Nieuw-Zeeland, dag 71

Ik heb heerlijk geslapen in mijn eigen kamertje. Lekker stil. Rond 7 uur werd ik wakker en ik ben nog lekker even in bed blijven liggen. Daarna heb ik ontbeten. Terwijl ik in de keuken zat, kwam er een hondje binnen gelopen. Eerst bleef ie een beetje op een afstand, maar langzaam kwam ie dichterbij, vooral toen ik tegen hem begon te praten. Uiteindelijk zat ie naast mij te kijken hoe ik zat te eten. Ik heb hem wel even geaaid, maar niks te eten gegeven en uiteindelijk liep ie de keuken weer uit. Ik heb me vervolgens op mijn gemak klaargemaakt en al mijn spullen in de auto gezet. Nadat ik de sleutel had afgegeven, ben ik naar de supermarkt gereden om te tanken. Ik moest ongelood 91 hebben, maar hier hadden ze alleen normaal 91. Ik heb dus maar nagevraagd of dat hetzelfde was en volgens die vrouw was dat niet zo. Ik heb voor de zekerheid nog maar het verhuurbedrijf gebeld en volgens hen was het wel hetzelfde. Om korting te krijgen heb ik bij de supermarkt maar TimTams gekocht en daarna kon ik tanken.

Nu moest ik op weg naar Flock Hill. Ik zou er veel te vroeg aankomen, maar daar heb ik liever dan dat ik moet stressen. Het eerste stuk was gewoon weer hetzelfde terug richting Christchurch, maar na 3 kwartier ofzo moest ik de snelweg af. Dat baarde me een beetje zorgen, want de navigatie had ook al gevraagd of ik over onverharde weg wilde. De weg was verhard, maar het was volgens mij wel een beetje een achteraf weg met weinig verkeer. Omdat er zie weinig was langs de weg, ben ik bij het eerste dorpje met een openbaar toilet maar naar de wc gegaan en daarna heb ik op de kaart gecontroleerd of ik nog wel de goede kant op ging. Dat leek het geval te zijn, dus vertrouwde ik maar weer op de navigatie. Gelukkig kwam ik uiteindelijk wel weer op een snelweg, al zijn de snelwegen hier meer rijkswegen.

Op weg naar Timaru had ik in de verte bergen kunnen zien, maar nu kwamen ze langzaam dichterbij en het landschap werd dus interessanter. Helaas kon ik er niet uitgebreid naar kijken en ik wilde ook niet om de kilometer de auto stoppen. In ieder geval kwam ik in de buurt van Edoras. Of in ieder geval zag ik Mount Potts Station aangegeven, wat Edoras was in Lord of the Rings. En ik moet zeggen dat de bergen verderop er wel op leken. Mijn eerste test voor in de bergen rijden kwam toen ik een gorge moest oversteken. Eerst dus steil naar beneden en daarna met een hoop kronkels weer omhoog. Dat vond ik toch wel een beetje spannend, maar ik ben er goed door gekomen. De wegen hier zijn sowieso kronkelig en de ene keer hebben de adviessnelheidsborden wel gelijk en soms niet. Volgens mij vonden de meeste automobilisten mij maar irritant, want ik werd veel ingehaald, zelfs als ik de maximumsnelheid reed.

Uiteindelijk kwam ik op de goede snelweg, waaraan Flock Hill Station ligt. Dit is de snelweg van oost naar west, dus ik verwachtte wel wat bergen. Ik hoop te alleen dat het niet te erg zou zijn. In het begin was de weg nog wel vlak, maar het uitzicht was wel al mooi. Na een tijdje begon de weg kronkeliger te worden en ging meer tussen de bergen door. Op een gegeven moment was ver meer, maar ik moest een behoorlijke berg op. Er zaten allemaal auto's achter mij en het ging behoorlijk diep naar beneden langs de weg. Ik kreeg dus behoorlijk zweterige handjes en ik was blij toen ik boven was. Al dat zo de hele tijd ging, zouden dien laatste kilometers erg lang duren. Ik denk dat het uitzicht mooi moet zijn geweest, maar ik kon niet echt kijken. Gelukkig was de weg naar beneden makkelijker. Na een tijdje kwam ik bij Castle Hill. Dit was een berg met allemaal rotsen erop, een beetje als een kasteel. Bij Flock Hill hadden ze een stuk van de eerste Narniafilm opgenomen, maar ik vroeg me af of ze hier niet ook waren geweest.

Niet veel later was ik gelukkig bij Flock Hill en de afslag was niet te missen. Bij de receptie was niemand, dus heb ik even gewacht. Toen besloot ik maar wat te eten en te kijken of ik iemand op het terrein kon vinden. Uiteindelijk ben ik weer terug gelopen naar de receptie, waar een leuke puppy was. Die heb ik even geaaid, maar toen ben ik maar weer op zoek gegaan naar iemand. Uiteindelijk zag ik iemand in een busje en die zei me waar ik moest zijn. Bij de stallen natuurlijk. Daar zat Heather, degene bij wie ik het paardrijden voor vandaag had geboekt. Zij wilde net gaan lunchen en vroeg of ik erbij kwam zitten en ze bood mij ook lunch aan. Ik had net gegeten, maar ik heb nog maar een sneetje met auberginechutney ofzo en camembert gepakt. Dat was erg lekker. Ondertussen kwam er een hond bij zitten, die graag geaaid werd. Dat wilde ik best doen.

Het was heel anders dan bij de paardrijtripjes die ik voorheen had gedaan, maar het was wel echter. Ik was de enige, dus we moesten 2 paarden in de trailer doen. Ik heb niet veel meer gedaan dan het hek open en dicht maken. Vervolgens gingen we met de auto naar de goede plek. Er zouden 2 honden meegaan, Fizzers, de hond van de lunch, en Pil, een gladharige Jack Russell met 3 poten. Dat kwam doordat ze haar pootje had gebroken en het gips te strak had gezeten. Ze liep behoorlijk vlot vooral voor iemand die pas een jaar invalide is. De trailer ging super langzaam de berg op, want we waren natuurlijk super zwaar en de paarden waren niet de dunste. Onderweg was het allemaal onderdeel van Flock Hill Station, dat echt groot was.

Op een gegeven moment gingen we een zandpad op en onderaan hebben we de auto neergezet. Heather was vergeten een helm mee te nemen, dus heb ik maar een soort cowboyhoed gepakt tegen de zon. Ondertussen zadelde Heather de paarden op. Ik had Jet. Ik vroeg me af waar ze de teugels had, maar ze gebruikte geen bit en maakte teugels van het leidtouw. Het opstappen ging verbazingwekkend gemakkelijk en toen gingen we op stap. Heather ging vooral voor het gras in plaats van de weg en hoewel Jet wel een beetje dezelfde richting op ging als Heather, liepen we niet in een droog rijtje zoals normaal. Ik had dus echt het idee dat ik moest paardrijden in plaats van op een paard zitten. En met mijn hoed voelde ik me wel een beetje een cowboy.

We gingen langzaam de bergen in en Jet was behoorlijk aan het puffen. Toen ik omkeek, zag ik dan ook dat we behoorlijk hoog waren. Na een tijdje begon het landschap me bekend voor te komen. Er stonden weer gigantische rotsen in het gras en het deed me een beetje denken aan een ghost town. Het was wel indrukwekkend. Aan de andere kant liep de berg steil naar beneden en hadden we een mooi uitzicht over de vallei. Zo zijn we tussen de rotsen door gelopen. Het was super winderig, maar wel stralend weer. We konden dus echt goede foto's maken. Heather maakte tussendoor ook foto's met haar telefoon. Verderop waren weer rotsen, waar we ook naartoe gingen. Daarvoor moesten we over een omgevallen hek. Heather heeft er een trui omheen gebonden. Ik denk zodat de paarden er niet vast inhouden komen te zitten, maar het ging allemaal goed. Hier zag het er ook weer heel bekend uit en blijkbaar hebben ze de hele vallei hier voor 3 maanden gebruikt om te filmen. De filmmensen hadden er zelfs de zandweg ingelegd. Daar waren ze bij de station wel blij mee geweest. Uiteindelijk kwamen we bij de battlefield. Dat zag er niet meer echt hetzelfde uit, doordat ze het nu voor wat anders gebruikten, maar nu was het in ieder geval wel echt groen. Het is hier namelijk best droog en in de film hadden ze het gras met de computer groen gemaakt.

Nu gingen we terug en moesten we naar beneden. Jet was niet zo'n fan van de rotsen en een paar keer voelde ik hem met z'n hoeven we glijden. Dat was wel een beetje eng. Ik vond het dus ook niet erg toen Heather voorstelde om bij het grootste stuk naar beneden af te stappen en de paarden te leiden. Soms was dat een beetje moeilijk, omdat het al lastig was om zelf te lopen. Heather zei dus dat ik Jet gewoon los kon laten. En jawel, hij volgde gewoon. Soms ging hij een kant op en wachtte even totdat hij zag waar wij naartoe gingen. Op een gegeven moment hoorde ik een hoop geblaf en gekrijs. Bleek dat Pip en Fizzers een possum hadden gevonden, die ze aanvielen. Het duurde wel een hele tijd voor het gekrijs stopte, maar volgens mij hadden ze hem. In ieder geval hadden ze aardig wat bloed in hun vacht en het was niet hun eigen bloed. Beneden bij de weg hebben we de honden wat laten drinken en Fizzers ging helemaal in het beekje liggen.

Nu was het vooral terug richting de auto. Net voor de auto zagen we een vrachtwagen, die behoorlijk moeite had om de weg op te komen. Heather vroeg mij daarom bij de auto of ik met Jet naar boven kon lopen en haar paard kon leiden, zodat de auto niet zo zwaar was. Ze dacht dat ik 'more than capable' was. Ik dacht dat dat wel moest lukken en het was geen probleem. Toen moesten de paarden weer afgezadeld worden en in de trailer en konden we weer terug rijden. Nadat we de paarden uit de trailer hadden gelaten, heeft Heather mij nog uitgelegd hoe ik het beste bergaf kan rijden en hoe ik zelf kan schakelen in mijn automatische auto. Daar was ik wel echt blij mee.

Nadat ik afscheid had genomen, ben ik terug naar Christchurch gereden en het bergaf ging best goed nu. Toch was ik blij dat het niet al te lang rijden was, want ik had knallende hoofdpijn. In Christchurch ben ik 2 keer voorbij het hostel gereden en toen besloot ik maar aan de weg te parkeren. Ik had heel erge honger, dus nadat ik had ingecheckt, heb ik wat saus opgewarmd en met brood gegeten. Ik had echt geen zin om nog rijst te koken. Toen ik mijn koekjes voor het toetje te voorschijn haalde, bleek de chocolade helemaal gesmolten doordat het zomaar was geweest in de auto. Na het eten heb ik toch maar mijn was gedaan en opgehangen en toen de was hing, ben ik niet veel later naar bed gegaan.