Nieuw-Zeeland, dag 85
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
27 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Taupo
Vannacht ben ik voor de verandering eens niet wakker geworden door een snurker. Wel werd ik rond 5 uur wakker omdat een paar vroeg op moesten voor de Tongariro Crossing, maar daar kan ik mee leven. Rond 6 uur ben ik zelf maar opgestaan en daarom was ik de enige, die aan het ontbijten was. Na het ontbijt heb ik nog een tijdje met Niek gebeld en daarna ben ik naar de supermarkt gegaan. Tegen half 10 was ik me aan het voorbereiden op een moeilijk gesprek met Peter Pans over waar mijn geld bleef, maar toen bleek het er vandaag in een keer bijgeschreven te zijn. Dat was een opluchting. Daarna heb ik uitgecheckt en toen heb ik eigenlijk zitten wachten totdat ik moest gaan.
Ik wilde niet heel lang buiten zitten wachten, dus ben ik tegen 10 voor half 1 naar buiten gegaan. Ik wilde net mijn tas neerzetten toen de chauffeur van een wit busje vroeg of we op Stray stonden te wachten. De bus was er dus al in plaats van dat ik een halfuur buiten moest zitten. We konden dus meteen instappen, maar we hadden ook al snel weer een pauze, namelijk in Taupo. Gelukkig was dat maar een halfuur, al moesten de meisjes met wie ik mee was gelopen een beetje haasten.
Rond 1 uur begonnen we aan de reis naar Auckland. In het begin heb ik nog met iemand zitten praten, maar daarna werd het al snel saai. Na ongeveer een uur zijn we gestopt om te tanken en dat was de laatste stop. Iemand moest even verderop nog opstappen en die hebben we er voor Auckland ook weer uitgegroeid. Een klein stukje van de weg was een bekende route. Dat was de weg tussen Rotorua en Hobbiton, waar ik ook met Yanné was geweest. We kwamen weer langs kasteel Pamela, wat ik nog steeds een vreemde naam vind voor een kasteel. Bij Hamilton mistte de chauffeur de afslag, maar we zaten even later weer op de goede weg.
Het reed allemaal goed door, ondanks dat er aan de andere kant file was, maar toen we dichter bij Auckland kwamen begon het. Het reed echt voor geen meter. Ik vond het behoorlijk oncomfortabel worden in de bus. Het was warm en de muziek was verschrikkelijk en te luid naar mijn idee. Gelukkig waren we niet heel veel later en tegen half 6 waren we in Auckland. Eindelijk. Een meisje moest naar een hotel op de heuvel. Volgens mij had de chauffeur eerst toegezegd om haar weg te brengen, maar toen hij onze tassen uitlaadde, had hij er geen zin meer in en dus moest ze lopen. Ik vond sowieso dat ie niet zo aardig was, want ik was tassen uit de aanhangwagen aan het halen en toen zei hij dat ik aan de kant moest omdat ik in de weg stond.
In ieder geval was ik vlakbij het hostel en nadat ik had ingecheckt, ben ik naar de supermarkt gegaan. Het was wel grappig om te zien hoe er in 3 maanden tijd best wel wat verandert. Er was een heel stuk verder gebouwd aan gebouwen of er waren hele nieuwe gebouwen en de Britomart was helemaal leeg en een stukje opzij verplaatst. Toen ik terug kwam, merkte ik dat alle bedden bezet waren. Toen ik dus terug naar de receptie was gegaan, was die gozer aan het discussiëren met een Aziatische vrouw, die niet van kamer wilde wisselen. Uiteindelijk ben ik ingesprongen om die vrouw uit te leggen dat als zei niet naar een andere kamer ging ik geen bed had. Ik heb niet gezegd dat ik geen zin had om naar een eenpersoonskamer te gaan. Uiteindelijk zijn we samen naar boven gegaan en heeft ze haar spullen gepakt. Ik moest toen nog schone lakens vragen en mijn bed zelf opmaken.
Om 7 uur ben ik weer naar beneden gegaan voor de goedkope maaltijd en daarna ben ik alvast begonnen met inpakken voor morgen. Ik heb nog even met Manon gebeld en daarna aan mijn blog gewerkt. Die vrouw van mijn bed zat weer in onze woonkamer en kon volgens mij goed overweg met een Amerikaanse vrouw. Het was toch wel een vreemd geval. Ik weet niet precies wat er aan de hand was, maar die Amerikaanse vrouw had het erover dat die ander straks dakloos zou zijn. Ze probeerde te helpen door ervoor te zorgen dat ze warme kleren had, maar die Aziatische vrouw leek het allemaal niet echt serieus te nemen. In ieder geval ben ik op tijd naar bed gegaan, zodat ik morgen op tijd op kan.
Ik wilde niet heel lang buiten zitten wachten, dus ben ik tegen 10 voor half 1 naar buiten gegaan. Ik wilde net mijn tas neerzetten toen de chauffeur van een wit busje vroeg of we op Stray stonden te wachten. De bus was er dus al in plaats van dat ik een halfuur buiten moest zitten. We konden dus meteen instappen, maar we hadden ook al snel weer een pauze, namelijk in Taupo. Gelukkig was dat maar een halfuur, al moesten de meisjes met wie ik mee was gelopen een beetje haasten.
Rond 1 uur begonnen we aan de reis naar Auckland. In het begin heb ik nog met iemand zitten praten, maar daarna werd het al snel saai. Na ongeveer een uur zijn we gestopt om te tanken en dat was de laatste stop. Iemand moest even verderop nog opstappen en die hebben we er voor Auckland ook weer uitgegroeid. Een klein stukje van de weg was een bekende route. Dat was de weg tussen Rotorua en Hobbiton, waar ik ook met Yanné was geweest. We kwamen weer langs kasteel Pamela, wat ik nog steeds een vreemde naam vind voor een kasteel. Bij Hamilton mistte de chauffeur de afslag, maar we zaten even later weer op de goede weg.
Het reed allemaal goed door, ondanks dat er aan de andere kant file was, maar toen we dichter bij Auckland kwamen begon het. Het reed echt voor geen meter. Ik vond het behoorlijk oncomfortabel worden in de bus. Het was warm en de muziek was verschrikkelijk en te luid naar mijn idee. Gelukkig waren we niet heel veel later en tegen half 6 waren we in Auckland. Eindelijk. Een meisje moest naar een hotel op de heuvel. Volgens mij had de chauffeur eerst toegezegd om haar weg te brengen, maar toen hij onze tassen uitlaadde, had hij er geen zin meer in en dus moest ze lopen. Ik vond sowieso dat ie niet zo aardig was, want ik was tassen uit de aanhangwagen aan het halen en toen zei hij dat ik aan de kant moest omdat ik in de weg stond.
In ieder geval was ik vlakbij het hostel en nadat ik had ingecheckt, ben ik naar de supermarkt gegaan. Het was wel grappig om te zien hoe er in 3 maanden tijd best wel wat verandert. Er was een heel stuk verder gebouwd aan gebouwen of er waren hele nieuwe gebouwen en de Britomart was helemaal leeg en een stukje opzij verplaatst. Toen ik terug kwam, merkte ik dat alle bedden bezet waren. Toen ik dus terug naar de receptie was gegaan, was die gozer aan het discussiëren met een Aziatische vrouw, die niet van kamer wilde wisselen. Uiteindelijk ben ik ingesprongen om die vrouw uit te leggen dat als zei niet naar een andere kamer ging ik geen bed had. Ik heb niet gezegd dat ik geen zin had om naar een eenpersoonskamer te gaan. Uiteindelijk zijn we samen naar boven gegaan en heeft ze haar spullen gepakt. Ik moest toen nog schone lakens vragen en mijn bed zelf opmaken.
Om 7 uur ben ik weer naar beneden gegaan voor de goedkope maaltijd en daarna ben ik alvast begonnen met inpakken voor morgen. Ik heb nog even met Manon gebeld en daarna aan mijn blog gewerkt. Die vrouw van mijn bed zat weer in onze woonkamer en kon volgens mij goed overweg met een Amerikaanse vrouw. Het was toch wel een vreemd geval. Ik weet niet precies wat er aan de hand was, maar die Amerikaanse vrouw had het erover dat die ander straks dakloos zou zijn. Ze probeerde te helpen door ervoor te zorgen dat ze warme kleren had, maar die Aziatische vrouw leek het allemaal niet echt serieus te nemen. In ieder geval ben ik op tijd naar bed gegaan, zodat ik morgen op tijd op kan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
