Nieuw-Zeeland, dag 66

Rond kwart voor 1 's nachts werd ik wakker. De persoon die onderin mijn stapelbed, ademde nogal luid en langzaam ging dit over in snurken. Nu ik toch helemaal wakker was, besloot ik maar naar de wc te gaan. Toen ik een vest wilde pakken, stootte ik mijn kleine teentje aan een wieltje aan een koffer. Dat deed echt pijn. Nadat ik naar de wc was geweest, probeerde ik weer te slapen. In het begin stopte het snurken als ik kuchte of me omdraaide, maar ik moest steeds luider worden en het snurken begon weer sneller. Ik heb weer oordoppen m let en pakken en zelfs toen kon ik het nog horen. Wakker maken had ik al geprobeerd, dus zwaaide ik mijn slaapzak maar af en toe naar beneden en zo ben ik uiteindelijk toch weer in slaap gevallen.

Ik schrok wakker van mijn wekker. Ik heb me snel klaargemaakt, zodat ik wat meer tijd had om Manon te bellen. Manon nam alleen niet op en de rest ook niet. Terwijl ik maar probeerde te bellen, raakte ik aan de praat met een jongen die niet had kunnen slapen door zijn kamergenoten en nu zijn geld terug wilde. Daarvoor had hij zelfs bij de manager aangeklopt, die rond deze tijd alleen voor noodgevallen beschikbaar was. Toen ik wilde uitchecken stond hij nog te discussiëren, want blijkbaar wilde hij het geld van alle nachten terug. Dat is goed geprobeerd, maar een beetje overdreven. Toen ik snel tussendoor had uitgecheckt, kon ik Manon eindelijk bereiken om haar te feliciteren.

Rond kwart over 8 ben ik naar de ophaalplek gelopen waar de bus naar Milford net klaar was voor vertrek. Daarna was het rustig op straat, maar gelukkig was er een andere persoon die met dezelfde Straybus moest. Het werd 20 voor 9 en nog steeds was er geen bus, maar volgens die persoon was de ophaaltijd 10 voor 9. Vreemd, want tegen mij hadden ze van de week nog 20 voor gezegd. Tegen 10 voor kwam er inderdaad een bus aangereden. Het was geen Straybus, maar wel een Straychauffeur, Twinkles. Hij herkende mij nog wel, maar wist mijn naam niet meer. Toen alles was ingeladen, konden we op weg met een bus halfvol met Nederlanders. Terwijl we Queenstown uit reden zagen we verse sneeuw in de bergen. Het is hier dan wel zomer, maar vannacht had het daar gesneeuwd.

We gingen weer terug naar Cromwell, maar vanaf daar gingen we een andere weg. In een plaatsje van niks moesten we nog iemand oppikken, die zich had verslapen en voor ik weet niet hoeveel geld een taxi had genomen. Dit plaatsje had een beroemd schaap, dat was ontsnapt en 6 jaar lang had rondgezworven. Toen ze hem terugvonden was het 1 grote bol wol en toen ze hem schoren, bleek er 27 kilo wol af te komen. Niet ver van dit plaatsje kwamen we bij de Lindis Pass. Hier waren kale, droge bergen, maar toch was het mooi en ondanks dat ik heel moe was, viel ik niet in slaap, omdat ik iedere keer uit het raam keek. Onderweg zijn we bij een lookout gestopt, al was het uitzicht daar niet veel mooier dan de rest. Even voor Omarama moesten we langs de weg een noodplasstop maken. De meerderheid kon echter tot Omarama wachten. Hier was het zo druk dat het me aan een tankstation in Frankrijk in de zomervakantie deed denken.

Na de stop in Omarama reden we door richting Twizel. Ook hier zag het er heel droog uit. We reden over een droge vlakte met bergen er om heen. Deze vlakte moet bekend voorkomen als ik thuis de Lord of the Rings kan kijken, want dit waren ook de vlakten van Rohan. Net voor Twizel waren interessant uitziende pinnacles vanaf de weg te zien. Volgens Twinkles waren die in het echt nog cooler, maar het was te moeilijk om daar te komen. Op de vlakte hier kon je goed zweefvliegen met vliegtuigjes en ooit was hier het record van 24 uur gezet. Dat record is nu 54 uur en ik wil niet weten hoe dat vliegtuigje rook bij de landing.

In Twizel hebben we een korte supermarktstop gemaakt en daarna zijn we bijna illegaal naar een van de kanalen rond Twizel gegaan over een particuliere weg. Toen ik het kanaal voor het eerst zag, was ik echt onder de indruk van hoe blauw het water was. Het was nog blauwer dan een zwembad met blauwe bodem. Toen ik mijn zonnebril afzette, was het een stuk minder, maar nog steeds toch heel blauw. Dat kwam doordat het water van een gletsjer kwam. Gletsjers verpulveren steen zo fijn dat die stof rock flour wordt genoemd. Deze bloem weerkaatst alleen blauw licht en daarom is het zo blauw. Bij het kanaal hebben we gepicknickt. De weg waaraan we zaten, was wel rustig, maar de openbare weg was echt druk, vooral voor de middle of nowhere.

Nu was het niet ver meer naar Mount Cook, onze bestemming voor vandaag. Het is wel grappig dat ik hem al van de andere kant had gezien op weg naar Wanaka. Mount Cook is dus de hoogste berg in Nieuw-Zeeland en ondanks erosie, groeit ie nog steeds 1 centimeter per naar. Zo veel als je vingernagels. Blijkbaar is Mount Cook vergelijkbaar met Mount Everest behalve dan de hoogte. Mensen, die Mount Everest willen beklimmen, oefenen dus vaak op Mount Cook en zo ook Edmund Hillary. Volgens mij is Twinkles wel een fan van hem, want op een gegeven moment ging het over Mount Everest in plaats van Mount Cook. De Maorinaam voor Mount Cook is Aoraki en het verhaal is dat dit een van 4 broers is, die hier bevroren is. Er zou dan ook een gezicht te zien moeten zijn in de berg. Ik heb verschillende gezichten gezien, waaronder een aangezicht, maar niet dat van Aoraki.

Het laatste stuk van de trip was erg mooi. Voor Mount Cook, die behoorlijk vol gesneeuwd was, lag Lake Pukeki. Dat was ook een meer met gletsjerwater en dat zag er super mooi uit met de bes eeuw de bergen. Op een gegeven moment zijn we op verzoek gestopt voor foto's en natuurlijk stonden er weer mensen op de weg te fotograferen. Nieuw-Zeeland heeft aardig wat gletsjers en de grootste, de Tasman Glacier, ligt hier niet ver vandaan en konden we een beetje zien. Deze is 27 kilometer lang en 4 kilometer breed. Ervoor ligt een meer en hier liggen gewoon ijsbergen in, die zijn afgebroken van de gletsjer. Dat had ik best willen zien.

Tegen half 3 waren we bij de accommodatie, die tussen een hostel en hotel inzat. We hadden een eigen badkamer, maar wel stapelbedden en een gezamenlijke keuken. Ik zat bij 2 Ierse meisjes op een kamer. Ik was echt heel moe, maar zij wilden een niet al te lange wandeling doen, dus besloot ik mee te gaan. Het duurde alleen een hele tijd voor we weg waren. Het weer was nogal vreemd en ik wist niet echt wat ik met mijn zonnebril moest doen. Het regende, maar het was ook zonnig en het waaide zo hard dat mijn oren pijn begonnen te doen.

De wandeling ging eigenlijk tussen het dal van deze hoge bergen door en gelukkig hoefden we niet echt te klimmen. Helemaal aan het einde had je een mooi uitzicht op Mount Cook moeten hebben, maar het was vrij bewolkt. Wel konden we heel goed een gletsjer hier zien en het meer eronder. Dat meer was alleen eer een paar plassen water en het zag er dus meer uit als een bouwput. Toen we sommeerden om terug te lopen, hoorden we behoorlijk wat geraas van ijs dat naar beneden kwam vallen, maar jammer genoeg heb ik het niet zien vallen. De terugweg was fijner, omdat we de wind nu in de rug hadden. Dat maakte het praten ook een heel stuk makkelijker.

Toen we terug waren, had ik ondertussen wel honger, dus ik heb snel wat gegeten. Daarna ben ik terug naar de kamer gegaan, waar ik lekker uitgebreid heb gedoucht. Daarna heb ik aan mijn blog zitten werken. Na een tijdje kwam er toch nog een nieuwe kamergenoot binnen. Toen ik dat tegen de Ierse meisjes zei, waren ze meteen bang voor een snurker, omdat het een man was. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar toen hij in slaap viel, bleek het tegendeel. Het begon met hard ademen, maar het ging over in snurken en mijn oordoppen werken niet echt tegen geluid. Gelukkig was ik zo moe dat ik toch aardig wat geslapen heb, met af en toe momentjes dat ik half wakker lag. Maar toch heb ik het echt helemaal gehad met gedeelde kamers en snurkers.