Australië, dag 22

Vandaag moest ik op tijd opstaan, want als ik de auto niet op tijd weg haalde, moest ik parkeergeld betalen. Ik wilde de auto dus zo vroeg mogelijk inleveren en ik moest nog tanken. Ik had van tevoren gevraagd waar ik het beste kon tanken en gelukkig was dat niet ver weg. Ik moest de tank driekwart vol gooien, wat best moeilijk is. Ik kon bij de tank ook alleen een bedrag aangeven, dus moest ik eerst naar binnen, zodat ik daar kon betalen. Toen ik klaar was met tanken, bleek dat de tank alsnog zo goed als vol was. Beetje irritant. Gelukkig zou ik dat geld weer terug krijgen van het verhuurbedrijf. Waar ik vooral verbaasd over was, was de prijs. Het was nog geen dollar per liter en een de dollar is al goedkoop vergeleken met de euro. Na het tanken ben ik meteen naar het verhuurbedrijf gegaan en heb de auto ingeleverd.

Na het terug brengen van de auto moest ik dringend de was doen. Omdat Ik de dag ervoor een natte onderbroek had van de tribune, had ik nu mijn laatste onderbroek aan. Ik heb daarom alles dat mogelijk gewassen moest worden gewassen en ondertussen een minder fijne broek aangetrokken. Nadat ik weer schone was had, heb ik fatsoenlijke kleren aangetrokken. Omdat ik ondertussen een mailtje terug had van de Zoo en ze bij de Subway geen vacature meer hadden, heb ik ook maar een busticket naar Mansfield gekocht. Ze zeiden dat het beter was om die te reserveren.

Nadat ik eindelijk al die nuttige dingen had gedaan was het weer tijd om de toerist uit te hangen. Ik wilde nog naar het Immigration Museum, dus daar ben ik eerst naartoe gelopen. Het was hier gratis of 14 dollar betalen en ik kon met mijn kaart geen korting krijgen. Omdat ik niet zeker wist of ik het wel zo interessant zou vinden, besloot ik dit museum maar even over te slaan.

Ik wilde nog steeds de Town Hall zien, maar deze was weer niet open voor tours, dus heb ik die maar opgegeven. Daarna ben ik richting het parlement gelopen voor een tour daar. Onderweg zag ik een kerk, dus ik besloot daar maar even een kijkje te nemen. Volgens mij waren er niet veel bezoekers geweest, want de man daar reageerde erg enthousiast op mijn bezoek. Aan de overkant van de straat was nog een kerk, dus ben ik daar ook naar binnen gelopen. Dit was een heel andere kerk, die meer op een aula leek. Daar raakte ik aan de praat met een man, die daar werkte. Hij was van Duitse afkomst en natuurlijk moest hij even kijken of ik Duits sprak. Het interessante was dat deze man absoluut niet in God geloofde en de Bijbel maar niks vond.

Ook bij het parlement was weer geen rondleiding, deze keer omdat het parlement in zitting was. Ik kon wel naar binnen, dus ben iknachter een schoolgroep in de rij aangesloten. Natuur!ijk was er een security check en toen bleek dat ik mijn zaklamp daar moest achterlaten. Prima. Mijn tas werd ergens in een kast gedaan en toen lieten ze mij in de Legislative Council. Ik was het enige publiek, maar het was wel een openbaring. Ik had geen idee waar het allemaal over ging, maar met mij velen waarschijnlijk. De meesten waren meer met hun telefoon of buurman bezig dan met de spreker, behalve om hem in de reden te vallen. En dat ging niet op een erg beleefde manier. Het leek meer op persoonlijk aanval.

Ik heb hier dus een tijdje van het modder gooien kunnen genieten en toen ben ik nog even naar de Legislative Assembly gegaan, nadat ik even moest wachten tot ze weer in zitting waren. Nadat ik het wel gezien had, wilde ikn gaan, maar ik moest mijn zaklamp nog ophalen. Dat kon dan weer niet vanaf binnen, maar ik moest weer opnieuw in de rij gaan staan en wachten tot ik aan de beurt was. Belachelijk.

Nu was het tijd om naar het Mary McKillop Heritage Centre te gaan. Omdat zij in de negentiende eeuw leefde, wisten ze veel over haar leven, haar jeugd en haar familie en veel van haar brieven zijn bewaard gebleven. Dat maakte het erg interessant, omdat je zo een echt beeld krijgt van het leven van een heilige.

Aan het einde van de tentoonstelling werden er in een donkere kamer quotes van Mary voorgelezen. Door de manier waarop Mary kijkt op afbeeldingen vond ik het een beetje griezelig overkomen, dus ben ik maar doorgelopen naar het winkeltje. Daar was een oude vrouw, waar ik echt een hele tijd mee heb zitten praten over van alles en nog wat. Zij was een zuster van de orde, die Mary had gesticht. Ze wilde dat ik iets uit het winkeltje uitzocht. Eerst wilde ik dat niet, maar ze bleef maar aandringen, dus uiteindelijk heb ik een boekenlegger uitgezocht, omdat ik die kan gebruiken als ik terug ben en bij mijn tablet kan bewaren. Volgens mij dacht ze dat ik gelovig was, want ze zei dat ik dan kon bidden als ik de boekenlegger zag en zij zou voor mij bidden. Ze wilde niet dat ik voor de boekenlegger zou betalen, dus toen ik weer verder ging, heb ik bij de ingang maar 5 dollar gedoneerd.

Ik had bewust niet te veel geluncht, omdat ik een keer een Connoisseur ijs wilde proberen. Dat is een kleinere magnum met bijzondere smaken. Daarom had ik nu ondertussen wel trek in ijs, maar natuurlijk kun je dan niet de goede vinden. Ik ben dus al zoekend richting de State Library gelopen en daar tegenover hadden ze eindelijk de goede ijs: peanutbutter met maple syrup. Het was een erg lekkere ijs, maar ik moest wel dooreten, want door het weer smolt ie snel.

Nu kon ik vol energie de tentoonstellingen in de State Library bekijken. Ze hadden er een met oude boeken en over de geschiedenis van Melbourne, maar de interessantste vond ik die over Ned Kelly. Blijkbaar ging hij het slechte pad op toen een politieagent zijn zusje lastig viel. Ze hadden hier ook het harnas dat hijn droeg toen hij eindelijk werd gearresteerd. Als ik thuis ben, moet ik in ieder geval eens een keer de film over Ned Kelly met Heath Ledger kijken. Vanaf de State Library ging ik weer terug naar het hostel. Ik had geen zin om te lopen, dus wilde ik met de tram gaan. Ik had er alleen net een gemist en het duurde een hele tijd voor er een volgende kwam. Ondertussen begon het ook nog een beetje te regenen.

Gelukkig hoefde ik niet nog zelf te koken in het hostel. Ik zou weer met een groep koken. Sabrina, weer een Aziatisch meisje, had een idee, dus gingen we naar de supermarkt, waar zij ons vertelde wat we allemaal moesten hebben. Ondanks dat ze wist wat we konden maken, vond ze het moeilijk om te zeggen wat we moesten hebben. Ik hoefde niet mee te helpen met koken en uiteindelijk zei ze dat het niet helemaal was gelukt zoals ze wilde , maar dat het wel moest werken. Ik moet zeggen dat ik het niet super vond. Het was niet een heel smaakvolle soep met vooral tomaat en wat stukken gekookt deeg. Toch heb ik twee keer opgeschept en blijkbaar eet ik heel snel vergeleken met Aziaten.ik had mijn tweedebord leeg en zij waren allemaal nog bezig met hun eerste. De rest van de avond heb ik niet veel bijzonders gedaan, maar ik ging op tijd naar bed, want ik was nog moe van de dag ervoor en gelukkig waren die Noren eindelijk weg.