'n eentje te zingen, maar ik was niet de enige. Het waren eigenlijk vooral de gids en het opperhoofd die zongen. Nadat we nog 3 rondjes om de rotonde zijn gereden, kwamen we Rotorua binnen en nadat iedereen bij het kantoor was afgezet, zat ik nog alleen met de Amerikanen en de buschauffeur. De Amerikanen werden eerst afgezet en volgens mij wilde de buschauffeur mij voor mijn deur afzetten, maar Yanné had erop gestaan om mij op te halen, dus die stond al klaar met de auto.

Toen we thuis waren, bedacht ze dat ze nog moest pinnen, dus zijn we weer naar de winkel gereden. Daarna zou Hélène, een voormalige couschsurfer van Yanné komen, om te blijven slapen. Ik heb daar dus even kennis mee gemaakt en nog even meegenieten, maar rond half 11 lag ik op bed.