Australië, dag 241

Vandaag heb ik zo goed als de hele nacht doorgeslapen en het was heerlijk. Dus toen de rest rond half 7 opstond voor hun Fraser Island tour, werd ik uitgerust wakker. Ik had willen proberen om uit te slapen, maar ik was helemaal niet moe meer, dus ik ben op mijn dooie gemak opgestaan en gaan ontbijten. Tegen de tijd dat ik daarmee klaar was, was de rest al weg, dus had ik de hele kamer voor mij alleen. Daarom heb ik me ook maar uitgebreid klaar staan maken. Daarna heb ik vooral praktische dingen gedaan, zoals mails beantwoorden en brood voor tussen de middag kopen.

Bij de toeristeninformatie had ik gevraagd wat ik vandaag kon doen. Dat was een wandeling over het strand naar de Coloured Sands, de reden waarom Rainbow Beach zo heet. Blijkbaar moest je dit doen als het water niet te hoog was, dus heb ik bij de receptie gecheckt wanneer ik kon gaan en dat was meteen. Ik ben dus maar naar het strand gelopen. Er waren hier niet echte duinen, maar 1 hele lange en in de verte zag je wel dat die verschillende kleuren had. Geen regenboog, maar wel verschillende kleuren rood met wit er tussen.

Er was nergens een bordje dat mij vertelde wanneer ik er was, dus heb ik maar aangehouden wat mij was verteld. Ik heb iets langer dan een halfuur gelopen en toen ben ik omgedraaid. Het was wel een mooie duin met verschillende kleuren en rotsen ofzo er tussen, maar het was niet direct spectaculair. Terwijl ik naar de duin keek, moest ik ook een oog houden op de zee, omdat daar blijkbaar vandaag walvissen waren gezien. Helaas heb ik er geen gezien. Omdat in het losse zand lopen nogal zwaar was, ben ik de terugweg langs het water gelopen, maar toen had ik de wind in mijn gezicht, wat het ook weer zwaarder maakte.

Na het middageten wilde ik een andere wandeling gaan doen. Een variatie daarop kon ik om 4 uur vanuit het hostel doen, maar om 4 uur zou ik met Manon bellen, dus ben ik zelf gegaan. Het was een wandeling naar Carlo Sandblow, die volgens de vrouw bij het visitor centre 45 minuten was, maar mij nog niet de helft van de tijd heeft gekost. Het ging door een bos, wat ondertussen niet meer echt speciaal was. Wat specialer was, was dat het volgens mij allemaal op los zand groeide. In ieder geval was het pad los zand. Ik heb verschillende keren overwogen om mijn slippers uit te doen, maar ik was een beetje te bang voor slangen en spinnen.

Carlo Sandblow is een soort stuk duin met niks erop. Niet heel bijzonder dus, maar je had hier wel mooi uitzicht over de zee en het omliggende land, omdat het behoorlijk hoog was. Vanaf hier kon ik een andere route terug lopen, maar die was niet heel spannend, omdat het grootste deel gewoon door een woonwijk ging. Het was de hele dag al bewolkt geweest, maar nu was het steeds meer gaan regenen. In het begin vond ik het wel fijn om eens een keer geen zonnige, veel te hete dag te hebben, maar nu vond ik de regen wat minder, omdat het koud begon te worden. Gelukkig was het niet ver naar het hostel.

In het hostel heb ik wat met mijn nieuwe kamergenoten gepraat. Eerst met een Nederlands paar en daarna met twee Engelse jongens. Daarna heb ik nog met Manon gepraat en wat gegeten en verder heb ik niet veel meer gedaan, behalve mijn tas voor morgen inpakken.