Nieuw-Zeeland, dag 73
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
15 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Ik lag heerlijk te slapen tot ik rond 12 uur wakker werd, omdat er mensen buiten in de tuin zaten te praten en muziek aan hadden. Eerst wilde ik het proberen te negeren, maar ikm had nu eindelijk geen last van snurkers en ik had geen zin in herrie als het eigenlijk om 10 uur rustig moest zijn. Ik ben dus naar beneden gegaan om te vragen of ze stiller konden zijn en de muziek uit konden zetten. Voor de zekerheid heb ik daarna mijn oordoppen gepakt, maar ik kon er gewoon doorheen horen. Toen benn ik geërgerd weer naar beneden gegaan en heb gezegd dat ze maar ergens anders naartoe moesten als ze nog wilden praten en lachen. Ze zouden over 10 mij ten gaan, maar natuurlijk waren ze toen nog niet weg. Ik wilde kijken of er bij de receptie een telefoonnummer was, maar dat was er niet. Ik kwam een van de meisjes tegen en ik zei dat het al lang 10 minuten was geweest, maar gelukkig gingen ze nu. Daarna was er nog wel wat gaande bij de buren, maar dat kon ik buitensluiten.
Ondanks dit gedoe werd ik rond kwart over 6 wakker. Gelukkig was ik niet wakker geworden toen 2 meisjes rond 4 uur moesten gaan. Ik was klaarwakker, dus ben ik maar opgestaan. Ikn heb rustig ontbeten en alle tijd genomen. Om 2 uur had ik namelijk pas een rondleiding door Riccarton House en het enige dat ik verder wilde doen, was de Botanic Gardens bekijken. Ik heb aan mijn blog gewerkt en met wat mensen zitten praten tot bijna 11 uur. Toen heb ik maar wat geluncht, want ik heb het helemaal gehad met kleffe van tevoren gesmeerde boterhammetjes.
Rond 11 uur ben ik naar de Botanic Gardens gelopen. Het was eindelijk zomers en behoorlijk warm. Alle geuren van de bomen en bloemen deden me erg aan thuis denken. Bij de Botanic Gardens was het super druk met allemaal gezinnen en gewoon mensen die hier een dagje uit hadden. Het is een gigantische tuin en ik wist niet of ik de tijd had om alles te zien. En ik moet zeggen dat in je eentje door zo'n tuin lopen toch niet echt is wat het zou moeten zijn. Ik heb dus de kassen bekeken en de rozentuin en toen besloot ik naar Riccarton House te lopen, zodat ik in ieder geval daar was en dan kon ik daar wel de tuin bekijken.
Het was behoorlijk heet op weg naar Riccarton, maar gelukkig waren er genoeg bomen om het huis. Ze hebben daar zelfs Riccarton Bush. Dat is een klein stukje van de originele begroeiing, die de familie heeft behouden en voor heeft gezorgd. Dat was de reden dat de overheid het huis en de grond had gekregen. Om het huis stonden een hoop grote bomen en sommige waren de oudste geïmporteerde. Ik ben door de bush gelopen met allemaal native bomen. Ze hadden er een flink hek omheen gezet, zodat het bos en de native dieren beschermd konden worden. Terwijl ik hier doorheen liep, kon ik me wel voorstellen waarom de meeste native vogels nachtdieren zijn. Het is behoorlijk donker in het bos en ooit was heel Nieuw-Zeeland vol met bos.
Na de bush walk heb ik even in Deans Cottage gekeken. Dit is het eerste huis op de Canterbury Plains. Ze hebben het alleen later een stukje verplaatst. William en John Deans waren de jongere zonen van een advocaat in Schotland. Ze konden niet genoeg geld verdienen in Schotland, dus besloten ze in Nieuw-Zeeland grond te kopen. De verkopers waren echter nooit in Nieuw-Zeeland geweest en de grond bleek dus helemaal niet geschikt voor landbouw. De grond in Canterbury was volgens vele ook niet geschikt, maar toch kochten William en John hier grond. Met de hulp van een paar families bouwden ze de cottage en zetten ze een boerderij op.
Toen William op weg naar Schotland ging, zonk de boot en hij kwam om. John was nu dus alleen. Toen hij Schotland ruim 10 jaar eerder had verlaten had hij Jane, de dochter van zijn baas, gevraagd om op hem te wachten. Dat had ze gedaan en na iets van 13 jaar kwam hij terug naar Schotland om met haar te trouwen. Samen kwamen ze terug naar Nieuw-Zeeland en niet veel later kregen ze een zoon John II. Helaas overleed John, de vader, niet lang daarna. Zijn wens was dat de bush bewaard zou blijven.
Jane was nu in een vreemd land zonder man en met een baby en er waren maar weinig voorzie dingen. Er waren niet eens wegen. Met haar man had ze al een plek voor een nieuw huis uitgezocht en in plaats van terug naar Schotland te gaan, besloot ze door te gaan met de bouw van dit huis en de boerderij te runnen voor haar zoon. Ze is nooit hertrouwd en heeft later een boek over haar ervaringen voor haar kleinkinderen geschreven. John is later getrouwd met de dochter van een vriend van zijn vader. Zij hadden samen 12 kinderen en dus moest het huis danig uitgebreid worden en nu is het dus een behoorlijk landhuis.
Toen John en zijn vrouw overleden is het huis aan de staat verkocht, die in eerste instantie alleen de bush beschermde en pas 20 jaar geleden het belang van het huis inzag. Het huis was aardig beschadigd tijdens de aardbevingen, maar is nu grotendeels weer hersteld. De familie had een andere residentie, Homebush, waar nog nakomelingen wonen. Met 12 kinderen zijn er ondertussen aardig wat Deans in Christchurch.
Toen ik de cottage had gezien, moest ook nog een tijdje wachten op de tour. Ondertussen heb ik de hal bekeken, waar een aantal flinke koppen van herten hingen en zelfs een rendier. Deze waren door een paar klei kinderen geschoten. Eentje had zelfs een alligator mee willen nemen, maar dat was niet helemaal goed gegaan. Ondertussen kwamen er niet heel gunstig geklede mensen langs. Eentje, een dikke Canadees met een veel te klein t-shirt, stelde een hoop vragen, die soms niet al te snugger over kwamen. En hij en een oude vrouw, wiens onderbroek je kon zien als ze voor een raam stonde , zaten overal aan. De gids zei er niks van, maar meestal is het nogal fragiel spul in zo'n huis. Vooral omdat veel spullen hier wel daadwerkelijk van de familie waren.
In ieder geval begonnen we in Jane's morning room, waar ze wat van de originele vloer en behang en de bouwstructuur hadden blootgelegd. Vervolgens gingen we naar de studeerkamer, waar ze nog een hoop bonnetjes hadden van aankopen voor het huis. In de dineerkamer viel me op hoe fris het hier was, maar dat kwam puur door de isolering en minder ramen. De drawing room is nu deel van het restaurant, wat ik zonde vond, omdat dat meestal wel een mooie kamer is. We hebben de keuken bekeken en naast de trap naar boven stond een piano, die in de negentiende eeuw over was gekomen uit Engeland.
Nu gingen we naar de bovenverdieping, waar in Jane's kamer haar bed nog stond. In een ander kamertje sliep John tot hij trouwde. Dat was deel van het originele huis, maar voor Johns eenentwintigste verjaardag moesten ze uitbreiden om mensen uit te kunnen nodigen. In die tijd konden mensen namelijk niet meer laat naar huis, dus moesten ze blijven slapen. In de kamer van John en Catherine was een lui je met een ladder naar beneden. Die had Catherine laten maken, omdat ze het huis uit wilde komen als er brand was. De kinderen hebben blijkbaar vaak 'Brand' geroepen, omdat ze hun moeder van het trappetje af wilden zien komen, maar dat is nooit gelukt.
Op de zolder hadden ze een hoop oude spullen, die door nazaten waren gedoneerd. Verder hadden we verschillende slaapkamers van de kinderen als ze terug kwamen. In een van die kamers zou de geest van Jane zijn en blijkbaar hebben ze die zelfs met speciale camera's vastgelegd. De nazaten van Maisie, de enige dochter die volwassen is geworden, hebben een jurk van haar gedoneerd. Ze dachten dat het beter zou zijn als die fatsoenlijk werd verzorgd in plaats van op zolder te liggen. Achter in het huis hadden ze de kinderkamer, waar de kinderen verbleven tot hun vijfde, met daar naast de verbazend ruime kamer van de nanny. De kinderen hadden hier ook hun eigen kamer. Over het algemeen was het huis vrij sober. Er was wel versiering, maar weinig tierlantijntjes. Het was dan ook een best praktische familie en ze hadden nooit meer dan 5 bedienden.
Na de rondleiding ben ik via Hagley Park, dat vooral gras en bomen is, terug naar het hostel gelopen. Ik heb daar eerst een flink glas water gedronken, want het was dorstig weer. Op de kamer heb ik een tijdje met een Duits meisje zitten praten en daarna ben ik gaan koken. Ik had pompoen en aardappeltjes in de oven, maar het duurde eeuwen. Uiteindelijk heb ik het gewoon geprobeerd te eten. Sommige stukken van de pompoen waren nog nietn zacht genoeg, dus die heb ik in een plastic bakje voor morgen gedaan. 's Avonds heb ik een beetje op internet rond gekeken en aan mijn blog gewerkt.
Ondanks dit gedoe werd ik rond kwart over 6 wakker. Gelukkig was ik niet wakker geworden toen 2 meisjes rond 4 uur moesten gaan. Ik was klaarwakker, dus ben ik maar opgestaan. Ikn heb rustig ontbeten en alle tijd genomen. Om 2 uur had ik namelijk pas een rondleiding door Riccarton House en het enige dat ik verder wilde doen, was de Botanic Gardens bekijken. Ik heb aan mijn blog gewerkt en met wat mensen zitten praten tot bijna 11 uur. Toen heb ik maar wat geluncht, want ik heb het helemaal gehad met kleffe van tevoren gesmeerde boterhammetjes.
Rond 11 uur ben ik naar de Botanic Gardens gelopen. Het was eindelijk zomers en behoorlijk warm. Alle geuren van de bomen en bloemen deden me erg aan thuis denken. Bij de Botanic Gardens was het super druk met allemaal gezinnen en gewoon mensen die hier een dagje uit hadden. Het is een gigantische tuin en ik wist niet of ik de tijd had om alles te zien. En ik moet zeggen dat in je eentje door zo'n tuin lopen toch niet echt is wat het zou moeten zijn. Ik heb dus de kassen bekeken en de rozentuin en toen besloot ik naar Riccarton House te lopen, zodat ik in ieder geval daar was en dan kon ik daar wel de tuin bekijken.
Het was behoorlijk heet op weg naar Riccarton, maar gelukkig waren er genoeg bomen om het huis. Ze hebben daar zelfs Riccarton Bush. Dat is een klein stukje van de originele begroeiing, die de familie heeft behouden en voor heeft gezorgd. Dat was de reden dat de overheid het huis en de grond had gekregen. Om het huis stonden een hoop grote bomen en sommige waren de oudste geïmporteerde. Ik ben door de bush gelopen met allemaal native bomen. Ze hadden er een flink hek omheen gezet, zodat het bos en de native dieren beschermd konden worden. Terwijl ik hier doorheen liep, kon ik me wel voorstellen waarom de meeste native vogels nachtdieren zijn. Het is behoorlijk donker in het bos en ooit was heel Nieuw-Zeeland vol met bos.
Na de bush walk heb ik even in Deans Cottage gekeken. Dit is het eerste huis op de Canterbury Plains. Ze hebben het alleen later een stukje verplaatst. William en John Deans waren de jongere zonen van een advocaat in Schotland. Ze konden niet genoeg geld verdienen in Schotland, dus besloten ze in Nieuw-Zeeland grond te kopen. De verkopers waren echter nooit in Nieuw-Zeeland geweest en de grond bleek dus helemaal niet geschikt voor landbouw. De grond in Canterbury was volgens vele ook niet geschikt, maar toch kochten William en John hier grond. Met de hulp van een paar families bouwden ze de cottage en zetten ze een boerderij op.
Toen William op weg naar Schotland ging, zonk de boot en hij kwam om. John was nu dus alleen. Toen hij Schotland ruim 10 jaar eerder had verlaten had hij Jane, de dochter van zijn baas, gevraagd om op hem te wachten. Dat had ze gedaan en na iets van 13 jaar kwam hij terug naar Schotland om met haar te trouwen. Samen kwamen ze terug naar Nieuw-Zeeland en niet veel later kregen ze een zoon John II. Helaas overleed John, de vader, niet lang daarna. Zijn wens was dat de bush bewaard zou blijven.
Jane was nu in een vreemd land zonder man en met een baby en er waren maar weinig voorzie dingen. Er waren niet eens wegen. Met haar man had ze al een plek voor een nieuw huis uitgezocht en in plaats van terug naar Schotland te gaan, besloot ze door te gaan met de bouw van dit huis en de boerderij te runnen voor haar zoon. Ze is nooit hertrouwd en heeft later een boek over haar ervaringen voor haar kleinkinderen geschreven. John is later getrouwd met de dochter van een vriend van zijn vader. Zij hadden samen 12 kinderen en dus moest het huis danig uitgebreid worden en nu is het dus een behoorlijk landhuis.
Toen John en zijn vrouw overleden is het huis aan de staat verkocht, die in eerste instantie alleen de bush beschermde en pas 20 jaar geleden het belang van het huis inzag. Het huis was aardig beschadigd tijdens de aardbevingen, maar is nu grotendeels weer hersteld. De familie had een andere residentie, Homebush, waar nog nakomelingen wonen. Met 12 kinderen zijn er ondertussen aardig wat Deans in Christchurch.
Toen ik de cottage had gezien, moest ook nog een tijdje wachten op de tour. Ondertussen heb ik de hal bekeken, waar een aantal flinke koppen van herten hingen en zelfs een rendier. Deze waren door een paar klei kinderen geschoten. Eentje had zelfs een alligator mee willen nemen, maar dat was niet helemaal goed gegaan. Ondertussen kwamen er niet heel gunstig geklede mensen langs. Eentje, een dikke Canadees met een veel te klein t-shirt, stelde een hoop vragen, die soms niet al te snugger over kwamen. En hij en een oude vrouw, wiens onderbroek je kon zien als ze voor een raam stonde , zaten overal aan. De gids zei er niks van, maar meestal is het nogal fragiel spul in zo'n huis. Vooral omdat veel spullen hier wel daadwerkelijk van de familie waren.
In ieder geval begonnen we in Jane's morning room, waar ze wat van de originele vloer en behang en de bouwstructuur hadden blootgelegd. Vervolgens gingen we naar de studeerkamer, waar ze nog een hoop bonnetjes hadden van aankopen voor het huis. In de dineerkamer viel me op hoe fris het hier was, maar dat kwam puur door de isolering en minder ramen. De drawing room is nu deel van het restaurant, wat ik zonde vond, omdat dat meestal wel een mooie kamer is. We hebben de keuken bekeken en naast de trap naar boven stond een piano, die in de negentiende eeuw over was gekomen uit Engeland.
Nu gingen we naar de bovenverdieping, waar in Jane's kamer haar bed nog stond. In een ander kamertje sliep John tot hij trouwde. Dat was deel van het originele huis, maar voor Johns eenentwintigste verjaardag moesten ze uitbreiden om mensen uit te kunnen nodigen. In die tijd konden mensen namelijk niet meer laat naar huis, dus moesten ze blijven slapen. In de kamer van John en Catherine was een lui je met een ladder naar beneden. Die had Catherine laten maken, omdat ze het huis uit wilde komen als er brand was. De kinderen hebben blijkbaar vaak 'Brand' geroepen, omdat ze hun moeder van het trappetje af wilden zien komen, maar dat is nooit gelukt.
Op de zolder hadden ze een hoop oude spullen, die door nazaten waren gedoneerd. Verder hadden we verschillende slaapkamers van de kinderen als ze terug kwamen. In een van die kamers zou de geest van Jane zijn en blijkbaar hebben ze die zelfs met speciale camera's vastgelegd. De nazaten van Maisie, de enige dochter die volwassen is geworden, hebben een jurk van haar gedoneerd. Ze dachten dat het beter zou zijn als die fatsoenlijk werd verzorgd in plaats van op zolder te liggen. Achter in het huis hadden ze de kinderkamer, waar de kinderen verbleven tot hun vijfde, met daar naast de verbazend ruime kamer van de nanny. De kinderen hadden hier ook hun eigen kamer. Over het algemeen was het huis vrij sober. Er was wel versiering, maar weinig tierlantijntjes. Het was dan ook een best praktische familie en ze hadden nooit meer dan 5 bedienden.
Na de rondleiding ben ik via Hagley Park, dat vooral gras en bomen is, terug naar het hostel gelopen. Ik heb daar eerst een flink glas water gedronken, want het was dorstig weer. Op de kamer heb ik een tijdje met een Duits meisje zitten praten en daarna ben ik gaan koken. Ik had pompoen en aardappeltjes in de oven, maar het duurde eeuwen. Uiteindelijk heb ik het gewoon geprobeerd te eten. Sommige stukken van de pompoen waren nog nietn zacht genoeg, dus die heb ik in een plastic bakje voor morgen gedaan. 's Avonds heb ik een beetje op internet rond gekeken en aan mijn blog gewerkt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
