Nieuw-Zeeland, dag 54
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
27 December 2016 | Nieuw Zeeland, Milford Sound
Vandaag was het weer tijd om verder te reizen. Dit keer naar Milford Sound met een overnachting in Gunn's Camp, een afgelegen plek, waar ze alleen elektriciteit met een generatie hadden. De bus zou pas om 12 uur vertrekken, maar Bob zou mij om 10 uur naar het centrum brengen. Ik hoefde dus niet vroeg op en heb 's ochtends lekker rustig aan gedaan. Floris ging vandaag oom weer verder en hij stelde voor om mij weg te brengen, wat goed uitkwam, want om 10 uur hadden we nog nog nergens gezien. Floris heeft mij dus in het centrum afgezet en daarna heb ik even bij het kantoor van de boot gewacht. Ondertussen was het stralend weer geworden na alle regen van vannacht en vanochtend. Rond kwart voor 11 kwam er de Straygroep al binnen, dus kon ik ook mijn ticket krijgen. De bus was alleen weer verder gereden om te tanken, dus ik moest nog even wachten. Met al mijn bagage rondlopen is namelijk niks. Even later was de bus terug en heb ik mijn bagage weg kunnen leggen. Daarna ben ik wat rond gaan lopen en ik besloot een baked potato bij een cafeetje te eten, omdat we vanavond waarschijnlijk pas laat zouden eten.
Om 12 uur zouden we gaan, maar natuurlijk waren er weer wat mensen te laat en toen moesten we nog bij de supermarkt stoppen. Daarna konden we dan uit uiteindelijk op weg. Het eerste deel ging langs Lake Te Anau, het tweede grootste meer in Nieuw-Zeeland. Het was natuurlijk een mooi landschap, maar zo'n soort landschap had ik al meer gezien. Na een hele tijd rijden kwamen we bij de Hollyford Valley. Hier hadden we een super mooi uitzicht over de vallei. Beneden in de vallei lag ergens Gunn's Camp. De routebeschrijving had gezegd dat dit een van de mooiste routes ter wereld was. Tot nu toe had ik dat nog niet echt gezien, maar vanaf hier moet ik zeggen dat het in ieder geval de mooiste route is met de auto, die ik ooit heb gezien. De bergen rezen hoog op, vaak met sneeuw erop en overal kwamen watervallen, groot en klein van de bergen af. Sommige moeten aardig hoog zijn geweest en zo'n beetje iedere waterval in zichzelf was in Nederland al een bezienswaardigheid geweest.
Den hele tijd bleef ik om me heen kijken. Ik heb ook geprobeerd om foto's te maken, maar aan de zijkant was mijn raam te vies en het was juist aan de zijkanten dat je veel kon zien. Na een tijdje kwamen we bij de Homer Tunnel, die met de hand is uitgehakt, omdat ze bij Milford een haven hadden willen maken. Het was maar eenrichtingsverkeer dus moesten we wachten tot we er door konden. Er was een roker, dus hadden we tijd om uit te stappen. Hier was letterlijk een muur van rotsen met watervallen overal. Er lag zelfs wat sneeuw en een minigletsjer, zoals Bobby, de chauffeur, het noemde. De Homer Tunnel was letterlijk uitgehakt en het was geen netjes afgewerkte tunnel. Aan de andere kant hadden we weer een super mooi uitzicht door de vallei. We moesten hier naar beneden slingeren.
Ergens aan het einde kwamen we een beetje te dicht bij de rand van de weg uit en we leken er vanaf te glippen. Of misschien hadden we het paaltje geraakt dat iets te dicht bij kwam. In ieder geval maakte het nogal lawaai en ik was bang dat er iets mis was met de bus of dat we een lekke band hadden. Ergens bij een walking trail moesten we dus stoppen om de schade te meten. Toen Bobby uitstapte om te kijken hoe ver hij nog achteruit kon rijden, bleek al dat een van de banden lek was. Wij konden hier dus even uitstappen, terwijl hij met de chauffeur van de Kiwi Experience een oplossing ging zoeken. Ik vond het niet erg om even uit te stappen en foto's te kunnen maken, want nog steeds was dit echt een super mooie omgeving. Toen we weer verder gingen, zei hij dat we geen extra band. We moesten dus wat langzamer naar Milford Sound rijden. Maar we konden in ieder geval nog rijden, want ik was al bang geweest dat we de cruise door Milford Sound zouden missen.
Precies op tijd kwamen we bij Milford Sound aan. Ik had ondertussen beginnende hoofdpijn van de stress om de bus, maar ik was nog steeds enthousiast over het landschap. We moesten dus meteen doorlopen naar de boot en na even wachten, konden we de boot op. Ik besloot eerst maar naar de wc te gaan, zodat ik niet tijdens de cruise iets hoefde te missen, en daarna ben ik boven aan dek gaan staan. Toen de boot ging varen, waaide het behoorlijk. Dat maakte het moeilijk om normaal te ademen en mijn oren vonden het ook niet zo fijn na een tijdje. Ik heb een hele tijd boven op het dek vooraan gestaan. Het was echt mooi.
We begonnen met een hele grote, spectaculaire waterval. Vanaf daar gingen we verder richting de zee. De beroemdste klif hier was Mitre Peak, omdat het op een mijter lijkt. Deze rots rijst echt hoog op uit de zee en is een van de hoogste zeekliffen ter wereld. We hadden stralend weer, maar doordat het vannacht zo had geregend, waren er een hoop watervallen van de bergen af. Ik bleef maar foto's maken en iedere keer als de boot weer weer stukje verder was, was er weer een mooi uitzicht. We zijn helemaal tot de Tasman Sea gevaren, waar je meteen kon voelen dat er meer golven waren. Ik ben dus met het Belgische meisje, met wie ik had staan praten, achter op het schip gaan staan, omdat zij snel zeeziek werd.
Nu gingen we weer terug door de fjord. Het is namelijk een fjord en geen sound, omdat het door een gletsjer is uitgesleten. Onderweg gingen we nog naar een andere spectaculaire waterval. Toen we er dichter bij in de buurt kwamen, werden we behoorlijk nat boven op het dek. Je kon zelfs een hele regenboog op het water aan de kant van de boot zien. Ook hebben we nog wat zeehonden op een rots zien liggen, maar deze lagen alleen maar te slapen. Langzaam zijn we weer terug richting de terminal gegaan en na bijna 2 uur waren we weer terug.
Toen we van de boot kwamen, stond Bobby ons al op te wachten. Er zou een monteur naar Milford komen en wij zouden over 2 andere bussen verdeeld worden om naar Te Anau te worden gebracht. We zouden daar overnachten in plaats van in Gunn's Camp. Voor het Belgische meisje kwam dit slecht uit, want die zou vanaf daar gaan wandelen. Voor de rest betekende dit dat we niet konden gaan wandelen hier. Dat vond ik erg jammer omdat het hier zo mooi is. De Kiwi Experience bus moest snel gaan, omdat de chauffeur al bijna aan zijn tijdslimiet voor de dag zat. Ik wilde alleen nog snel naar de wc, omdat we nu weer helemaal terug moesten naar Te Anau. Ik ging dus in een andere bus. Toen ik terug kwam van de wc was iedereen verdeeld en de bagage was al eerder overgeladen. Bobby kwam nog in de bus om afscheid te nemen en hij keek echt beteuterd dat we allemaal terug naar Te Anau moesten.
We konden dus weer teug naar Te Anau. Ik had ondertussen echt hoofdpijn en nadat ik nog wat foto's heb gemaakt onderweg, heb ik geprobeerd om te slapen. Het was alleen comfortabel en door de hoofdpijn en de kronkelingen werd ik ook nog een beetje misselijk. Gelukkig waren we wat sneller dan de heenweg. Onze chauffeur heeft ons afgezet bij het Holiday Park waar we zouden overnachten. Ik wilde eerst inchecken en daarna zou ik wel mijn tas uitzoeken. Ik was nog even bezorgd over mijn bagage, omdat die niet in het algemene ruim zat, maar bij de etensresten, maar toen dacht ik dat die ook mee moesten komen. Echter, toen ik bijna aan de beurt was om in te checken, kwam er een telefoontje binnen en werd mijn naam opgeschreven. En jawel, mijn tassen waren niet overgeladen en zouden morgen pas komen. Daar baalde ik wel van. Ik had nu niet eens eten en ik had echt geen zin om naar de supermarkt te gaan.
Gelukkig lag ik op een kamer met allemaal aardige Straymensen. Van het meisje uit Singapore, naast wie ik in de bus terug had gezeten, kreeg ik een pakje noodles zodat ik wat kon eten. Het ruimte een beetje vreemd, maar het smaakte prima. Tijdens het eten waren er andere men se , die dingen aanboden, die ik nodig kon hebben. Van iemand anders op mij kamer kreeg ik een shirt om als pyjama te gebruiken. Toen ik naar de wc ging, was daar iemand die een tandenborstel en een beetje tandpasta uit het vliegtuig had en die mocht ik houden. Ik had dus al het hoognodige, maar ik wil toch wel echt mijn bagage terug morgen. Ik lag op tijd op bed, maar het Belgische meisje was nog aan het inpakken voor haar walking track, dus heb ik nog wat met haar gepraat. Maar ik denk dat ik rond 10 uur wel lag te slapen.
Om 12 uur zouden we gaan, maar natuurlijk waren er weer wat mensen te laat en toen moesten we nog bij de supermarkt stoppen. Daarna konden we dan uit uiteindelijk op weg. Het eerste deel ging langs Lake Te Anau, het tweede grootste meer in Nieuw-Zeeland. Het was natuurlijk een mooi landschap, maar zo'n soort landschap had ik al meer gezien. Na een hele tijd rijden kwamen we bij de Hollyford Valley. Hier hadden we een super mooi uitzicht over de vallei. Beneden in de vallei lag ergens Gunn's Camp. De routebeschrijving had gezegd dat dit een van de mooiste routes ter wereld was. Tot nu toe had ik dat nog niet echt gezien, maar vanaf hier moet ik zeggen dat het in ieder geval de mooiste route is met de auto, die ik ooit heb gezien. De bergen rezen hoog op, vaak met sneeuw erop en overal kwamen watervallen, groot en klein van de bergen af. Sommige moeten aardig hoog zijn geweest en zo'n beetje iedere waterval in zichzelf was in Nederland al een bezienswaardigheid geweest.
Den hele tijd bleef ik om me heen kijken. Ik heb ook geprobeerd om foto's te maken, maar aan de zijkant was mijn raam te vies en het was juist aan de zijkanten dat je veel kon zien. Na een tijdje kwamen we bij de Homer Tunnel, die met de hand is uitgehakt, omdat ze bij Milford een haven hadden willen maken. Het was maar eenrichtingsverkeer dus moesten we wachten tot we er door konden. Er was een roker, dus hadden we tijd om uit te stappen. Hier was letterlijk een muur van rotsen met watervallen overal. Er lag zelfs wat sneeuw en een minigletsjer, zoals Bobby, de chauffeur, het noemde. De Homer Tunnel was letterlijk uitgehakt en het was geen netjes afgewerkte tunnel. Aan de andere kant hadden we weer een super mooi uitzicht door de vallei. We moesten hier naar beneden slingeren.
Ergens aan het einde kwamen we een beetje te dicht bij de rand van de weg uit en we leken er vanaf te glippen. Of misschien hadden we het paaltje geraakt dat iets te dicht bij kwam. In ieder geval maakte het nogal lawaai en ik was bang dat er iets mis was met de bus of dat we een lekke band hadden. Ergens bij een walking trail moesten we dus stoppen om de schade te meten. Toen Bobby uitstapte om te kijken hoe ver hij nog achteruit kon rijden, bleek al dat een van de banden lek was. Wij konden hier dus even uitstappen, terwijl hij met de chauffeur van de Kiwi Experience een oplossing ging zoeken. Ik vond het niet erg om even uit te stappen en foto's te kunnen maken, want nog steeds was dit echt een super mooie omgeving. Toen we weer verder gingen, zei hij dat we geen extra band. We moesten dus wat langzamer naar Milford Sound rijden. Maar we konden in ieder geval nog rijden, want ik was al bang geweest dat we de cruise door Milford Sound zouden missen.
Precies op tijd kwamen we bij Milford Sound aan. Ik had ondertussen beginnende hoofdpijn van de stress om de bus, maar ik was nog steeds enthousiast over het landschap. We moesten dus meteen doorlopen naar de boot en na even wachten, konden we de boot op. Ik besloot eerst maar naar de wc te gaan, zodat ik niet tijdens de cruise iets hoefde te missen, en daarna ben ik boven aan dek gaan staan. Toen de boot ging varen, waaide het behoorlijk. Dat maakte het moeilijk om normaal te ademen en mijn oren vonden het ook niet zo fijn na een tijdje. Ik heb een hele tijd boven op het dek vooraan gestaan. Het was echt mooi.
We begonnen met een hele grote, spectaculaire waterval. Vanaf daar gingen we verder richting de zee. De beroemdste klif hier was Mitre Peak, omdat het op een mijter lijkt. Deze rots rijst echt hoog op uit de zee en is een van de hoogste zeekliffen ter wereld. We hadden stralend weer, maar doordat het vannacht zo had geregend, waren er een hoop watervallen van de bergen af. Ik bleef maar foto's maken en iedere keer als de boot weer weer stukje verder was, was er weer een mooi uitzicht. We zijn helemaal tot de Tasman Sea gevaren, waar je meteen kon voelen dat er meer golven waren. Ik ben dus met het Belgische meisje, met wie ik had staan praten, achter op het schip gaan staan, omdat zij snel zeeziek werd.
Nu gingen we weer terug door de fjord. Het is namelijk een fjord en geen sound, omdat het door een gletsjer is uitgesleten. Onderweg gingen we nog naar een andere spectaculaire waterval. Toen we er dichter bij in de buurt kwamen, werden we behoorlijk nat boven op het dek. Je kon zelfs een hele regenboog op het water aan de kant van de boot zien. Ook hebben we nog wat zeehonden op een rots zien liggen, maar deze lagen alleen maar te slapen. Langzaam zijn we weer terug richting de terminal gegaan en na bijna 2 uur waren we weer terug.
Toen we van de boot kwamen, stond Bobby ons al op te wachten. Er zou een monteur naar Milford komen en wij zouden over 2 andere bussen verdeeld worden om naar Te Anau te worden gebracht. We zouden daar overnachten in plaats van in Gunn's Camp. Voor het Belgische meisje kwam dit slecht uit, want die zou vanaf daar gaan wandelen. Voor de rest betekende dit dat we niet konden gaan wandelen hier. Dat vond ik erg jammer omdat het hier zo mooi is. De Kiwi Experience bus moest snel gaan, omdat de chauffeur al bijna aan zijn tijdslimiet voor de dag zat. Ik wilde alleen nog snel naar de wc, omdat we nu weer helemaal terug moesten naar Te Anau. Ik ging dus in een andere bus. Toen ik terug kwam van de wc was iedereen verdeeld en de bagage was al eerder overgeladen. Bobby kwam nog in de bus om afscheid te nemen en hij keek echt beteuterd dat we allemaal terug naar Te Anau moesten.
We konden dus weer teug naar Te Anau. Ik had ondertussen echt hoofdpijn en nadat ik nog wat foto's heb gemaakt onderweg, heb ik geprobeerd om te slapen. Het was alleen comfortabel en door de hoofdpijn en de kronkelingen werd ik ook nog een beetje misselijk. Gelukkig waren we wat sneller dan de heenweg. Onze chauffeur heeft ons afgezet bij het Holiday Park waar we zouden overnachten. Ik wilde eerst inchecken en daarna zou ik wel mijn tas uitzoeken. Ik was nog even bezorgd over mijn bagage, omdat die niet in het algemene ruim zat, maar bij de etensresten, maar toen dacht ik dat die ook mee moesten komen. Echter, toen ik bijna aan de beurt was om in te checken, kwam er een telefoontje binnen en werd mijn naam opgeschreven. En jawel, mijn tassen waren niet overgeladen en zouden morgen pas komen. Daar baalde ik wel van. Ik had nu niet eens eten en ik had echt geen zin om naar de supermarkt te gaan.
Gelukkig lag ik op een kamer met allemaal aardige Straymensen. Van het meisje uit Singapore, naast wie ik in de bus terug had gezeten, kreeg ik een pakje noodles zodat ik wat kon eten. Het ruimte een beetje vreemd, maar het smaakte prima. Tijdens het eten waren er andere men se , die dingen aanboden, die ik nodig kon hebben. Van iemand anders op mij kamer kreeg ik een shirt om als pyjama te gebruiken. Toen ik naar de wc ging, was daar iemand die een tandenborstel en een beetje tandpasta uit het vliegtuig had en die mocht ik houden. Ik had dus al het hoognodige, maar ik wil toch wel echt mijn bagage terug morgen. Ik lag op tijd op bed, maar het Belgische meisje was nog aan het inpakken voor haar walking track, dus heb ik nog wat met haar gepraat. Maar ik denk dat ik rond 10 uur wel lag te slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
