Nieuw-Zeeland, dag 81

Vandaag ben ik op tijd opgestaan, zodat ik mijn was kon doen. Ik had alleen niet verwacht dat de wasmachine zoveel lawaai zou maken. Ik voelde me dus een beetje asociaal.  Er stond nog geen ontbijt klaar, dus ben ik naar de supermarkt gekocht om een vers croissantje te halen. Er waren nog helemaal geen klanten en er waren nog allemaal mensen bezig om spullen in de schappen te zetten. Ik vroeg me dus even af of ze oer ongeluk de deur hadden open gezet. Ik had wel een heel vers croissantje, want ik moest speciaal vragen of ze al klaar waren. Na het ontbijt heb ik aan mijn blog gewerkt, de was opgehangen en met Manon gebeld. Toen was het wel bijna half 10, maar in de kamer raakte ik aan de praat met de enige andere vaste factor, in onze kamer, een Koreaans meisje.

Ik was dus iets later bij het Te Papa Museum. Het was behoorlijk uitgestorven op straat, maar hier was het al aardig druk. Dat kwam doordat het een feestdag was, de verjaardag van Wellington. Ik ben begonnen bij de tentoonstelling Slice of Heaven. Dat ging over Nieuw-Zeeland in de twintigste eeuw en stelde de nogal arrogante vraag of Nieuw-Zeeland werkelijk een slice of heaven was. Ik begon bij de verkeerde kant en viel nergens in de jaren 50 binnen. Ik begon dus met vrouwenemancipatie en het recht op abortus en homorechten. Dat lijkt me niet heel veel anders dan in Nederland. Wat niet echt in Nederland speelde, waren de rechten van de Maori. Zij mochten namelijk niet voor het Nieuw-Zeelandse team spelen in Zuid-Afrika vanwege de Apartheid. Eerst dachten Nieuw-Zeelanders daar niet veel van, maar langzaam kwam er protest daar tegen.

Toen ben Ik maar eerst naar het begin van de twintigste eeuw gegaan toen Nieuw-Zeeland nog heel erg aan het Britse Rijk hing. Ze hadden wat over de Eerste Wereldoorlog en voor de Tweede Wereldoorlog hadden ze een woonkamer met poppen gemaakt met stemmen die een scène in die tijd neerzette. Langzaam begon Nieuw-Zeeland los te komen van het Britse Rijk, maar ze waren nog in alle staten toen de Koningin in de jaren 50 op bezoek kwam. Dat was de tijd van voorspoed voor Nieuw-Zeeland, al waren er ook andere geluiden in de maatschappij. Mensen zeiden dat er losse moralen ontstonden en al helemaal toen 2 meisjes de moeder van eentje vermoordden. De film daarvan heb ik ooit een keer gezien.

Verder hadden ze nog informatie over Maori, die in de twintigste eeuw naar de stad begonnen te trekken, maar daar niet altijd succes hadden. Ze hadden een soort spelletje, waarbij je keuzes moest maken in het leven. Je kwam er daarbij achter dat Maori op allerlei manieren werden achtergesteld. En nog steeds is bijvoorbeeld kindersterfte hoger onder de Maori. In het begin vann de twintigste eeuw was die sowieso vrij hoog in Nieuw-Zeeland. Daarom is er een organisatie opgericht voor hulp aan gezinnen.

Ze hadden een tentoonstelling over vluchtelingen. Daar moest ik dus even doorheen lopen. Het waren echter alleen maar uitspraken van vluchtelingen over hoe fijn ze het vonden dat ze naar Nieuw-Zeeland mochten en hoe erg het in het vluchtelingenkamp was geweest. Het zijn dan ook alleen maar uitgenodigde vluchtelingen. Ook was er natuurlijk een gedeelte over immigranten. Dat begon met de eerste kolonisten, die met de boot kwamen, maar in 1944 zijn er ook een heleboel Poolse weeskinderen gekomen, die uit een concentratiekamp waren vrijgelaten. Ik vond alleen dat er weinig persoonlijke verhalen waren. De enige film met persoonlijke verhalen was lastig te verstaan omdat de mensen oud waren en een zwaar accent hadden. Ook hadden ze een verhaaltje over een Nederlands gezin. Het was geen heel bijzonder verhaal, maar wat mij ergerde was dat ze het niet The Netherlands noemden, maar Holland. Ik vind dat je dat als museum toch wel goed hoort te hebben. Ik heb dat later dus ook in een feedbackformulier aangegeven.

Ze hadden een aparte afdeling over immigranten uit de Pacific. Na de Maori's zijn er namelijk nog meer gekomen. Ook hadden ze hier een model van het soort boot dat de Maori's gebruikt hebben om helemaal naar Nieuw-Zeeland te komen. Omdat ze in veel musea hier een afdeling hebben over de mensen uit de Pacific, heb ik hier wel even rondgekeken, maar dat was het dan ook wel. Daarna hadden ze een filmpje in een huisje. Dat leek me wel leuk om te kijken. Het huisje stond vol met zooi dat soms bewoog. Het filmpje stelde niet veel voor. Het waren allemaal beelden, maar het legde niks uit. Is denk ik vooral voor Nieuw-Zeelanders. Er was ook een tentoonstelling over de Treaty of Waitangi. Die was sowieso niet groot, maar omdat ik al naar Waitangi was geweest, was er volgens mij ook niet veel nieuws.

Er was ook een gedeelte helemaal aan de Maoricultuur gewijd. Er was een soort moderne marae, waar ze muziek, ook moderne, aan het spelen waren. Omdat ik al in zoveel musea over Maoricultuur had gelezen, had ik niet zo'n zin om weer een heleboel hetzelfde te lezen. Ik heb dus vooral rondgekeken. Bij de muziekinstrumenten kon je knopjes induwen en luistern hoe ze klonken. Omdat ze allemaal van hout en schelpen zijn gemaakt, klonk het dus wel relaxed. Ook hadden ze hier een huisje en soort voedselschuur gebouwd. Er was een aparte tentoonstelling over 1 stam. Dat was niet de stam uit de omgeving van Wellington, dus later heb ik nagevraagd waarom juist deze stam. Het bleek iedere 2 jaar te rouleren. Een opperhoofd van deze stam had de haka uitgevonden. Hij merkte dat de soort tovenaar van een ander stam hem zocht. Hij heeft toen van vrouwen bescherming gevraagd, omdat de tovenaar daar niet voorbij kon zien. Toen zei hij de woorden van de haka en uiteindelijk was hij weer veilig. De haka heeft nu internationale bekendheid en wordt bijvoorbeeld doorn Het rugbyteam gebruikt voor wedstrijden. De stam vindt dat niet zo tof en heeft van alles geprobeerd om de haka te beschermen.

Nu had ik eindelijk de vierde verdieping af en was het tijd om naar de derde te gaan, dien gelukkig een stuk minder groot was. De tentoonstelling hier vond ik ook niet heel erg interessant. Het ging over de invloed van mensen op de natuur en hoe de natuur beschermd wordt. Hier beginnen ze eigenlijk vooral bij de Europeanen en het lijkt soms wel alsof het alleen maar aan de Europeanen ligt of dat die geen goede reden hadden. Het viel me alleen wel op dat de Maori een groter deel van het bos in Nieuw-Zeeland hebben vernietigd. Zij gebruikten het hout alleen zelf en Europeanen verkochten het om op die manier van het hout te kunnen leven. Ikn heb hier dus ook niet erg lang rondgekeken. Dat was alweer de derde verdieping. Op naar de laatste.

Op de tweede verdieping waren nog 2 tentoonstellingen, die ik nog niet had gezien. De eerste ging over planten en dieren in Nieuw-Zeeland. Veel daarvan had ik al in andere musea gezien. Wel weet ik nu eindelijk hoe een tui klinkt. Die klinkt erg apart en dat komt omdat hij 2 vocale boxen heeft. Hier hadden ze ook een reuzeninktvis. Ze hadden een filmpje van hoe die hier is gekomen. Er waren vissers, die een vis hadden gevangen. De reuzeninktvis had deze ook al gevangen en weigerde los te laten. Omdat hij nu zo ver naar boven was gekomen, zou hij toch dood gaan, dus hebben ze hem aan boord gehesen. Dat nam uren in beslag. De inktvis was dan ook gigantisch. Veel groter dan dat ie hier in het museum was. Ze hebben hem ingevroren, want ze moesten nog van Antarctica naar huis. In Nieuw-Zeeland moesten ze hem ontdooien, maar dat was niet zo makkelijk. Als ze namelijk te snel gingen, zou de buitenkant rotten voordat de binnenkant ontdooit was. Toen hij dan eenmaal ontdooit was, hebben ze hem een paar uur kunnen onderzoeken. De ogen waren wel zo groot als een voetbal. Na een paar uur was de tijd voorbij en moesten ze preserveermiddel inspuiten. En zo is dit gigantische beest hier terecht gekomen.

De laatste tentoonstelling was ik wel benieuwd naar. Die ging over de geologie hier in Nieuw-Zeeland. Veel van de informatie had ik al soort van bij aardrijkskunde gehad. Wat mij vooral naar deze tentoonstelling trok, was het huisje waar je kon voelen hoe een aardbeving voelt. Ze zeggen namelijk dat hier heel veel aardbevingen zijn, maar ik weet niet hoe het voelt. Soms kan ik de grond wel voelen trillen, maar dat kan ook komen door een vrachtwagen of iemand die over de gang rent. Ik kan dus niet zeggen of ik een aardbeving heb gevoeld. Het huisje was populair en volgens mij was het wel een zwaardere aardbeving, want zoiets zou niet te missen zijn. Toch kon je best wel blijven staan. Omdat aardbevingen hier dus zoveel voorkomen, hadden ze ook informatie over hoe je de schade bij een aardbeving kunt beperken door dingen vast te zetten. Ook hadden ze hier een filmpje van de uitbarsting van Mount Ruapehu in de jaren 90. Dat zag er echt gevaarlijk. Een flinke explosie.

Nu had ik zo'n beetje alles in het museum wel gezien en ik was het rond slenteren ook aardig moe. Ik ben dus in het café gaan zitten en heb een chocolate slice gehaald. Die was zelfs voor mij wel erg chocolaty en hij vulde behoorlijk. Ikn heb hem helemaal op kunnen wegennet wat moeite, maar toen zat kijk ik echt heel vol. Daarna heb ik nog even in het winkeltje gekeken. Ik wilde nu terug naar het hostel, maar omdat het nog vrij vroeg was, besloot ik met een omweg terug te lopen. De winkels waren nu al aan het sluiten, dus daar kon ik niet meer echt rondneuzen. Ik wilde de Cable Car nog zien, dus ben ik daar naartoe gelopen. Dat is eigenlijk een ouderwetse tram, die de berg opgaat. Na wat getwijfel, besloot ik naar boven te gaan met de Cable Car en via de Botanic Garden, die op de berg ligt, terug te lopen. De Cable Car is volgens mij gewoon onderdeel van het openbaar vervoernetwerk en het is dan ook een stuk goedkoper dan de gondola in Queenstown bijvoorbeeld.

Bovenaan had ik een mooi uitzicht over de stad en de haven. Het was ok ik wel leuk om eens een keer door een compleet andere botanische tuin te lopen. Ik liep namelijk gewoon bergaf over een paadje en er is een trail, die je kunt volgen terug naar de stad. Ik had niet meer echt de energie om de verschillende tuinen te bekijken, maar er langs lopen was ook genoeg. Het rook lekker, omdat de meeste bloemen in bloei stonden. Vooral bij de tuin met geurende bloemen heb ik een paar keer diep door mijn neus adem gehaald. Uiteindelijk kwam ik bij de rozentuin uit. Daar ruik ik altijd graag aan de rozen. Die ruiken zo lekker. Ook hadden ze een kas,m waar ik even rond heb gekeken. Vervolgens ben heb ik iets verderopn de Botanic Garden verlaten. Ik hoefde namelijk niet helemaal terug naar het centrum en ik wilde nog even door Thorndon lopen. Dat is de buurt waar mijn hostel ligt, maar meer deze kant op ligt het oude centrum. Hier is namelijk de stad Wellington begonnen. Pas later, toen ze stukken droog hadden gelegd, zijn ze verder richting de zee gegaan. Waar ik nog wel langs kwam, was het huis van de premier, al lag dat behoorlijk achter de bosjes.

Terwijl ik richting het hostel liep, begon eindelijk de zon weer te schijnen en ik kreeg het zowaar warm. Ik ben nog langs de supermarkt gegaan om eten voor vanavond te halen. In het hostel ben ik verder gegaan met mijn blog, maar we hadden weer nieuwe kamergenoten en deze keer raakte ik aan de praat met 2 gozers. Eentje uit Australië en eentje uit Engeland. Die uit Engeland vond het wel leuk dat ik een blog schreef en wilde er ook wel in voorkomen. Ik zei dat het lang genoeg was, dus dat ie waarschijnlijk maar 1 zin kreeg. Ik heb ook nog even met Niek gebeld en zo ben ik dus nog niet echt aan mijn blog toegekomen.