Australië, dag 220

Vanochtend werd ik weer vroeg wakker door wat regen, maar omdat het gisteren zo weinig was, had ik geen zin om verder wakker te worden en de swag dicht te ritsen. Het ging alleen harder regenen, dus heb ik de swag toch maar dicht gemaakt, maar tegen die tijd riep Sam weer dat het tijd was om op te staan. We moesten weer om 6 uur richting Uluru voor de zonsopgang. Nadat iedereen weer met het entreekaartjes had gezwaaid bij de ingang, gingen we voor de laatste keer het National Park in.

Ergens bij Uluru heeft Sam ons eruit gegooid, zodat we de Base Walk konden doen. Deze ging bijna helemaal om Uluru, behalve het stukje dat we gisteren hadden gedaan en voor mij duurde dat 2 uur. Alleen heb ik weinig van de zonsopgang gezien door alle planten. Van dichtbij is Uluru nog indrukwekkender en je kunt zien hoe de lagen tot 90 graden omhoog zijn geduwd. In het begin liep ik in een groepje, maar uiteindelijk liep ik nog alleen met Marie, omdat we deze keer geen verzamelpunten hadden. Op verschillende punten stonden bordjes dat je daar geen foto's mocht maken, omdat het te heilig was. Een van die punten was de 'eieren' van Kuniya. We dachten dat de rode rotsen moesten zijn, die ooit zijn afgebroken, omdat die best wel rond waren. Er was ook een grot/inham met allemaal kleuren en iets dat op stalactieten leek. Dit was echt mooi om te zien. Ook was er de meest betrouwbare waterbron, maar hier heb ik geen water gezien. Later zei Alex dat dat er wel degelijk was.

Uiteindelijk kwamen we weer bij de Mala car park, waar Carmel en Adrian al langer hadden zitten wachten met Sam. Zij waren ergens anders afgezet. Na een snelle plasstop bij het Cultural Centre zijn we weer op weg gegaan. We zijn helemaal doorgereden tot de lunch, die dan wel weer vroeg was. Omdat de groenten in de winkel gisteren slecht waren, heeft Sam maar wat gemaakt van de spullen die we nog hadden. Dit betekende voor de vegetariërs aardappelsalade. De vliegen waren hier verschrikkelijk en je bleef maar wapperen. Ik had al hoofdpijn van de hitte en gebrek aan fatsoenlijk water en slaap en het hoofdschudden hielp niet echt.

Na de lunch zaten we achter een auto, die alle kanten op slingerde, ook op heuvels en als er tegenliggers verkeer was. Sam wilde eerst inhalen, maar besloot dat toch maar niet te doen. Toen de auto erg terugviel in snelheid toeterde Sam en knipperde met de lichten, maar ze reageerden maar heel traag. Adrian heeft uiteindelijk de nummerplaat kunnen fotograferen. Gelukkig, want dautonr reed een andere auto van de weg, die gelukkig kon corrigeren, maar Sam moest ook van de weg uitwijken voor de zekerheid. Iedereen was in ieder geval weer wakker. Op de hoek naar de Stuart Highway stopten ze en terwijl Adrian tankte, is Sam er boos naartoe gelopen en heeft de politie gebeld. Toen we weer verder reden, bleken ze nu achter ons te zitten en uiteindelijk hebben ze ons ingehaald. We zijn geen ongelukken tegen gekomen, dus ik neem aan dat het goed is gegaan.

Het viel me op dat het landschap hier een stuk droger was en het was ook echt heet achter het raam. Het leek zeker wel op een soort woestijn. Onderweg zijn we nog bij een camel farm gestopt, waar ze racekamelen hadden. Voor 7 dollar kon je een ritje maken, dus Ani, Aly en ik hebben dat gedaan. Het was niet lang, maar ik heb wel op een rennende kameel gezeten, wat erg hobbelig was. Chrissy, mijn kameel, wil de niet echt gaan zitten om mij af te laten stappen, dus iedereen stond te kijken of ik daar vast zat. Toen ik uiteindelijk af kon stappen en haar aaide, zei die vrouw dat ze beet. Niet de best afgerichte kameel dus.

Vanaf hier was Het Niet ver meer naar Alice Springs en bij het welkomsbord hebben we nog een groepsfoto gemaakt. Alice ligt midden tussen de McDonnell Ranges, dus er zijn aardig wat rotsen te zien als je de stad met 30.000 inwoners inrijdt. De eerste stop was The Haven, waar ik uit moest stappen met een hoop andere van onze groep. Ik dacht dat ik een maker met 1 andere persoon had, maar even later kwamen Alex, Aly, Ani en Jo binnen, die hadden gevraagd of ze ook in deze kamer konden. Iedereen was behoorlijk moe en gaar, dus iedereen had behoefte aan een douche, maar ik heb eerst bericht naar het thuisfront gestuurd.

Om half 8 zouden we de rest van de groep bij een pub treffen voor avondeten. Sam en zijn broer waren er ook. Het eten was niet heel bijzonder en de vrouw, die aan het zingen was, kon dat beter laten. We waren dus allemaal blij toen ze aankondigde dat ze ging pauzeren. Toen de rest van de groep naar een ander café wilde gaan, besloot ik terug naar het hostel te gaan om wat bij te slapen. Alex bood aan om mij terug te brengen, omdat ze zeggen dat je niet alleen in het donker in Alice moet rondlopen, dus zij heeft mij met Niclas naar het hostel gebracht.