Nieuw-Zeeland, dag 82

Ik dacht 's ochtends weer veel tijd te hebben, omdat de meeste dingen hier pas om 10 uur opengaan. Ik ben dus rustig gaan ontbijten en toen besloot ik nog even na te kijken hoe laat de Great War Exhibition opent, omdat ik dacht dat mijn planning voor vandaag een beetje krap was. Toen bleek dat ie al om 9 uur open was. Ik had dus geen tijd meer om mijn was op te vouwen of aan mijn blog te werken, maar ben bijna meteen gegaan. En nu was het juist heel druk in de stad. De weg voor het hostel stond zelfs helemaal vast met auto's. Dat had ik nog nooit gezien. Ik ben via de volgens mij snelste weg gelopen en precies om 9 uur was ik bijn het museum. Ze gingen net open.

Ik was niet zeker of dit nog toegevoegde waarden had ten opzichte van de tentoonstelling in Te Papa. Sommige mensen zeiden van wel en sommige wisten het niet. Ik heb het hier dus ook nog maar nagevraagd en hier zeiden ze dat het over de hele Eerste Wereldoorlog ging. Toen besloot ik maar gewoon naar binnen te gaan, want ik was hier ook helemaal naartoe gelopen. Deze tentoonstelling was niet vanuit de eerste persoon geschreven, wat het al meteen een stuk objectiever maakte. In een Belgisch dorpje werd er eerst uitgelegd hoe de machtsverhoudingen in Europa waren op dat moment. Ze deden het lijken alsof Victoria al haar kleinkinderen onder de duim hield en een oorlog voorkwam, terwijl zij leefde. Ik weet niet in hoeverre dat klopt. Het leuke was dat ze hier oude foto's in kleur hadden gemaakt. Dat maakte de foto's van Franz Ferdinand en zijn vrouw een stuk sprekender.

Ze hadden in een schema gezet wat ieder land deed in de dagen voor de oorlog en ondanks dat het objectiever was, kreeg ik hier toch wel het idee dat ze de Duitsers en Oostenrijkers afschilderen als de aanstichters en de Britten als degenen, die de vrede probeerden te bewaren. Iemand zou een vanuit een neutraal standpunt een museum over de Eerste Wereldoorlog moeten maken. Ze hadden duidelijk het Von Schlieffenplan uitgelegd, dat in het water viel omdat er zo'n duidelijke aanloop naar de oorlog was. In dien tijd kon Duitsland niet regelrecht aanvallen, maar Rusland begon al wel met mobiliseren. De Duitsers hebben de Belgen nog gevraagd of ze zo door hun land heen mochten marcheren, maar daar trapten de Belgen niet in. Ze lieten een foto zien van een kapot geschoten fort bij de Belgische grens en een kleinere versie van het kanon dat de Duitsers daarvoor hadden gebruikt.

Nu gingen we naar de oorlog. Ze lieten zien bel veel mannen werdenn gemobiliseerd in alle landen, die troepen hebben gestuurd. Ze hadden verschillende uniformen en dat gaf goed aan hoe internationaal dit conflict was. Ze hadden verschillende transportmiddelen hier, die werden gebruikt. Eentje was een vliegtuig dat onder andere door de Fransen en de Britten werd gebruikt. Dat vliegtuig kon niet zoveel, maar de gemiddelde Duitser was er wel bang voor alleen al omdat het vloog. De Britten hadden een beetje een verkeerd beeld van de oorlog. Zij dachten de dubbeldekkerbussen wel te kunnen gebruiken. Een heel aantal werd dus naar het vasteland gestuurd en groen geverfd. Ze hadden ook paarden, die kanonnen trokken. Dat deed me denken aan de film War Horse. Hier zeiden ze het niet, maar in dien film bezweken de paarden na een paar weken onder het gewicht van de kanonnen.

In 1915 waren de soldaten niet meer zo hoopvol. Ze hadden een loopgraaf nagebouwd met poppen erin en je zag wat ouderwetse gasmaskers. Iedere soldaat had verband bij zich om zo het bloeden te stelpen tot er hulp kwam en een infectie te vertragen. Vaak moesten ze dat zelf doen. Verder hadden ze hier en in de rest van het museum veel wapens liggen. In 1916 hadden ze achter glas een stukje landschap voor en na gemaakt. Ik weet niet precies hoe ze het deden, maar het zag er indrukwekkend uit. Ook hadden ze een maquette van een loopgraaf met poppetjes erin. Ik heb daar een tijdje naar staan kijken en toen vielen me allerlei kleine verhaaltjes op: een gewonde, iemand met PTSS. Nu begon de VS ook betrokken te raken. Ze waren nog bezig met het vechten met de Mexicanen, maar uiteindelijk deden ze ook mee. Interessant was dat de Ieren in Amerika niet wilden dat de VS voor Engeland zou gaan vechten, vanwege het gedoe daar. De Duitse Amerikanen waren ook niet zo voor inmenging in de oorlog, niet eens voor de Duitsers.

Ze begonnen nu ook met tanks te komen. Dit is voor ons een heel normaal woord, maar de eigenlijke naam was landship. De Britten wilden echter niet dat de Duitsers hiervan op de hoogte kwamen, dus zeiden ze in de fabrieken dat het watertanks op wielen waren. Het woord tank is blijven hangen. De soldaten begonnen ook met allerlei woorden te komen. Zo komt de uitspraak breaking new ground uit deze tijd. Bangers en mash, worstjes met aardappelpuree, is hier bekende kost. De hangers komt van het feit dat de worstjes ontploften als ze te snel boven het vuur werden gebakken. Dat de soldaten niet veel om de bazen gaven, blijkt uit het woord bumf, afgekort van bumfodder. Dat waren de officiële berichten van de bazen, die als wc-papier werden gebruikt.

Voor 2017 en 2018 hadden ze veel gekleurde foto's van gevechten toen of van na de gevechten. Op een foto stonden een paar glunderende jongemannen op een tank. Deze hadden ze als oorlogsbuit ingenomen van de Duitsers. Nieuw-Zeeland heeft er nog steeds een paar. Aan het einde kon je zien hoeveel soldaten ieder land had verloren. Echt gigantische aantallen. Daarna was er nog een tentoonstelling over de Nieuw-Zeelandse troepen. Er werd uitgelegd hoe alles was ingedeeld enzo, maar dat kon mij al niet boeien bij de IND. Nieuw-Zeeland had infanterie en mounted rifles. De mounted rifles waren anders dan de cavalerie, omdat zij hun paard alleen gebruikten om bij het vechten te komen. Als ze daar eenmaal waren, bracht een geluksvogel de paard en weg.

Toen de oorlog uitbrak, vroeg Groot-Brittannië of Nieuw-Zeeland even de Duitse Pacifische eilanden in wilde nemen. De Duitsers daar gaven zich zo over, dus dat was een eitje. Daarna begon het echte werk. Ze werden in Egypte getraind en toen dus ingezet bij Gallipoli. Hier hadden ze heel veel foto's van. Zelfs tijdens de wapenstilstand waren foto's gemaakt, ook al was een van de voorwaarden dat dit niet mocht. Ik heb hier niet weer alles zitten lezen over deze campagne, maar de foto's waren erg interessant om te zien. Het gaf een goed beeld van de situatie daar. Zo waren er foto's van hoe ze een Turkse officier naar hun kamp haalden om een bestand te bespreken. Ondanks alle rottende lichamen en het gevaar voor ziektes wilden de Anzacs niet de eerste stap zetten. Ze zouden de lichamen aan elkaar teruggeven, maar ze waren zo erg aan het rotten dat ze uit elkaar vielen en gewoon op de plek begraven moesten worden. Hier hadden ze ook foto's van, maar je kon gelukkig niet echt veel van de lichamen zien.

Tijdens dit bestand gingen de Turken en Anzacs gewoon vriendschappelijk met elkaar om en ze vonden het maar vreemd dat ze straks weer tegenover elkaar stonden en elkaar weer moesten dood maken. In ieder geval kregen de Anzacs hier in de gaten dat de Turken ook gewone mensen waren en ze kregen respect voor elkaar. Dat bestand heeft dus ook iets goeds gedaan. Aan het einde van het bestand begonnen ze niet meteen met schieten. Toch werd er uiteindelijk een eerste schot gelost en het barstte weer los. Het feit dat er niks werd gezegd over wie het eerste schot lost te, gaf mij het vermoeden dat het de Anzacs waren.

Een Australiër vond een ezel ergens en begon met die ezel gewonden terug te brengen. Andere soldaten vonden dit een goed idee, dus gingen dat ook doen. Zo is er van een Nieuw-Zeelander met zijn ezel een schilderij gemaakt. Heel lang werd gedacht dat dit de Australiër was. Het laatste deel ging over die laatste grote slag. Ze hadden hier een heel groot slagveld opgezet met poppetjes erop. Net Warhammer. Nu had ik alles wel zo'n beetje gezien, dus ben ik naar het winkeltje gelopen. Daar raakte ik aan de praat met de caissière. Zij was oorspronkelijk Russisch. Het was leuk om met haar te praten, want zij had International Relations gestudeerd. We hadden dus genoeg om over te praten. Uiteindelijk heb ik nog een evaluatie voor Het museum ingevuld en toen dacht ik dat ik moest gaan.

Ik moest om 2 uur bij het klooster zijn als ik een rondleiding wilde zien. Ik heb eerst wat gegeten en toen ben ik richting het klooster gelopen. Ik kwam langs de bioscoop waar de premières worden gehouden, maar het zag er nogal dicht uit. Daarna ben ik naar Oriental Parade gelopen. Op de kaart was het aangegeven als bezienswaardigheid. Het was wel even wat anders dan de haven, maar dit is leuker met andere. Hier was namelijk het strand. Ik heb ergens wat zitten lezen, maar toen ben ik maar de heuvel opgelopen naar het klooster, omdat ik niet precies wist waar het was. Het was recht boven aan de trap, dus moest ik nog iets van 3 kwartier wachten.

Gelukkig werd de kerk al wat eerder opengemaakt en konden we daar rondkijken. Ik moet zeggen dat het niet een heel mooie kerk was. Beetje saai. Iets na 2 kwam de man, die de rondleiding deed. Hij heeft uitgebreid stilgestaan bij het glas-in-lood. Volgens hem was dat het mooiste komeet zuidelijk halfrond. De gezichten waren wel echt met uitdrukking, maar misschien ben ik te verwend met Europa, want ik vond het niet heel bijzonder. Toen de kerk rond 1905 werd gebouwd, was het de eerste kerk gewijd aan Sint Gerard, die ook in een raam was te zien. Daarom heeft de Kerk een gigantisch schilderij opgestuurd van Sint Gerard. Dit hing achter het altaar tot een andere orde de kerk overnam.

Sint Gerard is beschermheilige van mensen, die kinderen willen, en van zwangere vrouwen. Die komen hier dus vaak. Zo was er een vrouw, die graag een kind wilde en hier naartoe was gekomen. Zij heeft daarna een kind gekregen en die zoon heeft hier later gewerkt. Het klooster is pas in de jaren 20 eraan gebouwd. Ik moet zeggen dat het me meer deed denken aan een klooster, dat ik in Nederland heb bezocht, of een bejaardentehuis. Toch woonden er niet veel oude mensen. Hier woonden nu missionarissen van overal rond de wereld. Ze hadden een kapelletje en in de woonkamer/bibliotheek hadden Ze een mooi uitzicht, maar verder was het niet zo geweldig.

Buiten kon je zien dat het niet zo'n handig ontwerp was. De Kerk had gezegd dat ze het maar volgens het ontwerp van het klooster in Brisbane moesten bouwen, dat net daarvoor was gebouwd. Volgens hen was het allebei in de tropen. Als je buiten stond, voelde je hoe verkeerd die gedachte was. Het waaide behoorlijk en dat maakte het best koud. De gallerij op de eerste en tweede verdieping hebben ze dus snel dichtgemaakt. Het gebouw is tot nu toe alle aardbevingen goed doorgekomen, maar zoals ik al had opgemaakt uit een bericht bij de voordeur, was het nu niet veilig genoeg geoordeeld. Hier wilden ze dus een second opinion over.

Dat was wel zo'n beetje de rondleiding. Nu ik al bijna halverwege Mount Victoria was, besloot ik ook nog maar naar de top te lopen. Ik kwam niet meer langs de filmlocaties, maar ik had wel mooi uitzicht over de stad. Toen ik bijna bij de top was, begon een buschauffeur tegen mij aan te praten. Ik moest even dubbel checken of het een man of vrouw was, maar het bleek een man met een panty en vrouwenschoenen te zijn. Op de top was het aardig druk met mensen, die met de bus of een auto naar boven waren gekomen. Er was zelfs een oude vrouw, die zich aan de railing omhoog trok. Dat vond ik wel knap. Wat me opviel hier aan de top, was dat het vliegveld er maar klein uitzag voor de tweede grootste stad van Nieuw-Zeeland.

Ik wilde via een andere weg naar beneden lopen, maar dat was slecht aangegeven, dus ben ik weer op hetzelfde pad uitgekomen. Ik ben toen langs de waterkant terug naar het hostel gelopen. Het was weer behoorlijk winderig geworden, dus uiteindelijk ben ik meer langs de gebouwen en uit de wind gaan lopen. Ik moest nog even ontbijt voor morgen halen en toen was ik weer terug. Toen ik binnen kwam, kreeg ik te horen dat ze me toch niet morgenochtend naar de bus konden brengen. Door wegwerkzaamheden hadden ze vanochtend helemaal vast gestaan. 's Avonds heb ik niet meer heel veel bijzonders gedaan. Ik heb wat gepraat, aan mijn blog gewerkt en mijn tas ingepakt. Ik lag op tijd op bed, want ik moest morgen vroeg op.