Australië, dag 100-213
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
28 Augustus 2016 | Australië, Hawker
Gelukkig was het niet erg druk toen Kaitlyn weg was. Dat betekende alleen wel dat het snel saai werd, ook omdat ik een handigheid begon te krijgen in het alleen schoonmaken van de kamers en de was doen. Gelukkig snapt Jenny dat, dus op de tweede dag stelde ze voor dat ik met Yogi ging wandelen. Mick was namelijk een cattle yard aan het bouwen, dus Yogi mocht niet meehelpen. In de middag ben ik dus naar Mick en Jenny's huis gereden en heb ik Yogi uit de tractor bevrijd. Eerst ben ik met hem de heuvel opgelopen. Daar waren schapen, die Yogi heel interessant vond, dus toen ben ik niet verder gelopen. Daarom ben ik daarna nog met hem langs de weg richting Charly's huis gelopen. Charly is de zoon van Mick en Jenny, die in de buurt woont en af en toe tussen de middag langs komt voor lunch. Nadat ik ongeveer een uur had gewandeld, ben ik weer terug gegaan, omdat het ook best wel warm werd en ik geen zonnebrandcrème had opgedaan.
De volgende dag zouden Jenny en ik samen in Quorn, de dichtstbijzijnde plaats 40 kilometer verderop, gaan lunchen. Nadat ik 's ochtends had schoongemaakt, zijn we tegen de middag naar Quorn gereden. Daar hebben we in een cafeetje geluncht, een lekkere vegaburger. Daarna zijn we nog wat door Quorn gelopen, dat wel wat groter is dan Hawker, maar niet veel. Jenny moest nog wat plantjes en potgrond kopen, dus dat hebben we ook gedaan en daarna zijn we weer terug gereden. Was een gezellig damesmiddagje eigenlijk.
De dag daarna was ik weer uitgenodigd om bij Mick en Jenny te komen eten. Er zouden nog iemand inboeken, dus daar heb ik op gewacht, maar daarna ben ik naar hun huis gereden. Roast lamb is niet helemaal mijn ding, maar de roast veggies zijn altijd goed. Verder had Jenny ook een mulberry slice gemaakt, dus dat hadden we voor toetje. Ik vroeg me af wat de Nederlandse vertaling van mulberry is, maar voor zover ik kon zien, hebben wij die niet echt in de Nederlandse supermarkt liggen.
Na het eten hebben we nog even Pompeii zitten kijken, maar na een tijdje ben ik naar huis gereden. Ik zou bellen als ik thuis was voor de zekerheid, maar toen ik thuis was, ben ik het helemaal vergeten. Pas toen ik uit de douche stapte, dacht ik er aan. Toen heb ik snel opgebeld, maar Jenny was al richting het motel gereden om te kijken of ik niet onderweg pech had. Gelukkig had Jenny net weer mobiel bereik dus kon ik haar op de mobiel bereiken en ze was vooral opgelucht dat er niks was gebeurd.
Voor zondag stelde Jenny voor om de Blinman Pools Walk te doen. Jenny had die nog nooit gedaan en ik had hem nog op mijn lijstje staan en Jenny zei ook dat ik de Parachilna Gorge moest zien en deze wandeling was daar. Dus op zondagochtend gingen we samen op weg met de ute, omdat we niet zeker wisten hoe de weg er naartoe was. Net voor Blinman moesten we afslaan naar Angorichina, dat ooit een sanatorium voor tuberculosepatiënten was geweest. Nu was dit een soort vakantiepark.
Het was meteen duidelijk waar de wandeling was. We liepen de gorge in en in de creek hier was daadwerkelijk water, dat stroomde en soms watervalletjes had. Het leek er ook op dat er op sommige plekken hier permanent water was, omdat er algen en planten in groeiden. Het begin van de wandeling was gewoon een pad, maar al snel moesten we de creek oversteken en over rotsen klauteren, die overal uit de creek staken.
Na een tijdje begon ik wel te zoeken naar bordjes, maar pas na 1,5 kilometer was er een bordje. Daarna duurde het weer een hele tijd voordat er weer een bordje was, ondanks dat de creek zich opsplitste. We hebben dus maar een gok gewaagd waar het pad was. Op de terugweg bleek dat de creeks gewoon weer samen kwamen. Op een gegeven moment struikelde Jenny over een tak. Ze zij dat het wel ging, maar het bloedde wel en tijdens de lunch begon haar knie ook op te zwellen.
Verder op de route waren er rotsen, die behoorlijk op vloertegels leken. Jenny zei dat op andere plekken deze rotsen ook gebruikt worden voor tegels. Het waren echt mooie, gladde rotsen en ik kon ze zo in een keuken zien liggen. Volgens mij in de onze. Deze rotsen torenden hoog op en het leek een beetje op een soort legobouwwerk. Het zag er erg indrukwekkend uit, maar ik kon me ook zo voorstellen dat het met een aardbeving allemaal naar beneden zou komen storten. Gelukkig was dat vandaag niet het geval.
Hier kwamen we bij een doodlopend pad. Of in ieder geval, we hadden kunnen klimmen, omdat er nu geen waterval was, maar we wisten niet of het aan de andere kant steil naar beneden zou lopen. We moesten dus via een ander pad omhoog. Lekker vaag. Vanaf hier was het door een droge creek lopen en toen kwamen we bij de eerste poel en waterval. De waterval leek droog te staan, maar als je goed luisterde en keek was er toch een klein beetje water.
We hadden geen idee hoe we vanaf hier bij de tweede poel en waterval moesten komen, dus zijn we aan de rand van deze poel, maar gaan zitten om te lunchen. Jenny had frittata gemaakt voor de lunch. Ondertussen zagen we 2 mensen van boven de waterval aan komen. Zij waren denk ik wel naar de tweede waterval gelopen, dus we waren benieuwd hoe zij liepen. Dit was best wel wat klimmen, dus vanwege Jenny's knie besloten we het maar bij de eerste te laten, zodat we ook wat rustiger terug konden lopen. Ook nu was het soms weer zoeken hoe we het beste konden lopen over de rotsen, zodat we niet weer terug moesten om het water over te steken, maar we waren ruim op tijd terug bij de auto.
Omdat we zo op tijd terug waren, besloot Jenny dat we via een scenic drive door Glass Gorge terug konden rijden. Voordat we daar waren, was er regelmatig een creek over de weg. Jenny moest dus een beetje voorzichtig rijden en ik had toch iedere keer weer dat ik een beetje bang was dat de auto vast kwam te zitten. De scenic drive was wel mooi om te zien, maar niet echt bijzonder in vergelijking met wat ik al had gezien.
Toen we terug waren, was Mick met een van z'n vrienden aan de bar bij het motel wat aan het drinken. Jenny is niet lang meer gebleven, want we waren allebei toch wel moe van het wandelen. 's Avonds dacht ik een avondje weer alleen te hebben, omdat Kaitlyn pas maandag terug zou komen in plaats van de zaterdag ervoor. Maar terwijl ik de afwas aan het doen was, kwam Kaitlyn ineens binnen. Ze bedoelde dat ze maandag weer kon werken.
De volgende dag zouden Jenny en ik samen in Quorn, de dichtstbijzijnde plaats 40 kilometer verderop, gaan lunchen. Nadat ik 's ochtends had schoongemaakt, zijn we tegen de middag naar Quorn gereden. Daar hebben we in een cafeetje geluncht, een lekkere vegaburger. Daarna zijn we nog wat door Quorn gelopen, dat wel wat groter is dan Hawker, maar niet veel. Jenny moest nog wat plantjes en potgrond kopen, dus dat hebben we ook gedaan en daarna zijn we weer terug gereden. Was een gezellig damesmiddagje eigenlijk.
De dag daarna was ik weer uitgenodigd om bij Mick en Jenny te komen eten. Er zouden nog iemand inboeken, dus daar heb ik op gewacht, maar daarna ben ik naar hun huis gereden. Roast lamb is niet helemaal mijn ding, maar de roast veggies zijn altijd goed. Verder had Jenny ook een mulberry slice gemaakt, dus dat hadden we voor toetje. Ik vroeg me af wat de Nederlandse vertaling van mulberry is, maar voor zover ik kon zien, hebben wij die niet echt in de Nederlandse supermarkt liggen.
Na het eten hebben we nog even Pompeii zitten kijken, maar na een tijdje ben ik naar huis gereden. Ik zou bellen als ik thuis was voor de zekerheid, maar toen ik thuis was, ben ik het helemaal vergeten. Pas toen ik uit de douche stapte, dacht ik er aan. Toen heb ik snel opgebeld, maar Jenny was al richting het motel gereden om te kijken of ik niet onderweg pech had. Gelukkig had Jenny net weer mobiel bereik dus kon ik haar op de mobiel bereiken en ze was vooral opgelucht dat er niks was gebeurd.
Voor zondag stelde Jenny voor om de Blinman Pools Walk te doen. Jenny had die nog nooit gedaan en ik had hem nog op mijn lijstje staan en Jenny zei ook dat ik de Parachilna Gorge moest zien en deze wandeling was daar. Dus op zondagochtend gingen we samen op weg met de ute, omdat we niet zeker wisten hoe de weg er naartoe was. Net voor Blinman moesten we afslaan naar Angorichina, dat ooit een sanatorium voor tuberculosepatiënten was geweest. Nu was dit een soort vakantiepark.
Het was meteen duidelijk waar de wandeling was. We liepen de gorge in en in de creek hier was daadwerkelijk water, dat stroomde en soms watervalletjes had. Het leek er ook op dat er op sommige plekken hier permanent water was, omdat er algen en planten in groeiden. Het begin van de wandeling was gewoon een pad, maar al snel moesten we de creek oversteken en over rotsen klauteren, die overal uit de creek staken.
Na een tijdje begon ik wel te zoeken naar bordjes, maar pas na 1,5 kilometer was er een bordje. Daarna duurde het weer een hele tijd voordat er weer een bordje was, ondanks dat de creek zich opsplitste. We hebben dus maar een gok gewaagd waar het pad was. Op de terugweg bleek dat de creeks gewoon weer samen kwamen. Op een gegeven moment struikelde Jenny over een tak. Ze zij dat het wel ging, maar het bloedde wel en tijdens de lunch begon haar knie ook op te zwellen.
Verder op de route waren er rotsen, die behoorlijk op vloertegels leken. Jenny zei dat op andere plekken deze rotsen ook gebruikt worden voor tegels. Het waren echt mooie, gladde rotsen en ik kon ze zo in een keuken zien liggen. Volgens mij in de onze. Deze rotsen torenden hoog op en het leek een beetje op een soort legobouwwerk. Het zag er erg indrukwekkend uit, maar ik kon me ook zo voorstellen dat het met een aardbeving allemaal naar beneden zou komen storten. Gelukkig was dat vandaag niet het geval.
Hier kwamen we bij een doodlopend pad. Of in ieder geval, we hadden kunnen klimmen, omdat er nu geen waterval was, maar we wisten niet of het aan de andere kant steil naar beneden zou lopen. We moesten dus via een ander pad omhoog. Lekker vaag. Vanaf hier was het door een droge creek lopen en toen kwamen we bij de eerste poel en waterval. De waterval leek droog te staan, maar als je goed luisterde en keek was er toch een klein beetje water.
We hadden geen idee hoe we vanaf hier bij de tweede poel en waterval moesten komen, dus zijn we aan de rand van deze poel, maar gaan zitten om te lunchen. Jenny had frittata gemaakt voor de lunch. Ondertussen zagen we 2 mensen van boven de waterval aan komen. Zij waren denk ik wel naar de tweede waterval gelopen, dus we waren benieuwd hoe zij liepen. Dit was best wel wat klimmen, dus vanwege Jenny's knie besloten we het maar bij de eerste te laten, zodat we ook wat rustiger terug konden lopen. Ook nu was het soms weer zoeken hoe we het beste konden lopen over de rotsen, zodat we niet weer terug moesten om het water over te steken, maar we waren ruim op tijd terug bij de auto.
Omdat we zo op tijd terug waren, besloot Jenny dat we via een scenic drive door Glass Gorge terug konden rijden. Voordat we daar waren, was er regelmatig een creek over de weg. Jenny moest dus een beetje voorzichtig rijden en ik had toch iedere keer weer dat ik een beetje bang was dat de auto vast kwam te zitten. De scenic drive was wel mooi om te zien, maar niet echt bijzonder in vergelijking met wat ik al had gezien.
Toen we terug waren, was Mick met een van z'n vrienden aan de bar bij het motel wat aan het drinken. Jenny is niet lang meer gebleven, want we waren allebei toch wel moe van het wandelen. 's Avonds dacht ik een avondje weer alleen te hebben, omdat Kaitlyn pas maandag terug zou komen in plaats van de zaterdag ervoor. Maar terwijl ik de afwas aan het doen was, kwam Kaitlyn ineens binnen. Ze bedoelde dat ze maandag weer kon werken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
