Nieuw-Zeeland, dag 84
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
26 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Taupo
Ik had gehoopt lekker de hele nacht door te slapen, maar ondanks de oordoppen werd ik midden in de nacht wakker door een snurker. Die heb ik dus maar gezegd dat ie om moest draaien. Hetn was toen weer stil, maar voordat ik in slaap kon vallen, lag een ander weer te snurken, dus moest ik die weer wakker maken. Om niet goed van te worden. Ik heb dus zo'n anderhalf uur wakker gelegen en de volgende ochtend had ik dus nog steeds hoofdpijn en ik was nog steeds moe. Gelukkig vertrokken alle gozers vandaag.
Ik heb in de ochtend wat aan mijn blog zitten werken en tegen half 10 ben ik naar de supermarkt gegaan om lunch te halen. Daarna ben ik naar de marina gelopen, omdat ik een zeiltochtje had. Voordat we konden vertrekken, kregen we wat uitleg over de boten. Beide boten zagen er niet groot uit, maar waren zeewaardig. Eentje was al meerdere keren de wereld rond gevaren, Agatha, onze boot, had op de Stille Oceaan rond gevaren. Zeilboten hellen blijkbaar over, dus we kregen te horen hoe we ervoor zorgden dat we niet over boord vielen. De paal onder de hoofdmast heette de boom. Dat is ook het geluid dat je hoort als ie tegen je hoofd knalt. Hij beweegt namelijk bij de wind. Onze schipper zei dus dat als ze 'duck' riep, we niet op moesten staan om vogels te spotten.
We zouden over Lake Taupo naar Maori rotsgravures varen. Lake Taupo is een caldera, ontstaan door een in elkaar gezakte vulkaan. Hij was al zo'n 900 jaar rustig en meestal is er om de 1000 jaar een uitbarsting. Het was een beetje fris op de boot, maar Sarah, de schipper zei dat als hij vandaag uitbarstte we in ieder geval warm zouden zijn. De reden dat het zo koud was, was omdat deze zomer de wind niet uit Australië komt, maar Antarctica. Zwemmen zat er dus vandaag niet in, terwijl het water normaal gesproken nu rond de 20 graden zou zijn. In ieder geval was een van de laatste uitbarstingen zo groot dat de Romeinen en Chinezen 2 jaar lang kortere dagen hadden. Toch was dit niet de grootste uitbarsting. Die veroorzaakte namelijk een eigen ijstijd. Weka had gisteren al verteld dat ie toen 2500 kubieke kilometer zooi uitstootte.
Het water in het begin was een beetje grondig en ik was benieuwd hoe de bodem er hier uitzag. Volgens Sarah waren er kraters en ravijnen op de bodem, maar er was nooit iemand geweest, die de hele bodem in kaart had gebracht. Al snel werd het water heel donker, omdat het zo diep was. Maar door alle maatregelen was het toch een helder meer. We moesten tegen de wind in varen, dus de heenweg hebben we niet echt gezeild. Het zonnetje scheen, maar in de verte lag er verse sneeuw op Mount Ruapehu. Sarah vertelde ook dat ze in de buurt van Wanaka 30 centimeter sneeuw hadden gehad van de week. Het kratermeer in Mount Ruapehu was vorige week ineens flink opgewarmd en ze dachten dat ie ging uitbarsten, maar dat is niet gebeurd. De laatste keer dat dat gebeurde is Sarah met haar broer er overheen gevlogen. Zij waren niet als enige zo gek, want blijkbaar waren er een hoop vliegtuigen die dag. Het is maar wat je gewend bent, denk ik.
Uiteindelijk voeren we een baai in. Hier was de gravure. Hij was behoorlijk groot en best indrukwekkend. Toch ging de charme er een beetje vanaf toen bleek dat ze gewoon in 1979 en 1981 waren gemaakt door een paar kunstenaars. Sarah heeft uitgelegd wat we zagen. De grote gravure was een ta moko, gezichtstatoeage. Op de rotsen ernaast zag je onder andere een zeemonster en een zeemeermin, die blijkbaar in het meer zou moeten wonen. Ook was er vrouw afgebeeld. Dat was gewoon de vriendin van een van de kunstenaars.
Nu konden we wel terug zeilen en je kon ook echt merken dat als de wind sterker werd, we harder gingen. Onderweg konden we ook nog skydivers naar beneden zien komen. Sarah vond het leuk om te tellen hoeveel er uit het vliegtuig kwamen en hoe veel parachutes ze daarna zag. Ik hoop dat het niet te vaak voorkomt dat dit niet overeenkomt. Nu begon ik wel moe te worden en ik zat nu lekker in de zon, dus dat hielp niet echt om wakker te blijven. Ik vond het dus niet erg toen we weer terug aan land waren.
Ik wilde nu nog naar de Huka Falls lopen. Het was even zoeken waar ik op het pad kon komen, want het begin was afgesloten. Het pad ging langs de Waikato rivier, de langste van Nieuw-Zeeland, die in Lake Taupo begon. Het water was hier nog mooi blauw. Het was nu behoorlijk warm, vooral omdat het gras hier helemaal uitgedroogd was. Het was best een mooie wandeling, doordat er kliffen vanaf de rivier omhoog kwamen, maar er was weinig schaduw en omdat ik ook zo moe was, besloot ik na een halfuurtje ofzo om terug naar het hostel te gaan. Toen ik mijn kamer binnen kwam, waren 3 jongens een Nederlands filmpje voor Trump aan het kijken en ze hadden er behoorlijk lol over. Ik dacht dat eentje dus Nederlands was, maar ze bleken allemaal ergens anders vandaan te komen. Eentje was zelfs Amerikaans. In het hostel heb ik verder een beetje zitten lezen enzo.
Rond 5 uur ben ik op zoek gegaan naar wat te eten. Ik wilde nog wel een keertje uit eten, dus uiteindelijk ben ik bij een echt restaurant gaan zitten. Nu ik erover nadacht, had ik hier volgens mij niet echt in een restaurant gegeten, zoals we dat in Nederland hebben. Ik had een vegetarische steengril met verschillende groenten en haloumi. Het was een beetje een geklungel met de steengril, maar het was wel lekker. Rond 7 uur heb ik nog even met pap en mam gebeld en daarna heb ik gewacht tot 8 uur.
Om 8 uur was er een Australië quiz, omdat het vandaag Australia Day was in Australië. Ik wilde alleen maar voor spek en bonen de vragen invullen, maar toen ik het formulier heb, vroeg Joy, een Zwitsers meisje, of ze met mij mee kon doen. Ik vond het prima. Zij wilde wel voor de echt meedoen, want zij deed ook de creatieve dingen. We begonnen namelijk met blind Australië, een kangoeroe en een koala tekenen en halverwege moest er een liedje gezongen worden. Natuurlijk kon je daar weer alcohol mee winnen. De meeste vragen vond ik simpel en Nog was wel onder de indruk. Aan het einde kwamen er nog 2 gozers bij, die blijkbaar uit hun team waren gekickt. Joy heeft ons team toen de gênante naam Kim and 3 people who have no idea gegeven.
De laatste opdracht was met je kleren een slinger maken om zo dicht mogelijk bij de bar te komen. Joy en de 2 jongens gingen meteen uit de kleren. Zo fanatiek ben ik lang niet, maar ik heb ze aan het einde mijn fleecevest, vestje en sjaal gegeven. Vooral de sjaal voegde wat toe en deze ronde hebben we dus gewonnen. We mochten een shotje uitzoeken en ikm heb de mijne maar aan iemand anders gegeven. Ondertussen had iedereen de forumlieren doorgegeven om na te kijken, maar wij hadden er geen gekregen, omdat een groepje hun eigen formulier na keek. Wij bleken derde te zijn geworden, na de groepjes Australiërs. Niet verkeerd. De 2 gozers in ons groep je waren behoorlijk gestoord, maar wel lachen. Zij en Joy gingen nog naar een andere bar, maar ik wilde naar bed. Daar was nog een Amerikaanse jongen aan het praten met andere, maar toen hij weg was, sliep ik zo.
Ik heb in de ochtend wat aan mijn blog zitten werken en tegen half 10 ben ik naar de supermarkt gegaan om lunch te halen. Daarna ben ik naar de marina gelopen, omdat ik een zeiltochtje had. Voordat we konden vertrekken, kregen we wat uitleg over de boten. Beide boten zagen er niet groot uit, maar waren zeewaardig. Eentje was al meerdere keren de wereld rond gevaren, Agatha, onze boot, had op de Stille Oceaan rond gevaren. Zeilboten hellen blijkbaar over, dus we kregen te horen hoe we ervoor zorgden dat we niet over boord vielen. De paal onder de hoofdmast heette de boom. Dat is ook het geluid dat je hoort als ie tegen je hoofd knalt. Hij beweegt namelijk bij de wind. Onze schipper zei dus dat als ze 'duck' riep, we niet op moesten staan om vogels te spotten.
We zouden over Lake Taupo naar Maori rotsgravures varen. Lake Taupo is een caldera, ontstaan door een in elkaar gezakte vulkaan. Hij was al zo'n 900 jaar rustig en meestal is er om de 1000 jaar een uitbarsting. Het was een beetje fris op de boot, maar Sarah, de schipper zei dat als hij vandaag uitbarstte we in ieder geval warm zouden zijn. De reden dat het zo koud was, was omdat deze zomer de wind niet uit Australië komt, maar Antarctica. Zwemmen zat er dus vandaag niet in, terwijl het water normaal gesproken nu rond de 20 graden zou zijn. In ieder geval was een van de laatste uitbarstingen zo groot dat de Romeinen en Chinezen 2 jaar lang kortere dagen hadden. Toch was dit niet de grootste uitbarsting. Die veroorzaakte namelijk een eigen ijstijd. Weka had gisteren al verteld dat ie toen 2500 kubieke kilometer zooi uitstootte.
Het water in het begin was een beetje grondig en ik was benieuwd hoe de bodem er hier uitzag. Volgens Sarah waren er kraters en ravijnen op de bodem, maar er was nooit iemand geweest, die de hele bodem in kaart had gebracht. Al snel werd het water heel donker, omdat het zo diep was. Maar door alle maatregelen was het toch een helder meer. We moesten tegen de wind in varen, dus de heenweg hebben we niet echt gezeild. Het zonnetje scheen, maar in de verte lag er verse sneeuw op Mount Ruapehu. Sarah vertelde ook dat ze in de buurt van Wanaka 30 centimeter sneeuw hadden gehad van de week. Het kratermeer in Mount Ruapehu was vorige week ineens flink opgewarmd en ze dachten dat ie ging uitbarsten, maar dat is niet gebeurd. De laatste keer dat dat gebeurde is Sarah met haar broer er overheen gevlogen. Zij waren niet als enige zo gek, want blijkbaar waren er een hoop vliegtuigen die dag. Het is maar wat je gewend bent, denk ik.
Uiteindelijk voeren we een baai in. Hier was de gravure. Hij was behoorlijk groot en best indrukwekkend. Toch ging de charme er een beetje vanaf toen bleek dat ze gewoon in 1979 en 1981 waren gemaakt door een paar kunstenaars. Sarah heeft uitgelegd wat we zagen. De grote gravure was een ta moko, gezichtstatoeage. Op de rotsen ernaast zag je onder andere een zeemonster en een zeemeermin, die blijkbaar in het meer zou moeten wonen. Ook was er vrouw afgebeeld. Dat was gewoon de vriendin van een van de kunstenaars.
Nu konden we wel terug zeilen en je kon ook echt merken dat als de wind sterker werd, we harder gingen. Onderweg konden we ook nog skydivers naar beneden zien komen. Sarah vond het leuk om te tellen hoeveel er uit het vliegtuig kwamen en hoe veel parachutes ze daarna zag. Ik hoop dat het niet te vaak voorkomt dat dit niet overeenkomt. Nu begon ik wel moe te worden en ik zat nu lekker in de zon, dus dat hielp niet echt om wakker te blijven. Ik vond het dus niet erg toen we weer terug aan land waren.
Ik wilde nu nog naar de Huka Falls lopen. Het was even zoeken waar ik op het pad kon komen, want het begin was afgesloten. Het pad ging langs de Waikato rivier, de langste van Nieuw-Zeeland, die in Lake Taupo begon. Het water was hier nog mooi blauw. Het was nu behoorlijk warm, vooral omdat het gras hier helemaal uitgedroogd was. Het was best een mooie wandeling, doordat er kliffen vanaf de rivier omhoog kwamen, maar er was weinig schaduw en omdat ik ook zo moe was, besloot ik na een halfuurtje ofzo om terug naar het hostel te gaan. Toen ik mijn kamer binnen kwam, waren 3 jongens een Nederlands filmpje voor Trump aan het kijken en ze hadden er behoorlijk lol over. Ik dacht dat eentje dus Nederlands was, maar ze bleken allemaal ergens anders vandaan te komen. Eentje was zelfs Amerikaans. In het hostel heb ik verder een beetje zitten lezen enzo.
Rond 5 uur ben ik op zoek gegaan naar wat te eten. Ik wilde nog wel een keertje uit eten, dus uiteindelijk ben ik bij een echt restaurant gaan zitten. Nu ik erover nadacht, had ik hier volgens mij niet echt in een restaurant gegeten, zoals we dat in Nederland hebben. Ik had een vegetarische steengril met verschillende groenten en haloumi. Het was een beetje een geklungel met de steengril, maar het was wel lekker. Rond 7 uur heb ik nog even met pap en mam gebeld en daarna heb ik gewacht tot 8 uur.
Om 8 uur was er een Australië quiz, omdat het vandaag Australia Day was in Australië. Ik wilde alleen maar voor spek en bonen de vragen invullen, maar toen ik het formulier heb, vroeg Joy, een Zwitsers meisje, of ze met mij mee kon doen. Ik vond het prima. Zij wilde wel voor de echt meedoen, want zij deed ook de creatieve dingen. We begonnen namelijk met blind Australië, een kangoeroe en een koala tekenen en halverwege moest er een liedje gezongen worden. Natuurlijk kon je daar weer alcohol mee winnen. De meeste vragen vond ik simpel en Nog was wel onder de indruk. Aan het einde kwamen er nog 2 gozers bij, die blijkbaar uit hun team waren gekickt. Joy heeft ons team toen de gênante naam Kim and 3 people who have no idea gegeven.
De laatste opdracht was met je kleren een slinger maken om zo dicht mogelijk bij de bar te komen. Joy en de 2 jongens gingen meteen uit de kleren. Zo fanatiek ben ik lang niet, maar ik heb ze aan het einde mijn fleecevest, vestje en sjaal gegeven. Vooral de sjaal voegde wat toe en deze ronde hebben we dus gewonnen. We mochten een shotje uitzoeken en ikm heb de mijne maar aan iemand anders gegeven. Ondertussen had iedereen de forumlieren doorgegeven om na te kijken, maar wij hadden er geen gekregen, omdat een groepje hun eigen formulier na keek. Wij bleken derde te zijn geworden, na de groepjes Australiërs. Niet verkeerd. De 2 gozers in ons groep je waren behoorlijk gestoord, maar wel lachen. Zij en Joy gingen nog naar een andere bar, maar ik wilde naar bed. Daar was nog een Amerikaanse jongen aan het praten met andere, maar toen hij weg was, sliep ik zo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
