Nieuw-Zeeland, dag 83

Weer heb ik iemand wakker moeten maken midden in de nacht omdat ie lag te snurken. Gelukkig kon ik daarna wel weer slapen, want ik moest om kwart voor 6 opstaan om op tijd klaar te staan voor de bus naar Taupo. Ik ben zo zachtjes mogelijk opgestaan, heb wat ontbeten, al mijn spul uit de kamer gehaald en alles ingepakt. Rond half 7 ben ik aangelopen. Het regende niet, maar het waaide wel ontzettend hard. Gelukkig kwam de wind niet van voren, want dan had ik denk ik wat meer moeite gehad met vooruit komen. Toen ik bij de ophaalplek was, had ik het weer super warm, dus heb ik maar even mijn vestje en jas uitgedaan. Dat was maar heel even, want met die wind koelde ik snel af.

Ik was te vroeg, dus heb ik maar in een hoekje dekking tegen de wind gezocht, maar tegen 7 uur ben ik toch maar vol in de wind op de hoek van de straat gaan staan, zodat de chauffeur mij zou zien. De bus was te laat, maar omdat ik vrij zeker wist dat ie via deze kant de stad uit moest, maakte ik me niet zo'n zorgen. Rond 10 over 7 kwam de bus eraan. Ik zwaaide maar even en de buschauffeur zag mij, maar moest iets verder doorrijden om te parkeren. De chauffeur was Weka, die ik ook al naar Hahei had gehad. Hij zette de groep die naar de ferry moest ook hier af. Daar zat Lolly bij, die weer heel vrolijk vroeg hoe het ging. Omdat het bagageruim niet heel erg goed dicht leek te zitten, heb ik dat toch nog maar nagevraagd voordat we weg reden. Heel verstandig heeft Weka hem toen op slot gedaan.

We hadden nu een saaie reis voor de boeg. De bus moest aan het einde van de dag in Auckland zijn en ik zou ergens halverwege in Taupo uitstappen. Dat was al een aardig lange rit. We stopten alleen op de nodige plekken. Wel probeerde Weka het wat leuker te maken door bijvoorbeeld langs de windmolen uit Nederland ergens in een plaatsje te rijden. Ik had gedacht dat we in Bulls zouden pauzeren, maar daar reden we gewoon doorheen en het werd uiteindelijk café Flat Hill. Deze keer zat ik wel aan de goede kant en nu kon ik dus foto's maken van de kliffen, die voorbij kwamen. Onderweg kwamen we de bus van Pickles tegen. Dat was de chauffeur, die met een Straygroep 4 dagen in Kaikoura vast had gezeten. Blijkbaar was er geen stromend water, elektriciteit of extra eten. De Maori hebben toen een hoop eten uit de zee verzameld, want er waren een hoop schelpdieren op het land terecht gekomen. Die hebben ze toen moeten eten. Normaal kost zo'n maaltijd wel 50 dollar.

In Tongariro gingen we een andere route dan de heenweg. We gingen aan de andere kant langs Mount Ruapehu, over de Desert Road. Dat is iet door een echte woestijn, maar het is een aardig kaal landschap en op gegeven moment was het ook zanderige grond. Weka kon zich de laatste keer dat Mount Ruapehu uitbarstte nog herinneren. Hij zein dat de wegen en spoorlijn toen automatisch werd gesloten. Voordat dit automatisch gebeurde, was Mount Ruapehu een keer op kerstavond uitgebarsten. Er was lahar uitgekomen, een soort kolkende rivieren met zure en giftige stoffen. Kan af vernietigd alles op zijn weg en een automobilist kwam er dus achter dat de weg weg was. Toen bedacht hij zich dat dit ook zo zou zijn voor de rails. Hij is toen richting de trein van Wellington naar Auckland gerend, om die te waarschuwen. Dat was te laat voor een paar treinstellen en die zijn dus met de passagiers in die giftige massa gestort. In dit gebied staan ook de stroompalen met stroom voor Auckland. Als er weer zo'n laharstroom is, heeft Auckland dan weken geen stroom meer?

Ergens op de Desert Road ben ik in slaap gevallen. Dat was te verwachten, want ik was de hele weg al te moe geweest om te lezen ofzo. Ikm was wel weer wakker voor we in Taupo waren, maar ik was nog steeds moe. In Taupo werd ik gelukkig recht voor mijn hostel afgezet. Daar heb ik ingecheckt en toen ben ik naar de supermarkt gegaan. Ik had geen zin meer om in hostels te koken, maar er was hier geen oven, dus er was niet echt iets in de supermarkt te vinden. Ik heb me dus maar ingeschreven voor de chili in het hostel. Ik heb nog even in het dorpje rondgelopen. Daar waren een soort boeddhistische monniken ofzo muziek aan het maken en eentje probeerde mij een meditatieboekje aan te praten.

De rest van de middag heb ik niet veel meer gedaan dan een beetje in het hostel rondgehangen. Ik dacht even dat ik in de jongensslaapzaal was gezet, want er waren alleen maar jongens in mijn kamer en Hij was nog klein ook. Het was dus een teringbende. Terwijl ik in de tv-kamer zat, was een meisje een quiz en een ander dom programma aan het kijken en het is zo gemakkelijk om dan contact te leggen door gewoon over het programma opmerking en te maken. Ik had ondertussen hoofdpijn gekregen en ik wilde vroeg naar bed. Om 6 uur kon ik chili halen. Op de lijst stond alleen niet dat ik al betaald had, terwijl ik dat toch zeker wel had gedaan. Ik werd wel een beetje verontwaardigd, maar uiteindelijk heeft die gozer mijn verhaal wel aangenomen. Ik denk alleen wel dat ik minder tortillachips erbij kreeg, want iemand anders leek later meer te hebben. Tegen half 9 was ik de hoofdpijn zo zat, dat ik gewoon naar bed wilde.