Nieuw-Zeeland, dag 39

Om half 9 moest ik bij de Strayaccommodatie zijn voor mijn dag in Abel Tasman National Park. Ik wilde om 7 uur opstaan, om rustig aan te kunnen doen, maar ik werd al ruim voor die tijd wakker door de baan, die hier ergens rondloopt. Rond kwart voor 7 ben ik maar opgestaan en tegen kwart over 8 was ik al bij de Strayaccommodatie. Daar zat al een meisje te wachten, die ook ging kayakken. Later kwam ik erachter dat zij ook Nederlands was. Zij had maar heel weinig spullen mee en ook de rest van de kayakkers had maar heel weinig mee. Ik voelde me dus een beetje stom dat ik netjes alles had meegenomen wat op de voucher stond.

Rond half 9 werden we opgehaald en naar het kayakkantoor gebracht. Daar werd eerst de financiële kant geregeld en daarna werden we naar onze gidsen gebracht voor de praktische kant. Lolly ging ook kayakken en had besloten dat we een piratenthema zouden hebben. Ze hadden gisteren al van papier hoedjes gemaakt en geschilderd, maar omdat niet iedereen een piratenhoed had, heeft ze er nog wat gemaakt van plattegronden. Daarna heeft ze bij iedereen de hoed vastgeplakt. Het zag er allemaal super dom uit en volgens mee zag ik er ook als een idioot uit. In ieder geval moesten we nu onze spullen aantrekken en andere spullen in de kayak stoppen. Uiteindelijk werden ze allemaal op een trailer geladen en konden we gaan.

De plak waar we her water in zouden gaan, was ooit een Maoribegraafplaats geweest. Dat wisten ze doordat er soms botten het water in spoelden. We moesten in ieder geval de plek respecteren. Daarna moesten we een naam voor onze boten bedenken en daar rum op drinken vroeg in de ochtend. Lolly en ik hadden Captain Kim and the Lolly Roger, maar ik heb er niet op gedronken. Normaal kreeg iedereen uitleg over peddelen, hoe je instapte en dat soort dingen, maar wij moesten het zelf uitzoeken. Ik zou achterin zitten, maar omdat ik mijn spray skirt, om de zit plek af te sluiten, niet vast kreeg, moest ik eerst gaan zitten. Maar we zijn van wal gekomen en we waren niet eens de laatsten. Omdat we weer een roer hadden, moest ik nu sturen. Dit vond ik nogal verwarrend, omdat het precies tegenovergesteld is van hoe je normaal stuurt met kayakken. Soms moest ik me dus goed daarop concentreren.

In het begin ging het best goed en kon ik een beetje van de natuur genieten en de piratenmuziek van Lolly. De kust was heel bergachtig en bebost, de zee was helderblauw met een paar eilanden. Al snel werd de zee helaas ruiger. Het water klotste behoorlijk tegen de kayak en ik was blij met de spray skirt. Het werd hoe langer hoe erger en ik was behoorlijk bang dat we met een golf zouden omrollen. Ik probeerde er dus de hele tijd voor te zorgen dat we niet parallel aan een golf lagen. Het werd ook moeilijker om te sturen en toen we op een gegeven moment om een klif heen moesten, reageerde hij gewoon niet. Ik had het pedaal helemaal ingeduwd, maar nog steeds gingen we gewoon op de rotsen af. Met bijpeddelen, zijn we gelukkig niet op de rotsen terecht gekomen, maar ik had het wel gehad met sturen.

Gelukkig gingen we hierna aan land om een beetje te wisselen. Ik kwam nu bij een gozer uit Hawaii in de kayak en gelukkig hoefde ik niet meer te sturen. Toch had ik er niet meer echt lol in, want het water klotste de hele tijd over de kano, soms waaide het water weg van de peddel in mijn oog en ik was bang dat we om zouden rollen. Toch stopte we nog ergens. Ik hoopte al dat dit het einde was, maar hier deden we 2 wedstrijdjes. Eentje was wie het snelste een menselijke piramide kon bouwen, die mijn groepje had gewonnen. De tweede was doorschuiven achter de of deels zonder ze te laten vallen. Was best grappig, maar ik had geen zin om nog een keer te stoppen. Iedere keer als je uitstapte werd je helemaal nat van de spray skirt. Ik dacht al dat als we nog een keer zouden stoppen ik van daar wel terug zou lopen.

Gelukkig was de volgende stop onze laatste. Ik had het ondertussen behoorlijk koud doordat ik helemaal nat was en het zo erg waaide. Nu was ik dus wel blij met mijn extra kleren en jas. De rest kreeg namelijk wel een vest, maar had nog steeds hun natte kleren. Ik heb mij dus omgekleed en kon weer een beetje opwarmen. Daarna hadden we lunch. Dat was echt een lekkere lunch met een broodje gezond met pesto en een lekkere chocoladecake. Later heb ik nog een stukje chocoladecake en nog een pindakaasbal, die we als tussendoortje hadden gehad, gepakt. Terwijl we zaten te eten, kwamen er weka's, die erg geïnteresseerd waren in onze lunch. Ze liepen in de bosjes, maar ze probeerden stiekem dichterbij te komen.

Na de lunch was het nog tijd voor een groepsfoto en toen begonnen we lopend aan de terugweg. Dat is een deel van een Great Walk, die hier langs de kust gaat. We moesten eerst een stuk omhoog, maar dat ging in de verkeerde richting. Gelukkig kwamen we toch bij een splitsing uit, waar we de goede kant op konden gaan. Ondertussen had ik het wel warm, dus kon mijn jas uit. Een heel deel bleef hier weer pauzeren, maar daar had ik geen zin in, dus ben ik met een paar andere gaan lopen. Ik raakte aan de praat met een Nederlands meisje en daar heb ik mee gelopen tot we bij een uitkijkpunt waren. Bij het uitkijkpunt waren een hoop bomen, dus een goed uitzicht was er niet. Hier liep het Nederlandse meisje weer met haar vrije din vooruit. Ik heb dus een stukje alleen gelopen totdat ik 2 Britse meisjes en het Nederlandse meisje van vanochtend tegenkwam. Ik heb toen met hen gelopen.

Zij liepen niet echt snel, maar het was wel gezellig. Ondanks dat het een van de Great Walks was, vond ik het geen spectaculaire wandeling. Af en toe was er een watervalletje, maar je liep eigenlijk de hele tijd door het bos. Je kon wel glimpsen zien van de zee, maar er waren te veel bomen voor een goed uitzicht. Het was geen moeilijke weg. Het was een goed pad en grotendeels vlak, maar ik was blij dat ik niet hier met een grote backpack rondliep. Als ik de moeite zou nemen om met een backpack te gaan wandelen, zou ik wel een spectaculairdere wandeling willen. Na een hele tijd wandelen hadden we het dan ook wel gehad, omdat het een beetje saai werd.

Na zo'n 4 uur kwamen we aan het einde en waren we terug bij Marahau. Ik kwam erachter dat ik mijn waterfles niet meer had, dus ben ik bij het kayakkantoor gaan vragen of zij hem hadden gevonden. Dat hadden ze niet, maar ik heb gewoon een andere gekregen. Daarna ben ik terug naar mijn hutje gelopen en toen had ik het ook wel gehad met lopen. 's Avonds heb ik niet veel meer gedaan, behalve wat eten en wat lezen. Ik heb ook nog bijn de receptie gevraagd wat er hier verder nog te doen is, maar dat is helaas niet zo veel, behalve als je weer een hoop geld wilt betalen.