Australië, dag 252

Vandaag had ik eigenlijk redelijk uit kunnen slapen, maar gisteren had ik een sms'je gekregen dat het kayakken was vervroegd vanwege de verwachte wind. Ik moest dus om 6 uur opstaan, zodat ik om 7 uur klaar stond in plaats van 9 uur. De keuken was nog niet eens open, dus ik had gisteren al wat yoghurt uit de koelkast gehaald, zodat ik die voor ontbijt kon eten. Ruim voor 7 uur was ik klaar en omdat ik zo weinig mogelijk mee wilde nemen, zat ik gewoon wat te wachten. Maar ik werd gelukkig ook netjes op tijd opgehaald.

Bij het strand kregen we meteen een reddingsvest en helm op en we moesten onze schoenen uitdoen. De meeste mensen waren al in paren en degenen, die nog geen peddelmaatje hadden, werden opgedeeld. Ik zou met een Duitse jongen peddelen. Toen moesten we de kayaks naar het strand slepen.Dit was niet makkelijk en gelukkig vond de Duitse jongen het niet erg om de kayak in zijn eentje over het zand te slepen. Op het strand kregen we een korte instructie en ondertussen zagen we een walvissen flink uit zijn dak gaan niet al te ver van het strand.

Na de instructie konden we van start. Ik zou voorin zitten, maar voordat ik zat, was ik al behoorlijk nat en voorin ving ik alle golven op. Het duurde dan ook niet lang voordat ik helemaal nat was. Ik dacht dat het vooral in het begin tegen de golven inpeddelen was, zoals in San Diego, maar de zee was behoorlijk ruig, dus er bleven veel en hoge golven komen. De voorkant stuiterde dus regelmatig op de golven en soms was het lastig in te schattten, waar ik de peddel moest steken, omat we boven op een golf zaten. Ik vroeg me soms echt af hoe we nog niet om waren gevallen. Verbazend genoeg is er maar 1 kayak gekanteld.

Het was dus lastig peddelen en wat niet hielp, was dat mijn peddelmaatje volgens mij totaal geen ervaring had. Hij dacht dat het hielp om in z'n eentje heel snelle en korte slagen te maken. Dit zorgde er alleen voor dat ik niet meer echt kon peddelen en de boot behoorlijk begon te wiebelen. Gelukkig heeft een van de gidsen hem een snelle uitleg gegeven hoe hij moest peddelen en dat hij maat met mij moest houden. Ik weet ook niet of zijn Engels niet zo goed was, maar de opmerking van een van de gidsen dat je achterin de baas kon spelen, nam hij ter harte. Hij gaf alleen korte commando's, zoals 'turn'. Dat samen met de wind, maakte dat ik nou niet een geweldige gespreks- of peddelpartner had.

De reden van het kayakken was om dolfijnen en walvissen te zien. De gidsen hadden uitgelegd dat we soms dicht bij elkaar moesten komen, omdat ze dan nieuwsgierig werden. Als we allemaal maar ergens ronddobberden, voelden ze zich bedreigd, omdat roofdieren dat doen. Al vrij snel zagen we een schildpad boven water komen voor adem, maar daarna zagen we niet veel meer. We peddelden een behoorlijk eind, omdat we voorbij de boei gingen en de Julian Rocks, die in het begin behoorlijk ver weg leken, nu niet zo ver weg meer leken. Ondertussen vertelde een van de gidsen, die Aboriginal was, wat over de verhalen die zij over de omgeving hadden. Maar door alle wind en de golven was dit moeilijk te verstaan.

Uiteindelijk vroeg die gids wie er kon zingen, omdat de walvissen dit leuk vonden. Niemand bood zich aan, maar er was wel een jarige, dus hebben we met z'n allen voor haar gezongen. En jawel, even later kwamen er tussen ons en de kust een walvis en haar kalf voorbij. Ze sprongen niet echt uit het water, maar je kon wel duidelijk zien dat het walvissen waren en dat ze behoorlijk groot waren. Het was toch wel bijzonder om er zo dicht bij te komen. Vanaf hier gingen we weer terug richting het strand. Drie gidsen gingen vooruit en eentje zou ons een voor een terug laten gaan. Ik moest ondertussen behoorlijk naar de wc, dus ik zorgde ervoor dat we een beetje vooraan zaten. Net voor we aan het strand waren, ging onze kayak om, maar gelukkig kon ik mezelf op m'n voeten opvangen.

Nadat ik naar de wc was geweest en de rest alle kayakken naar boven had gesleept, waren er nog TimTams en koekjes, waar iedereen wel behoefte aan had. Daarna werden we terug gebracht naar ons hostel. Doordat de kayaktrip was vervroegd, had ik nu dus nog genoeg tijd voor mijn surfles begon. Ik heb mijn natte kleren, dus maar opgehangen en wat zitten lezen. Na de lunch heb ik nog een atlas gevonden, die heel interessant was, dus die ik helemaal door heb gekeken.

Om 1 uur stond ik klaar om opgehaald te worden voor de surfles. Ondanks dat de mensen van het kayakken dachten dat de les afgelast zou worden vanwege de wind, had ik niks gehoord en ze kwamen me dan ook gewoon ophalen. Onderweg naar het strand moesten we een formulier tekenen met uitleg over alle risico's, wat mij weer een beetje zenuwachtig maakte. Ook kregen we een filmpje te zien met wat uitleg, dat ik dan wel weer interessant vond, omdat het ook wat theorie had. We moesten zo'n 20 minuutjes rijden naar een strand buiten Byron Bay. De baas wilde daar naartoe, omdat dat meer uit de wind was, maar toen we daar waren, was er geen zandbank, die blijkbaar nodig is, dus moesten we toch naar een ander strand in de wind.

Daar moesten we allemaal een wetsuit aantrekken en een shirt, zodat we te herkennen waren in het water. Dit stonk allemaal nogal. Daarna moesten we in paren 2 surfborden tillen, zodat ze niet zo makkelijk weg zouden waaien. We moesten alles in de bus laten, zodat het niet kwijt zou raken, maar ik besloot toch mijn zonnebril mee te nemen. Om te beginnen moesten we een warm up doen: een stukje rennen en wat rek-en-strekoefeningen. Daarna werd de groep opgesplitst in gevorderden en beginnelingen. Ik hoorde dus bij die laatste.

De baas heeft toen eerst met ons bepaald welke voet achter stond, simpelweg door plotseling op te springen op je bord. Ik had een goofyvoet, omdat mijn linkervoet achter staat. Daarna heeft hij met ons de basisstappen doorgenomen en ondertussen rende zijn hondje overal tussen ons door. Toen we dat hadden geoefend, heeft hij het 1 keer voorgedaan en toen konden we het water in.

Ik had echt geen idee wanneer ik moest beginnen met peddelen en ondertussen moest ik ervoor zien te zorgen dat mijn bord niet mee werd gesleurd door de golven, weg werd gewaaid door de wind of dat ik niet struikelde over het touw aan mijn enkel, dat ervoor zorgde dat ik mijn surfbord niet kwijtraakte. Uiteindelijk heb ik een van de instructeurs gevraagd om mij te helpen. Dat was mijn eerste poging om te surfen, maar ik ben niet echt omhoog gekomen, want ik lag al bijna meteen in het water. Maar het was al lastig om op je surfbord te komen met al die golven.

Ik had nu nog geen idee hoe ik het beter kon doen, maar de instructeurs hadden het nogal druk. Nadat ik een paar keer overspoeld werd door de golven, omdat ze gewoon zo hoog waren, en 1 keer helemaal van mijn voeten was gesleurd, had ik het wel een beetje gehad, ook omdat ik al de hele dag hoofdpijn had. Ik ben toen dus op het strand op mijn surfbord gaan zitten en heb zitten kijken hoe de rest probeerde te surfen, sommigen met meer succes dan anderen.

Net voordat iedereen uit het water moest, kwam de baas mij vragen hoe het was gegaan, dus ik zei dat het niet zo goed was gegaan. Hij vroeg mij of ik het toch nog een keer wilde proberen, dus heb ik dat maar gedaan en deze keer lukte het me op op te staan, al probeerde ik mijn voeten bij te stellen, waardoor de hele boel begon te wiebelen. Ik heb er niet lang op gestaan, maar het is in ieder geval gelukt en daar was ik best trots op. En ondanks dat ik met mijn gezicht eerst het water inplonsde, kon ik er wel mee lachen. Tip voor een volgende keer: als je eenmaal staat, blijven staan. Op de weg terug hebben we foto's van de middag zitten kijken. Sommige zagen er behoorlijk professioneel uit, andere waren vooral grappig. Nu konden we ons allemaal nog beter voelen, want volgens de baas was dit voor niemand een makkelijke dag om te surfen en als je op had kunnen staan, was dat al best goed.

Toen ik weer terug was bij het hostel was ik behoorlijk moe en mijn hoofdpijn was nu helemaal erg. Ik heb dus niet meer veel gedaan, nadat ik had gegeten en lag tegen 8 uur al op bed. Toen heb ik nog met Manon geprobeerd te bellen, maar dat ging allemaal niet zo goed, omdat de wifi iedere keer weg viel. We hebben dus maar afgesproken om binnenkort weer te bellen.